غزل بارون
20th February 2011, 09:13 AM
هپاتيت ويروسی عبارت است از التهاب کبد در اثر يک ويروس. هپاتيت ويروسی انواع مختلفی دارد. شايع‌ترين انواع آن هپاتيت A و B هستند. ساير انواع آن عبارتند از هپاتيت C ، D ، E ، G .
علايم شايع
مراحل اوليه:
علايم شبيه آنفلوانزا، مثل تب، خستگی، تهوع، استفراغ، اسهال بی‌اشتهايی
چندين روز بعد:
زردی چشم ها و پوست در اثر تجمع بيلی روبين در خون
تيره شدن رنگ ادرار در اثر وارد شدن بيلی‌روبين اضافی به ادرار
اجابت مزاج روشن، به رنگ خاک رس، يا سفيد
علل
هپاتيت A و E : ويروس معمولاً از راه آب يا غذا وارد بدن می‌شود، خصوصاً صدف خام که توسط فاضلاب آلوده شده باشد.
هپاتيت B : معمولاً از راه آميزشی، تزريق خون، و تزريق يا سرنگ آلوده انتقال می‌يابد. مادری که هپاتيت B دارد ممکن است عفونت را به نوازش انتقال دهد. بعضی از موارد هم بدون دليل مشخص و راه شناخته شده‌ای برای انتقال عفونت رخ داده‌اند.
هپاتيت C : معمولاً از راه تزريق موادمخدر داخل رگ، تزريق خون و ساير انواع مواجهه با خون يا محصولات خونی آلوده انتقال می‌يابد. البته در 40% از موارد، راه انتقال معلوم نيست.
هپاتيت D : به‌طور جداگانه از هپاتيت B نمی‌تواند رخ دهد.
هپاتيت G : الگوی انتقال مشابهی مثل هپاتيت C دارد؛ معمولاً از راه خون انتقال می‌يابد.
عوامل افزايش دهنده خطر
مسافرت به مناطقی که بهداشت نامناسبی دارند.
بی‌بندوباری
تزريق موادمخدر داخل رگ
مصرف الکل
تزريق خون
کارکنان پزشکی و ساير حرفه‌های خطرزا
مهد کودک‌ها يا مراکز نگهداری
دياليز
تغذيه نامناسب
وجود بيماری که باعث کاهش مقاومت بدن شده باشد.
پيشگيری
از خطرات ذکر شده در بالا دوری کنيد.
اگر با فرد هپاتيتی در تماس بوده‌ايد، با پزشک خود در رابطه با تزريق گاما گلوبولين برای پيشگيری يا کاهش خطر هپاتيت مشورت کنيد.
اگر در زمره افرادی هستيد که خطر هپاتيت آنها را تهديد می‌کند، مثل کارکنان بيمارستان‌ها، دندانپزشکان و غيره، واکسن هپاتيت A و B را دريافت کنيد. واکسن ساير انواع هپاتيت ويروسی در دست بررسی است. گاهی ممکن است ايمونوگلوبولين نيز لازم شود.
واکسيناسيون هپاتيت B برای همه نوزادان و شيرخواران
عواقب مورد انتظار
زردی و ساير علايم به حداکثر خود می‌رسند و سپس در عرض 16-3 هفته تدريجاً ناپديد می‌شوند. اکثر افرادی که وضعيت سلامتی خوبی دارند در عرض 4-1 ماه کاملاً بهبود می‌يابند. در درصد کمی از افراد، دچار هپاتيت مزمن می‌شود. با بهبود از هپاتيت ويروسی معمولاً ايمنی دايمی نسبت به آن ايجاد می‌شود.
عوارض احتمالی
نارسايی کبد، سيروز کبد، سرطان کبد، حتی مرگ
هپاتيت مزمن. اين بيماران معمولاً حامل ويروس هستند و عامل بالقوه‌ای برای انتقال عفونت به افراد خانواده و همسر هستند. اين افراد امکان دارد ظاهراً خوب و سرحال باشند و متوجه عفونت خود نشوند.
