SaNbOy
29th November 2008, 12:26 PM
اهورامزدا
ادبیات فارسی یا پارسی به ادبیاتی گفته می‌شود که به زبان فارسی نوشته شده باشد. ادبیات فارسی تاریخی هزار و صد ساله دارد. شعر فارسی و نثر فارسی دو گونه اصلی در ادب فارسی هستند. برخی کتابهای قدیمی در موضوعات غیرادبی مانند تاریخ، مناجات و علوم گوناگون نیز دارای ارزش ادبی هستند و با گذشت زمان در زمره آثار کلاسیک ادبیات فارسی قرار گرفته‌اند.
آوازه برخی شاعران و نویسندگان ایرانی از مرزهای ایران فراتر رفته‌است. شاعران و نویسندگانی نظیر فردوسی، سعدی، حافظ شیرازی، عمر خیام و نظامی شهرتی جهانی دارند. در میان چهره‌های شناخته شده ادبیات معاصر فارسی در جهان می‌توان به صادق هدایت در داستان و احمد شاملو در شعر اشاره کرد.
ادبیات ایران پیش از اسلام
در زمان بغتسما (۲۰۵ - ۲۵۹ ه. ق.) شاعری به نام حنظله بادغیسی (ف.۲۲۰) ظهور کرد. در عهد بغتسما محمد بن وصیف و فیروز مشرقی و ابوسلیک گرگانی به سرودن شعر پرداختند.
سامانی
در دوره سامانی شعر و نثر پارسی هر دو راه کمال سپرد. در شعر شهید بلخی، رودکی سمرقندی، ابو شکور بلخی، ابو الموید بلخی، منجیک ترمذی، دقیقی طوسی، کسائی مروزی، عماره مروزی. در نثر رساله در احکام فقه حنفی تصنیف ابوالقاسم بن محمد سمرقندی، شاهنامه ابو منصوری، کتاب گرشاسب و عجائب البلدان هر دو تالیف ابو الموید بلخی، ترجمه تاریخ طبری توسط ابو علی بلعمی، ترجمه تفسیر طبری توسط گروهی از دانشمندان، حدود العالم (در جغرافیا)، رساله استخراج تالیف محمد بن ایوب حاسب طبری پرداخته شد.
آل بویه
در دوره آل بویه منطقی رازی و غضایری در شعر نامبردارند و در نثر دانشنامه رازی علائی و رگ‌شناسی به قلم ابن سینا پرداخته شد و ابوعبید جوزانی بخش ریاضی دانشنامه را به رشته تحریر درآورد و قصه حی بن یقظان به فارسی ترجمه و شرح شد.
غزنویان
در دوره غزنوی فردوسی، عنصری بلخی، عسجدی، فرخی سیستانی و منوچهری شعر پارسی سبک خراسانی را به کمال رسانیدند و ابو نصر مشکان نویسنده مکتوبات درباری سبکی بدیع در نثر پدید آورد.
سلجوقیان و خوارزمشاهیان
در زمان سلجوقیان و خوارزمشاهیان شاعران بزرگ چون اسدی، ناصرخسرو، قطران تبریزی، مسعود سعد سلمان، عمر خیام، امیرمعزی، انوری، خاقانی، نظامی، ازرقی، ادیب صابر، رشید وطواط، ظهیر فاریابی، جمال‌الدین اصفهانی، مجیر بیلقانی، ابوالفرج رونی، سیدحسن غزنوی، عبدالواسع جبلی، سنایی، عطار، مختاری غزنوی، عمعق بخاری و جز آنان ظهور کردند.
در نثر نمایندگانی مانند نظام‌الملک نویسنده سیاست‌نامه، امیر کی‌کاووس مولف قابوس‌نامه، محمدبن منور نویسنده اسرارالتوحید، عطار نویسنده تذکرة‌الاولیاء، گردیزی مولف زین‌الاخبار، ابوالفضل بیهقی نویسنده تاریخ بیهقی، راوندی نویسنده راحةالصدور، غزالی مولف کیمیای سعادت، نصرالله‌بن عبدالحمید مترجم کلیله و دمنه، نظامی عروضی مولف چهار مقاله، رشید وطواط نویسنده حدائق‌السحر، حمیدالدین نویسنده مقامات حمیدی، زین‌الدین اسماعیل مولف ذخیره خوارزمشاهی (در طب) ظهور کردند.
