مجموعه اشعار شیخ بهایی

[تووت فرنگی]

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید


دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید


دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید


ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!


نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید


مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی


که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید


بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را


نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید

[تووت فرنگی]

یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی‌کند


یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی‌کند


تا هرچه غیر اوست، به یک سو نمی‌کند


روشن نمی‌شود ز رمد، چشم سالکی


تا از غبار میکده، دارو نمی‌کند


گفتم: ز شیخ صومعه، کارم شود درست


گفتند: او به دردکشان خو نمی‌کند


گفتم: روم به میکده، گفتند: پیر ما


خوش می‌کشد پیاله و خوش بو نمی‌کند


رفتم به سوی مدرسه، پیری به طنز گفت:


تب را کسی علاج، به طنزو نمی‌کند


آن را که پیر عشق، به ماهی کند تمام


در صد هزار سال، ارسطو نمی‌کند


کرد اکتفا به دنیی دون خواجه، کاین عروس


هیچ اکتفا، به شوهری او نمی‌کند


آن کو نوید آیه‌ی «لا تقنطوا» شنید


گوشی به حرف واعظ پرگو نمی‌کند


زرق و ریاست زهد بهائی، وگرنه او


کاری کند که کافر هندو نمی‌کند

[تووت فرنگی]

آنها که ربوده‌ی الستند





آنها که ربوده‌ی الستند


از عهد الست باز مستند


تا شربت بیخودی چشیدند


از بیم و امید، باز رستند


چالاک شدند، پس به یک گام


از جوی حدوث، باز جستند


اندر طلب مقام اصلی


دل در ازل و ابد نبستند


خالی ز خود و به دوست باقی


این طرفه که نیستند و هستند


این طایفه‌اند، اهل توحید


باقی، همه خویشتن پرستند

[تووت فرنگی]

عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود


عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود


نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود


کارکنان سپهر، بر سر دعوی شدند


آنچه بدادند دیر، باز گرفتند زود


حاصل ما از جهان نیست بجز درد و غم


هیچ ندانم چراست این همه رشک حسود


نیست عجب گر شدیم شهره به زرق و ریا


پرده‌ی تزویر ما، سد سکندر نبود


نام جنون را به خود داد بهائی قرار


نیست بجز راه عشق، زیر سپهر کبود