LaDy Ds DeMoNa
2nd February 2011, 06:35 PM
بانجو
بانجو نوعی ساز زهی است - معمولا- با 4یا 5 سیم که پوسته ای از جنس پلاستیک یا پوست حیوان را که روی قابی دایره ای شکل کشیده شده میلرزاند.اشکال اولیه این ساز در ابتدا توسط بردگان آفریقایی در "کلونیال" آمریکا از تعدیل چند ساز آفریقایی به وجود آمدند.
چندین نظر وجود دارد درباره اینکه نام بانجو برگرفته از چیست.
ممکن است از وازه کیمبوندویی (Kimbundu) mbanza گرفته شده باشد.تعدادی از ریشه شناسان معتقدند این کلمه از یک تلفظ محلی پرتغالی از کلمه باندوره یا از یک تبدیل ابتدایی از کلمه اسپانیایی "باندوریا" به زبان انگلیسی به وجود آمده است.هرچند دیگر تحقیقات نشان می دهد که این واژه از عبارتی سنگامبیایی گرفته شده که نام نوعی چوب بامبو است که در گذشته برای ساختن دسته ساز استفاده می شد.
تاریخچه
بردگان آفریقایی که در " آپالاچیا" زندگی می کردند ساز هایی کدو مانند شبیه به آنهایی که در آفریقا می شناختند، ساختند.نویسندگان در قرن 18 و اوایل قرن 19 این ساز ها را به کونه های متفاوتی مثل بانجی،بانزا،بانجر و بانجار آوانویسی کرده اند.سازهایی شبیه به بانجو (برای مثال شمیسن ژاپنی و تار پارسی) در بسیاری از کشورها نواخته شده اند،اما به احتمال زیادakonting که نوعی لوت محلی میخ دار است از نیاکان بانجو است که در قبیله جولا در سنگامبیا نواخته می شد.
دیگر ساز های مشابه شاملxalam از سنگال و ngoni از منطقه ی واسولو که "مالی" "گینه" و "کوت دیووار" را در بر می گیرد.این امکان هست که بانجو از قاره ها گذر کرده باشد و طی قرن ها از شکلی به شکل دیگر تغییر یافته باشد.بانجو های امروزی در دهه 1830 به دست جوئل سویینی ، نوازنده دوره گرد آمریکایی رایج شد.و در دهه 1840 توسط گروه سویینی ،the American Virginia Minstrel، در بریتانیا مرسوم شد و در سالن های موسیقی به شدت محبوبیت کسب کرد.
اشکال امروزی
بانجوهای مدرن در شکل های گوناگونی از جمله 4 و 5 زهی پدید آمدند.نوع 6-زه آن نیز که مثل گیتار کوک و نواخته می شود ، آوازه پیدا کرد.تقریبا در تمام فرم ها نواختن، بانجو با نواختن آرپژ مانند هایی شناخته می شود. هر چند شیوه های نواختن متفاوت زیادی وجود دارد.
بدنه یا شکم بانجوی امروزی معمولا شامل یک قاب دایره ای شکل (اغلب ساخته شده از چوب )،یک طوقه ی فلزی و با قابلیت تنظیم کشش مانند درام است. به طور سنتی سر ساز از پوست حیوانات ساخته می شد ولی امروزه اغلب از مواد مصنوعی مختلف ساخته می شود.برخی از بانجو ها در پشت دارای یک صفحه تشدید کننده نیز هستند و در بقیه پشت آنها آزاد است.همچنین بانجو های الکتریک هم وجود دارند.
بانجو با گوشی کوک یا planetary gears(نوعی سیستم برای کوک) به جای استفاده از تیونر های چرخ دنده دار گیتار کوک می شود.
کاربرد
امروزه بانجو عموما با موسیقی های Dixiland, Country, folk, Bluegrass همراه میشود.با این حال از رهگذر تاریخ بانجو در جایگاه اصلی موسیقی سنتی آفریقایی آمریکایی قرار دارد و همچنین در نمایش های نوازندگان دوره گرد در قرن 19. در واقع آفریقایی آمریکایی از طریق معرفی بانجو و همچنین ابداع تکنیک های موسیقیایی در نوازندگی بانجو و ویولن تاثیری قوی و دیرینه بر گسترش هر دو نوع موسیقی Bluegrass & country گذاشتند.