حمله مغول
شعر فارسي در دوره مغول بر روي هم متمايل به سادگي و رواني بود و اگر چه بعضي شاعران به پيروي از قدما يا به سبب تمايل به آرايه‌هاي ادبي و تكلَف‌هاي شاعرانه به شعر مصنوع روي آوردند؛ اين امر عموميت نداشت و حتي همان شاعران مقلّد و گاه متصنَع، در مقابل اشعار دشواري كه به منظور اظهار مهارت و استادي‌شان مي‌سرودند، اشعار ساده‌ي بسيار داشتند كه قصّه‌ي دل و نداي ذوقشان بود. بيشتر مثنوي‌ها و همه‌ي غرل‌ها و غالب قصيده‌ها به زبان ساده‌ي روان و گاه نزديك به زبان محاوره ساخته مي‌شد. يكي از سبب‌هاي سستي برخي از بيت‌ها و يا به كار بردن تركيب‌هاي نازل در پاره‌اي از شعرهاي اين دوره، همين نزديكي به زبان محاوره‌است. اما اين كه بيشتر شاعران، به خصوص غزل‌سرايان، در پايان اين دوره به زبان ساده‌ي تخاطب متمايل شده بودند؛ به اين علّت بود كه رابطه‌ي گروهي از آنان با آثار استادان بزرگ پيشين نقصان يافته و نيز دسته‌اي از آن شاعران ترك‌زباني بودند كه فارسي را مي‌آموختند و هنگام سخن‌گويي ناگزير ساده‌گويي مي‌كردند. همراه اين سادگي، بيان يك خاصيت ديگر توجّه به نكته‌سنجي و نكته‌يابي و نكته‌گويي است؛ يعني گنجانيدن نكته‌هايي باريك در شعرها همراه با خيال دقيق و نازك‌بيني تام كه معمولاً از آن‌ها در شعر به مضمون تعبير مي‌شود. چنين نازك‌خيالي‌ها و نكته‌پردازي‌ها در شعر فارسي، به ويژه شعر غنايي ما از قديم وجود داشت؛ امّا هر چه از قرن‌هاي پيشين به زمان‌هاي متأخّر نزديك شويم، قوّت آن را محسوس‌تر و به همان نسبت سادگي الفاظ را براي سهولت بيان بيشتر مي‌يابيم. در قرن‌هاي هفتم و هشتم، شاعراني چون خواجو و سلمان و به خصوص حافظ توانسته‌اند، نكته‌هاي دقيق بسيار در الفاظ عالي منتخب بگنجانند و خواننده را گاه از قدرت شگفت‌انگيز خود به حيرت افكنند و همین توانایی ساحرانه‌است که باعث شد جانشینان آنان و به ویژه شیفتگان حافظ، دنباله‌ی کارش را در نکته‌آفرینی بگیرند؛ غافل از آن که «قبول خاطر و لطف سخن خدادادست». لازمه‌ی پیروی از نکته‌آفرینی‌های حافظ احراز قدرت فکری و لفظی اوست؛ ولی شاعران عهد تیموری غافل از این اصل به گونه‌ای روزافزون به تکاپوی یافتن نکته‌های باریک افتادند و در گیرودار این تکاپو گاهی از رعایت جانب الفاظ باز ماندند و با این عمل مقدمات ایجاد سبکی را در ادبیات فارسی فراهم کردند که از آغاز قرن دهم، قوت آشکار یافت و در دوره‌ی صفویان به تدریج کار را به جایی کشانید که یکی از سرآمدان شیوه‌ی خیال‌پردازی میرزا جلال اسیر در اسارت مطلق مضامین افتاد و در شکنجه‌های این اسارت مطلق، گاه زبان مادری خود را در ترکیب الفاظ از یاد برد و از بیان عبارت‌های نامفهوم ابا نکرد. سخن در این است که هر چه از آغاز این عهد، به پایان آن نزدیک‌تر شویم، مبالغه در مضمون‌یابی و مضمون‌سازی را بیشتر و به همان نسبت دقت در الفاظ و یک‌دست نگاه داشتن آن و انتخاب را در آن کمتر می‌بینیم. بی‌شک گرد مضمون‌ها و نکته‌های تازه‌ی بدیع در شعر، خاصه در غزل، گردیدن بسیار شایسته و در خور است؛ بدان شرط که اوّلاً در این راه مبالغه نکنند و ثانیاً به خاطر معنی لفظ را مهمل نگذارند ولی بیان از این نکته خالی از فایده نیست که سخن‌گویان این عهد نکته‌پردازی و مضمون‌یابی را از وظایف شاعر می‌پنداشتند و شعر ساده‌ی بی‌نکته را ماندنی نمی‌دانستند.
در این دوره سعدی نویسنده بوستان, گلستان و غزلیات، مولوی صاحب مثنوی معنوی و غزلیات شمس، محمود شبستری صاحب مثنوی گلشن راز ، کمال‌الدین اسماعیل، همام تبریزی، اوحدی مراغه‌ای گوینده جام جم، امیرخسرو دهلوی، خواجوی کرمانی، ابن یمین، سلمان ساوجی، و حافظ شیرازی، در شعر پدید آمدند.
تیموریان
دوره تیموریان دنباله دوره مغول محسوب می‌شود. در عهد تیموری جامی شاعر ظهور کرد. در عهد مغول و تیموری نویسندگانی ارجمند برخاستند, مانند عطا ملک جوینی مولف تاریخ جهانگشا، منهاج سراج مولف طبقات ناصری، ابوالشرف ناصح گلپایگانی مترجم تاریخ یمینی، رشید الدین فضل‌الله مدون و جامع جامع التواریخ، شهاب الدین عبدالله نویسنده تاریخ وصاف، حمدالله مستوفی نویسنده تاریخ گزیده، حافظ ابرو مولف زبده التواریخ، نظامی شامی نویسنده ظفر نامه، میر خواند مولف روضه الصفاء (همه در تاریخ)، عوفی نویسنده لباب الالباب و جوامع الحکایات، دولتشاه مولف تذکره الشعراء، محمد بن قیس نویسنده المعجم (در ادب و انواع آن)، نصیرالدین طوسی نویسنده اخلاق ناصری و اساس الاقتباس، جلال الدین دوانی نویسنده اخلاق جلالی، حسین واعظ نویسنده اخلاق محسنی و انوار سهیلی (در اخلاق و فنون و حکمت).
