مشاعره

می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای

خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که در برابر چشمی و غایب از نظری
هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت
که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری

يارب به وقت گل گنه بنده عفو كن
وين ماجرا به سرو لب جويبار بخش

شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست

ما را ز کس دگر نمیباید خواست

تو کز سرای طبیعت نمی‌روی بیرون
کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد

ديدم بخواب خوش كه بدستم پياله بود
تعبير رفت و كار بدولت حواله بود

در پيش بي دردان چرا فرياد بي حاصل كنم
گر شكوه اي دارم به دل با يار صاحب دل كنم

مائیم و می و مطرب و این کنج خراب

جان و دل و جام و جامه در رهن شراب

ما راكه درد عشق و بلاي خمار هست
يا وصل دوست يا مي صافي دوا كند

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد