آشنايي با جودو(تاپيك جامع)

[sl-lal-l12okl-l]

هنر رزمی جودو که بر خاسته از ژاپن است جزء هنر های رزمی مثل کاراته ، تکواندو و کونگ فو می باشد با این وجود بسیار متفاوت از سایر هنرهای رزمی می باشد چرا که در آن مشت زدن و لگد زدن ممنوع است .

جودو هنری رزمی است که اساسا گلاویز شدن در آن زیاد بوده و هدف آن زمین زدن ، گیر انداختن ، مهار کردن و حتی از کار انداختن بازوان حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . تاکید اصلی جودو روی توانایی به کار بردن نیروی حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . جودو تنها یک مبارزه فیزیکی نمی باشد بلکه یک مبارزه فکری نیز هست بدین گونه که یک جودو کار موفق باید قادر باشد حرکات حریف را از قبل پیش بینی کرده و با عکس العمل خود پاسخ مناسبی به آن بدهد .

بسیاری از افراد جودو را از سنین خردسالی و در سنین 5 یا 6 سالگی شروع می کنند و برخی این هنر را تا سنین بالا و در حدود سنین 60 یا 70 سالگی ادامه می دهند . جودو باعث بهبود سطح آمادگی عمومی بدن همراه با افزایش قدرت بدنی می شود . در برخی افراد جودو باعث به وجود آمدن حس اعتماد به نفس ، نظمی درونی و خویشتن داری می شود که همگی آنها مهارت های لازم در زندگی می باشند . پدر و مادر ها اغلب این ورزش را دوست دارند چرا که این ورزش به کودکان آنها انضباط و احترام می آموزد . این ورزش علاوه بر اینکه باعث حفظ آمادگی و آراستگی هنر آموزش می شود مهارت های دفاع انفرادی خارق العاده ای را نیز به همراه دارد .
مسابقات جودو برای کسانیکه مایل به مبارزه هستند هر هفته در سطح محلی ، منطقه ای ، کشوری و بین المللی برگزار می شود . جودو ، ورزشی است که تغییرات در آن وجود ندارد یعنی اینکه تمرینات و مبارزه به این ورزش در همه نقاط دنیا به یک طریق صورت می گیرد .
جودو اولین هنر رزمی بود که به دلیل شهرت جهانی آن برای اولین بار در المپیک توکیو در سال 1964 وارد بازیهای المپیک شد . در حال حاضر در حدود 175 کشور در این رقابت ورزشی حضور دارند و این امر باعث شده تا این ورزش در بازیهای المپیک تبدیل به دومین ورزش جنجال بر انگیز شود

هنر رزمی جودو که بر خاسته از ژاپن است جزء هنر های رزمی مثل کاراته ، تکواندو و کونگ فو می باشد با این وجود بسیار متفاوت از سایر هنرهای رزمی می باشد چرا که در آن مشت زدن و لگد زدن ممنوع است .
جودو هنری رزمی است که اساسا گلاویز شدن در آن زیاد بوده و هدف آن زمین زدن ، گیر انداختن ، مهار کردن و حتی از کار انداختن بازوان حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . تاکید اصلی جودو روی توانایی به کار بردن نیروی حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . جودو تنها یک مبارزه فیزیکی نمی باشد بلکه یک مبارزه فکری نیز هست بدین گونه که یک جودو کار موفق باید قادر باشد حرکات حریف را از قبل پیش بینی کرده و با عکس العمل خود پاسخ مناسبی به آن بدهد .

