کامیکازه ، طوفان خون و آتش
کامیکازه ، طوفان خون و آتش
مقدمه
کامیکازه به حملات انتحاری خلبانان امپراطوری ژاپن به ناوها و کشتی های متفقین که در حال نزدیک شدن به خاک اصلی ژاپن در اقیانوس آرام در دوران جنگ جهانی دوم بودند، اطلاق می شد که صدمات سنگین به ناوگان متفقین زد. تعداد تلفاتی که بر ناوگان متفقین تحمیل شده در آبشخورهای مختلف، متفاوت است اما حدود 47 کشتی توسط حملات کامیکازه غرق شده و 300 فروند دیگر نیز آسیب دید. در طول جنگ جهانی دوم، حدود 4 هزار خلبان کامیکازه خود را فدای کشورشان نمودند و حدود 14 درصد حملات کامیکازه موفق به غرق کردن یا صدمه زدن به کشتی های متفقین شدند.
کامیکازه ها مانند موشک های انفجاری ضد کشتی با هدایت خلبان بودند، هر هواپیمایی که در دسترس بود میتوانست با مقداری تغییرات به کامیکازه تبدیل شود. خلبانان کامیکازه تلاش می کردند تا هواپیمای خود را به سمت بدنه کشتی دشمن هدایت نموده و خود را به آن بکوبند و همچنین آن را (حمله به بدنه) یا (تایاتاری) نام گذاری کرده بودند.
روی این هواپیماها بیشترین مواد منفجره، بمب، اژدر و مخازن سوخت پر نصب می شد تا انفجار های بزرگ ایجاد کنند اما حمله ی با دقت بهتر از حملات معمولی و حمل مواد منفجره زیاد بود. مقصود از حملات کامیکازه از بین بردن کشتی های متفقین و ضربه زدن حداکثر به آنان، مخصوصا به ناوهای هواپیمابر بود.
این حمله ها به قیمت از دست دادن تعداد زیادی از خلبانان تمام شد، اما ژاپن برتری هوایی خود را از دست داده و چاره ای جز این نبود. علاوه بر این دولت ژاپن هیچ علاقه ای به تسلیم نشان نمی داد، همچنین باید تا قبل از رسیدن متفقین به خاک اصلی ژاپن، متفقین متحمل تلفات سنگینی می شدند و این ها در مجموع باعث شدند امپراتور ژاپن حملات کامیکازه را قبول نماید و این حملات از اکتبر 1944 شروع شوند. غربی ها معمولا از کامیکازه به نام حملات خودکشی نام می برند. آلمان نازی نیز چنین نیرویی با نام اسکادران لئونیداس داشت ولی فرماندهان آلمانی علاقه چندانی به استفاده از این نیروی نداشتند.
این سنت مرگ به جای شکست و تسخیر شدن، در فرهنگ نظامی ژاپن تثبیت شده بود و آنها شکست و تسخیر شدن را شرم می دانستند. آنها معتقد بودند وفاداری باید تا زمان مرگ ثابت باشد و این یکی از اولین سنت های زندگی سامورایی است.
تعریف و ریشه شناسی
کلمه ژاپنی کامیکازه معمولا طوفان الهی معنی می شود و کامیکازه در اصل اسم طوفان هایی است که در سال های 1274 و 1281 باعث شد کشتی های ارتش مغلوستان که در حال حرکت به سمت ژاپن برای تصرف آن بودند درهم کوبیده شده و نابود شوند. در خود ژاپن این حملات توکوبتسو کوگکی تای خوانده می شدند که به معنی نیروی تهاجمی ویژه بود. همچنین در نیروی دریایی امپراطوری ژاپن، این حملات شینکو توکوبتسو کوگکی نام گرفته بودند که به معنی نیروی تهاجمی طوفان الهی بود. در طول جنگ جهانی دوم، این حملات توسط ژاپنی ها خیلی کم کامیکازه خوانده می شدند ولی بعد از جنگ، در سراسر جهان و ژاپن با این نام خوانده می شدند.
