مشاعره

یار مارا از جدایی غم نبود
در غمش مجنون عاشق کم نبود

دلا طمع مبر از لطف بی​نهایت دوست
چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست

ترک درویش مکن گر نبود سیم و زرش

در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر

راز درون پرده ز رندان مست پرس
کاین حال نیست زاهد عالی مقام را

رمز خلقت ، بما نگفت کسی / این حقیقت مپرس ز اهل مجاز

ز نامردمان نرنجید دلم
کز چشم خود هم خطا دیده ام

مرا افسون خود کردی و رفتی
پریشان شد دلم در عشق عشقی

یاد حق بر یاد خود بگزیده اند / کار ابراهیم ادهم کرده اند

در کنج دماغم مطلب جای نصیحت
کاین گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

تا شب زلف تو سر فصل غزل خواني هاست

رندگينامه ي من شرح پريشاني هاست