باستان شناس
20th March 2011, 05:56 PM
نوروز در زمان اشکانیان و ساسانیان
در زمان اشکانیان (http://www.njavan.com/wiki/%D8%A7%D8%B4%DA%A9%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86) و ساسانیان (http://www.njavan.com/wiki/%D8%B3%D8%A7%D8%B3%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86) نیز نوروز گرامی داشته می‌شد.
در این دوران، جشن‌های متعددی در طول یک سال برگزار می‌شد که مهمترین آنها نوروز و مهرگان (http://www.njavan.com/wiki/%D9%85%D9%87%D8%B1%DA%AF%D8%A7%D9%86) بوده است.
برگزاری جشن نوروز در دوران ساسانیان چند روز (دست کم شش روز) طول می‌کشید و به دو دوره نوروز کوچک و نوروز بزرگ تقسیم می‌شد.
نوروز کوچک یا نوروز عامه پنج روز بود و از یکم تا پنجم فروردین گرامی داشته می‌شد و روز ششم فروردین (خردادروز)، جشن نوروز بزرگ یا نوروز خاصه برپا می‌شد.
در هر یک از روزهای نوروز عامه، طبقه‌ای از طبقات مردم (دهقانان، روحانیان، سپاهیان، پیشه‌وران و اشراف) به دیدار شاه می‌آمدند و شاه به سخنان آنها گوش می‌داد و برای حل مشکلات آنها دستور صادر می‌کرد.
در روز ششم، شاه حق طبقات گوناگون مردم را ادا کرده بود و در
این روز، تنها نزدیکان شاه به حضور وی می‌آمدند.
شواهدی وجود دارد که در دوران ساسانی سال‌های کبیسه رعایت نمی‌شده‌است. بنابراین نوروز هر چهار سال، یک روز از موعد اصلی خود (آغاز برج حمل (http://www.njavan.com/wiki/%D8%A8%D8%B1%D8%AC_%D8%AD%D9%85%D9%84)) عقب می‌ماند و درنتیجه زمان نوروز در این دوران همواره ثابت نبوده و در فصل‌های گوناگون سال جاری بوده است.
اردشیر بابکان (http://www.njavan.com/wiki/%D8%A7%D8%B1%D8%AF%D8%B4%DB%8C%D8%B1_%D8%A8%D8%A7% D8%A8%DA%A9%D8%A7%D9%86)، بنیان گذار سلسله ساسانیان، در سال ۲۳۰ میلادی (http://www.njavan.com/wiki/%DB%B2%DB%B3%DB%B0_(%D9%85%DB%8C%D9%84%D8%A7%D8%AF %DB%8C)) از دولت روم (http://www.njavan.com/wiki/%D8%B1%D9%88%D9%85) که از وی شکست خورده بود، خواست که نوروز را در این کشور به رسمیت بشناسند.
این درخواست مورد پذیرش سنای روم (http://www.njavan.com/w/index.php?title=%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C_%D8%B1%D9 %88%D9%85&action=edit&redlink=1) قرار گرفت و نوروز در قلمرو روم به Lupercal معروف شد.
در دوران ساسانیان، ۲۵ روز پیش از آغاز بهار، در دوازده ستون که از خشت خام برپا می‌کردند، انواع حبوبات و غلات (برنج، گندم، جو، نخود، ارزن، و لوبیا) را می‌کاشتند و تا روز شانزدهم فروردین آنها را جمع نمی‌کردند.
هر کدام از این گیاهان که بارورتر شود، در آن سال محصول بهتری خواهد داد.
در این دوران همچنین متداول بود که در بامداد نوروز، مردم به یکدیگر آب بپاشند.
از زمان هرمز اول (http://www.njavan.com/wiki/%D9%87%D8%B1%D9%85%D8%B2_%DB%8C%DA%A9%D9%85) مرسوم شد که مردم در شب نوروز آتش روشن نمایند.
همچنین از زمان هرمز دوم (http://www.njavan.com/wiki/%D9%87%D8%B1%D9%85%D8%B2_%D8%AF%D9%88%D9%85)، رسم دادن سکه در نوروز به‌عنوان عیدی متداول شد.