تاریخچه
زمینه
قبل از تشکیل واحدهای کامیکازه، خلبانان ژاپنی که پس از یک نبرد هوایی، زخمی می شدند یا هواپیمایشان آسیب می دید و مرگ یا سقوطشان قطعی بود هواپیمای خود را به کشتی های دشمن می کوبیدند تا حداکثر ضربه را به دشمن زده باشند.
نبرد ناوهای هواپیمابر در 1942، به ویژه در میدوی، ضربات سنگین و جبران ناپذیری به بخش هوایی نیروی دریایی ژاپن تحمیل کرد، به طوری که ارتش ژاپن دیگر نمی توانست تعداد زیادی هواپیما با خلبانان آموزش دیده وارد میدان نبرد نماید. فرماندهان و استراتژیست های ژاپنی یک جنگ کوتاه مدت را برنامه ریزی کرده بودند و انتظار نبردی طولانی مدت و توانایی جایگزین ساختن جنگنده ها، کشتی ها، خلبانان و ملوانان منهدم شده و کشته شده را در یک جنگ طولانی نداشتند.
در جنگ میدوی، ژاپن تعداد زیادی از خدمه هوایی خود را از دست داد که یک سال طول کشید تا آن یک روز را جبران کند. در نبردهای بعدی مثل نبرد جزایر سلیمان و پاپواگینه نو، به ویژه نبردهای شرق جزایر سلیمان و سانتا کروز، ژاپن تعداد زیادی از خلبانان با تجربه و حرفه ای خود را از دست داد که جایگزینی آن ها در عرض چند سال آینده برای این کشور غیر ممکن بود.
ضعف در کمیت و کیفیت ژاپن باعث شد سرعت پیشروی آمریکا به سمت ژاپن در 1943 تا 1944 زیاد باشد. تعداد جنگنده های ژاپنی کمتر از آمریکا بود و از نظر تکنولوژی نیز ژاپن در سطح پایین تری قرار داشت. بیماری های مناطق گرمسیری، و همچنین کمبود قطعات یدکی و سوخت شرایط را برای نیروی هوایی ژاپن و قسمت هوایی نیروی دریایی ژاپن سخت کرده بود. در نبرد دریای فیلیپین در 1944، ژاپنی ها مجبور شدند جنگنده های قدیمی خود را با خلبانان بی تجربه را وارد مبارزه نمایند.
این در حالی بود که نیروی هوایی آمریکا جنگنده های مدرن تری در اختیار داشت و از نظر تعداد برتر بود و خلبانان آن به خوبی آموزش دیده بودند. علاوه بر اینها، آنان از کمک رادار بهره مند بودند. ژاپن در نبرد دریای فیلیپین در حدود چهارصد جنگنده که توسط هواپیمابرها حمل میشدند را با خلبانانش از دست داد و این پایانی بر قدرت ناوهای هواپیمابر ژاپنی محسوب میشد.
در 19 ژوئن 1944، هواپیماهای ژاپنی که از هواپیمابر چیودا به پرواز در آمده بودند در حال نزدیک شدن به یک ناوگروه آمریکایی بودند. گفته میشد در این حمله دو حمله خودکشی صورت گرفت که یکی از آنها یو اس اس ایندیانا را مورد اصابت قرار داد. در تاریخ 15 جولای 1944 پایگاه مهم ارتش ژاپن، جزیره سایپان، به دست نیروهای متفقین افتاده و تصرف این جزیره توسط متفقین به آنها این اجازه را داد که با کمک بمب افکن های بی29 سوپر فورترس بتوانند جزایر اصلی خاک ژاپن را بمباران کنند. پس از تصرف سایپان، فرماندهان ژاپنی حدس زدند که قصد بعدی آمریکا تصرف فیلیپین است چون بین میدان های نفتی جنوب شرق آسیا و ژاپن بوده و برای ژاپن محلی مهم و استراتژیک بود.
