انتظار

[تووت فرنگی]

سالهاست در کوچه های تنهایی چشمانم را به پیچ کوچه دوخته ام

سالهاست در کوچه های تنهایی چشمانم را به پیچ کوچه دوخته ام و نشسته ام درانتظار


و در زمزمه مناجاتم کسی را نجوا می کنم . نیلوفر کوچه هم گویی او را نیایشمی کند و


دستانش را بر آسمان گرفته و هر روز بالا و بالاتر می رود تا شاید باران برغنچه های


نشکفته اش باریدن گیرد.


غروب آفتاب غروب های دلگیر که بر نیلوفر سایه افکنده را میبینم


اما من همچنان در انتظارم شاید او از پیچ کوچه گذر کند و راز نیلوفر رابرایم باز گو نماید


روزها در گذر است و چشمانم خسته تر از دیروز و نگاهم به آینده مبهمتر


اما حس انتظار برق امیدی را در من به یادگار گذارده


امید به آن دارم شاید از شبنم روی نیلوفر نیم نگاهی به آرزوی دل خسته من بهدوران


آشناییم با این مسیر طولانی شود


شاید حضور احساسی فراتر از آنچه سالیان دراز به دنبال آن بودم من را به رازنیلوفر پیوند داده است


من هنوز چشم در راهم


نمی دانم که این احساس کی ؟ کجا؟ من را بیدار می کند


شاید زمان آن رسیده که راز را از کسی بپرسم که چشم در راهاویم


شاید باید کوچه را رها کنم و جایم را بسپارم به رهگذری دیگر

اماامید به بازگشتمرا آرام می کند ومرهمی است بر سالیان دوری و انتظار