صفویان
در دوره صفویان نثرنویسانی مانند خواند میر نویسنده حبیب السیر، ابن بزاز نویسنده صفوه الصفاء، حسن بیک روملو مولف احسن التواریخ، اسکندر منشی مولف عالم آرای عباسی، احمد بن نصرالله نویسنده تاریخ الفی، محمد یوسف بن شیخ مولف منتخب التواریخ، ابوالفضل ابن مبارک مولف اکبر نامه (در تاریخ)، ظهور کردند و در شعر محتشم کاشی، عرفی، صائب، بابا فغانی، هاتفی، هلالی، اهلی، وحشی، کلیم، نامبردارند.
افشاریان و زندیان
در دوره افشاریان و زندیان گویندگانی مثل هاتف و پسر او سحاب، مشتاق اصفهانی، عاشق اصفهانی، و آذر بیگدلی(لطفعلی بیک شاملو) معروف شدند.
قاجار
برخی شاعران و نویسندگان در دوره قاجار بازگشت به سبک قدیم (سبک خراسانی) کردند و شاعرانی مانند مجمر، صبا، وصال، قاآنی، فروغی بسطامی، سروش، محمود خان ملک الشعراء شیبانی و جز آنان نماینده این سبک‌اند. طاهره قرةالعین یکی از زنان شاعر این دوران است. در نثر رضاقلی هدایت مولف مجمع الفصحاء متمم روضه الصفا و ریاض العارفین، لسان‌الملک سپهر مولف ناسخ التواریخ، نویسندگان نامه دانشوران، اعتماد السلطنه مولف مرآت البلدان و غیره شهرتی یافته‌اند.
ادبیات مشروطه
در دوره مشروطیت تحولی در روش فکر شاعران و نویسندگان پیدا شد. ادیب‌الممالک فراهانی، ادیب پیشاوری، پروین اعتصامی، محمد تقی بهار، افسر، ایرج، دهخدا، شوریده، عارف، عشقی، وحید دستگردی، یاسمی، یغما، و گروهی از معاصران نمایندگان شعر این دوره هستند و بی‌بی خانم استرآبادی، علی اکبر دهخدا، جمال زاده، صادق هدایت، محمد قزوینی، عباس اقبال،زین العابدین مراغه‌ای، محمد مسعود، رشید یاسمی، عبدالحسین زرین کوب، صادق چوبک و گروهی از معاصران نماینده شعب مختلف نثر این دوره به شمار می‌روند.'
شعر نو
زمينه‌های فكری سرایش شعر نو، سالها پيش از نيما آغاز شده بود كه برای پیگیری اين نكته بايد به شاعران و سرايندگان دوره مشروطه مراجعه كرد. ابوالقاسم لاهوتی، ميرزا حبیب مترجم حاجی بابای اصفهانی و میرزاده عشقی از اين زمره‌اند.
شعر نو جنبش شعری بود که با نظریات نیما یوشیج آغاز شد. از جمله شاعران متعلق به این جنبش شعری می‌توان به احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، منوچهر آتشی، طاهره صفارزاده، و محمود مشرف تهرانی (م. آزاد) اشاره کرد.
وزن در شعرهای نیما و اخوان با نوع شعری که احمد شاملو سراینده آن بود تفاوت دارد. شعر نیمایی دارای وزن عروضی بوده و تنها هجاهای شعر تساوی خود را از دست داده‌اند و کوتاه یا بلند می‌شوند ولی در شعر سپید که احمد شاملو آن را پایه‌گذاری کرد از وزن خبری نیست و به جای آن از تصویر سازی واژگانی و موسیقی درونی استفاده می‌شود.
فرهنگ‌نویسان ایرانی
علی اکبر دهخدا
محمد معین
امیر حسین آریانپور
احمد شاملو
شاعران زن ایرانی
طاهره قره‌العین
پروین اعتصامی
فروغ فرخزاد
طاهره صفارزاده
سیمین بهبهانی
مریم السادات صائم کاشانی
باید یادآوری کرد که در سده‌های گذشته از جمله در سده ششم هجزی قمری، در دربار سلطان سنجر سلجوقی، مهستی شعر می‌سرود که اشعار اروتیک او شهره‌است، جز او از رابعه باید یاد کرد و برای دیگران باید به منابع مراجعه کرد. در دوره قاجار نیز بسیاری از بانوان شاعر را می‌توان سراغ گرفت، به ویژه از زنان دربار.