آغاز حملات کامیکازه
کاپیتان موتوهارو اوکامورا، مسئول پایگاه تاتیاما در توکیو، و همچنین فرمانده گروه هوایی 341 اولین افسری بود که به طور رسمی تاکتیک حمله کامیکازه را با توجه به نتایج معقولش در 15 ژوئن 1944 پیشنهاد کرد. در آگوست 1944، به نقل از خبرگزاری دومی، یک مربی پرواز به نام تاکئو تاگاتا مسئول آموزش خلبانان در تایوان برای ماموریت های انتحاری شد.
یکی از آبشخورها ادعا می کند که اولین ماموریت کامیکازه در 13 سپتامبر 1944 رخ داده و گروهی از خلبانان اسکادران31 جنگنده در جزیره نگروس، تصمیم گرفتند که روز بعد، یعنی 14 سپتامبر، حملات انتحاری خود را آغاز کنند. نخست ستوان تاکشی کوسای و یک گروهبان انتخاب شدند و دو بمب صد کیلوگرمی به جنگنده های آنان بسته شد و آنان قبل از طلوع از زمین به مقصد ناوهای هواپیمابر دشمن از زمین بلند شدند. آنها هرگز بازنگشتند، اما خبری نیز از صدمه یا غرق شدن کشتی های دشمن نشد. به گفته برخی از آبشخورها، در 14 اکتبر 1944 یک هواپیمای ژاپنی خود را به عمد به بدنه ناو یو اس اس رنو زد.
دریادار ماسوفامی آریما، فرمانده هوا ناوگان 26(بخشی از ناوگان هوایی 11)، گاهی اوقات با تاکتیک کامیکازه به دشمن حمله می کرد. آریما شخصا فرماندهی یک حمله کامیکازه بر علیه ناوهواپیمابر یو اس اس فرانکلین را با صد جنگنده یوکوسودا دی4وای در نزدیکی خلیج لیته در 15 اکتبر 1944 به دست گرفت. آریما کشته شد و قسمتی از هواپیمای او به بدنه فرانکلین برخورد کرد. فرماندهی کل ارتش ژاپن درباره آریما اینگونه گفت: او اولین حمله رسمی کامیکازه را انجام داد و پس از مرگ به درجه دریاسالاری رسید.
در 17 اکتبر 1944، نیروهای متفقین به جزیره سولوئان در خلیج لیته حمله کردند و هوا ناوگان یکم نیروی دریایی امپراتوری ژاپن که در بندر مانیل مستقر بود، وظیفه پشتیبانی از ناوهای ژاپنی در نبرد خلیج لیته را بر عهده داشت تا ناوگان متفقین در این منطقه از بین برود. با این حال، ناوگان هوایی یکم در آن زمان فقط چهل هواپیما داشت و شامل سی و چهار فروند ای شش زیرو، سه فروند ناکاجیما بی شش ان، یک فروند میتسوبیشی جی چهار ام، و دو فروند یوکوسوکا پی یک وای و یک هواپیمای شناسایی غیر رزمی میشد.
از بین بردن نیروهای متفقین در خلیج لیته غیر ممکن به نظر می رسید. فرمانده ناوگان هوایی یکم، معاون دریاسالار، تاکیجیرو اونیشی، تصمیم گرفت یک نیروی انتحاری کامیکازه تشکیل دهد و در جلسه ای در مابلاکت، فرودگاهی در نزدیکی مانیل، در 19 اکتبر، اونیشی به فرماندهان ناوگان هوایی خود گفت: من فکر نمی کنم که دیگر بتوانیم فیلیپین را نگه داریم، بمب های دویست و پنجاه کیلوگرمی را به جنگنده های زیرو نصب کنید و اجازه دهید تا به ناوهواپیمابر دشمن برخورد کند به طوری که حداقل تا یک هفته از عملیاتی بودن خارج شود.
اولین نیروی کامیکازه
فرمانده آسایکی تامای از خلبانان درخواست کرد تا بیست و سه نفر از آنها داوطلب شوند تا اولین گروه داوطلب برای حمله کامیکازه را تشکیل دهد. همه خلبانان، بدون استثنا و بدون ذره ای ترس، هر دو دست خود را بالا برده و داوطلب شدند. پس از آن، تامای از ستوان یوکیو سکی درخواست کرد تا فرماندهی این حمله را بر عهده بگیرد. ستوان سکی، چشمانش را بسته، سرش را برای چند ثانیه پایین انداخته و سپس گفت: لطفا مرا برای این پست تعیین کنید. پس از آن، سکی به عنوان فرمانده گروه بیست و چهار کامیکازه انتخاب شد.