بسیاری از افراد جودو را از سنین خردسالی و در سنین 5 یا 6 سالگی شروع می کنند و برخی این هنر را تا سنین بالا و در حدود سنین 60 یا 70 سالگی ادامه می دهند . جودو باعث بهبود سطح آمادگی عمومی بدن همراه با افزایش قدرت بدنی می شود . در برخی افراد جودو باعث به وجود آمدن حس اعتماد به نفس ، نظمی درونی و خویشتن داری می شود که همگی آنها مهارت های لازم در زندگی می باشند . پدر و مادر ها اغلب این ورزش را دوست دارند چرا که این ورزش به کودکان آنها انضباط و احترام می آموزد . این ورزش علاوه بر اینکه باعث حفظ آمادگی و آراستگی هنر آموزش می شود مهارت های دفاع انفرادی خارق العاده ای را نیز به همراه دارد .
مسابقات جودو برای کسانیکه مایل به مبارزه هستند هر هفته در سطح محلی ، منطقه ای ، کشوری و بین المللی برگزار می شود . جودو ، ورزشی است که تغییرات در آن وجود ندارد یعنی اینکه تمرینات و مبارزه به این ورزش در همه نقاط دنیا به یک طریق صورت می گیرد .
جودو اولین هنر رزمی بود که به دلیل شهرت جهانی آن برای اولین بار در المپیک توکیو در سال 1964 وارد بازیهای المپیک شد . در حال حاضر در حدود 175 کشور در این رقابت ورزشی حضور دارند و این امر باعث شده تا این ورزش در بازیهای المپیک تبدیل به دومین ورزش جنجال بر انگیز شود

[sl-lal-l12okl-l]

تاریخچه جودو

منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو می باشد .
لغت جوجیتسو در قرن 16 میلادی در ژاپن به وجود آمد . این کلمه به همه هنرهای رزمی که با دست خالی انجام می گرفت اطلاق می شد .
جودو قبل از آنکه در المپیک سال 1964 به عنوان یک رشته ورزشی پذیرفته شود سیستمی از دفاع شخصی بود که توسط جیگوروکانو بنیانگذاری شده بود .

جودو ریشه در هنرهای رزمی سامورایی دارد که با دست خالی مبارزه می کردند و بر اساس دست به یقه شدن می باشد .
در ژاپن اسم های زیادی برای هنرهای رزمی که بدون وسیله و با دست خالی انجام می گیرد وجود دارد . از میان آنها می توان به توریتی ، واتسو ، یاوارا ، گوگوسوگو ، تایوتسو و کمپو اشاره کرد .
در سال 1882 استاد جوانی به نام جیگوروکانو باشگاهی را برای آموزش هنر رزمی خود به وجود آورد . وی نام این باشگاه ( یا مدرسه ) را باشگاه کودوکان و نام هنر رزمی خود را جودو نامید . همانگونه که جوجیتسو به معنای هنر ملایمت است جودو نیز به معنای روش ملایمت می باشد .

آقای کانو می خواست با انتخاب این کلمه نه تنها به شاگردانش هنرهای رزمی عالی را نیز بیاموزد .
هدف ورزش جودو پرتاب کردن ، گیر انداختن ، خفه کردن و قفل مفصل حریف به منظور تسلیم کردن وی می باشد . در این ورزش ضربه مشت و لگد وجود ندارد و همین باعث تمایز این ورزش با بسیاری دیگر از هنرهای رزمی شده است . حتی زمانی که فرد جودو را به عنوان دفاع شخصی فرا می گیرد چگونگی دفع مشت ها ، لگد ها و سلاح ها را با پرتاب کردن ، خفه کردن و قفل های مفاصل می آموزد . این ورزش اگر به درستی تعلیم داده شود یکی از بهترین روش های دفاع شخصی می باشد .
بزرگترین ارزش جودو در تاکید آن روی ملایمت و اعتدال به عنوان یک روش است .
جودو به شخص می آموزد که از درگیری پرهیز کند و به دنبال معتدل ترین راه حل برای همه درگیری ها باشد .

