پیمان
2nd December 2008, 09:45 AM
ایا هیچوقت دقت کرده اید که وقتی احساس خوبی درباره خود دارید دیگران هم بهتر از همیشه به نظر می رسند؟و ایا این تغییر در دیگران جالب توجه و یا حتی عجیب نیست؟
جهان بازتابی از خود ماست.وقتی از خود بیزاریم،از همه بیزاریم و وقتی به همین که هستیم عشق می ورزیم،تمام جهان به نظر فوق العاده و دوست داشتنی می اید.تصویری که انسان از خویشتن در ذهن دارد دقیقآ تعیین می کند که چه رفتارهایی از او سر خواهد زد،با چه کسانی دوستی خواهد کرد،برای چه چیزهایی دست به تلاش خواهد برد و از چه چیزهایی اجتناب خواهد کرد.
منشأ تمام افکار و حرکات ما چگونه دیدن خویشتن است.تجربیات،موفقیتها،شکست ا،افکاری که درباره خود داریم و واکنشهای دیگران نسبت به ما همه و همه شکل دهنده تصویری هستند که از خویش در ذهن داریم و اعتقاد به حقیقی بودن این تصویر است که سبب می شود زندگی را دقیقآدر چارچوب ان به پیش ببریم.
بنابراین تصویر ذهنی ما تعیین می کند که:
دنیا را تا چه اندازه دوست داریم و چقدر مایل به زندگی در ان هستیم.
دقیقآچقدر در زندگی موفق خواهیم بود.
ما همانی هستیم که معتقد به بودن انیم.از اینروست که دکتر ماکسول مالتز نویسنده کتاب پرفروش«سیبرنتیک روانی»می نویسد،«هدف تمام روان درمانی ها تغییر تصویریست که فرد از خویشتن دارد.»
اگر خود را در ریاضیات درمانده ببینید،انگاه تا ابد با اعداد و ارقام مشکل خواهید داشت.شاید تحت تأثیر چند تجربه زودهنگام،نگرشی در شما شکل گرفته است که می گوید:«نوعش فرقی نمی کند،من از پس ریاضیات بر نمی ایم.»
بنابراین تلاش نمی کنید و نتیجتآ در جا می زنید و عقب و عقب تر می روید.اگر موفقیتی هم کسب کنید انرا اتفاقی تلقی می کنید اما وقتی موفق نمی شوید می گویید:«ببین!من که گفتم نمی توانم.»
احتمالآشما به دیگران هم گفته اید که از پس ریاضیات برنمی ایید و هرچه بیشتر با برادر و همسر و همسایه و مدیر و دوست خود راجع به این درماندگی حرف می زنید،بیشتر باورش می کنید و بیشتر و عمیق تر در حصار این تصویر ذهنی محاط می شوید.
اولین گام بسوی یک پیشرفت گسترده برای کسب نتایج مطلوب،تغییر نوع تفکر و بیان ما در رابطه با خویش است.کسی که کند می خواند به مجرد تغییر باور خود در مورد توانایی هایش می تواند شروع به تمرین تند خوانی کند.اگر تصویر ذهنی به شما بگویید که حس تعاون و همکاری شما عالیست،انگاه می توانید به اسانی در یادگیری ورزشهای گروهی موفق باشید.اما اگر این تصویر به شما بگوید که از عهده اش بر نمی ایید انگاه باید تمام مدت را نگران از دست دادن توپ باشید که مطمئنآ این اتفاق خواهد افتاد.
تصویر ذهنی انسان از خویشتن درست مانند یک ترموستات عمل می کند و رفتارهای او در دامنه محدود این تصویر رقم می خورد.بنابراین علی که انتظار دارد تنها در 50%موارد شاد باشد وقتی می بیند که اوضاع بیشتر از اندازه به نفع او پیش می رود با خود می گوید:«صبر کن.اوضاع نمی تواند تا این اندازه خوب باشد.هر لحظه ممکن است اتفاق بدی بیفتد.»و وقتی چنین می شود انگاه می گویید:«می دانستم که این خوشی ها دوام نمی اورند.»
شاید او نمی داند در دنیا کسانی هم وجود دارند که همیشه غمگینند و کسانی هم هستند که تقریبآهمیشه شادند.علی و همه ما بر اساس تصویر ذهنی خود از شاد زیستن،کیفیت زندگی خویش را تعیین می کنیم.معنی اش این است که ما تعیین کننده تصاویر ذهنی و ارزش های خویش هستیم و خود تعیین می کنیم که از زندگی توقع چه میزانی از شادی را داریم.
