آشنايي با مترو بخارست
مترو بخارست داراي 4 خط، 48 ايستگاه و 67.3 كيلومتر طول استمترو بخارست- پايتخت روماني- در سال 1979 افتتاح شد.
مترو روزانه 600هزار نفر را جابه‌جا مي‌كند.
تاريخچه:
طرح اوليه ساخت مترو بخارست همزمان با طرح مدرنيزه كردن شهر در دهه 1930 بود. در سال 1938 طراحي و برنامه‌ريزي سيستم مترو به شركت "اس.اي. متروپوليتنول" سپرده شد. قرار بود كار در مارس 1941 آغاز شود. شروع جنگ جهاني دوم و به دنبال آن تنش‌هاي سياسي منتهي به برقراري كمونيسم، پايان اين آغاز بود.
تا سال 1970، سيستم حمل‌ونقل عمومي به پاي سرعت توسعه شهري نمي‌رسيد. با تشكيل يك كميسيون، ضرورت سيستم حمل‌ونقل زيرزميني يعني مترو بخارست اثبات شد.
ساخت اين شبكه مشابه سيستم‌هاي اروپاي شرقي نبود. طراحي ايستگاه‌هاي اوليه ساده بدون موارد اضافه مانند به كار بردن موزاييك، منابع نوراني و دكوراسيون بود. هدف اصلي ساخت ايستگاه‌ها تنها سرعت انتقال و مدرنيته بود.
واگن‌هاي قطار تماما در خود روماني ساخته شد و از ديگر كشورهاي اروپاي شرقي الگوبرداري نكرد.
رنگ ايستگاه‌ها خاص مثلا سفيد، آبي‌روشن يا نارنجي است و هيچ ايستگاهي دقيقا شبيه ديگري نيست.
شبكه حمل‌ونقل بخارست بزرگ‌تر از پراگ، آمستردام و بوداپست است و با به پايان رسيدن خط‌هاي جديد، به 100 كيلومتر و 80 ايستگاه مي‌رسد.
خط يك در نوامبر 1979 با 6.2 كيلومتر و 6 ايستگاه احداث شد. ايستگاه‌هاي بزرگ آن با ساير خطوط مرتبط و داراي دو ترمينال با نام‌هاي مختلفند. در نقشه‌هاي رسمي هر‌يك به عنوان دو ايستگاه معرفي شده‌اند اما در عمل يك ايستگاه با سكوهايي در سطوح مختلفند.
به طور كلي ايستگاه‌هاي زير زميني بزرگ‌تر از ساير ايستگاه‌هاست. مثلا ايستگاه بزرگ "پياتا انيري" شبيه به كليساي جامع با راهروهاي پيچ‌درپيچ است و رستوران‌هاي فست‌فود و فروشگاه‌هاي كوچك را در خود جا داده است.
مسئوليت مترو بخارست با شركت دولتي "متروركس" وابسته به وزارت راه است.
حداكثر سرعت قطارها 80 كيلومتر در ساعت است. قرار است سرعت آن‌ها در خط 5 به 100 كيلومتر در ساعت برسد. فاصله زماني قطارها از يكديگر 90 ثانيه است.
از نكات قابل انتقاد سيستم مترو روماني، نداشتن نقشه شبكه است. بيشتر ايستگاه‌ها نقشه‌اي كه كل شبكه را نشان دهد، ندارند و فقط داراي پنل‌هايي هستند كه نام ايستگاه‌هاي خط مورد نظر را نشان مي‌دهد. همچنين علايم ورود و خروج در بسياري ايستگاه‌ها ضعيف است به همين دليل مسافران ممكن است مترو را از دست داده و يا جهت مخالف را سوار شوند. اين مسئله اخيرا مورد توجه قرار گرفته و در حال برطرف شدن است.
مسئله بعدي كه باعث سردرگمي مسافران مي‌شود، عدم اعلام ايستگاه اصلي است. در قطارها اسم ايستگاه هنگام رسيدن به آن اعلام نمي‌شود و تنها هنگام بسته شدن درها ايستگاه بعدي را اعلام مي‌كنند.
دسترسي به مترو در سطح شهر، به دليل فاصله زياد بين ايستگاه‌ها مشكل است.
توسعه:
گسترش مترو ادامه دارد.
خط 4 كه در سال 2000 افتتاح شد تا سال 2010-2009 در شمال شهر تا دو فرودگاه بين‌المللي ادامه مي‌يابد و با يك ميليارد يورو به 13.9 كيلومتر و 14 ايستگاه مي‌رسد.
متروركس تا سال 2012، پنج ايستگاه جديد براي خطوط 2 و 3 احداث خواهد كرد.
خط يك نيز همچنان در حال توسعه است. به اين ترتيب تعداد ايستگاه‌هاي مترو به 50 و طول آن به 70.8 كيلومتر مي‌رسد.
خط جديد 5 ايستگاه نهايي خط يك است، 19 ايستگاه و 19-18 كيلومتر طول خواهد داشت و با تمام خطوط به جز 4 متصل است. اين خط در حال حاضر در دست برنامه‌ريزي است و با 740 ميليون يورو بودجه تا سال 2020 به پايان مي‌رسد.
از آن‌جا كه هدف شوراي شهر كاهش بار ترافيك، آلودگي، پارك و ارتقائ حمل‌ونقل عمومي است، سوبسيد زيادي براي سيستم در نظر گرفته است.
بليت:
استفاده از مترو از طريق RFID و كارت امكان‌پذير است.
RFID كم‌كم جاي كارت‌هاي قديمي را مي‌گيرد.
كارت براي:
دو بار سفر: 2.5 رون
10 بار: 8 رون
ماهانه: 25 رون
ماهانه براي دانش‌آموزان: 12.5 رون
يك روزه: 5 رون
و براي افراد بالاي 70 سال رايگان است.