اخیرا بانجو از تنوع گسترده ای در گونه های موسیقیایی برخوردار است که از جمله آنها می توان به Celtic punk, pop crossover music, Indie rock(see Modest Mouse and Sufjan Steven)اشاره کرد.
بانجو 5-زه
این ساز در قالب های متفاوتی قابل استفاده است.بانجو 5-زه به دست جوئل واکر سویینی،نوازنده دوره گرد آمریکایی از ویرجینیا، اپروماتوکس کورت هاوس در دهه 1830 سویینی اولین سفیدپوستی بود که روی صحنه بانجو نواخت.در ساز او بدنه کدویی بانجار با جعبه صدای درام مانند تعویض شد. و به آن 4 سیم بلند و 5 سیم کوتاه اضافه کرد.
با این وجود هیچ مدرکی وجود ندارد که سویینی آن را ابداع کرده باشد.این بانجو به صورت سل‘دو سل سی ر‘ کوک می شد.
بانجو به چندید شیوه نواخته می شود و در فرم های گوناگون موسیقی استفاده می شود.در موسیقی قدیمی آمریکایی معمولا بانجو 5-زه پشت باز استفاده می شد.که در شمار زیادی از سبک های گوناگون نواخته می شد.که رایج ترین آنها claw hammer or frailing بود که وجه تمایز آنها حرکت رو به پایین در هنگام نواختن با ناخن است.
در تکنیک های frailing از انگشت شست برای گرفتن سیم پنجم بعد از هر بار نواختن یا هر 2 بار یک بار استفاده می شود ("double thumbing"). یا با شست ملودی جداگانه نواخته می شود.
پیت سیگر از تلفیق clawhammer , up picking شیوه ای محلی را رایج کرد که البته معمولا بدون استفاده از fingerpick بود.
موسیقی بلوگراس که استثنا از بانجوی برقی 5-زه استفاده می کند در چندین شیوه ای رایج نواخته می شود.یکی از آنها شیوه ی اسکراز است که از نام ارل اسکراز گرفته شده.همچنین شیوه ملودیک یا کیث و شیوه ی سه انگشت با یک زه که بعد از دون رنو، شیوه ی رنو نام گرفت.
در این استایل ها تاکید بر arpeggiated figures است که ریتمی از چنگ های پی در پی مینوازد.همگی این شیوه ها عموما با fingerpick نواخته می شوند.
بانجو 5-زه کوک های زیادی دارد.احتمالا رایج ترین آنها مخصوصا در Bluegrass کوک سل باز است (open G tuning) .در زمان های قبل تر کوک gCGBd به جای آن رواج داشت.کوک g’DGBd’ از دیگر کوک هاییست که در موسیقی پیشین رایج بوده.همچنین میتوان به کوک دوبل دو (g’CGc’d’) ، کوک ماشین اره کشی یا مینور کوهی (g’DGc’d’) که مدال یا مدال کوهی هم نامیده می شود.کوک ر قدیمی (a’DAd’e’) که از دوبل دو یک پرده بالاتر بود و بیشتر با همراهی ویولن نواخته میشود و از دیگر کوک های رایج کوک open D (فا دیز‘ر فا دیز لا دیز ر‘). این کوک ها معمولا با تغییر کوک ساز یا استفاده از کاپو ایجاد می شوند. سیم پنجم با سیم اول از یک درجه اند اما سیم پنجم معمولا 5 فرت کوتاه تر است،سه چهارم طول بقیه سیم ها.یک استثنا که در مدل پیت سیگر قابل ذکر است،دسته دراز ساز است.در حالی که سه فرت اضافی به سیم پنجم اضافه نشده.
کوتاهی سیم پنجم به این معناست که بر خلاف بسیاری ساز های زهی سیم ها در بانجو 5-زه از یک طرف دسته ساز به طرف دیگر به ترتیب از پایین ترین به بالاترین نمیروند.در واقع ترتیب سیم ها از پایین ترین به بالا ترین به این صورت است : چهارم،سوم،دوم،اول و پنجم.
