گاه شماري در ايران باستان (زرتشتيان)

[نازخاتون]

گاه شماري در ايران باستان (زرتشتيان)


هر سال در ايران باستان به 12ماه و هر ماه به سي روز که هر کدام داراي نام ويژه مي باشند و هر ماه به 4بخش تقسيم مي گردد. دو قسمت اول داراي هفت روز مي باشد و دو قسمت دوم داراي هشت روز مي باشند. در اين گونه تقسيم بندي روزهاي نخست به نام آفريدگار(خداوند) که به ترتيب اورمزد و دي بآذر و دي بمهر و دي بدين مي باشد جاي دارد. جدول زير چگونگي قرار گرفتن روزها را نشان مي دهد:


اورمزد، وهمن، ارديبهشت، شهريور، سپندارمزد، خورداد، امرداد. دي بآذر، آذر، آبان، خور(خير)، ماه، تير، گوش.
دي بمهر، مهر، سروش، رشن، فروردين، ورهرام، رام، باد.
دي بدين، دين، ارد، اشتاد، آسمان، زامياد، مانترسپند،انارم.

نامهاي سي روز ماه ه از اوستا سرچشمه گرفته با چم(معني) هر يک از آنها بدين گونه است:
1. اورمزد: ساده شده اهورا مزدا
2. بهمن: انديشه نيک
3. ارديبهشت: بهترين راستي و پاکي
4. شهريور: شهرياري نيرومند
5. سپندارمزد: فروتني و مهر پاک
6. خورداد: تندرستي و رسايي
7. امرداد: بي مرگي، جاودانگي
8. دي بآذر: آفريدگار
9. آذر: آتش، فروغ
10. آبان: آبها، هنگام آب
11. خير«خور»: آفتاب، خورشيد
12. ماه: ماه
13. تير: ستاره تير، ستاره باران
14. گوش«گئوش»: جهان، هستي
15. دي بمهر: آفريدگار
16. مهر: دوستي، پيمان
17. سروش: فرمانبرداري
18. رشن: دادگري
19. فروردين: فروهر، نيروي پيشرفت
20. ورهرام: پيروزي
21. رام: رامش، شادماني
22. باد: باد
23. دي بدين: آفريدگار
24. دين: بينش دروني«وجدان»
25. ارد«اشي»: خوشبختي، دارايي و خواسته
26. اشتاد: راستي
27. آسمان: آسمان
28. زامياد: زمين
29. مانتره سپند: گفتار پاک
30. انارم: «انغره نام روچنگهام» فروغ و روشناييهاي بي پايان



**منبع: سالنمای راستی**