Bad Sector
14th February 2011, 05:45 PM
WIMAX استاندارد جديد شبكه هاي بي سيم
استاندارد جديد WIMax براي شبكه هاي شهري بي سيم ، بازار دستيابي به اينترنت رامتحول خواهدكرد. امروزه يافتنو خريدنيك كامپيوتر كيفي مجهز به تراشه Wi-Fi نباشد، كاري دشوار است، دكمه اي كه به كاربران كامپيوترهاي همراه اجازه دستيابي به اينترنت ر فارغ از مكاني كه كاربردر آن حضور دارد مي دهد. بدين ترتيب از اتاق غذاخوري ، اتاق نشيمن و يا كافي شاپ مي توان به اينترنت وصل شد. عموم مردم به WI-Fi به عنوان يك ايستگاه مركزي كاري كه مي تواند ارتباط را بين چندين كاربر به طور يكسان به اشتراك بگذارد علاقمندند. البته با اين محدوديت كه فاصله كاربرانبران براي محيط داخلي ( indoor) كمتراز100متر و براي محيط خارجي (outdoor) كمتر از 400 متر باشد. اما استاندارد جديدي معرفي شده است كه عملا توانايي Wi-Fi را زير سوال برده است . اين استاندارد معروف به WiMax مي باشد كه باعث ايجاد ارتباطات بي سيم اينترنتي با پهناي باند بالا با سرعتي نزديك به Wi-Fi به محدو ديت هاي آن را هم ندارد يعني تا فواصل بالاي حدود 50 كيلومتر را هم پشتيباني مي كند.
شبكه هاي شهري بي سيم با سرعت هاي پهناي باند بالا چندان جديد نيستند، اما تجهيزات خاص باند پهن عمدتا گران قيمت هستند. در حال حاضر شركت ها به تدريج در حال رسيدن به توافق هايي بر روي جزييات استاندارد WiMax هستند كه اين منجر به كاهش قيمت اين تجهيزات خواهدشد.
توافقات صنعتي روي جزيياتي نظير اين كه چگونه سيگنال هاي WiMax را رمز گشايي كنيم تا فركانس هايي را ايجاد كنيم كه قابل استفاده باشند و چگونه امكان برقراري ارتباط چندين كاربر تا دستيابي به آن فركانس ها را فراهم كنيم ، سر انجام به شركت هايي نظير اينتل اجازه خواهد داد تا تراشه كه حاوي قابليت WiMax براي استفاده درتجهيزات بي سيم با پهناي باند بالا هستند را بسازند .
و در نهايت انتظار مي رود كه قيمت receiver هاي WiMax را رمز گشايي كنيم تا فركانس هايي را ايجاد كنيم كه قابل استفاده باشند و چگونه امكان برقراري ارتباط چندين كاربير تا دستيابي به آن فركانس ها را فراهم كنيم، سر انجام به شركت هايي نظير اينتل اجازه خواهد داد تا تراشه كه حاوي قابليت WiMax براي استفاده در تجهيزات بي سيم با پهناي باند بالا هستند بسازند.
در نهايت انتظار مي رود كه قيمت receiver هاي WiMax به حدود 50 تا 100 دلار يعني چيزي حدود قيمت DSL ها يا مودم هاي كابلي امروزي برسد و اين يعني ميليون ها نفر از كاربران بالاخره مي توانند از سرويس هاي رايج اينترنت استفاده كندو به آساني از طريق آنتن هاي نصب شده روي بام از هرگوشه شهر به اينترنت وصل شوند.
