«مولوی»

[تووت فرنگی]

آب زنید راه را هین که نگار می رسد




مژده دهید باغ را بوی بهار می رسد




راه دهید یار را، آن مه ده چهار را




کز رخ نور بخش او نور نثار می رسد




چاک شده است آسمان غلغله ای است درجهان




عنبر و مشک می دمد، سنجق یار می رسد




رونق باغ می رسد، چشم و چراغ می رسد




غم به کناره می رود، مه به کنار می رسد




تیر روانه می رود، سوی نشانه می رود




ما چه نشسته ایم پس؟ شَه ز شکار می رسد




باغ سلام می کند، سرو قیام می کند




سبزه پیاده می رود، غنچه سوار می رسد




خلوتیان آسمان تا چه شراب می خورند!




روح خراب و مست شد،عقل خمار می رسد




چون برسی به کوی ما،خامشی است خوی ما




زان که ز گفتگوی ما گرد وغبار می رسد