تبر دار دیروز

[تووت فرنگی]

یک غزل گفته ام مثل یک سیب با ردیف بیفتد بیفتد
شاید این شعر بی مایه باشد شاید این قافیه بد بیفتد

من ولی امتحان کردم امشب آسمان ریسمان کردم امشب
شاید این شعر بی مایه روزی دست یک روح مرتد بیفتد

من ولی در پی یک سوالم: این که پایان این ماجرا چیست؟
این که آخر چرا مرگ باید روی یک خط ممتد بیفتد؟

شعله باید بر انگیزم ازخویش دار باید بیاویزم از خویش
تا کی آخر در آیینه چشمم بر نگاهی مردد بیفتد

بر لب بام خورشید بودیم بر لب بام خورشیدآری
بر لب بام خورشید ناگاه ماه در پایت آمد بیفتد

اشک بر سطر لبخند افتاد خواندم از گونه های تو در باد
سیب یک لحظه یک اتفاق است اتفاقی که باید بیفتد

اتفاقی شبیه شکستن خلسه ای مثل از خود گسستن
اتفاقی که امروز... فردا... یا نه هر لحظه شاید بیفتد

خیز ودر شهر غوغا کن آزر! آتشی تازه بر پا کن آزر!
رفته است آن تبر دار دیروز پای بتهای معبد بیفتد

موج باید برانگیزی از من ماه باید بیاویزی از من
موج یا ماه تا نبض دریا یک دم از جذر و از مد بیفتد

*****
مرگ طنزی فصیح است آری باید از عمق جان خواند وخندید
گرچه این شعر بی مایه باشد گرچه این قافیه بد بیفتد