مشاعره

ژاله بر لاله فرود آمده نزدیک سحر
راست چون عارض گلبوی عرق کرده یار

روزها فکرمن این است و همه شب سخنم
که چرا فارغ از احوال دل خویشتنم
از کجا امده ام ، امدنم بهر چه بود
به کجا میروم اخر ننمایی وطنم

مرا گر دل دهی ور جان ستانی........................................ ....عبادت لازم است و بنده ملزوم

مجال شكوه ندارم ولي ملالي نيست
كه دوست جان كلام من است در همه حال

لطف آیتی است در حق ایشان و کبر وناز
پیراهنی که بر قد ایشان بریده اند

لرزید پیکری و تبه گشت فرصتی

افتاد مرغکی و زخون سرخ شد پری

يكسو بردم عارف ، يكسو كشدم عامي
بازيچه ي هر دستي ، طفلانه چنين بايد

ديدي كه غم ياردگر باره چه كرد

چون بشد دلبر و با يار وفادار چه كرد

دين و دل بردند و قصد جان كنند
الغياث از جور خوبان الغياث

ثانیه ها در پی هم میروند

نیست کسی در پی آنها رود