طنزپردازان
عبید زاکانی
ایرج میرزا
دهخدا
هادی خرسندی
کیومرث صابری فومنی
سید ابراهیم نبوی
فهرست ایرانیان نویسنده و شاعر
آ
منوچهر آتشی، شاعر
ماشاالله آجودانی
مهدی اخوان ثالث، شاعر
میرزا فتحعلی آخوندزاده،
فریدون آدمیت
احمد آرام
قمر آریان
امیرحسین آریانپور
میرزا آقاخان کرمانی ؛
فرخنده آقایی؛
جلال آل احمد، نویسنده
ژاله آموزگار
سید مرتضی آوینی
ا
غلامحسین ابراهیم دینانی ؛
نادر ابراهیمی
ابن مقفع
احمدرضا احمدی
بابک احمدی
احمد اخوت
محمدرحیم اخوت
عبدالعلی ادیب برومند؛شاعر و نویسند
مستوره اردلان
شیوا ارسطویی؛
ابوالقاسم اسماعیل پور
سلیمان‌میرزا اسکندری
حسن اصغری
محمود اعتمادزاده ؛
ایرج افشار
علی محمد افغانی، نویسنده
عباس اقبال آشتیانی، نویسنده و منرجم و مصحح
احمد اکبرپور
حسین الهی قمشه‌ای ؛
میترا الیاتی
کریم امامی
سکندر امان الهی بهاروند ؛
رضا امیرخانی، نویسنده، رمان نویس
مهشید امیرشاهی
ناتاشا امیری ؛
علی‌محمد ایزدی
محمد ايوبی
ب
عبدالعلی بازرگان
باستانی پاریزی
ثمین باغچه‌بان
بدیع‌الزمان همدانی
امیر مهدی بدیع
رضا براهنی
شمیم بهار
مهرداد بهار
محمد تقی بهار، شاعر
محمد بهارلو ؛
سیمین بهبهانی، شاعر
ميهن بهرامی
صمد بهرنگی، نویسنده
احمد بهمنیار
مسعود بهنود، تاریخ‌نویس
احمد بیرشک
منیرالدین بیروتی
بهرام بیضایی، نمایشنامهنویس و فیلمنامه نویس و پژوهشگر
احمد بیگدلی
فتح الله بی نياز
پ
شهرنوش پارسی‌پور
محمود پاینده لنگرودی ؛
رسول پرویزی
شهلا پروين روح
محمد پروین گنابادی، نویسنده
ایرج پزشکزاد
محمدرضا پورجعفری
يارعلی پورمقدم
زویا پیرزاد
حسن پیرنیا
ت
ژازه تباتبایی
بابک تختی
گلی ترقی
فریدون تنکابنی ؛
ج
علی‌رضا جباری
رسول جعفریان ؛
ابوتراب جلی؛
محمدعلی جمال‌زاده
فریدون جنیدی
رضا جولايی
رامین جهانبگلو
چ
صادق چوبک، نویسنده
اميرحسن چهلتن
ح
فرخنده حاجی زاده
سعید حجاریان
آرش حجازی
محمد حجازی، رمان‌نویس و نمایشنامهنویس
سیدحسن حسینی
محمد حقوقی، شاعر
زهره حکیمی
حمید حمزه
خ
محمود خاتمی
علي خدايی
بهاءالدین خرمشاهی
ابوتراب خسروی
مهدی خلجی
اسماعیل خویی
د
سیمین دانشور، نویسنده
میترا داور ؛
حمید دباشی ؛
ایران درودی ؛
محمدرضا درویشی ؛
علی‌اشرف درویشیان؛
نجف دریابندری، مترجم و نویسنده
علی دشتی، نویسنده و مورخ
مصطفی دلشاد تهرانی ؛
جلیل دوستخواه ؛
آرامش دوستدار ؛
پروین دولت‌آبادی ؛
محمود دولت‌آبادی، نویسنده
علی اکبر دهخدا، فرهنگ‌نویس و طنزپرداز
ر
اکبر رادی
مرتضی راوندی
مصطفی رحماندوست
شهرام رحیمیان
منیرو روانی‌پور
غلامرضا روحانی، شاعر و طنزپرداز
رهی معیری، شاعر
ز
عبید زاکانی
عباس زریاب خویی
عبدالحسین زرینکوب
زین‌العابدین مراغه‌ای
س
مرجان ساتراپی
فرشته ساری
غلامحسین ساعدی، نویسنده
جعفر سبحانی
مهدی سحابی
اکبر سردوزامی
آیدا سرکیسیان
منوچهر سعادت نوری ؛ شاعر و نویسنده
حسین سناپور
سوران کردستانی، محقق و نویسنده کرد
ش
احمد شاملو، شاعر و نویسنده
سپیده شاملو ؛
پرویز شاپور
مهستی شاهرخی
داریوش شایگان
سید مهدی شجاعی
عبدالرحمن شرفکندی(هژار)، مترجم قانون در طب ابو علی سینااز عربی به فارسی
علی شریعتی
منصوره شريف زاده
محمد شریفی نعمت‌آباد ؛
محمدرضا شفیعی کدکنی ؛
سیروس شمیسا
عبدالله شهبازی، نویسنده، مورخ
محمدحسن شهسواری
داود شهیدی
سید جعفر شهیدی ؛
بهروز شیدا
علي اصغر شيرزادی
مرجان شیرمحمدی
ص
کیومرث صابری فومنی
بهرام صادقی
قاسم صافی، نویسنده
سید علی صالحی
فاخره صبا
عمران صلاحی، طنزپرداز و شاعر
عیسی صدیق، نویسنده
ذبیح‌الله صفا
طاهره صفارزاده
محمدرضا صفدری
عمران صلاحی
لطفعلی صورتگر، مترجم و نویسنده و شاعر
ط
میرزا عبدالرحیم طالبوف ؛
ناهيد طباطبايی؛
احسان طبری، نویسنده
ع
عارف قزوینی
میرزاده عشقی، شاعر