[sl-lal-l12okl-l]

مزایای جودو

اولین مزیت جودو ایجاد آمادگی جسمانی فوق العاده در فرد است .
از این طریق فرد می تواند هم انعطاف پذیری و هم قدرت بدنی خود را بالا ببرد .
تمرین فنون مربوط به جودو باعث می شود بدن قوی تر شده و مقاومت دستگاه های قلبی _ عروقی بیشتر گردد .
هنر آموزان جودو می توانند قدرت تمرکز خود را بالا برده و دارای حافظه قوی شوند .
این قابلیت ها نه تنها در تمرین جودو تاثیر دارند بلکه در تحصیل و در شغل افراد نیز تاثیر مثبت دارند .
هنر آموزان از طریق تعلیم ذهنی جودو یاد می گیرند چگونه در زیر فشار های زندگی آرامش خود را حفظ کنند .
این توانایی در همه چیز از رانندگی گرفته تا امتحان و از کسب درآمد گرفته تا ارتقاء سطح زندگی و غیره تاثیر مثبت دارند .

[sl-lal-l12okl-l]

سیستم رده بندی کمربند ها

استاد کانو (بنیانگذار جودو) برای مدرنیزه کردن باشگاه خود سیستم رده بندی کمربند ها را به وجود آورد .

وی این درجه ها را به دو سطح تقسیم کرد : سطح کیو و سطح دان .
کیو معمولا به معنای کلاس است و اشاره به آموزش مقدماتی یا تدارکاتی دارد .
افرادی که در سطح کیو هستند به مودانشا معروف هستند یعنی "افراد بدون درجه" .
دان به معنای درجه یا رتبه است و درجه های آموزش را نسبت به آن می سنجند .
استاد کانو با توجه به وجود 12 پایه در باشگاه ها 12 درجه را برای کمربند ها به وجود آورد . وی هرگز بالاتر از دان 10 را به کسی اعطاء نکرد .
از این رو درجه دهم بالاترین درجه ای است که در جودو اعطاء می شود . افرادی که در سطح دان هستند بهیودانشا معروف هستند یعنی "افراد دادای درجه" .
زمانی که جودو برای اولین بار به ایالات متحده آمد و شهرت جهانی یافت گرفتن کمربند مشکی تبدیل به یک هدف آرمانی شد .

و این بدان علت بود که برای بسیاری کمربند مشکی به معنای استاد مطلق در مبارزه بود . بسیاری بر این باور بودند که کسی دارای کمربند مشکی است شکست ناپذیر است . هر چند ژاپنی ها این گونه فکر نمی کردند .
کمربند مشکی نمادی از دانش یادگیری و همانند دیپلم است .
واژه شودان که اولین درجه کمربند مشکی است به معنای "فرد مبتدی" می باشد .
از این رو فردی که کمربند مشکی را گرفته در حقیقت به اندازه کافی تعلیم دیده است تا به عنوان هنر جوی جدی و مصمم محسوب شود .

هدف از آموزش در هنر رزمی جودو تعلیم و توسعه مقررات جهت شرکت در تمرینات روزانه جودو است .
کمربند مشکی نمادی از سخت کوشی و انظباط است .
شخصی که دارای کمربند مشکی است باید همانند یک جودو کار واقعی رفتار کند یعنی دارای شخصیتی معتدل بوده و با دیگران در صلح و صفا زندگی کند .
کمربند مشکی همچنین سنبلی از رشد کامل فرد از طریق جودو می باشد .

[sl-lal-l12okl-l]

وسایل مورد نیاز در جودو

ضروری ترین وسیله برای آموزش جودو تشک جودو می باشد .
تشک جودو باید به اندازه کافی ضخیم باشد تا در موقع پرت شدن حریف صدمه ای به وی نرسد .
همه فنون جودو را می توان روی تشک انجام داد توجه داشته باشید که هرگز با کفش روی تشک جودو نروید زیرا ممکن است نوک کفش شما بلوک های کوچک تشک را از جا بکند و یا چیزهای دیگر از کف کفش شما به تشک بچسبد در نتیجه پا یا بدن افرادی که روی تشک تمرین می کنند را مجروح سازد .
وسیله دیگری که برای آموزش جودو لازم است جودوگی یا همان لباس جودو است . انواع مختلفی از این لباس ها مورد استفاده قرار می گیرند لباس جودو باید به اندازه کافی ضخیم باشد تا در موقع کشیده شدن پاره نشود . نام ژاکت جودو اوواگی و نام شلوار جودو زوبون است .
جودو کار باید طرف چپ لباس را روی طرف راست آن گذاشته و با کمربند ( ابی ) آن ار محکم کند همان گونه که قبلا گفته شد رنگ کمربند نشان دهنده رتبه جودو کار است . کمربند باید محکم باشد و به آسانی پاره نشود .
همچنین یک ترازوی ماشینی (یا یک باسکول ) در باشگاه جودو مدرن لازم است . هر چند در برابر یک حریف ماهر مهارت بالا ضروری است ولی قدرت بدنی بالا و توسعه یافته حرف اول را در برد و باخت می زند .