کوتاهی سیمم پنجم مشکلات خاصی را برای استفاده از کاپو برای تغییر نوسانات ساز(pitch of the instrument) به وجود آورده است.برای تغییرات کوچک (به طور مثال بالا و پایین رفتن به اندازه یک یا دو نیم پرده)به سادگی این امکان وجود دارد که سیم پنجم را دوباره کوک کنید.در غیر این صورت ابزار های متفاوتی که capo سیم پنجم نام دارند در دسترس هستند. بسیاری از نوازندگان بانجو استفاده از میخ های مدل railroad یا میخ های تیتانیوم را (که معمولا روی فرت هفتم و گاهی اوقات روی دیگر فرت ها نصب می شود) تایید می کنند، که سیم به آن وصل می شود و روی فرت نگه داشته می شود.
همچنان که بانجو 5-زه در موسیقی کلاسیک بعد از قرن اخیر استفاده شده است،کار های معاصر و امروزی نیز توسط افرادی مثل Bela Fleck, Tim Lake,George Crumb, Modest Mouse, Jo Kondo, Paul Elwood, Hans Werner Henze(notably in his six Symphony), Beck, J.P.Pickens, Peggy Honeywell, Norfolk & Western, The Avett Brothers and Sufjan Stevens برای این ساز نوشته شده.
این ساز کاهی در تئاتر های موزیکال نیز استفاده می شود برای مثال نمایش موزیکال Mame, Half a sixpence and Annie.
با توجه به اینکه اندازه بانجو 5-زه در گروه ساز های بزرگ طبقه بندی می شود اما اندازه های کوچکتر و بزرگتر هم وجود دارند.که شامل گونه "دراز دسته" یا "دسته سیگر" که در بالاتر توضیح داده شد.اندازه های کوچک بانجو 5- زه از دهه 1890 در دسترس قرار گرفتند.
اس.اس.استوارت بانجیورین را باب کرد که یک چهارم زیرتر از بانجو 5-زه کوک می شود.
پیکولو بانجوها کوچک ترند و یک اکتاو زیرتر از بانجو استاندارد کوک می شوند.
بانجو نوعی ساز زهی است - معمولا- با 4یا 5 سیم که پوسته ای از جنس پلاستیک یا پوست حیوان را که روی قابی دایره ای شکل کشیده شده میلرزاند.اشکال اولیه این ساز در ابتدا توسط بردگان آفریقایی در "کلونیال" آمریکا از تعدیل چند ساز آفریقایی به وجود آمدند.
چندین نظر وجود دارد درباره اینکه نام بانجو برگرفته از چیست.
ممکن است از وازه کیمبوندویی (Kimbundu) mbanza گرفته شده باشد.تعدادی از ریشه شناسان معتقدند این کلمه از یک تلفظ محلی پرتغالی از کلمه باندوره یا از یک تبدیل ابتدایی از کلمه اسپانیایی "باندوریا" به زبان انگلیسی به وجود آمده است.هرچند دیگر تحقیقات نشان می دهد که این واژه از عبارتی سنگامبیایی گرفته شده که نام نوعی چوب بامبو است که در گذشته برای ساختن دسته ساز استفاده می شد.
تاریخچه
بردگان آفریقایی که در " آپالاچیا" زندگی می کردند ساز هایی کدو مانند شبیه به آنهایی که در آفریقا می شناختند، ساختند.نویسندگان در قرن 18 و اوایل قرن 19 این ساز ها را به کونه های متفاوتی مثل بانجی،بانزا،بانجر و بانجار آوانویسی کرده اند.سازهایی شبیه به بانجو (برای مثال شمیسن ژاپنی و تار پارسی) در بسیاری از کشورها نواخته شده اند،اما به احتمال زیادakonting که نوعی لوت محلی میخ دار است از نیاکان بانجو است که در قبیله جولا در سنگامبیا نواخته می شد.