اگر چه ظهور اوليه WiMax در حوزه هاي عمومي بوده است. اما با ظهور تدريجي تجهيزات و استانداردها، شاهد موج جديدي از صنايع كوچك و متوسط بي سيم خواهيم بود كه ديگر خطوط گران قيمت T1/E1 نيستندو ايستگاه هاي كاري همچنين مي توانند خدمات خود را در مكان هايي بدون خطوط تلفن هم ارايه دهند و اين يعني دستيابي پر سرعت به اينترنت در نواحي دور افتاده اي كه غالبا هيچ تجهيزات ارتباطي ندارند. WiMax كه مخفف Woldwide Interroperability for Microware Access مي باشد،كمي فراتر از يك ليست طولاني از مشخصات تكميلي و تخصصي كه نمايشگر تجهيزات بي سيم كارخانه هاي مختلف كه مي توانند با سرعت هاي زياد با هم كار كند، است . اين استاندارد با نام IEEE 802.16 نيز شناخته مي شود كه از سال 1990 كاربرد آن شروع شده است و نقطه مقابل فناوري هاي اينترنت يا Wi-Fi بوده است. يك واحد انتقال دهنده WiMax مي تواند صوت ، تصوير و سيگنال هاي اطلاعاتي را در طول فواصل بالاي 50 كيلومتر (با رعايت خط ديد مستقيم) وبا سرعتي در حدود 70 مگابيت در ثانيه (يعني سرعتي براي دستيابي 60 شركت با سرعت خطوط T1 يا صدها كاربر خانگي با سرعت DSL كفايت مي كند) انتقال دهد.
اعلان شركت اينتل (درژانويه 2004) كه موضوع اصلي اش در رابطه با WiMax بود باعث رونق يافتن سريع اين فناوري توسعه اين استاندارد شد. شركت سازنده Centrino قبلا طي يك ابتكار تراشه هاي Wi-Fi را درون كامپيوتر هاي كيفي قرارداده بود. اسكات ريچارد سون مدير گروه بي سيم باند پهن شركت اينتل در اين رابطه گفت :« ما به دنبال اين بوديم كه آيا مي توان همه شهرها را با Wi-Fi تحت پوشش اينترنتي قرارداد يا خير و اين كه شايد پوشش اينترنتي دادن يك شهر با تكنولوژي Wi-Fi كار ساده اي باشد اما مشكل از اين قرار است كه مديريت اين شبكه بسيار بسيار سخت مي شد كه و در ضمن Wi-Fi بسيار هم محدود عمل مي كرد.
ريچارد سون مي افزايد: ما متوجه شديم كه Wi-Fi نيازمند اين است كه فراتر از يك تكنولوژي حامل رفتار كند و در ضمن از طيف وسيعي از توانايي ها هم بهره مند شود.
مسلما WiMax كه مي تواند در فواصل دورتر و تحت بازه وسيعي از فركانس ها كار كند، ايده آل خواهد بود. پس اينتل شروع به طراحي پردازنده هاي ارتباطي براي كار، تحت اين فركانس ها (از 12 تا 11 گيگا هرتز يعني ناحيه اصلي كه توسط Wi-Fi استفاده مي شود، امواج مايكرويو و انواع مخصوصي از رادارها) نمود و اولين تراشه را در ماه سپتامبر توليد كردند و سپس شروع به ايجاد و گسترش اتحاديه WiMax نمودند تا محصولات مختلف كارخانه را در اين مورد تاييد كند ومدعيان و پيشگامان اين تكنولوژي را مشخص سازند.
همچنين Intel Capital، يكي از اين بخش هاي اصلي شركت اينتل، شروع به سرمايه گذاري در چندين شركت نمود تا بتواند WiMax را تبديل به وسيله سود آور نمايند و از آن به بهترين شيوه استفاده كند.
شركت Speakeasy در سياتل، يكي از اين شركت هاست و البته مي تواند يكي از اولين از گسترش دهندگان بازار WiMax باشد. اين شركت در سال 1994، به عنوان يك كافي نت تاسيس شد تا ارتباطات فوق العاده سريع DSL را براي بازيگران، كساني كه بازي هاي كامپيوتري مفصل online انجام مي دادند يا متخصصيني كه در منزل كار مي كردند، فراهم آورد اما به خاطر اين كه DSL هم تحت خطوط تلفن كار مي كند، در نتيجه يك محدوديت ذاتي را با خود به ارث برده است. مثلا حدود 30 درصد از اهالي شهرهايي كه از خدمات شركت Speakeasy استفاده مي كنند از مراكز اصلي تلفن دور هستند. به نقل از يكي از مديران اين شركت، همين دوري افراد از مراكز اصلي تلفن مهم ترين محرك براي اين شركت بود تا به دنبال شيوه ها و روش هاي جديدي باشد و به همين علت، اكنون WiMax مهم ترين و استراتژيك ترين پديده براي تجارت آن ها است.
