بمبهای آسمانی

[SaNbOy]

در هر لحظه ممکن است که شهاب سنگی سقوط کند.منظومه شمسی دارای اجرام متعددی است که می توانند آسیب شدیدی را به زمین وارد کنند.در اوایل صبح روز ۳۰ ژوئن ۱۹۰۸ حادثه ای عجیب در سیبری اتفاق افتاد.یکی از شاهدان این حادثه وحشتناک اینطور گفت: وقتی برای خوردن صبحانه ام کنار گاوآهن نشستم صداهای بلندی را که شبیه صدای شلیک گلوله بود شنیدم.اسبم روی زانوهایش افتاد.از سمت شمال بالای جنگل شعله آتشی به سرعت ظاهر شد.سپس متوجه شدم که جنگل درختان کاج بوسیله باد خم شده است و گمان کردم کار یک گردباد است.من دسته گاوآهنم را با دو دست طوری گرفته بودم که از جایش تکان نخورد.باد آنقدر قوی بود که خاک را از سطح زمین بلند کرد و سپس گردباد دیواری از آب را به بالای رودخانه آنگورا بلند کرد.این کشاورز و اسبش از محلی که حادثه اصلی در آن رخ داد بیش از ۱۲۵ مایل (۲۰۱ کیلومتر) فاصله داشتند.این کشاورز اثرات ناشی از یک پدیده بسیار مهم طبیعی (برخورد یک شهاب سنگ با کره زمین) را درک کرده بود.تخته سنگی به اندازه ۴ تا ۵ تانکر بزرگ (که با سرعتی ۴۰ برابر بیشتر از سرعت گلوله” زمین را شخم زده) و گرمای ذوب کننده حاصل از عبور آن از میان اتمسفر می تواند باعث وارد ساختن خساراتی در حد یک بمب اتمی بزرگ بشود.اگر این شهاب سنگ بجای بیابان سیبری با یک شهر بزرگ برخورد می کرد هر موجود زنده ای را که در داخل آن وجود داشت نابود می کرد.یک پیشگوی مسائل مربوط به اواخر قرن بیستم این سرنوشت را بصورت واقعی برای لندن پیش بینی کرده است که حتی تصورش هم وحشتناک است.اگر شهاب سنگها به اندازه سیارکهای بزرگتری (در حدود ۴۰۰ مایل: ۶۵۰ کیلومتر) که در مدارهای کاملا متغیری در داخل منظومه شمسی ما در حال حرکت هستند” بودند آنوقت چه اتفاقی می افتاد؟ آیا امکان ندارد چنین شهاب سنگ بزرگی قسمت اعظم تمدنی را که می شناسیم از میان ببرد؟ باور کردنی نیست؟ مطمئنا این اتفاق نه برای آن کشاورز باور کردنی و امکان پذیر بود و نه برای افرادی که در مسیر آن شهاب سنگ در حال حرکت بودند و زنده نماندند تا شهادت بدهند.دانشمندان کالج دارتموث در نیو همشایر در مقاله ای در مجله نیچر ادعا کردند که چیکس کولوب در مکزیک محل اصابت شهاب سنگی است که باعث انقراض دایناسورها شد.شهاب سنگی که پهنای آن تنها چند مایل باشد می تواند گودالی را ایجاد کند که پهنای آن به بیش از ۱۲۰ مایل (۱۹۰ کیلومتر) برسد.برخورد ایجاد شده در چیکس کولوب با چنان نیرویی خاک و توده های سنگ را به هوا فرستاد که ذرات حاصل از آن ۱۰۰۰ مایل (۱۶۰۰ کیلومتر) دورتر در هائیتی پیدا شده است.دانشمندان حدس می زنند که سرد شدن کل جهان ناشی از تشکیل یک پرده غبار و سنگ در اتمسفر بوده است و همین امر موجب انقراض دایناسورها شده است.انسان با وجود دارا بودن تکنولوژی احتمالا نسبت به دایناسورها از قدرت انعطاف پذیری کمتری برخوردار بوده و به سرعت در مقابل تغییرات جوی عمده ای که بوسیله چنین پدیده ای ایجاد می شود سر تسلیم فرود خواهد آورد.