خلیج لیته، اولین حمله ها
در طول حمله به لیته، حملات انتحاری زیادی توسط هواپیماهای ژاپنی بر علیه ناوهای آمریکایی انجام شد و در اوایل 21 اکتبر، یک هواپیمای ژاپنی، که احتمالا یک جنگنده بمب افکن آیچی دی سه آ یا میتسوبیشی کای51 بوده، حمله کامیکازه انجام داد و خود را به بدنه اچ ام آ اس استرالیا کوبید. این حمله باعث کشته شدن سی نفر از خدمه ناو، مخصوصا کاپیتان آن و زخمی شدن شصت و چهار نفر دیگر از جمله یک فرمانده نیرو شد.
در 25 اکتبر 1944 و در طول نبرد خلیج لیته، نیروهای اصلی که برای کامیکازه آموزش دیده بودند عملیات خود را آغاز کردند. پنج جنگنده زیرو به فرماندهی سکی به سمت ناوهای متفقین حرکت کرده و یکی از آنها تصمیم گرفت خود را به یو اس اس کیتکون بی بکوبد. اما توسط آتش پدافندی در هوا زده شد و به دریا افتاد، دو فروند دیگر به سمت ناو یو اس اس فنشاو بی حرکت کردند تا آن را منهدم کنند اما با آتش پدافندی در آسمان منهدم گردیدند.
دو فروند باقی مانده تصمیم گرفتند خود را به یو اس اس وایت پلینس بکوبند، یکی از آنها به خاطر آتش سنگین پدافندی از تصمیم خود صرف نظر کرد و به جایش خود را به عرشه پرواز ناو هواپیمابر یو اس اس اس تی لو کوبید. بمب هایی که به هواپیما نصب بودند باعث منفجر شدن قسمت ذخیره مهمات ناو هواپیمابر شدند و در نتیجه یو اس اس اس تی لو غرق شد. با پایان روز 26 اکتبر، پنجاه و پنج جنگنده کامیکازه خود را به ناوهای یو اس اس سانگامون، یو اس اس سوانی، یو اس اس سانتی، یو اس اس وایت پلینس، یو اس اس کالینین بی و کیکتون بی کوبیدند و آن هارا غرق ساختند. مجموعا هفت ناوهواپیمابر و چهل ناو دیگر (پنج عدد از آنها غرق، بیست و سه عدد از آنها صدمه شدید، دوازده عدد صدمه معمولی)تلفات وارد شده به نیروی دریایی آمریکا در نبرد خلیج لیته محسوب میشدند.
موج اصلی حملات
موفقیت های اولیه حملات کامیکازه، باعث شد تا نیروهای کامیکازه به سرعت گسترش یابند و هواپیماها و خلبان های بیشتری آماده کامیکازه شوند و در طول چند ماه آینده در حدود دو هزار حمله کامیکازه دیگر صورت گرفت.
وقتی خاک اصلی ژاپن توسط بمب افکن های بی29 سوپرفورترس بمباران شد، این کشور یعنی ژاپن تصمیم گرفت حملات انتحاری را بر علیه این حملات ترتیب دهد. در طول زمستان سال های 1944 تا 1945، نیروی هوایی ژاپن هنگ هوایی 47 را تشکیل داده که با نام شینکن سی کوتا یا نیروی تهاجمی ویژه شینکن شناخته میشد و در فرودگاه ناریماسو توکیو مستقر گشت تا از توکیو حفاظت نماید.