Speakeasy شروع به آزمايش و بررسي فني تجهيزات WiMax با استفاده از تراشه هاي اينتل نموده استو اميدوار است تا اواسط سال 2005 مشتريان زيادي را به خود جلب كند.
اگر چه ضرورت استفاده از WiMax براي مصرف كنندگان، كسب و كارها و مردم در نواحي دور افتاده و صعب العبور براي داشتن يك دسترسي خوب و موفقيت آميز و پر سرعت به اينترنت كاملا واضح و مبرهن است، اما اين اتفاق هم يك شبه هم رخ نخواهد داد.
و همين مساله احتمالا باعث مي شود مدت زماني طول بكشد تا صنايع به سود اقتصادي اين فناوري دست بيابند و آن را عمومي كنند. پس هنوز هم ساختن شبكه اي از اتصال دهنده ها با ارزش است. ريچارد سون مي گويد: مردم فكر مي كنند كه شما مي توانيد تنها يك برج و برج فرستنده اصلي WiMax را روي تپه اي در اطراف شهر قراردهيد و با آن اينترنت همه شهر را تامين كنيد. اما اين همه مساله نيست ، در اينجا هم دقيقا مانند شبكه هاي تلفني با افزايش تقاضا ما مجبور به اضافه كردن برج هاي جديد هستيم. امال شركت Tower Stream ، شركتي كه قصد اضافه كردن WiMax را به سرويس هاي خود دارد، اعلام نموده كه اين مشكل بدين شيوه حل مي شود كه مي توان بر روي ساختمان هاي بلند در شيكاگو، نيويورك،بوستون و شهرهاي ديگر، انتقال دهنده هاي ويژه WiMax را نصب كرد و از يك اينترنت پر سرعت با ساختاري بي سيم بهره مند شد. ساختاري كه مطمئنا بسيار ارزان تر از سيم ، فيبر نوري و كابل تمام خواهد شد.
منبع:
کپی رایت توسط انجمن علمي دانشگاه شيخ بهايي کلیه حقوق مادی و معنوی مربوط و متعلق به این سایت است
استاندارد جديد WIMax براي شبكه هاي شهري بي سيم ، بازار دستيابي به اينترنت رامتحول خواهدكرد. امروزه يافتنو خريدنيك كامپيوتر كيفي مجهز به تراشه Wi-Fi نباشد، كاري دشوار است، دكمه اي كه به كاربران كامپيوترهاي همراه اجازه دستيابي به اينترنت ر فارغ از مكاني كه كاربردر آن حضور دارد مي دهد. بدين ترتيب از اتاق غذاخوري ، اتاق نشيمن و يا كافي شاپ مي توان به اينترنت وصل شد. عموم مردم به WI-Fi به عنوان يك ايستگاه مركزي كاري كه مي تواند ارتباط را بين چندين كاربر به طور يكسان به اشتراك بگذارد علاقمندند. البته با اين محدوديت كه فاصله كاربرانبران براي محيط داخلي ( indoor) كمتراز100متر و براي محيط خارجي (outdoor) كمتر از 400 متر باشد. اما استاندارد جديدي معرفي شده است كه عملا توانايي Wi-Fi را زير سوال برده است . اين استاندارد معروف به WiMax مي باشد كه باعث ايجاد ارتباطات بي سيم اينترنتي با پهناي باند بالا با سرعتي نزديك به Wi-Fi به محدو ديت هاي آن را هم ندارد يعني تا فواصل بالاي حدود 50 كيلومتر را هم پشتيباني مي كند.
شبكه هاي شهري بي سيم با سرعت هاي پهناي باند بالا چندان جديد نيستند، اما تجهيزات خاص باند پهن عمدتا گران قيمت هستند. در حال حاضر شركت ها به تدريج در حال رسيدن به توافق هايي بر روي جزييات استاندارد WiMax هستند كه اين منجر به كاهش قيمت اين تجهيزات خواهدشد.