[sl-lal-l12okl-l]

رده بندی کمربند ها در جودو

استاد کانو (بنیانگذار جودو) برای مدرنیزه کردن باشگاه خود سیستم رده بندی کمربند ها را به وجود آورد

سطح کیو و سطح دان
کیو معمولا به معنای کلاس است و اشاره به آموزش مقدماتی یا تدارکاتی دارد .
افرادی که در سطح کیو هستند به مودانشا معروف هستند یعنی "افراد بدون درجه" . دان به معنای درجه یا رتبه است و درجه های آموزش را نسبت به آن می سنجند .
استاد کانو با توجه به وجود 12 پایه در باشگاه ها 12 درجه را برای کمربند ها به وجود آورد . وی هرگز بالاتر از دان 10 را به کسی اعطاء نکرد . از این رو درجه دهم بالاترین درجه ای است که در جودو اعطاء می شود . افرادی که در سطح دان هستند بهیودانشا معروف هستند یعنی "افراد دادای درجه" .
زمانی که جودو برای اولین بار به ایالات متحده آمد و شهرت جهانی یافت گرفتن کمربند مشکی تبدیل به یک هدف آرمانی شد . و این بدان علت بود که برای بسیاری کمربند مشکی به معنای استاد مطلق در مبارزه بود . بسیاری بر این باور بودند که کسی دارای کمربند مشکی است شکست ناپذیر است . هر چند ژاپنی ها این گونه فکر نمی کردند .
کمربند مشکی نمادی از دانش یادگیری و همانند دیپلم است . واژه شودان که اولین درجه کمربند مشکی است به معنای "فرد مبتدی" می باشد . از این رو فردی که کمربند مشکی را گرفته در حقیقت به اندازه کافی تعلیم دیده است تا به عنوان هنر جوی جدی و مصمم محسوب شود . هدف از آموزش در هنر رزمی جودو تعلیم و توسعه مقررات جهت شرکت در تمرینات روزانه جودو است .


http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/img/daneshnameh_up/6/64/987.jpg


کمربند مشکی نمادی از سخت کوشی و انظباط است .
شخصی که دارای کمربند مشکی است باید همانند یک جودو کار واقعی رفتار کند یعنی دارای شخصیتی معتدل بوده و با دیگران در صلح و صفا زندگی کند . کمربند مشکی همچنین سنبلی از رشد کامل فرد از طریق جودو می باشد .
تقسیم بندی سطح کیو به وسیله کمربند سفید و تقسیم بندی های دان به وسیله کمربند مشکی صورت می گیرد .
استاد کانو برای سطح بالای کیو کمربند قهوه ای و برای رتبه های استادی قرمز و سفید را به وجود آورد و در نهایت کمربند قرمز یکدست را برای رده های استاد بزرگ به وجود آورد .
در کشور های مختلف سایر رنگ ها نیز به سطح کیو اضافه شده است .
مبتدیان با کمربند سفید شروع به کار می کنند اما در برخی از باشگاه های جودو از کمربند های زرد ، سبز ، ارغوانی ، آبی یا سایر رنگ ها برای سایر سطوح کیو نیز استفاده می شود .
جودو کاران در پنج دان اول معمولا از کمربند مشکی استفاده می کنند و از دان ششم تا هشتم از کمربند با قسمتی سفید و قسمتی قرمز استفاده می کنند و در نهایت آنهایی که به رتبه نهم و دهم دان رسیده اند از کمربند قرمز استفاده می کنند .
افرادی که پنجمین دان مشکی یا بالاتر از آن را گرفته اند به کودانشا معروف هستند .