این هنگ به جنگنده های ناکاجیما کای44 مجهز شده بود و قرار بود در صورت حمله بمب افکن های بی29، ناکاجیماها خود را به بی29 ها بکوبند و از این طریق آنهارا منهدم کنند. با این حال، این تاکتیک زیاد موفق نبود زیرا یک هواپیما بسیار سریعتر و در عین حال کوچکتر از یک ناو است و قدرت مانور بیشتری دارد. علاوه بر اینها، بمب افکن های بی29 به سلاح های پدافندی دفاعی مجهز بودند، پس احتمال موفقیت حمله انتحاری به بی29 ها به مهارت خلبان بسته بود.
حملات انتحاری در پایگاه های دور افتاده در ژاپن نیز برنامه ریزی شده بودند و در 8 ژانویه، فرمانده اونیشی یک نیروی مخصوص کامیکازه دیگر در فورموسا، واقع در تایوان امروزی تشکیل داد. اسم این گروه نیتاکا بود و به جنگنده های زیرو و یودی مجهز بود و در فرودگاه تاکائو مستقر شده بود. دریاسالار دوم کیمپی تارائوکا و کاپیتان ریشی سوگیاما، در 16 فوریه نیروی کامیکازه دیگری در جزیره ایوجیما با نام میتاته تشکیل دادند.
در 11 مارس، ناو هواپیمابر نیروی دریایی انگلستان، یو اس اس رندولف، در جزیره مرجانی یولیتی مورد حمله کامیکازه قرار گرفته و صدمه دید. در بیستم مارس، زیردریایی یو اس اس دویل فیش نیروی دریایی آمریکا از حمله کامیکازه ای جان سالم به در برد.
تاکتیک های دفاعی متفقین
در اوایل 1945 فرمانده خلبانان نیروی دریایی ایالات متحده، جان تچ که تاکتیک های دفاعی موثری برای نبردهای هوایی، مانند موج های تچ، طراحی کرده بود تلاش کرد تا برای دفاع حملات کامیکازه نیز تاکتیک هایی طراحی کند. او تاکتیک پوشش بزرگ آبی رنگ را طراحی کرد که با ایجاد برتری هوایی مانع رسیدن کامیکازه ها به ناوهای هواپیمابر می شد.
جنگنده های شناسایی دور از ناوهای هواپیمابر و ناوگروه اصلی به پرواز در می آمدند و گروهی از ناوشکن ها نیز همراه با اسکورت کننده هایشان در حدود پنجاه کیلومتری ناو گروه اصلی حرکت می کردند تا کامیکازه های نزدیک شونده را هرچه زودتر توسط رادارهای خود شناسایی کرده و به ناوگروه اصلی اطلاع دهند و سپس تعدادی جنگنده از ناوهای هواپیمابر بلند میشدند و با کمک ناوشکن ها به درگیری با کامیکازه ها می پرداختند. تاکتیک بعدی، حمله به فرودگاه های ژاپن، بمباران کردن باند های پرواز آنان و آشیانه های آنان بود تا به این صورت نیروی هوایی ژاپن از پا در آید.
http://up.reich-history.com/images/6...8754639666.jpg
یک جنگنده آ شش ام زیرو در حال حرکت به سمت ناو هواپیمابر یو اس اس وایت پلینس در 25 اکتبر 1944. ثانیه ای بعد از گرفته شدن این عکس، هواپیما توسط آتش پدافندی در آسمان منفجر شده و قطعات آن در سراسر عرشه یو اس اس وایت پلینس پخش شد.
در اواخر 1944، ناوگان اقیانوس آرام انگلستان به خاطر استفاده از جنگنده های سوپرمارین سی فایر (نوع دیگر اسپیت فایر قدرتمند) در نیروی دریایی خود، در نبردهای هوایی و گشت های هوایی خوب عمل می کرد. سی فایر ها در زمان پیاده شدن سربازان آمریکایی در ساحل جزیره ایوجیما، نقش مهمی در پس زدن کامیکازه ها داشتند. بهترین روز سی فایر ها 15 اوت 1945 شد که 8 هواپیمای دشمن را فقط با یک فروند تلفات از بین بردند.