توافقات صنعتي روي جزيياتي نظير اين كه چگونه سيگنال هاي WiMax را رمز گشايي كنيم تا فركانس هايي را ايجاد كنيم كه قابل استفاده باشند و چگونه امكان برقراري ارتباط چندين كاربر تا دستيابي به آن فركانس ها را فراهم كنيم ، سر انجام به شركت هايي نظير اينتل اجازه خواهد داد تا تراشه كه حاوي قابليت WiMax براي استفاده درتجهيزات بي سيم با پهناي باند بالا هستند را بسازند .
و در نهايت انتظار مي رود كه قيمت receiver هاي WiMax را رمز گشايي كنيم تا فركانس هايي را ايجاد كنيم كه قابل استفاده باشند و چگونه امكان برقراري ارتباط چندين كاربير تا دستيابي به آن فركانس ها را فراهم كنيم، سر انجام به شركت هايي نظير اينتل اجازه خواهد داد تا تراشه كه حاوي قابليت WiMax براي استفاده در تجهيزات بي سيم با پهناي باند بالا هستند بسازند.
در نهايت انتظار مي رود كه قيمت receiver هاي WiMax به حدود 50 تا 100 دلار يعني چيزي حدود قيمت DSL ها يا مودم هاي كابلي امروزي برسد و اين يعني ميليون ها نفر از كاربران بالاخره مي توانند از سرويس هاي رايج اينترنت استفاده كندو به آساني از طريق آنتن هاي نصب شده روي بام از هرگوشه شهر به اينترنت وصل شوند.
اگر چه ظهور اوليه WiMax در حوزه هاي عمومي بوده است. اما با ظهور تدريجي تجهيزات و استانداردها، شاهد موج جديدي از صنايع كوچك و متوسط بي سيم خواهيم بود كه ديگر خطوط گران قيمت T1/E1 نيستندو ايستگاه هاي كاري همچنين مي توانند خدمات خود را در مكان هايي بدون خطوط تلفن هم ارايه دهند و اين يعني دستيابي پر سرعت به اينترنت در نواحي دور افتاده اي كه غالبا هيچ تجهيزات ارتباطي ندارند. WiMax كه مخفف Woldwide Interroperability for Microware Access مي باشد،كمي فراتر از يك ليست طولاني از مشخصات تكميلي و تخصصي كه نمايشگر تجهيزات بي سيم كارخانه هاي مختلف كه مي توانند با سرعت هاي زياد با هم كار كند، است . اين استاندارد با نام IEEE 802.16 نيز شناخته مي شود كه از سال 1990 كاربرد آن شروع شده است و نقطه مقابل فناوري هاي اينترنت يا Wi-Fi بوده است. يك واحد انتقال دهنده WiMax مي تواند صوت ، تصوير و سيگنال هاي اطلاعاتي را در طول فواصل بالاي 50 كيلومتر (با رعايت خط ديد مستقيم) وبا سرعتي در حدود 70 مگابيت در ثانيه (يعني سرعتي براي دستيابي 60 شركت با سرعت خطوط T1 يا صدها كاربر خانگي با سرعت DSL كفايت مي كند) انتقال دهد.
اعلان شركت اينتل (درژانويه 2004) كه موضوع اصلي اش در رابطه با WiMax بود باعث رونق يافتن سريع اين فناوري توسعه اين استاندارد شد. شركت سازنده Centrino قبلا طي يك ابتكار تراشه هاي Wi-Fi را درون كامپيوتر هاي كيفي قرارداده بود. اسكات ريچارد سون مدير گروه بي سيم باند پهن شركت اينتل در اين رابطه گفت :« ما به دنبال اين بوديم كه آيا مي توان همه شهرها را با Wi-Fi تحت پوشش اينترنتي قرارداد يا خير و اين كه شايد پوشش اينترنتي دادن يك شهر با تكنولوژي Wi-Fi كار ساده اي باشد اما مشكل از اين قرار است كه مديريت اين شبكه بسيار بسيار سخت مي شد كه و در ضمن Wi-Fi بسيار هم محدود عمل مي كرد.
ريچارد سون مي افزايد: ما متوجه شديم كه Wi-Fi نيازمند اين است كه فراتر از يك تكنولوژي حامل رفتار كند و در ضمن از طيف وسيعي از توانايي ها هم بهره مند شود.
