Rez@ee
28th December 2010, 09:05 AM
دانش > فناوری اطلاعات - تحقیقات دانشمندان نشان می‌دهد برای آن‌که یک صورت زنده و طبیعی به نظر برسد، باید تا حد امکان به صورت انسان شبیه باشد و مهم‌ترین عضو صورت برای رسیدن به این هدف هم چشم‌ها هستند. به گزارش دیلی‌میل (http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-1340493/Why-eyes-key-making-faces-look-human.html)، هنگامی که تصمیم می‌گیریم آیا صورتی که می‌بینیم مربوط به یک انسان است یا روبات، چشم‌ها مهم‌ترین خصوصیتی هستند که به آن توجه می‌کنیم. تشخیص همین تفاوت در وضعیت چشم‌هاست که ما را قادر می‌کند به صورت‌هایی توجه کنیم که متعلق به موجودات زنده هستند و می‌توانند با ما ارتباط برقرار کنند.
تاکنون هروقت روبات‌ها تلاش می‌کنند شبیه به انسان به نظر برسند، موفقیت چندانی به دست نمی‌آورند؛ بخصوص وقتی روبات‌ها و دیگر اشیای مشابه با انسان تلاش می‌کنند مانند انسان‌های حقیقی رفتار کنند، سریعا با واکنش منفی بینندگان روبه‌رو می‌شوند. برخی نظریات نیز پیش‌بینی می‌کنند با وجود مهارت‌های فوق‌العاده‌ای که دانشمندان در ساخت روبات‌های انسان‌نما پیدا کرده‌اند، آنها هیچ‌گاه به طور کامل مشابه با انسان نخواهند شد و ظاهری طبیعی و زنده نخواهند گرفت.
http://khabaronline.ir/images/2010/12/face2.jpg
این موضوع در انیمیشن‌های زنده و واقعی از انسان‌ها که همگی با شکست روبه‌رو شده‌اند، بیشتر به چشم می‌خورد. برای مثال چهره‌های مرده و بی‌روح آواتار «تام هنکس» در «قطار سریع‌السیر شمال» (Polar Express) باعث شد مردم چندان احساس راحتی با شخصیت‌های فیلم نداشته باشند. اگرچه تلاش‌های زیادی برای طبیعی نشان داده شدن این شخصیت‌ها صورت گرفته بود، اما نتیجه کار باز هم رضایت بخش نبود.
تالیا ویتلی از کالج دارتموث در این باره گفت: «در مورد صورت، فاکتور بسیار مهمی وجود دارد که نقش زیادی در باورپذیری ما بازی می‌کند. انسان‌ها می‌توانند صورت‌ها را در هر چیزی ببینند، در ماه، در یک تکه نان تست وحتی در دو نقطه و یک خط. اما زمانی که قرار است ما در مورد زنده و طبیعی بودن یک چهره تصمیم بگیریم، بسیار با دقت عمل می‌کنیم».
ویتلی و همکارانش تصمیم گرفتند در مورد فاکتورهای موثر در زنده به نظر رسیدن یک چهره تحقیق کنند. در مرحله اول، آنها به تعدادی فروشگاه رفتند و از چهره عروسک‌ها عکس گرفتند. آنها سپس چهره انسان‌های مشابه با این عروسک‌ها را انتخاب کرده و با استفاده از نرم‌افزار مورفینگ، آنها را با یکدیگر ترکیب کردند. به این ترتیب ویدیویی تهیه شد که تصاویری را تولید می‌کرد که بخشی از آن متعلق به انسان و بخشی دیگر متعلق به عروسک بود.
از تعدادی داوطلب خواسته شد به این تصاویر نگاه کنند و تصمیم بگیرند کدام یک از آنها انسان و کدام یک عروسک هستند. ویلتی متوجه شد زمان کلیدی که مردم یک صورت را زنده تشخیص می‌دادند ،تقریبا زمانی است که دو سوم فایل ویدیویی گذشته و چهره نمایش داده شده بیشتر شبیه به انسان است تا عروسک.