عطار، نگرشی به سنن نوروزی در چهار گوشه جهان
در زمان اشکانیان (http://www.njavan.com/wiki/%D8%A7%D8%B4%DA%A9%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86) و ساسانیان (http://www.njavan.com/wiki/%D8%B3%D8%A7%D8%B3%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86) نیز نوروز گرامی داشته می‌شد.
در این دوران، جشن‌های متعددی در طول یک سال برگزار می‌شد که مهمترین آنها نوروز و مهرگان (http://www.njavan.com/wiki/%D9%85%D9%87%D8%B1%DA%AF%D8%A7%D9%86) بوده است.
برگزاری جشن نوروز در دوران ساسانیان چند روز (دست کم شش روز) طول می‌کشید و به دو دوره نوروز کوچک و نوروز بزرگ تقسیم می‌شد.
نوروز کوچک یا نوروز عامه پنج روز بود و از یکم تا پنجم فروردین گرامی داشته می‌شد و روز ششم فروردین (خردادروز)، جشن نوروز بزرگ یا نوروز خاصه برپا می‌شد.
در هر یک از روزهای نوروز عامه، طبقه‌ای از طبقات مردم (دهقانان، روحانیان، سپاهیان، پیشه‌وران و اشراف) به دیدار شاه می‌آمدند و شاه به سخنان آنها گوش می‌داد و برای حل مشکلات آنها دستور صادر می‌کرد.
در روز ششم، شاه حق طبقات گوناگون مردم را ادا کرده بود و در
این روز، تنها نزدیکان شاه به حضور وی می‌آمدند.
شواهدی وجود دارد که در دوران ساسانی سال‌های کبیسه رعایت نمی‌شده‌است. بنابراین نوروز هر چهار سال، یک روز از موعد اصلی خود (آغاز برج حمل (http://www.njavan.com/wiki/%D8%A8%D8%B1%D8%AC_%D8%AD%D9%85%D9%84)) عقب می‌ماند و درنتیجه زمان نوروز در این دوران همواره ثابت نبوده و در فصل‌های گوناگون سال جاری بوده است.
اردشیر بابکان (http://www.njavan.com/wiki/%D8%A7%D8%B1%D8%AF%D8%B4%DB%8C%D8%B1_%D8%A8%D8%A7% D8%A8%DA%A9%D8%A7%D9%86)، بنیان گذار سلسله ساسانیان، در سال ۲۳۰ میلادی (http://www.njavan.com/wiki/%DB%B2%DB%B3%DB%B0_(%D9%85%DB%8C%D9%84%D8%A7%D8%AF %DB%8C)) از دولت روم (http://www.njavan.com/wiki/%D8%B1%D9%88%D9%85) که از وی شکست خورده بود، خواست که نوروز را در این کشور به رسمیت بشناسند.
این درخواست مورد پذیرش سنای روم (http://www.njavan.com/w/index.php?title=%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C_%D8%B1%D9 %88%D9%85&action=edit&redlink=1) قرار گرفت و نوروز در قلمرو روم به Lupercal معروف شد.
در دوران ساسانیان، ۲۵ روز پیش از آغاز بهار، در دوازده ستون که از خشت خام برپا می‌کردند، انواع حبوبات و غلات (برنج، گندم، جو، نخود، ارزن، و لوبیا) را می‌کاشتند و تا روز شانزدهم فروردین آنها را جمع نمی‌کردند.
هر کدام از این گیاهان که بارورتر شود، در آن سال محصول بهتری خواهد داد.
در این دوران همچنین متداول بود که در بامداد نوروز، مردم به یکدیگر آب بپاشند.
از زمان هرمز اول (http://www.njavan.com/wiki/%D9%87%D8%B1%D9%85%D8%B2_%DB%8C%DA%A9%D9%85) مرسوم شد که مردم در شب نوروز آتش روشن نمایند.
همچنین از زمان هرمز دوم (http://www.njavan.com/wiki/%D9%87%D8%B1%D9%85%D8%B2_%D8%AF%D9%88%D9%85)، رسم دادن سکه در نوروز به‌عنوان عیدی متداول شد.
عطار، نگرشی به سنن نوروزی در چهار گوشه جهان