مسلما WiMax كه مي تواند در فواصل دورتر و تحت بازه وسيعي از فركانس ها كار كند، ايده آل خواهد بود. پس اينتل شروع به طراحي پردازنده هاي ارتباطي براي كار، تحت اين فركانس ها (از 12 تا 11 گيگا هرتز يعني ناحيه اصلي كه توسط Wi-Fi استفاده مي شود، امواج مايكرويو و انواع مخصوصي از رادارها) نمود و اولين تراشه را در ماه سپتامبر توليد كردند و سپس شروع به ايجاد و گسترش اتحاديه WiMax نمودند تا محصولات مختلف كارخانه را در اين مورد تاييد كند ومدعيان و پيشگامان اين تكنولوژي را مشخص سازند.
همچنين Intel Capital، يكي از اين بخش هاي اصلي شركت اينتل، شروع به سرمايه گذاري در چندين شركت نمود تا بتواند WiMax را تبديل به وسيله سود آور نمايند و از آن به بهترين شيوه استفاده كند.
شركت Speakeasy در سياتل، يكي از اين شركت هاست و البته مي تواند يكي از اولين از گسترش دهندگان بازار WiMax باشد. اين شركت در سال 1994، به عنوان يك كافي نت تاسيس شد تا ارتباطات فوق العاده سريع DSL را براي بازيگران، كساني كه بازي هاي كامپيوتري مفصل online انجام مي دادند يا متخصصيني كه در منزل كار مي كردند، فراهم آورد اما به خاطر اين كه DSL هم تحت خطوط تلفن كار مي كند، در نتيجه يك محدوديت ذاتي را با خود به ارث برده است. مثلا حدود 30 درصد از اهالي شهرهايي كه از خدمات شركت Speakeasy استفاده مي كنند از مراكز اصلي تلفن دور هستند. به نقل از يكي از مديران اين شركت، همين دوري افراد از مراكز اصلي تلفن مهم ترين محرك براي اين شركت بود تا به دنبال شيوه ها و روش هاي جديدي باشد و به همين علت، اكنون WiMax مهم ترين و استراتژيك ترين پديده براي تجارت آن ها است.
Speakeasy شروع به آزمايش و بررسي فني تجهيزات WiMax با استفاده از تراشه هاي اينتل نموده استو اميدوار است تا اواسط سال 2005 مشتريان زيادي را به خود جلب كند.
اگر چه ضرورت استفاده از WiMax براي مصرف كنندگان، كسب و كارها و مردم در نواحي دور افتاده و صعب العبور براي داشتن يك دسترسي خوب و موفقيت آميز و پر سرعت به اينترنت كاملا واضح و مبرهن است، اما اين اتفاق هم يك شبه هم رخ نخواهد داد.
و همين مساله احتمالا باعث مي شود مدت زماني طول بكشد تا صنايع به سود اقتصادي اين فناوري دست بيابند و آن را عمومي كنند. پس هنوز هم ساختن شبكه اي از اتصال دهنده ها با ارزش است. ريچارد سون مي گويد: مردم فكر مي كنند كه شما مي توانيد تنها يك برج و برج فرستنده اصلي WiMax را روي تپه اي در اطراف شهر قراردهيد و با آن اينترنت همه شهر را تامين كنيد. اما اين همه مساله نيست ، در اينجا هم دقيقا مانند شبكه هاي تلفني با افزايش تقاضا ما مجبور به اضافه كردن برج هاي جديد هستيم. امال شركت Tower Stream ، شركتي كه قصد اضافه كردن WiMax را به سرويس هاي خود دارد، اعلام نموده كه اين مشكل بدين شيوه حل مي شود كه مي توان بر روي ساختمان هاي بلند در شيكاگو، نيويورك،بوستون و شهرهاي ديگر، انتقال دهنده هاي ويژه WiMax را نصب كرد و از يك اينترنت پر سرعت با ساختاري بي سيم بهره مند شد. ساختاري كه مطمئنا بسيار ارزان تر از سيم ، فيبر نوري و كابل تمام خواهد شد.
منبع:
کپی رایت توسط انجمن علمي دانشگاه شيخ بهايي کلیه حقوق مادی و معنوی مربوط و متعلق به این سایت است