درمان
اصول کلی
بررسی‌های تشخيصی عبارتند از آزمايش خون برای شناسايی عفونت، بررسی‌های مربوط به کار کبد (http://www.iust.ac.ir/mavara-index.php?page=%DA%A9%D8%A8%D8%AF)، و نمونه‌برداری از کبد در موارد شديد يا مزمن
اکثر بيماران هپاتيتی را می‌توان بدون خطر زياد در منزل تحت مراقبت قرار داد. جداسازی کامل بيمار ضروری نيست، اما فرد بيمار بايد وسايل جداگانه‌ای برای خوردن و آشاميدن داشته باشد يا از وسايل يک بار مصرف استفاده کند.
اگر هپاتيت داريد يا مراقبت از يک فرد هپاتيتی را به عهده داريد، دستان خود را مرتباً و به دقت بشوييد، خصوصاً پس از اجابت مزاج
داروها
برای درمان هپاتيت تعداد کمی داروی اختصاصی وجود دارد.
امکان دارد داروی ضد التهاب کورتيزونی در موارد شديد تجويز شود تا التهاب کبد کاهش يابد و علايم بهتر شوند.
برای هپاتيت B و C مزمن ممکن است آلفا ـ اينترفرون مورد استفاده قرار گيرد.
فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماری
توصيه می‌شود تا زمان رفع زردی و بازگشت اشتها استراحت در رختخواب انجام گيرد. زمان بازگشت به کارهای روزمره در افراد مختلف بسيار متفاوت است.
رژيم غذايی
علی‌رغم نداشتن اشتها، خوردن وعده‌های غذايی کوچک و متعادل به بهبود بيماری کمک خواهد کرد. روزانه حداقل 8 ليوان آب بنوشيد. هرگز الکل ننوشيد.
درچه شرايطی بايد به پزشک مراجعه نمود؟
اگر شما يا يکی از اعضای خانواده‌تان علايم هپاتيت را داريد يا با فردی که اين علايم را داشته است تماس داشته‌ايد.
در صورتی که علايم زير به هنگام درمان رخ دهند:
بيشتر کم شدن اشتها
خواب‌آلودگی زياد يا گيجی
استفراغ، اسهال، يا درد شکمی
بيشتر شدن زردی؛ به وجود آمدن بثور پوستی يا خارش
علايم شايع
مراحل اوليه:
علايم شبيه آنفلوانزا، مثل تب، خستگی، تهوع، استفراغ، اسهال بی‌اشتهايی
چندين روز بعد:
زردی چشم ها و پوست در اثر تجمع بيلی روبين در خون
تيره شدن رنگ ادرار در اثر وارد شدن بيلی‌روبين اضافی به ادرار
اجابت مزاج روشن، به رنگ خاک رس، يا سفيد
علل
هپاتيت A و E : ويروس معمولاً از راه آب يا غذا وارد بدن می‌شود، خصوصاً صدف خام که توسط فاضلاب آلوده شده باشد.
هپاتيت B : معمولاً از راه آميزشی، تزريق خون، و تزريق يا سرنگ آلوده انتقال می‌يابد. مادری که هپاتيت B دارد ممکن است عفونت را به نوازش انتقال دهد. بعضی از موارد هم بدون دليل مشخص و راه شناخته شده‌ای برای انتقال عفونت رخ داده‌اند.
هپاتيت C : معمولاً از راه تزريق موادمخدر داخل رگ، تزريق خون و ساير انواع مواجهه با خون يا محصولات خونی آلوده انتقال می‌يابد. البته در 40% از موارد، راه انتقال معلوم نيست.
هپاتيت D : به‌طور جداگانه از هپاتيت B نمی‌تواند رخ دهد.
هپاتيت G : الگوی انتقال مشابهی مثل هپاتيت C دارد؛ معمولاً از راه خون انتقال می‌يابد.
عوامل افزايش دهنده خطر
مسافرت به مناطقی که بهداشت نامناسبی دارند.
بی‌بندوباری
تزريق موادمخدر داخل رگ
مصرف الکل
تزريق خون
کارکنان پزشکی و ساير حرفه‌های خطرزا
مهد کودک‌ها يا مراکز نگهداری
دياليز
تغذيه نامناسب
وجود بيماری که باعث کاهش مقاومت بدن شده باشد.