بررسی این زمان خاص نشان داد که چشم‌ها مهم‌ترین خصوصیت در تعیین زنده بودن چهره یک عروسک است. این نتایج نشان می‌دهد مردم زمانی که یک چهره را بررسی می‌کنند، به طور خاص به چشم‌ها توجه می‌کنند. اگرچه که اشیاء دارای صورت می‌توانند شبیه انسان باشند، اما با تشخیص تفاوت‌های آنها با انسان انرژی‌های اجتماعی خود را برای چهره‌هایی ذخیره می‌کنیم که می‌توانند فکر کنند، احساس دارند و قابلیت برقراری ارتباط با ما را دارند.
مشروح نتایج این تحقیق در نشریه ساینس سایکولوجیکال به چاپ رسیده است.
تاکنون هروقت روبات‌ها تلاش می‌کنند شبیه به انسان به نظر برسند، موفقیت چندانی به دست نمی‌آورند؛ بخصوص وقتی روبات‌ها و دیگر اشیای مشابه با انسان تلاش می‌کنند مانند انسان‌های حقیقی رفتار کنند، سریعا با واکنش منفی بینندگان روبه‌رو می‌شوند. برخی نظریات نیز پیش‌بینی می‌کنند با وجود مهارت‌های فوق‌العاده‌ای که دانشمندان در ساخت روبات‌های انسان‌نما پیدا کرده‌اند، آنها هیچ‌گاه به طور کامل مشابه با انسان نخواهند شد و ظاهری طبیعی و زنده نخواهند گرفت.
http://khabaronline.ir/images/2010/12/face2.jpg
این موضوع در انیمیشن‌های زنده و واقعی از انسان‌ها که همگی با شکست روبه‌رو شده‌اند، بیشتر به چشم می‌خورد. برای مثال چهره‌های مرده و بی‌روح آواتار «تام هنکس» در «قطار سریع‌السیر شمال» (Polar Express) باعث شد مردم چندان احساس راحتی با شخصیت‌های فیلم نداشته باشند. اگرچه تلاش‌های زیادی برای طبیعی نشان داده شدن این شخصیت‌ها صورت گرفته بود، اما نتیجه کار باز هم رضایت بخش نبود.
تالیا ویتلی از کالج دارتموث در این باره گفت: «در مورد صورت، فاکتور بسیار مهمی وجود دارد که نقش زیادی در باورپذیری ما بازی می‌کند. انسان‌ها می‌توانند صورت‌ها را در هر چیزی ببینند، در ماه، در یک تکه نان تست وحتی در دو نقطه و یک خط. اما زمانی که قرار است ما در مورد زنده و طبیعی بودن یک چهره تصمیم بگیریم، بسیار با دقت عمل می‌کنیم».
ویتلی و همکارانش تصمیم گرفتند در مورد فاکتورهای موثر در زنده به نظر رسیدن یک چهره تحقیق کنند. در مرحله اول، آنها به تعدادی فروشگاه رفتند و از چهره عروسک‌ها عکس گرفتند. آنها سپس چهره انسان‌های مشابه با این عروسک‌ها را انتخاب کرده و با استفاده از نرم‌افزار مورفینگ، آنها را با یکدیگر ترکیب کردند. به این ترتیب ویدیویی تهیه شد که تصاویری را تولید می‌کرد که بخشی از آن متعلق به انسان و بخشی دیگر متعلق به عروسک بود.
از تعدادی داوطلب خواسته شد به این تصاویر نگاه کنند و تصمیم بگیرند کدام یک از آنها انسان و کدام یک عروسک هستند. ویلتی متوجه شد زمان کلیدی که مردم یک صورت را زنده تشخیص می‌دادند ،تقریبا زمانی است که دو سوم فایل ویدیویی گذشته و چهره نمایش داده شده بیشتر شبیه به انسان است تا عروسک.
بررسی این زمان خاص نشان داد که چشم‌ها مهم‌ترین خصوصیت در تعیین زنده بودن چهره یک عروسک است. این نتایج نشان می‌دهد مردم زمانی که یک چهره را بررسی می‌کنند، به طور خاص به چشم‌ها توجه می‌کنند. اگرچه که اشیاء دارای صورت می‌توانند شبیه انسان باشند، اما با تشخیص تفاوت‌های آنها با انسان انرژی‌های اجتماعی خود را برای چهره‌هایی ذخیره می‌کنیم که می‌توانند فکر کنند، احساس دارند و قابلیت برقراری ارتباط با ما را دارند.
مشروح نتایج این تحقیق در نشریه ساینس سایکولوجیکال به چاپ رسیده است.