poune
14th December 2010, 09:02 AM
چهار جنس شیگلا مسؤول‌بیماری هستند که همه توانایی‌تهاجم به سلولهای اپیتلیال‌کولونی دارند.
تعداد کمی از شیگلاها ممکن‌است سبب بروز بیماری شود.خوردن ۱۰ عدد از شیگلادیسانتریه در بعضی افرادحساس باعث ایجاد بیماری‌می‌شود. ولی ارگانیسم‌هایی‌مانند ویبریوکلرا نیاز به‌خوردن ۱۰۸ تا ۱۰۱۰ ارگانیسم‌دارند تا ایجاد بیماری کنند.شیگلا به سادگی از فردی به‌فرد دیگر قابل انتقال است.
اپیدمیولوژی:
عفونت شیگلایی در آب وهوای معتدل در ماههای گرم ودر آب و هوای گرمسیری درفصل بارانی بیشترین امکان‌بروز را دارد. هر دو جنس به‌طور مساوی مبتلا می‌شوند.
اگر چه عفونت در هر سنی‌می‌تواند رخ دهد، ولی‌شایع‌ترین سن برای بیماری‌دومین و سومین سال زندگی‌است. عفونت به دلایل نامعلوم‌در ۶ ماه اول نادر است.شیرمادر که در مناطق آندمیک‌حاوی آنتی بادیهایی بر ضدآنتی‌ژنهای بیماری‌زای این‌ارگانیسم است، ممکن است درتوجیه این شیوع سنی کمک‌کننده باشد. آب و غذای آلوده(سالاد یا غذاهای دیگر که بادخالت دست درست می‌شوند)از عوامل مهم انتقال آلودگی‌است. انتقال شخص به شخص‌در اکثر نقاط جهان مکانیسم‌اصلی عفونت است.
علایم بیماری:
به دنبال خوردن شیگلا، دوره‌کمون چند روزه‌ای قبل ازشروع علایم به وجود می‌آید; به‌طور مشخص درد شکمی‌شدید، تب بالا، استفراغ،بی‌اشتهایی، دفع مدفوع به‌شکلی دردناک و همراه بااحساس نیاز فوری به دفع رخ‌می‌دهد. در این زمان ممکن‌است اتساع و حساسیت‌شکمی، افزایش صداهای‌روده‌ای ورکتوم دردناک وجودداشته باشد. ابتدا ممکن است‌اسهال آبکی و حجیم باشد وسپس به مدفوع‌های مکرربلغمی خونی و کم حجم تبدیل‌شود. اما بعضی از بچه‌ها اصلا به‌مرحله اسهال خونی نمی‌رسندو برخی از ابتدا مدفوعشان‌خونی است.
ممکن است دهیدراتاسیون‌شدید مربوط به از دست دادن‌آب و الکترولیت‌ها از راه‌مدفوع و استفراع رخ دهد.اسهال درمان نشده ۱ تا ۲ هفته‌طول می‌کشد، اما فقط در ۱۰درصد بیماران اسهال بیشتر ازده روز خواهد بود. به جز درشیرخواران مبتلا به سوء تغذیه،اسهال مزمن شایع نیست.
درمان:
همانند گاسترو آنتریت‌های‌ناشی از علل دیگر اولین نکته‌در بچه‌های مشکوک به‌شیگلوز مسأله اصلاح و حفظآب و الکترولیت هاست.داروهای کاهنده حرکت روده‌را نباید مصرف کرد، چون این‌خطر وجود دارد که بیماری‌مزمن شود.
نکته بعدی تصمیم‌گیری درمورد مصرف آنتی بیوتیک‌است. اگر چه بعضی به خاطرماهیت محدود شونده بیماری،قیمت آنتی بیوتیک و خطرایجاد ارگانیسم‌های مقاوم، عدم‌استفاده از آنتی بیوتیک راتوصیه می‌کنند، ولی یک‌نظریه متقاعد کننده به نفع‌تجویز آنتی بیوتیک دربچه‌های مشکوک به شیگلوزوجود دارد; حتی اگر بیماری‌کشنده نباشد کودک درمان‌نشده به مدت ۲ هفته یا بیشترکاملا بیمار میباشد و ممکن‌است اسهال عود کننده یا مزمن‌رخ دهد. خطر ایجاد سوء تغذیه‌در حین بیماری طولانی وجوددارد.
پیشگیری:
دو راه ساده برای پیشگیری ازشیگلوز در کودکان وجود دارد:
اول، تشویق به مصرف شیرمادر در مناطقی که شیگلوزشایع است. شیر مادر خطرشیگلوز علامت دار را کاهش‌می‌دهد و شدت آن را درشیرخوارانی که علی‌رغم‌مصرف شیرمادر، مبتلا شده‌اندکاهش می‌دهد. دوم، آموزش‌تکنیک‌های شستن دست‌ها درخانواده به خصوص بعد ازمدفوع کردن و قبل از تهیه ومصرف غذا; سایر اقدامات‌بهداشت عمومی از قبیل اصلاح‌آب و فاضلاب، دفع صحیح‌مدفوع و رعایت بهداشت‌موادغذایی نیز مؤثر است.