خلبانان متفقین باتجربه تر بوده و بهتر آموزش دیده بودند و همچنین هواپیماهای بهتری داشتندو به همین دلیل، کامیکازه ها اهداف نسبتا آسانی برای آن ها بودند. یک ناوگروه هواپیمابر آمریکایی به تنهایی می توانست هزار جنگنده را به میدان نبرد بیاورد. پس از مدت کوتاهی، خلبانان متفقین در نابود کردن هواپیماهای دشمن قبل از اینکه آنها به کشتی اصابت کنند ماهر شدند. توپ های پدافندی آمریکایی نیز که بر روی ناوها نصب بودند تکنیک های جدیدی برای منهدم کردن کامیکازه ها محسوب میشدند و با شروع 1945، سلاح های پدافندی و گلوله های پدافندی بهتری با فیوز های انفجاری هوشمند وارد خدمت نیروی دریایی آمریکا شده و این نیرو از آنها برای منهدم کردن کامیکازه ها به طور گسترده استفاده کرد.
فاز نهایی
اوج حمله کامیکازه ها در طول آوریل تا ژوئن 1945 و در طول نبرد اوکیناوا بود. در 6 آوریل 1945 موج های پیاپی حملات کامیکازه توسط صدها هواپیمای ژاپنی بر علیه ناوهای آمریکایی آمدند. در اوکیناوا اولین حمله موفق کامیکازه توانست یک ناوشکن را غرق نماید سپس کامیکازه بعدی به یک ناو هواپیمابر برخورد نمود. حملات کامیکازه و انتحاری توسط هواپیماها و قایق های انتحاری ژاپنی در اوکیناوا در حدود سی کشتی متفقین را غرق نموده و تعداد زیادی نیز صدمه دیدند. در حدود 300 و هشتاد و نه ملوان آمریکایی فقط در یک برخورد کامیکازه به ناو هواپیمابر یو اس اس بانکر هیل کشته شدند، در این حملات، هزار و 465 هواپیمای ژاپنی از بین رفتند.
تاثیرات
آمار متفاوتی از تلفات وارد شده بر متفقین توسط حملات کامیکازه وجود دارد. در ذیل برخی از آن ها ذکر میگردد:
باتوجه به مدارک نیروی هوایی آمریکا، حدود دو هزار و هشتصد حمله کامیکازه، سی و چهار ناو نیروی دریایی آمریکا را غرق نمودند و به سیصد و شصت و هشت فروند دیگر صدمه زده و باعث کشته شدن 4 هزار و نهصد ملوان آمریکایی و زخمی شدن چهار هزار و هشتصد نفر ملوان دیگر شدند. به خاطر وجود رادار و برتری هوایی و استفاده از پدافند هوایی قدرتمند، 14 درصد حملات کامیکازه موفق عمل نمودند.
روزنامه نگاران استرالیایی، دنیس و پگی وارنر در کتاب خود در 1982 ذکر کردند که پنجاه و هفت ناو توسط حملات کامیکازه غرق شده است. با این حال بیل گوردن ژاپن شناس آمریکایی ذکر کرده است که چهل و هفت ناو توسط کامیکازه ها غرق شده اند.
آموزش ها
بخشی از صحبت های یک خلبان کامیکازه:هنگامی که شما تمام افکار در مورد زندگی و مرگ را از بین ببرید، شما قادر خواهید بود تا به طور کامل زندگی دنیوی خود را نادیده بگیرید. این شما را قادر خواهد ساخت تا عزم خود را برای از بین بردن دشمن جزم کنید و با عزمی راسخ به نبرد با او بروید، و در عین حال مهارت های پروازی خود را افزایش دهید.
به خلبانان کامیکازه آموزش داده میشد که خود را به سطح بالایی از معنویت برسانند و سلامتی روحی و جسمی خود را همیشه در بهترین شرایط نگه دارند. همچنین به آنها شیوه انتخاب هدف آموزش داده میشد تا زندگی آنها به خاطر چیز بی ارزشی تمام نشود. همچنین آموزش داده میشد که دقیقا باید هواپیمای خود را به کدام قسمت ها بکوبند تا بیشترین آسیب به ناو دشمن وارد شود. برای مثال، برای حمله به ناوهای هواپیمابر ذکر شده بود که باید بین دکل عرشه و دودکش را مورد هدف حمله خود قرار دهند. هدف قرار دادن خود دودکش نیز موثر تلقی می شد.