امیر عشیری
شمسی عصار ؛
مشیت علایی ؛
بزرگ علوی، رمان نویس
یوسف علیخانی ؛
غزاله علیزاده ؛
مریم عمید؛
غ
سید محمدجعفر غضنفری خوانساری؛ شاعر و نویسنده
سید محمد شهاب الدین غضنفری خوانساری؛ نویسنده و محقق
عدنان غریفی؛
ناصر غیاثی؛
ف
محسن فرجی ؛
پوران فرخزاد ؛
فروغ فرخزاد، شاعر
فریدون فرخزاد، شاعر و نویسنده
عبدالحسین فرزاد، مترجم، محقق ادبیات و شاعر
بدیع‌الزمان فروزانفر
محمدعلی فروغی
مراد فرهادپور ؛
محمدرضا فشاهی ؛
اسماعیل فصیح ؛
فضل بن شاذان ؛
امین فقیری
ق
محمد قاضی، نویسنده و مترجم معروف ایران، از شهر مهاباد کردستان
محمد قاسم‌زاده؛
رضا قاسمی ؛
ک
حسین کاظم زاده ایرانشهر، نویسنده و روزنامه نگار
اسلام کاظمیه
فرزانه كرم پور
مهناز كريمی
احمد کسروی
منصور كوشان
محمود کیانوش
گ
ابراهیم گلستان
سیامک گلشیری ؛
هوشنگ گلشیری، نویسنده
ل
شهلا لاهیجی ؛
م
جواد مجابی ؛
محمد محمدعلی ؛
مهسا محبعلی ؛
محمد جعفر محجوب، محقق
محمد محمدعلی
احمد محمود ؛
حسن محمودی ؛
محمد مختاری؛
محسن مخملباف ؛
جعفر مدرس صادقی ؛
تقی مدرسی ؛
بهرام مرادی؛
هوشنگ مرادی کرمانی ؛
غلامحسین مراقبی ؛
مهران مرتضایی ؛
حسین مرتضائیان آبکنار
مهرنوش مزارعی
محمد مسعود ؛
کیومرث مسعودی ؛
شاهرخ مسکوب ؛
مرضیه مشکینی ؛
فریدون مشیری
مهشید مشیری ؛
محمود مصاحب
غلامحسین مصاحب
عباس معروفی، نویسنده
محمد معین ؛
حسن مقدم ؛
محمد مکری ؛
مهرانگیز ملاح ؛
مصطفی ملکیان ؛
شهریار مندنی‌پور
احمد منزوی
سعید موحدی ؛
علی موذنی
ساویسا مهوار ؛
میرزا ملکم خان ؛
شهریار مندنی‌پور ؛
سیدعلی اصغر موسوی شاعر و نویسنده
فضل‌الله مهتدی ؛
سید مصطفی میرسلیم؛
جمال میرصادقی
علی میرفطروس ؛
عباس میلانی
ن
پرویز ناتل خانلری نویسنده
ابراهیم نبوی طنزپرداز
بیژن نجدی ؛
سید حسین نصر ؛
نظامی عروضی، شاعر
آذر نفیسی؛
سعید نفیسی؛
عبدالحسین نوشین، نویسنده و مترجم، محقق ادبیات و نمایشنامهنویس
نیما یوشیج، شاعر
و
سام واثقی ؛
اسماعیل وفا یغمائی؛شاعر و نویسنده و ترانه سرا
ه
رضاقلی‌خان هدایت، شاعر و تاریخ‌دان
صادق هدایت، نویسنده
ی
احسان یارشاطر
منصور یاقوتی
یغما جندقی؛شاعر
حبیب یغمایی؛شاعر و نویسنده
عباس یمینی‌شریف
ابراهیم یونسی، نویسنده و مترجم نامی ایران، از شهر بانه کردستان
منتقدان ادبی
نخستین کسانی که نقد ادبی به معنای مدرن آن را در ایران شناساندند روشنفکران دوران مشروطه نظیر فتحعلی آخوندزاده، میرزا ملکم خان، طالبوف و زین‌العابدین مراغه‌ای بودند.
دهخدا
بدیع‌الزمان فروزانفر
محمد تقی بهار
رضا براهنی
جلال همایی
سعید نفیسی
نیما یوشیج
محمدعلی سپانلو
مهدی یزدانی خرم
پرویز ناتل خانلری
صادق هدایت
عبدالحسین زرینکوب
محمد رضا شفیعی کدکنی
شاهرخ مسکوب
ادبیات کودک و نوجوان
فهرست نویسندگان ایرانی ادبیات کودکان و نوجوانان
مهدی آذر یزدی
نادر ابراهیمی
حسین ابراهیمی الوند
احمدرضا احمدی
شهرام اقبال‌زاده
احمد اکبرپور
محمدرضا بایرامی
صمد بهرنگی
جعفر توزنده‌جانی
محمدرضا شمس
فرهاد حسن‌زاده
شکوه قاسم‌نیا
سوسن طاقدیس
داود غفارزادگان
مصطفی رحماندوست
منصوره راعی
ساویسا مهوار
توران میرهادی
زری نعیمی
محمود کیانوش
محمدهادی محمدی
هوشنگ مرادی کرمانی
رضی هیرمندی
عباس یمینی‌شریف
محمدرضا یوسفی
ناصر يوسفی
سعید معزالدین
خاستگاه : دانشنامه ی آزاد
ادبیات فارسی یا پارسی به ادبیاتی گفته می‌شود که به زبان فارسی نوشته شده باشد. ادبیات فارسی تاریخی هزار و صد ساله دارد. شعر فارسی و نثر فارسی دو گونه اصلی در ادب فارسی هستند. برخی کتابهای قدیمی در موضوعات غیرادبی مانند تاریخ، مناجات و علوم گوناگون نیز دارای ارزش ادبی هستند و با گذشت زمان در زمره آثار کلاسیک ادبیات فارسی قرار گرفته‌اند.