تعداد کمی از شیگلاها ممکن‌است سبب بروز بیماری شود.خوردن ۱۰ عدد از شیگلادیسانتریه در بعضی افرادحساس باعث ایجاد بیماری‌می‌شود. ولی ارگانیسم‌هایی‌مانند ویبریوکلرا نیاز به‌خوردن ۱۰۸ تا ۱۰۱۰ ارگانیسم‌دارند تا ایجاد بیماری کنند.شیگلا به سادگی از فردی به‌فرد دیگر قابل انتقال است.
اپیدمیولوژی:
عفونت شیگلایی در آب وهوای معتدل در ماههای گرم ودر آب و هوای گرمسیری درفصل بارانی بیشترین امکان‌بروز را دارد. هر دو جنس به‌طور مساوی مبتلا می‌شوند.
اگر چه عفونت در هر سنی‌می‌تواند رخ دهد، ولی‌شایع‌ترین سن برای بیماری‌دومین و سومین سال زندگی‌است. عفونت به دلایل نامعلوم‌در ۶ ماه اول نادر است.شیرمادر که در مناطق آندمیک‌حاوی آنتی بادیهایی بر ضدآنتی‌ژنهای بیماری‌زای این‌ارگانیسم است، ممکن است درتوجیه این شیوع سنی کمک‌کننده باشد. آب و غذای آلوده(سالاد یا غذاهای دیگر که بادخالت دست درست می‌شوند)از عوامل مهم انتقال آلودگی‌است. انتقال شخص به شخص‌در اکثر نقاط جهان مکانیسم‌اصلی عفونت است.
علایم بیماری:
به دنبال خوردن شیگلا، دوره‌کمون چند روزه‌ای قبل ازشروع علایم به وجود می‌آید; به‌طور مشخص درد شکمی‌شدید، تب بالا، استفراغ،بی‌اشتهایی، دفع مدفوع به‌شکلی دردناک و همراه بااحساس نیاز فوری به دفع رخ‌می‌دهد. در این زمان ممکن‌است اتساع و حساسیت‌شکمی، افزایش صداهای‌روده‌ای ورکتوم دردناک وجودداشته باشد. ابتدا ممکن است‌اسهال آبکی و حجیم باشد وسپس به مدفوع‌های مکرربلغمی خونی و کم حجم تبدیل‌شود. اما بعضی از بچه‌ها اصلا به‌مرحله اسهال خونی نمی‌رسندو برخی از ابتدا مدفوعشان‌خونی است.
ممکن است دهیدراتاسیون‌شدید مربوط به از دست دادن‌آب و الکترولیت‌ها از راه‌مدفوع و استفراع رخ دهد.اسهال درمان نشده ۱ تا ۲ هفته‌طول می‌کشد، اما فقط در ۱۰درصد بیماران اسهال بیشتر ازده روز خواهد بود. به جز درشیرخواران مبتلا به سوء تغذیه،اسهال مزمن شایع نیست.
درمان:
همانند گاسترو آنتریت‌های‌ناشی از علل دیگر اولین نکته‌در بچه‌های مشکوک به‌شیگلوز مسأله اصلاح و حفظآب و الکترولیت هاست.داروهای کاهنده حرکت روده‌را نباید مصرف کرد، چون این‌خطر وجود دارد که بیماری‌مزمن شود.
نکته بعدی تصمیم‌گیری درمورد مصرف آنتی بیوتیک‌است. اگر چه بعضی به خاطرماهیت محدود شونده بیماری،قیمت آنتی بیوتیک و خطرایجاد ارگانیسم‌های مقاوم، عدم‌استفاده از آنتی بیوتیک راتوصیه می‌کنند، ولی یک‌نظریه متقاعد کننده به نفع‌تجویز آنتی بیوتیک دربچه‌های مشکوک به شیگلوزوجود دارد; حتی اگر بیماری‌کشنده نباشد کودک درمان‌نشده به مدت ۲ هفته یا بیشترکاملا بیمار میباشد و ممکن‌است اسهال عود کننده یا مزمن‌رخ دهد. خطر ایجاد سوء تغذیه‌در حین بیماری طولانی وجوددارد.
پیشگیری:
دو راه ساده برای پیشگیری ازشیگلوز در کودکان وجود دارد:
اول، تشویق به مصرف شیرمادر در مناطقی که شیگلوزشایع است. شیر مادر خطرشیگلوز علامت دار را کاهش‌می‌دهد و شدت آن را درشیرخوارانی که علی‌رغم‌مصرف شیرمادر، مبتلا شده‌اندکاهش می‌دهد. دوم، آموزش‌تکنیک‌های شستن دست‌ها درخانواده به خصوص بعد ازمدفوع کردن و قبل از تهیه ومصرف غذا; سایر اقدامات‌بهداشت عمومی از قبیل اصلاح‌آب و فاضلاب، دفع صحیح‌مدفوع و رعایت بهداشت‌موادغذایی نیز مؤثر است.