http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/img/daneshnameh_up/7/79/jjooddoo.jpg



جدول تقسیم بندی کمربند ها در جودو:

کمربند ----سطح ---اسم

سفید ---کلاس ششم کیو ---روکیو
سفید---کلاس پنجم کیو -----گوکیو
سفید --کلاس چهارم کیو ---یون کیو
قهوه ای ----کلاس سوم کیو ---سان کیو
قهوه ای --کلاس دوم کیو -----نی کیو
قهوه ای---کلاس اول کیو -----آی کیو
مشکی ---کلاس اول دان --- شودان
مشکی -- کلاس دوم دان --- نی دان
مشکی -- کلاس سوم دان --- سان دان
مشکی --کلاس چهارم دان -- یودان
مشکی --- کلاس پنجم دان -- گودان
قرمز و سفید یا مشکی -کلاس ششم دان - روکیودان
قرمز و سفید یا مشکی -کلاس هفتم دان-شی چی دان
قرمز و سفید یا مشکی-کلاس هشتم دان-هاچی دان
قرمز و سفید یا مشکی--کلاس نهم دانکودان
قرمز و سفید یا مشکی-کلاس دهم دان-جودان

[sl-lal-l12okl-l]

جودو (به ژاپنی: 柔道 به معنی «طریقت نرمی یا انعطاف») هنری رزمی، ورزش رزمی و فلسفه‌ای است که از کشور ژاپن نشأت گرفته‌است. منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو «هنر نرمی» است و در سال ۱۹۳۲ فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو آن را پایه‌گذاری کرد. هم اكنون محل فدراسيون جهاني جودو در كودوكان ژاپن مي باشد.

درجات فنی
ورزشکاران این رشته درجات با شروع از q۱۰‌ یا همان کمربند سفید با طی مراحل q۹ تا q۱ کمربندهای زرد و سبز و بنفش و قهوه‌ای به درجهٔ دان یا کمربند مشکی می‌رسند.وتا دان 10 ادامه میابد.

اصطلاحات


جودوکا:جودوکار
اوکِمی: تکنیک افت بی خطر (نحوهٔ صحیح زمین خوردن)
کوزوشی:کشش و بر هم زدن تعادل
مائه‌ماواری:غلت به جلو
دوجو: باشگاه جودو
سِن‌سِی: استاد
میگی: راست
هیداری: چپ
جودوگی :لباس جودو
ریتسو:بلند شو
سزا:بشین
رِی:دستور ادای احترام
هاجیمه:دستور شروع مسابقه
مَتِی:دستور توقف مسابقه
جونای:داخل
جوگای:خارج
تاتامی:تشک جودو
نه‌وازا: کار در خاک
توري : مبارزي كه اجراي فن مي كند
اوكي : مبارزي كه فن بر روي او اجرا مي شود
آنزا:چهار زانو نشستن
آشی وازا:تکنیکهای پا
آیومی آشی:راه رفتن معمولی
گوشین هو:روش های دفاع از خود
گوشین جوتسو:هنر دفاع از خود
هانسوکوماکی:شکستن مقررات در مسبقه
جی گوهان تای:وضعیت اصلی دفاع
جوسی کی:نشتن در مکان بالا برای جودکاران سطح بالا
کاکی:اجرای واقعی پرتاپ
کی کو:تمرین
کی گا:صدمه
کی آی:فریاد روحیه بخش
کوشی وازا:تکنیکهای کفل
مودان شا:کسی که کمربند سیاه ندارد
ناگه وازا:تکنیکهای پرتاپ کردن
اوه بی:کمربندی که روی لباس می پشند
ری گی شاهو:تشریفات وآیین رسوم تشک
رنراکووازا:تکنیکهای ترکیبی
رنزوکووازا:تکنیکهای ادامه دار
ریسوری:تعظیم کردن در حات ایستاده
شی آی:مسابقه
سوتای رنشو:حریف تمرینی
تای ساباکی:حرکات بدن
توکویی وازا:تکنیکهای مورد علاقه
تسوکوری:وضعیت گرفتن برای پرتاپ
تسوری کومی:بال کشیدن
وازا:تکنیک
یودان شا:کسی کمربن سیاه دارد
زاری:تعظیم کردن در حلت زانوزده
نوگاره کاتا:روشهای فرار