آوازه برخی شاعران و نویسندگان ایرانی از مرزهای ایران فراتر رفته‌است. شاعران و نویسندگانی نظیر فردوسی، سعدی، حافظ شیرازی، عمر خیام و نظامی شهرتی جهانی دارند. در میان چهره‌های شناخته شده ادبیات معاصر فارسی در جهان می‌توان به صادق هدایت در داستان و احمد شاملو در شعر اشاره کرد.
ادبیات ایران پیش از اسلام
در زمان بغتسما (۲۰۵ - ۲۵۹ ه. ق.) شاعری به نام حنظله بادغیسی (ف.۲۲۰) ظهور کرد. در عهد بغتسما محمد بن وصیف و فیروز مشرقی و ابوسلیک گرگانی به سرودن شعر پرداختند.
سامانی
در دوره سامانی شعر و نثر پارسی هر دو راه کمال سپرد. در شعر شهید بلخی، رودکی سمرقندی، ابو شکور بلخی، ابو الموید بلخی، منجیک ترمذی، دقیقی طوسی، کسائی مروزی، عماره مروزی. در نثر رساله در احکام فقه حنفی تصنیف ابوالقاسم بن محمد سمرقندی، شاهنامه ابو منصوری، کتاب گرشاسب و عجائب البلدان هر دو تالیف ابو الموید بلخی، ترجمه تاریخ طبری توسط ابو علی بلعمی، ترجمه تفسیر طبری توسط گروهی از دانشمندان، حدود العالم (در جغرافیا)، رساله استخراج تالیف محمد بن ایوب حاسب طبری پرداخته شد.
آل بویه
در دوره آل بویه منطقی رازی و غضایری در شعر نامبردارند و در نثر دانشنامه رازی علائی و رگ‌شناسی به قلم ابن سینا پرداخته شد و ابوعبید جوزانی بخش ریاضی دانشنامه را به رشته تحریر درآورد و قصه حی بن یقظان به فارسی ترجمه و شرح شد.
غزنویان
در دوره غزنوی فردوسی، عنصری بلخی، عسجدی، فرخی سیستانی و منوچهری شعر پارسی سبک خراسانی را به کمال رسانیدند و ابو نصر مشکان نویسنده مکتوبات درباری سبکی بدیع در نثر پدید آورد.
سلجوقیان و خوارزمشاهیان
در زمان سلجوقیان و خوارزمشاهیان شاعران بزرگ چون اسدی، ناصرخسرو، قطران تبریزی، مسعود سعد سلمان، عمر خیام، امیرمعزی، انوری، خاقانی، نظامی، ازرقی، ادیب صابر، رشید وطواط، ظهیر فاریابی، جمال‌الدین اصفهانی، مجیر بیلقانی، ابوالفرج رونی، سیدحسن غزنوی، عبدالواسع جبلی، سنایی، عطار، مختاری غزنوی، عمعق بخاری و جز آنان ظهور کردند.
در نثر نمایندگانی مانند نظام‌الملک نویسنده سیاست‌نامه، امیر کی‌کاووس مولف قابوس‌نامه، محمدبن منور نویسنده اسرارالتوحید، عطار نویسنده تذکرة‌الاولیاء، گردیزی مولف زین‌الاخبار، ابوالفضل بیهقی نویسنده تاریخ بیهقی، راوندی نویسنده راحةالصدور، غزالی مولف کیمیای سعادت، نصرالله‌بن عبدالحمید مترجم کلیله و دمنه، نظامی عروضی مولف چهار مقاله، رشید وطواط نویسنده حدائق‌السحر، حمیدالدین نویسنده مقامات حمیدی، زین‌الدین اسماعیل مولف ذخیره خوارزمشاهی (در طب) ظهور کردند.