دیگر ساز های مشابه شاملxalam از سنگال و ngoni از منطقه ی واسولو که "مالی" "گینه" و "کوت دیووار" را در بر می گیرد.این امکان هست که بانجو از قاره ها گذر کرده باشد و طی قرن ها از شکلی به شکل دیگر تغییر یافته باشد.بانجو های امروزی در دهه 1830 به دست جوئل سویینی ، نوازنده دوره گرد آمریکایی رایج شد.و در دهه 1840 توسط گروه سویینی ،the American Virginia Minstrel، در بریتانیا مرسوم شد و در سالن های موسیقی به شدت محبوبیت کسب کرد.
اشکال امروزی
بانجوهای مدرن در شکل های گوناگونی از جمله 4 و 5 زهی پدید آمدند.نوع 6-زه آن نیز که مثل گیتار کوک و نواخته می شود ، آوازه پیدا کرد.تقریبا در تمام فرم ها نواختن، بانجو با نواختن آرپژ مانند هایی شناخته می شود. هر چند شیوه های نواختن متفاوت زیادی وجود دارد.
بدنه یا شکم بانجوی امروزی معمولا شامل یک قاب دایره ای شکل (اغلب ساخته شده از چوب )،یک طوقه ی فلزی و با قابلیت تنظیم کشش مانند درام است. به طور سنتی سر ساز از پوست حیوانات ساخته می شد ولی امروزه اغلب از مواد مصنوعی مختلف ساخته می شود.برخی از بانجو ها در پشت دارای یک صفحه تشدید کننده نیز هستند و در بقیه پشت آنها آزاد است.همچنین بانجو های الکتریک هم وجود دارند.
بانجو با گوشی کوک یا planetary gears(نوعی سیستم برای کوک) به جای استفاده از تیونر های چرخ دنده دار گیتار کوک می شود.
کاربرد
امروزه بانجو عموما با موسیقی های Dixiland, Country, folk, Bluegrass همراه میشود.با این حال از رهگذر تاریخ بانجو در جایگاه اصلی موسیقی سنتی آفریقایی آمریکایی قرار دارد و همچنین در نمایش های نوازندگان دوره گرد در قرن 19. در واقع آفریقایی آمریکایی از طریق معرفی بانجو و همچنین ابداع تکنیک های موسیقیایی در نوازندگی بانجو و ویولن تاثیری قوی و دیرینه بر گسترش هر دو نوع موسیقی Bluegrass & country گذاشتند.
اخیرا بانجو از تنوع گسترده ای در گونه های موسیقیایی برخوردار است که از جمله آنها می توان به Celtic punk, pop crossover music, Indie rock(see Modest Mouse and Sufjan Steven)اشاره کرد.
بانجو 5-زه
این ساز در قالب های متفاوتی قابل استفاده است.بانجو 5-زه به دست جوئل واکر سویینی،نوازنده دوره گرد آمریکایی از ویرجینیا، اپروماتوکس کورت هاوس در دهه 1830 سویینی اولین سفیدپوستی بود که روی صحنه بانجو نواخت.در ساز او بدنه کدویی بانجار با جعبه صدای درام مانند تعویض شد. و به آن 4 سیم بلند و 5 سیم کوتاه اضافه کرد.
با این وجود هیچ مدرکی وجود ندارد که سویینی آن را ابداع کرده باشد.این بانجو به صورت سل‘دو سل سی ر‘ کوک می شد.
بانجو به چندید شیوه نواخته می شود و در فرم های گوناگون موسیقی استفاده می شود.در موسیقی قدیمی آمریکایی معمولا بانجو 5-زه پشت باز استفاده می شد.که در شمار زیادی از سبک های گوناگون نواخته می شد.که رایج ترین آنها claw hammer or frailing بود که وجه تمایز آنها حرکت رو به پایین در هنگام نواختن با ناخن است.
در تکنیک های frailing از انگشت شست برای گرفتن سیم پنجم بعد از هر بار نواختن یا هر 2 بار یک بار استفاده می شود ("double thumbing"). یا با شست ملودی جداگانه نواخته می شود.
پیت سیگر از تلفیق clawhammer , up picking شیوه ای محلی را رایج کرد که البته معمولا بدون استفاده از fingerpick بود.