اندرومتیوس
جهان بازتابی از خود ماست.وقتی از خود بیزاریم،از همه بیزاریم و وقتی به همین که هستیم عشق می ورزیم،تمام جهان به نظر فوق العاده و دوست داشتنی می اید.تصویری که انسان از خویشتن در ذهن دارد دقیقآ تعیین می کند که چه رفتارهایی از او سر خواهد زد،با چه کسانی دوستی خواهد کرد،برای چه چیزهایی دست به تلاش خواهد برد و از چه چیزهایی اجتناب خواهد کرد.
منشأ تمام افکار و حرکات ما چگونه دیدن خویشتن است.تجربیات،موفقیتها،شکست ا،افکاری که درباره خود داریم و واکنشهای دیگران نسبت به ما همه و همه شکل دهنده تصویری هستند که از خویش در ذهن داریم و اعتقاد به حقیقی بودن این تصویر است که سبب می شود زندگی را دقیقآدر چارچوب ان به پیش ببریم.
بنابراین تصویر ذهنی ما تعیین می کند که:
دنیا را تا چه اندازه دوست داریم و چقدر مایل به زندگی در ان هستیم.
دقیقآچقدر در زندگی موفق خواهیم بود.
ما همانی هستیم که معتقد به بودن انیم.از اینروست که دکتر ماکسول مالتز نویسنده کتاب پرفروش«سیبرنتیک روانی»می نویسد،«هدف تمام روان درمانی ها تغییر تصویریست که فرد از خویشتن دارد.»
اگر خود را در ریاضیات درمانده ببینید،انگاه تا ابد با اعداد و ارقام مشکل خواهید داشت.شاید تحت تأثیر چند تجربه زودهنگام،نگرشی در شما شکل گرفته است که می گوید:«نوعش فرقی نمی کند،من از پس ریاضیات بر نمی ایم.»
بنابراین تلاش نمی کنید و نتیجتآ در جا می زنید و عقب و عقب تر می روید.اگر موفقیتی هم کسب کنید انرا اتفاقی تلقی می کنید اما وقتی موفق نمی شوید می گویید:«ببین!من که گفتم نمی توانم.»
احتمالآشما به دیگران هم گفته اید که از پس ریاضیات برنمی ایید و هرچه بیشتر با برادر و همسر و همسایه و مدیر و دوست خود راجع به این درماندگی حرف می زنید،بیشتر باورش می کنید و بیشتر و عمیق تر در حصار این تصویر ذهنی محاط می شوید.
اولین گام بسوی یک پیشرفت گسترده برای کسب نتایج مطلوب،تغییر نوع تفکر و بیان ما در رابطه با خویش است.کسی که کند می خواند به مجرد تغییر باور خود در مورد توانایی هایش می تواند شروع به تمرین تند خوانی کند.اگر تصویر ذهنی به شما بگویید که حس تعاون و همکاری شما عالیست،انگاه می توانید به اسانی در یادگیری ورزشهای گروهی موفق باشید.اما اگر این تصویر به شما بگوید که از عهده اش بر نمی ایید انگاه باید تمام مدت را نگران از دست دادن توپ باشید که مطمئنآ این اتفاق خواهد افتاد.
تصویر ذهنی انسان از خویشتن درست مانند یک ترموستات عمل می کند و رفتارهای او در دامنه محدود این تصویر رقم می خورد.بنابراین علی که انتظار دارد تنها در 50%موارد شاد باشد وقتی می بیند که اوضاع بیشتر از اندازه به نفع او پیش می رود با خود می گوید:«صبر کن.اوضاع نمی تواند تا این اندازه خوب باشد.هر لحظه ممکن است اتفاق بدی بیفتد.»و وقتی چنین می شود انگاه می گویید:«می دانستم که این خوشی ها دوام نمی اورند.»
شاید او نمی داند در دنیا کسانی هم وجود دارند که همیشه غمگینند و کسانی هم هستند که تقریبآهمیشه شادند.علی و همه ما بر اساس تصویر ذهنی خود از شاد زیستن،کیفیت زندگی خویش را تعیین می کنیم.معنی اش این است که ما تعیین کننده تصاویر ذهنی و ارزش های خویش هستیم و خود تعیین می کنیم که از زندگی توقع چه میزانی از شادی را داریم.
اندرومتیوس