حمله مغول
شعر فارسي در دوره مغول بر روي هم متمايل به سادگي و رواني بود و اگر چه بعضي شاعران به پيروي از قدما يا به سبب تمايل به آرايه‌هاي ادبي و تكلَف‌هاي شاعرانه به شعر مصنوع روي آوردند؛ اين امر عموميت نداشت و حتي همان شاعران مقلّد و گاه متصنَع، در مقابل اشعار دشواري كه به منظور اظهار مهارت و استادي‌شان مي‌سرودند، اشعار ساده‌ي بسيار داشتند كه قصّه‌ي دل و نداي ذوقشان بود. بيشتر مثنوي‌ها و همه‌ي غرل‌ها و غالب قصيده‌ها به زبان ساده‌ي روان و گاه نزديك به زبان محاوره ساخته مي‌شد. يكي از سبب‌هاي سستي برخي از بيت‌ها و يا به كار بردن تركيب‌هاي نازل در پاره‌اي از شعرهاي اين دوره، همين نزديكي به زبان محاوره‌است. اما اين كه بيشتر شاعران، به خصوص غزل‌سرايان، در پايان اين دوره به زبان ساده‌ي تخاطب متمايل شده بودند؛ به اين علّت بود كه رابطه‌ي گروهي از آنان با آثار استادان بزرگ پيشين نقصان يافته و نيز دسته‌اي از آن شاعران ترك‌زباني بودند كه فارسي را مي‌آموختند و هنگام سخن‌گويي ناگزير ساده‌گويي مي‌كردند. همراه اين سادگي، بيان يك خاصيت ديگر توجّه به نكته‌سنجي و نكته‌يابي و نكته‌گويي است؛ يعني گنجانيدن نكته‌هايي باريك در شعرها همراه با خيال دقيق و نازك‌بيني تام كه معمولاً از آن‌ها در شعر به مضمون تعبير مي‌شود. چنين نازك‌خيالي‌ها و نكته‌پردازي‌ها در شعر فارسي، به ويژه شعر غنايي ما از قديم وجود داشت؛ امّا هر چه از قرن‌هاي پيشين به زمان‌هاي متأخّر نزديك شويم، قوّت آن را محسوس‌تر و به همان نسبت سادگي الفاظ را براي سهولت بيان بيشتر مي‌يابيم. در قرن‌هاي هفتم و هشتم، شاعراني چون خواجو و سلمان و به خصوص حافظ توانسته‌اند، نكته‌هاي دقيق بسيار در الفاظ عالي منتخب بگنجانند و خواننده را گاه از قدرت شگفت‌انگيز خود به حيرت افكنند و همین توانایی ساحرانه‌است که باعث شد جانشینان آنان و به ویژه شیفتگان حافظ، دنباله‌ی کارش را در نکته‌آفرینی بگیرند؛ غافل از آن که «قبول خاطر و لطف سخن خدادادست». لازمه‌ی پیروی از نکته‌آفرینی‌های حافظ احراز قدرت فکری و لفظی اوست؛ ولی شاعران عهد تیموری غافل از این اصل به گونه‌ای روزافزون به تکاپوی یافتن نکته‌های باریک افتادند و در گیرودار این تکاپو گاهی از رعایت جانب الفاظ باز ماندند و با این عمل مقدمات ایجاد سبکی را در ادبیات فارسی فراهم کردند که از آغاز قرن دهم، قوت آشکار یافت و در دوره‌ی صفویان به تدریج کار را به جایی کشانید که یکی از سرآمدان شیوه‌ی خیال‌پردازی میرزا جلال اسیر در اسارت مطلق مضامین افتاد و در شکنجه‌های این اسارت مطلق، گاه زبان مادری خود را در ترکیب الفاظ از یاد برد و از بیان عبارت‌های نامفهوم ابا نکرد. سخن در این است که هر چه از آغاز این عهد، به پایان آن نزدیک‌تر شویم، مبالغه در مضمون‌یابی و مضمون‌سازی را بیشتر و به همان نسبت دقت در الفاظ و یک‌دست نگاه داشتن آن و انتخاب را در آن کمتر می‌بینیم. بی‌شک گرد مضمون‌ها و نکته‌های تازه‌ی بدیع در شعر، خاصه در غزل، گردیدن بسیار شایسته و در خور است؛ بدان شرط که اوّلاً در این راه مبالغه نکنند و ثانیاً به خاطر معنی لفظ را مهمل نگذارند ولی بیان از این نکته خالی از فایده نیست که سخن‌گویان این عهد نکته‌پردازی و مضمون‌یابی را از وظایف شاعر می‌پنداشتند و شعر ساده‌ی بی‌نکته را ماندنی نمی‌دانستند.
در این دوره سعدی نویسنده بوستان, گلستان و غزلیات، مولوی صاحب مثنوی معنوی و غزلیات شمس، محمود شبستری صاحب مثنوی گلشن راز ، کمال‌الدین اسماعیل، همام تبریزی، اوحدی مراغه‌ای گوینده جام جم، امیرخسرو دهلوی، خواجوی کرمانی، ابن یمین، سلمان ساوجی، و حافظ شیرازی، در شعر پدید آمدند.
تیموریان
دوره تیموریان دنباله دوره مغول محسوب می‌شود. در عهد تیموری جامی شاعر ظهور کرد. در عهد مغول و تیموری نویسندگانی ارجمند برخاستند, مانند عطا ملک جوینی مولف تاریخ جهانگشا، منهاج سراج مولف طبقات ناصری، ابوالشرف ناصح گلپایگانی مترجم تاریخ یمینی، رشید الدین فضل‌الله مدون و جامع جامع التواریخ، شهاب الدین عبدالله نویسنده تاریخ وصاف، حمدالله مستوفی نویسنده تاریخ گزیده، حافظ ابرو مولف زبده التواریخ، نظامی شامی نویسنده ظفر نامه، میر خواند مولف روضه الصفاء (همه در تاریخ)، عوفی نویسنده لباب الالباب و جوامع الحکایات، دولتشاه مولف تذکره الشعراء، محمد بن قیس نویسنده المعجم (در ادب و انواع آن)، نصیرالدین طوسی نویسنده اخلاق ناصری و اساس الاقتباس، جلال الدین دوانی نویسنده اخلاق جلالی، حسین واعظ نویسنده اخلاق محسنی و انوار سهیلی (در اخلاق و فنون و حکمت).