پيشگيری
از خطرات ذکر شده در بالا دوری کنيد.
اگر با فرد هپاتيتی در تماس بوده‌ايد، با پزشک خود در رابطه با تزريق گاما گلوبولين برای پيشگيری يا کاهش خطر هپاتيت مشورت کنيد.
اگر در زمره افرادی هستيد که خطر هپاتيت آنها را تهديد می‌کند، مثل کارکنان بيمارستان‌ها، دندانپزشکان و غيره، واکسن هپاتيت A و B را دريافت کنيد. واکسن ساير انواع هپاتيت ويروسی در دست بررسی است. گاهی ممکن است ايمونوگلوبولين نيز لازم شود.
واکسيناسيون هپاتيت B برای همه نوزادان و شيرخواران
عواقب مورد انتظار
زردی و ساير علايم به حداکثر خود می‌رسند و سپس در عرض 16-3 هفته تدريجاً ناپديد می‌شوند. اکثر افرادی که وضعيت سلامتی خوبی دارند در عرض 4-1 ماه کاملاً بهبود می‌يابند. در درصد کمی از افراد، دچار هپاتيت مزمن می‌شود. با بهبود از هپاتيت ويروسی معمولاً ايمنی دايمی نسبت به آن ايجاد می‌شود.
عوارض احتمالی
نارسايی کبد، سيروز کبد، سرطان کبد، حتی مرگ
هپاتيت مزمن. اين بيماران معمولاً حامل ويروس هستند و عامل بالقوه‌ای برای انتقال عفونت به افراد خانواده و همسر هستند. اين افراد امکان دارد ظاهراً خوب و سرحال باشند و متوجه عفونت خود نشوند.
درمان
اصول کلی
بررسی‌های تشخيصی عبارتند از آزمايش خون برای شناسايی عفونت، بررسی‌های مربوط به کار کبد (http://www.iust.ac.ir/mavara-index.php?page=%DA%A9%D8%A8%D8%AF)، و نمونه‌برداری از کبد در موارد شديد يا مزمن
اکثر بيماران هپاتيتی را می‌توان بدون خطر زياد در منزل تحت مراقبت قرار داد. جداسازی کامل بيمار ضروری نيست، اما فرد بيمار بايد وسايل جداگانه‌ای برای خوردن و آشاميدن داشته باشد يا از وسايل يک بار مصرف استفاده کند.
اگر هپاتيت داريد يا مراقبت از يک فرد هپاتيتی را به عهده داريد، دستان خود را مرتباً و به دقت بشوييد، خصوصاً پس از اجابت مزاج
داروها
برای درمان هپاتيت تعداد کمی داروی اختصاصی وجود دارد.
امکان دارد داروی ضد التهاب کورتيزونی در موارد شديد تجويز شود تا التهاب کبد کاهش يابد و علايم بهتر شوند.
برای هپاتيت B و C مزمن ممکن است آلفا ـ اينترفرون مورد استفاده قرار گيرد.
فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماری
توصيه می‌شود تا زمان رفع زردی و بازگشت اشتها استراحت در رختخواب انجام گيرد. زمان بازگشت به کارهای روزمره در افراد مختلف بسيار متفاوت است.
رژيم غذايی
علی‌رغم نداشتن اشتها، خوردن وعده‌های غذايی کوچک و متعادل به بهبود بيماری کمک خواهد کرد. روزانه حداقل 8 ليوان آب بنوشيد. هرگز الکل ننوشيد.
درچه شرايطی بايد به پزشک مراجعه نمود؟
اگر شما يا يکی از اعضای خانواده‌تان علايم هپاتيت را داريد يا با فردی که اين علايم را داشته است تماس داشته‌ايد.
در صورتی که علايم زير به هنگام درمان رخ دهند:
بيشتر کم شدن اشتها
خواب‌آلودگی زياد يا گيجی
استفراغ، اسهال، يا درد شکمی
بيشتر شدن زردی؛ به وجود آمدن بثور پوستی يا خارش