بر اساس گفته های ویلارو هوآیتا که یک پرویی و از نسل قبیله کوئچو است سال ۲۰۱۳ مشخص کننده پایان تقویم فعلی اینکاها خواهد بود.او پیش بینی می کند که در این سال یک سیارک عظیم الجثه از نزدیکی مدار زمین عبور خواهد کرد و به واسطه میدان جاذبه اش حوادث تلخی را بوجود خواهد آورد.او می گوید که این سیارک ۳ برابر مشتری است.جالب است که مشتری غالب اوقات به خاطر اندازه اش در حوادث آسمانی دخیل دانسته می شود.بر اساس صحبتهای این شخص وقتی این سیارک از مدار زمین خارج شود و بحران حاصل از آن فروکش کند آنچه که از انسانها باقی می ماند به یک نسل مولد بذر انسانی تبدیل می شوند (همانطور که فرزندان نوح دوباره در زمین سکنی گزیدند) این افراد باقیمانده آدم و حوایی جدید بوده و ریشه و اصل نسل ششم را که بوسیله اینکاها معرفی شده است را تشکیل خواهند داد.این پدیده کاملا امکان پذیر است و برای نظریه یک عصر جدید معنا و مفهومی واقعی ارائه می دهد.حتی رگبار متراکمی از شهاب سنگهای نسبتا کوچکتر اگر با یک منطقه پر جمعیت برخورد کنند می توانند سریعتر از یک انفجار هماهنگ هسته ای باعث ایجاد خسارت بشوند.فقط تصور کنید اگر پوسته اتمسفری محافظ ما بخاطر این حادثه نازک شود همراه با آن افت درجه حرارت زمین به علاوه افزایش تابش اشعه های ماورای بنفش و اشعه کیهانی صورت بگیرد چه میزان خساراتی ببار می آید؟ به جز چند استثنای شناخته شده (مثل ستاره دنباله دار هالی) کسی نمی داند چگونه می توان مسیر حرکت بخشی از شهاب سنگهایی را که از درون منظومه شمسی عبور می کنند پیش بینی کرد.حتی آخرین باری که ستاره دنباله دار هالی در دهه ۱۹۸۰ از کنار زمین رد شد کاملا به همان صورت که پیش بینی شده بود رفتار نکرد.بنابراین چه کسی می تواند بگوید که چه چیزی با سرعت در حال حرکت بسوی ما است؟ کمربند سیارکی شامل گروهی از قطعاتی است که پهنای بعضی از آنها بیش از ۴۰۰ مایل (۶۴۴ کیلومتر) است و بین مسیرهای مشتری و مریخ به دور خورشید گردش می کنند.بعضی از این هیولاها که شهنایشان می تواند از ۴۰۰ مایل (۶۵۰ کیلومتر) تجاوز کند دارای مسیرهای بسیار نامنظمی هستند.ستاره شناسان هنوز هم باید به محاسبه این مسیرها بپردازند ولی مشخص شده که این مسیرها از بیضی های منظم گرداگرد خورشید پیروی نمی کنند.تصور می شود که سیارکها بقایای سیاره دهمی باشند که درگذشته منفجر شده است.بر اساس تحقیقات دکتر دیوید هوگز از شفیلد انگلیس احتمالا در منظومه شمسی ۱۰۰ هزار خرده سیارک شناور وجود دارد که ما نمی توانیم به علت اندازه اشان آنها را شناسایی کنیم.او خرده را بصورت پهنایی در حدود ۳ و ۳چهارم مایل (۶ کیلومتر) تعریف می کند.این خرده سیارکها دارای اهمیت هستند زیرا یک ضربه کوتاه و گذرای حاصل از سیارکی در این اندازه حفره ای ایجاد خواهد کرد در حد و اندازه ای که ۲ شهر متوسط را در خود می تواند ببلعد.