شعر

[A M S E T I S]

The children of humanity areeach others limbs



That shares an origin in theircreator



When one limb passes its daysin pain



The other limbs can not remaineasy



You who feel no pain at thesuffering of others



It is not fitting you be calledhuman





بنی آدم اعضای یکدیگرند



که در آفرینش ز یک گوهرند



چو عضوی به درد آورد روزگار



دگر عضوها را نماند قرار



تو کز محنت دیگران بی غمی

نشاید که نامت نهند ادمی

[A M S E T I S]

شعری زیبا از شکسپیر



That time of year



That time of year thou mayst in me behold
When yellow leaves, or none, or few, do hang
Upon those boughs which shake against the cold,
Bare ruin'd choirs, where late the sweet birds sang.
In me thou seest the twilight of such day
As after sunset fadeth in the west,
Which by and by black night doth take away,
Death's second self, that seals up all in rest.
In me thou see'st the glowing of such fire
That on the ashes of his youth doth lie,
As the death-bed whereon it must expire
Consumed with that which it was nourish'd by.
This thou perceivest, which makes thy love more strong,
To love that well which thou must leave ere long.



آن وقت از سال


آن وقت از سال كه تو مرا نظاره گری
فصلی ست كه برگهاي زرد، يا هيچ، يا تعداد كمي
بر روي شاخه هاي لرزان از سرما، خالي از نغمه سرایان آويزانند
جائي كه زماني پرندگان آواز سرمي دادند.
در من سوسوي چنان روزهائي را مي بيني
نوري كه بعد از غروب در باختر گم مي شود
و نم نم شب سياه سايه مي گستراند و
برادر مرگ را در آن سیاهی میزبان می شود.
در من شعله چنان آتشی را می بینی
که در خاکسترش جوانی من خفته ست
چون آخرین نفسها؛
و سرانجام از پا در خواهد آورد آنچه را که به وی بال و پر داده ست.
سالهای زیادی را به باد باید داد
تا عشقی چنین یابی
که گر درک کنی عشقت سوزان تر خواهد گشت.