تووت فرنگی
25th April 2011, 10:07 PM
این داستان‌نویس اظهار کرد:
خالی شدن داستان‌ها از مکان و زمان دلایل مختلفی دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به دلایل سیاسی و اجتماعی در نتیجه فضای موجود اشاره کرد. این در حالی است که حتی در صورت پرداختن به بسیاری فضاها، با وجود ممیزی، کار نمی‌تواند چاپ شود.
از دیگر دلایل عمده این امر می‌توان به محدود شدن فهرست نویسنده‌ها به خاطر مشکلات اقتصادی و اجتماعی اشاره کرد. نویسندگان در گذشته از آزادی بیش‌تری برخوردار بودند که این امر باعث می‌شد تا تجربه‌های بسیاری را برای مخاطبان خود داشته باشند.
زمانی که نویسنده خیلی درگیر امرار معاش شد، قلم وی به فضاهای بسیار تکراری و بسته محدود خواهد شد که در نهایت منجر به نزدیک شدن فضای بسیاری از داستان‌هایی می‌شود که می‌خوانیم.
نزدیک بودن فضاهای داستانی امروز به یکدیگر به این معنا نیست که نویسندگان از یکدیگر کپی‌برداری کرده باشند؛ بلکه به دلیل یکی شدن شرایط زیستی آن‌هاست و این امکان را به نویسنده نمی‌دهد که چیز نوینی را از لحاظ زیستی و ذهنی تجربه کند. این اتفاق بیش‌تر مربوط به دهه 70 و حتی اوایل دهه 80 است.
دهه 80 برخوردار از نویسندگانی است که سعی کردند نوشتن را به امرار معاش‌شان ربط ندهند. نویسنده‌ای که متوجه شاداب نگه داشتن نوشته‌اش برای موفقیت بیش‌تر آن بود، سعی کرد تا نوشتن را وسیله امرار معاش خود قرار نداده؛ بلکه آن را به نوعی کار دوم خود بداند.
زمانی که نویسنده خیلی درگیر امرار معاش شد، قلم وی به فضاهای بسیار تکراری و بسته محدود خواهد شد که در نهایت منجر به نزدیک شدن فضای بسیاری از داستان‌هایی می‌شود که می‌خوانیم.
داستان‌نویسانی که سعی کردند نوشتن را از امرار معاش جدا کنند، در تلاش بودند تا در نوشتن عجله به خرج نداده و به بسیاری چیزها تن ندهند. از طرف دیگر، نویسندگانی وجود داشتند که بسیار درگیر معاش بوده‌اند و امکان دارد از نوشتن بازبمانند و نتوانند تمامی وقت‌شان را صرف ادبیات کنند.
کمال مطلوب در دنیای نویسندگی این است که نویسنده یک نویسنده تمام‌وقت بوده و همه زندگی‌اش در خدمت نوشتن باشد.
مهدی ربّی متولد مردادماه 1359 در اهواز است و درواقع تمام دوران کودکی‌اش را در جنگ گذرانده. از سال 1383 به طور جدی وارد حوزه ادبیات داستانی شده‌است. «برو ولگردی کن رفیق» عنوان دومین مجموعه داستان «مهدی ربّی» است که پس از مجموعه داستان «آن گوشه دنج سمت چپ» از سوی «نشر چشمه» منتشر شده است.
خالی شدن داستان‌ها از مکان و زمان دلایل مختلفی دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به دلایل سیاسی و اجتماعی در نتیجه فضای موجود اشاره کرد. این در حالی است که حتی در صورت پرداختن به بسیاری فضاها، با وجود ممیزی، کار نمی‌تواند چاپ شود.
از دیگر دلایل عمده این امر می‌توان به محدود شدن فهرست نویسنده‌ها به خاطر مشکلات اقتصادی و اجتماعی اشاره کرد. نویسندگان در گذشته از آزادی بیش‌تری برخوردار بودند که این امر باعث می‌شد تا تجربه‌های بسیاری را برای مخاطبان خود داشته باشند.
زمانی که نویسنده خیلی درگیر امرار معاش شد، قلم وی به فضاهای بسیار تکراری و بسته محدود خواهد شد که در نهایت منجر به نزدیک شدن فضای بسیاری از داستان‌هایی می‌شود که می‌خوانیم.
نزدیک بودن فضاهای داستانی امروز به یکدیگر به این معنا نیست که نویسندگان از یکدیگر کپی‌برداری کرده باشند؛ بلکه به دلیل یکی شدن شرایط زیستی آن‌هاست و این امکان را به نویسنده نمی‌دهد که چیز نوینی را از لحاظ زیستی و ذهنی تجربه کند. این اتفاق بیش‌تر مربوط به دهه 70 و حتی اوایل دهه 80 است.
دهه 80 برخوردار از نویسندگانی است که سعی کردند نوشتن را به امرار معاش‌شان ربط ندهند. نویسنده‌ای که متوجه شاداب نگه داشتن نوشته‌اش برای موفقیت بیش‌تر آن بود، سعی کرد تا نوشتن را وسیله امرار معاش خود قرار نداده؛ بلکه آن را به نوعی کار دوم خود بداند.
زمانی که نویسنده خیلی درگیر امرار معاش شد، قلم وی به فضاهای بسیار تکراری و بسته محدود خواهد شد که در نهایت منجر به نزدیک شدن فضای بسیاری از داستان‌هایی می‌شود که می‌خوانیم.
داستان‌نویسانی که سعی کردند نوشتن را از امرار معاش جدا کنند، در تلاش بودند تا در نوشتن عجله به خرج نداده و به بسیاری چیزها تن ندهند. از طرف دیگر، نویسندگانی وجود داشتند که بسیار درگیر معاش بوده‌اند و امکان دارد از نوشتن بازبمانند و نتوانند تمامی وقت‌شان را صرف ادبیات کنند.
کمال مطلوب در دنیای نویسندگی این است که نویسنده یک نویسنده تمام‌وقت بوده و همه زندگی‌اش در خدمت نوشتن باشد.
مهدی ربّی متولد مردادماه 1359 در اهواز است و درواقع تمام دوران کودکی‌اش را در جنگ گذرانده. از سال 1383 به طور جدی وارد حوزه ادبیات داستانی شده‌است. «برو ولگردی کن رفیق» عنوان دومین مجموعه داستان «مهدی ربّی» است که پس از مجموعه داستان «آن گوشه دنج سمت چپ» از سوی «نشر چشمه» منتشر شده است.