[sl-lal-l12okl-l]

فنون
فنون جودو در دو بخش فنون پرتابی و فنون كانسه و شيمه قرار می‌گيرد:

1- ناگه‌وازا(فنون پرتابی):
اين فنون كه به فنون پرتابی شهرت دارد در سه بخش ته وازا(فنون دست)، کوشی وازا (فنون كمر) و آشی وازا (فنون پا) تقسيم مي شود كه نام برخي از اين فنون در زير آمده است :


ایپون سئویی-ناگه (پرتاب شانه)
موروته سئویی - ناگه
هارای گوشی
تای اوتوشی
اوچی ماتا
اوچی گاری (فنون پا)
کوچی گاری (فنون پا)
اوسوتو گاری (فنون پا)

2- کاتامه‌وازا(كانسه ، شيمه):


کان ستسو وازا (کانسه): برگرداندن و فشردن مفصل‌ها به سوی مخالف و بیش از دامنه حرکت طبیعی‌شان



شیمه‌وازا:انسداد شریان‌های خون‌رسان به مغز


فنون غیر مجاز در مسابقات


آتمی‌وازا: فنون ضربه‌ای

امتیازات
در این ورزش چهار نوع امتیاز وجود دارد که به ترتیب زیر می باشد:


کوکا
یوکو
وازاآری
ایپون

کوکا کمترین امتیاز يا معادل يك امتياز می باشد. یوکو امتیاز متوسط . معادل 10 امتياز و وازاآری امتیاز بزرگ معادل 100 امتياز است. ایپون نیز امتیاز کامل یا ضربه فنی محسوب شده كه معادل 200 امتياز است و کسب این امتیاز باعث برد و پایان مسابقه می‌شود. کسب دو امتیاز وازاآری در طول مسابقه نیز معادل امتیاز ایپون و پایان مسابقه است.در حالی که امتیازات کوکا و یوکو با هم جمع نمی شوند.و امتیازات بر اساس ارزش فنی تکنیک اجرا شده است.

شيوه پيروزي در مسابقات
در مسابقات جودو كسب امتياز به دو شكل اجراي فنون در حالت تاچي وازا(سرپا) و اجراي فنون در حالت ني وازا (خاك) صورت مي گيرد. هر يك از دو جودوكا كه در طي مسابقه موفق به اجراي فن در يكي از اين دو حالت گردد در صورت دستيابي به امتياز كامل يا ايپون مسابقه را به نفع خود پايان خواهد داد . در صورتي كه جودوكا از فنون تاچي وازا استفاده نمايد داور بسته به شيوه زمين خوردن حريف يكي از امتيازات كوكا ، يوكو ، وازاري يا ايپون را به اجراي كننده فن (توري) خواهد داد . اگر به هر شكل ممكن (مثلاً پس از اجراي فن)دو جودوكا به زمين بيافتند و يكي از دو مبارز بتواند حريف را در حالت خاك يا همان ني وازا (به طوري كه پشت حريف به تشك تماس داشته باشدو بر حريف كاملاً مسلط باشد)مهار نمايد ، داور بسته به مدت زماني كه حريف در حالت خاك است به اجراي كننده فن امتياز خواهد داد . اگر مجري فن براي مدت 24 ثانيه بتواند حريف خود را در خاك نگه دارد بازي با امتياز كامل ايپون به پايان خواهد رسيد .

[sl-lal-l12okl-l]

این هم آموزش تصویری تکنیکهای جودو . . .


http://www.judoteam-jueterbog.de/img/judo_anim.gif (http://www.asemoniha.com/)