در غریو...

[تووت فرنگی]

در غریو ِ سنگین ِ ماشین ها و اختلاط ِ اذان و جاز

آواز ِ قُمری ِ کوچک را

شنیدم ،

چنان که از پس ِ پرده یی آمیزه ی ابر و دود

تابش ِ تک ستاره یی .



آن جا که گنه کاران

با میراث ِ کمرشکن ِ معصومیت ِ خویش

بردرگاه ِ بلند

پیشانی ِ درد

بر آستانه می نهند و

باران ِ بی حاصل ِ اشک

بر خاک ،

ورهایی و رستگاری را

از چارسوی بسیط ِ زمین

پای در زنجیر و گم کرده راه می آیند ،

گوش بر هیبت ِ توفانی ِ فریادهای نیاز و اذکار ِ بی سخاوت بسته

دو قُمری

بر کنگره ی سرد

دانه در دهان ِ یکدیگر می گذارند

و عشق

بر گرد ِ ایشان

حصاری دیگر است .