روز ملّی «خلیج فارس» را چگونه باید پاس داشت؟!

[باستان شناس]

در واپسین روزهای حضور سید محمّد خاتمی بر صدر شورای عالی انقلاب فرهنگی، یعنی در ۲۲ تیرماه ۱۳۸۴ (http://www.dj-ali.mihanblog.com/Post-684.ASPX)، رییس جمهور وقت ایران، بر پای مصوبه‌ای مهر تأیید زد که به موجب آن، دهم اردیبهشت ماه هر سال، آیین‌های نکوداشت «روز ملّی خلیج فارس (http://www2.irna.ir/occasion/10ordibehesht86/index.htm)» برگزار خواهد شد؛ روزی که یادآور فرار اشغال‌گران پرتقالی بعد از ۱۱۷ سال تسلط جابرانه‌ی سواحل جنوبی کشور (۲۱ آوریل ۱۶۲۲ میلادی) و در پی رشادت‌های سپاه ایران به رهبری امیرالامرای فارس (امام قلی‌خان (http://forum.p30world.com/archive/index.php/t-64024.html)) بود.


خلیج فارس، هرچند بزرگترین خلیج جهان نیست (دو خلیج مکزیک و هودسن در آمریکا، بزرگ‌تر از خلیج فارس هستند)، امّا بی‌شک یکی از مهم‌ترین خلیج‌های گیتی از منظر ملاحظات جغرافیای سیاسی (ژئوپلتیک) و حقوق بین‌الملل است.

خلیجی که اینک بیشترین محموله‌های گران‌قیمت نفتی را از خود عبور داده و از همین رو، دارای کلکسیونی از مرگبارترین سلاح‌های فرامدرن دریایی است.

[باستان شناس]

آنقدر که اگر می‌توانستیم فرض کنیم ممکن است روزی زیستمندان ارزشمند خلیج فارس به سخن آیند و کلیله و دمنه‌ای دیگر آفریده شود، بی‌شک، دل پردردی از آدم‌زمینی‌های خودخواه و آزمند داشته و آنها را هرگز به دلیل جاه‌طلبی‌ها و تمامیت‌خواهی‌های کوته‌نظرانه‌اشان نخواهند بخشید. فقط کافی است ببینیم، اغلب شیخ‌نشین‌های آن سوی این خلیج نیلگون به بهانه‌ی توسعه و جذب گردشگر، چه تجاوزها و نابخردی‌ها که نمی‌کنند و چه بلاها که بر سر این محیط آبی استثنایی نمی‌آورند، تا آنجا که با افتخار از ساخت جزایر اقماری مصنوعی به شکل نخل دفاع می‌کنند. ناوشکن‌های ریز و درشت قدرت‌های جهانی نیز آنچنان بلایی بر سر موجودات این خلیج یگانه آورده‌اند که احتمالاً بر سامانه‌ی جهت‌یابی بسیاری از ماهی‌ها (بخصوص دلفین‌ها) آثار منفی برجای نهاده است.

http://i.darvish.info/wp-content/uploads/22-9.jpg
این درحالی است که ایرانیان نیز، کم پساب و فاضلاب سمی و مواد نفتی (http://i.darvish.info/archives/105) به این زیست‌بوم دریایی بی‌نظیر نریخته و به بهانه‌ی سدسازی و تأمین آب و پتروشیمی و … کم از حجم آب‌های شیرین وارد شده به آن نکاستند یا کیفیتش را کاهش ندادند.
و ناسازه یا پارادوکس ماجرا در همین نکته نهفته است. موضوع مهمی که عموماً در چنین مناسبت‌هایی مغفول می‌ماند.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3f/Istakhri_map_2.jpg/220px-Istakhri_map_2.jpg
راست آن است، خلیج فارس به شهادت اسنادی که از سفرنامه‌ی فیثاغورث (http://www2.irib.ir/occasions/khalijefars/khalijefars%20Day.htm) در ۵۷۰ سال پیش از میلاد مسیح بدست آمده تا نقشه‌های جغرافیایی استرابن در ۲ هزار سال پیش و استخری (http://fa.wikipedia.org/wiki/خلیج_فارس) در قرن نهم میلادی و … با همین نام و صفت فارس یا پارس خطاب می‌شده است؛ در حالی که قدمت موج معترضین به نام این خلیج، حداکثر به سال‌های ظهور پان‌عربیسم توسط قاسم در عراق و ناصر در مصر می‌رسد.
امّا برای بزرگداشت و اهمیت بخشیدن به نام فارسی این خلیج راهبردی، باید نشان دهیم که علاوه بر پاسداری از نامش، توانایی حفاظت از کیفیت آب و حیات زیستمندانش را هم داریم و نخواهیم گذاشت تا توان زیست‌پالایی آن دچار خدشه شود.

[باستان شناس]

فرازنای کلام آن که:


یادمان باشد، روز ملّی خلیج فارس فرا می‌رسد، امّا بلندای این روز را نباید محدود به بامدادان تا شامگاهان دهم اردیبهشت کرد؛ بلندای این روز، همپای حیات ۵ هزارساله‌ی تمدّن یک ملّت و دیرینگی تاریخ است. بلندای این روز، حرمتی برابر با خون تمام شهیدان و اشک تمام مادران و شیون تمام کودکانی دارد که برای ماندگاری این بوم و بر مقدس از شیرین‌ترین و عزیزترین بخش زندگی‌شان گذشتند و رنج آوارگی و غم فراغ بهترین کسان‌شان را با خویش حمل کردند.


خلیج فارس می‌تواند و باید که نشانه‌ی اقتدار و شوکت و امید ایران و ایرانی باشد و بماند.
پس در آیین‌های گرامی‌داشتش، نه فقط برای نام زیبای ایرانی‌اش که برای حفظ توان بوم‌شناختی و حیات زیستمندانش هم پیمان ‌شویم.