به خلبانان گفته می شد که خود دکل عرشه یا برجک توپ هارا هدف حمله خود قرار ندهند. اما هدف قرار دادن عرشه پرواز یا آسانسور هواپیما ها موثر خوانده می شد. برای حملات افقی آنها آموزش می دیدند که مقداری بالاتر از خط آب و آبخور ناو را هدف حمله قرار دهند یا اینکه وسط ناو که محل نگهداری هواپیماها بود را هدف قرار دهند. به خلبانان کامیکازه همچنین آموزش داده می شد که در موقع حمله، چشمان خود را نبندند تا شانس برخورد به هدف و وارد کردن بیشترین آسیب به آن، افزایش یابد.
http://up.reich-history.com/images/5...0835692752.jpg
26 می 1945. سرجوخه یوکی آراکی، که در دست خود یک توله سگ دارد و با چهار نفر از دوستان خود که همگی خلبان کامیکازه هستند. همه آنها بجز آراکی در همان روز مردند و آراکی نیز روز بعد در سن هفده سالگی بعد از انجام حمله کامیکازه، کشته شد.
پیش زمینه های فرهنگی
در سال های 1944 تا 1945 ژاپنی ها تحت تاثیر عقاید شینتو قرار گرفتند و در میان دیگر چیزها، امپراتور ژاپن نیز به عنوان فرزند یا فرستاده خدا بر روی زمین پرستیده می شد و مردم ژاپن احترام بسیار زیادی برای او قائل بودند. با گذشت زمان، شینتو به طور فزاینده در ترویج احساسات ناسیونالیستی نقش پیدا کرد و در 1890، امپراتور ژاپن حکمی داد مبنی بر اینکه دانش آموزان باید تعهد بدهند که به کشور و امپراتوری خدمت خواهند کرد و شجاعانه به دفاع از آنها خواهند پرداخت. مردن برای ژاپن و امپراتور آن در بین ژاپنی ها افتخار بزرگی محسوب می شد. جوانان ژاپنی از همان سال های اول زندگی با این آرمان ها آموزش می دیدند.
پس از ابداع تاکتیک کامیکازه، روزنامه ها و نشریه های ژاپنی کمک کردند تا مردم به عضویت این نیروها در آیند. در اکتبر 1944، نیپون تایمز به نقل از ستوان سکیو نیشینا نوشت: روح نیروی تهاجمی ویژه، روح بزرگی است که در خون هر ژاپنی زنده است و حمله دشمن به نوعی که هم دشمن و هم خود فرد کشته می شود و بدون شکست است تهاجمی ویژه نام دارد، هر ژاپنی قادر به تبدیل شدن به عضو یک نیروی تهاجمی ویژه است.
مراسمی قبل از پرواز خلبانان کامیکازه برگذار میشد. در این مراسم، خلبانان کشور پرچمی که نشان آن، خوردشید در حال طلوع بود را بر می افراشتند، پیشانی بند هاشیچماکی که نشان آن خورشید در حال طلوع بود به سر می بستند، و سنینباری خود، که کمربندی هزار تکه بود که توسط هزار زن ژاپنی که هر کدام یک تکه را دوخته بودند، دوخته شده بود به کمر می بستند. آنها همچنین دور هم جمع شده و شعر مرگ را میخواندند که یک سنت سامورایی می باشد و پس از آن آنها برای خانواده و کشور خود دعا کرده و سوار هواپیمای خود می شدند تا جانشان را فدای کشورشان کنند.
کامیکازه های ژاپنی وقتی از ژاپن بلند می شدند، در حال گذر از کوه فیجی جنوبی ترین کوه در سرزمین اصلی ژاپن، با کشور خود وداع نموده و بعد از ادای احترام به آن کوه و خاک کشورشان، به سمت دشمن پرواز می کردند.
منبع