موسیقی بلوگراس که استثنا از بانجوی برقی 5-زه استفاده می کند در چندین شیوه ای رایج نواخته می شود.یکی از آنها شیوه ی اسکراز است که از نام ارل اسکراز گرفته شده.همچنین شیوه ملودیک یا کیث و شیوه ی سه انگشت با یک زه که بعد از دون رنو، شیوه ی رنو نام گرفت.
در این استایل ها تاکید بر arpeggiated figures است که ریتمی از چنگ های پی در پی مینوازد.همگی این شیوه ها عموما با fingerpick نواخته می شوند.
بانجو 5-زه کوک های زیادی دارد.احتمالا رایج ترین آنها مخصوصا در Bluegrass کوک سل باز است (open G tuning) .در زمان های قبل تر کوک gCGBd به جای آن رواج داشت.کوک g’DGBd’ از دیگر کوک هاییست که در موسیقی پیشین رایج بوده.همچنین میتوان به کوک دوبل دو (g’CGc’d’) ، کوک ماشین اره کشی یا مینور کوهی (g’DGc’d’) که مدال یا مدال کوهی هم نامیده می شود.کوک ر قدیمی (a’DAd’e’) که از دوبل دو یک پرده بالاتر بود و بیشتر با همراهی ویولن نواخته میشود و از دیگر کوک های رایج کوک open D (فا دیز‘ر فا دیز لا دیز ر‘). این کوک ها معمولا با تغییر کوک ساز یا استفاده از کاپو ایجاد می شوند. سیم پنجم با سیم اول از یک درجه اند اما سیم پنجم معمولا 5 فرت کوتاه تر است،سه چهارم طول بقیه سیم ها.یک استثنا که در مدل پیت سیگر قابل ذکر است،دسته دراز ساز است.در حالی که سه فرت اضافی به سیم پنجم اضافه نشده.
کوتاهی سیم پنجم به این معناست که بر خلاف بسیاری ساز های زهی سیم ها در بانجو 5-زه از یک طرف دسته ساز به طرف دیگر به ترتیب از پایین ترین به بالاترین نمیروند.در واقع ترتیب سیم ها از پایین ترین به بالا ترین به این صورت است : چهارم،سوم،دوم،اول و پنجم.
کوتاهی سیمم پنجم مشکلات خاصی را برای استفاده از کاپو برای تغییر نوسانات ساز(pitch of the instrument) به وجود آورده است.برای تغییرات کوچک (به طور مثال بالا و پایین رفتن به اندازه یک یا دو نیم پرده)به سادگی این امکان وجود دارد که سیم پنجم را دوباره کوک کنید.در غیر این صورت ابزار های متفاوتی که capo سیم پنجم نام دارند در دسترس هستند. بسیاری از نوازندگان بانجو استفاده از میخ های مدل railroad یا میخ های تیتانیوم را (که معمولا روی فرت هفتم و گاهی اوقات روی دیگر فرت ها نصب می شود) تایید می کنند، که سیم به آن وصل می شود و روی فرت نگه داشته می شود.
همچنان که بانجو 5-زه در موسیقی کلاسیک بعد از قرن اخیر استفاده شده است،کار های معاصر و امروزی نیز توسط افرادی مثل Bela Fleck, Tim Lake,George Crumb, Modest Mouse, Jo Kondo, Paul Elwood, Hans Werner Henze(notably in his six Symphony), Beck, J.P.Pickens, Peggy Honeywell, Norfolk & Western, The Avett Brothers and Sufjan Stevens برای این ساز نوشته شده.
این ساز کاهی در تئاتر های موزیکال نیز استفاده می شود برای مثال نمایش موزیکال Mame, Half a sixpence and Annie.
با توجه به اینکه اندازه بانجو 5-زه در گروه ساز های بزرگ طبقه بندی می شود اما اندازه های کوچکتر و بزرگتر هم وجود دارند.که شامل گونه "دراز دسته" یا "دسته سیگر" که در بالاتر توضیح داده شد.اندازه های کوچک بانجو 5- زه از دهه 1890 در دسترس قرار گرفتند.
اس.اس.استوارت بانجیورین را باب کرد که یک چهارم زیرتر از بانجو 5-زه کوک می شود.
پیکولو بانجوها کوچک ترند و یک اکتاو زیرتر از بانجو استاندارد کوک می شوند.