صفویان
در دوره صفویان نثرنویسانی مانند خواند میر نویسنده حبیب السیر، ابن بزاز نویسنده صفوه الصفاء، حسن بیک روملو مولف احسن التواریخ، اسکندر منشی مولف عالم آرای عباسی، احمد بن نصرالله نویسنده تاریخ الفی، محمد یوسف بن شیخ مولف منتخب التواریخ، ابوالفضل ابن مبارک مولف اکبر نامه (در تاریخ)، ظهور کردند و در شعر محتشم کاشی، عرفی، صائب، بابا فغانی، هاتفی، هلالی، اهلی، وحشی، کلیم، نامبردارند.
افشاریان و زندیان
در دوره افشاریان و زندیان گویندگانی مثل هاتف و پسر او سحاب، مشتاق اصفهانی، عاشق اصفهانی، و آذر بیگدلی(لطفعلی بیک شاملو) معروف شدند.
قاجار
برخی شاعران و نویسندگان در دوره قاجار بازگشت به سبک قدیم (سبک خراسانی) کردند و شاعرانی مانند مجمر، صبا، وصال، قاآنی، فروغی بسطامی، سروش، محمود خان ملک الشعراء شیبانی و جز آنان نماینده این سبک‌اند. طاهره قرةالعین یکی از زنان شاعر این دوران است. در نثر رضاقلی هدایت مولف مجمع الفصحاء متمم روضه الصفا و ریاض العارفین، لسان‌الملک سپهر مولف ناسخ التواریخ، نویسندگان نامه دانشوران، اعتماد السلطنه مولف مرآت البلدان و غیره شهرتی یافته‌اند.
ادبیات مشروطه
در دوره مشروطیت تحولی در روش فکر شاعران و نویسندگان پیدا شد. ادیب‌الممالک فراهانی، ادیب پیشاوری، پروین اعتصامی، محمد تقی بهار، افسر، ایرج، دهخدا، شوریده، عارف، عشقی، وحید دستگردی، یاسمی، یغما، و گروهی از معاصران نمایندگان شعر این دوره هستند و بی‌بی خانم استرآبادی، علی اکبر دهخدا، جمال زاده، صادق هدایت، محمد قزوینی، عباس اقبال،زین العابدین مراغه‌ای، محمد مسعود، رشید یاسمی، عبدالحسین زرین کوب، صادق چوبک و گروهی از معاصران نماینده شعب مختلف نثر این دوره به شمار می‌روند.'
شعر نو
زمينه‌های فكری سرایش شعر نو، سالها پيش از نيما آغاز شده بود كه برای پیگیری اين نكته بايد به شاعران و سرايندگان دوره مشروطه مراجعه كرد. ابوالقاسم لاهوتی، ميرزا حبیب مترجم حاجی بابای اصفهانی و میرزاده عشقی از اين زمره‌اند.
شعر نو جنبش شعری بود که با نظریات نیما یوشیج آغاز شد. از جمله شاعران متعلق به این جنبش شعری می‌توان به احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، منوچهر آتشی، طاهره صفارزاده، و محمود مشرف تهرانی (م. آزاد) اشاره کرد.
وزن در شعرهای نیما و اخوان با نوع شعری که احمد شاملو سراینده آن بود تفاوت دارد. شعر نیمایی دارای وزن عروضی بوده و تنها هجاهای شعر تساوی خود را از دست داده‌اند و کوتاه یا بلند می‌شوند ولی در شعر سپید که احمد شاملو آن را پایه‌گذاری کرد از وزن خبری نیست و به جای آن از تصویر سازی واژگانی و موسیقی درونی استفاده می‌شود.
فرهنگ‌نویسان ایرانی
علی اکبر دهخدا
محمد معین
امیر حسین آریانپور
احمد شاملو
شاعران زن ایرانی
طاهره قره‌العین
پروین اعتصامی
فروغ فرخزاد
طاهره صفارزاده
سیمین بهبهانی
مریم السادات صائم کاشانی
باید یادآوری کرد که در سده‌های گذشته از جمله در سده ششم هجزی قمری، در دربار سلطان سنجر سلجوقی، مهستی شعر می‌سرود که اشعار اروتیک او شهره‌است، جز او از رابعه باید یاد کرد و برای دیگران باید به منابع مراجعه کرد. در دوره قاجار نیز بسیاری از بانوان شاعر را می‌توان سراغ گرفت، به ویژه از زنان دربار.
طنزپردازان
عبید زاکانی
ایرج میرزا
دهخدا
هادی خرسندی
کیومرث صابری فومنی
سید ابراهیم نبوی
فهرست ایرانیان نویسنده و شاعر
آ
منوچهر آتشی، شاعر
ماشاالله آجودانی
مهدی اخوان ثالث، شاعر
میرزا فتحعلی آخوندزاده،
فریدون آدمیت
احمد آرام
قمر آریان
امیرحسین آریانپور
میرزا آقاخان کرمانی ؛
فرخنده آقایی؛
جلال آل احمد، نویسنده
ژاله آموزگار
سید مرتضی آوینی
ا
غلامحسین ابراهیم دینانی ؛
نادر ابراهیمی
ابن مقفع
احمدرضا احمدی
بابک احمدی
احمد اخوت
محمدرحیم اخوت
عبدالعلی ادیب برومند؛شاعر و نویسند
مستوره اردلان
شیوا ارسطویی؛
ابوالقاسم اسماعیل پور
سلیمان‌میرزا اسکندری
حسن اصغری
محمود اعتمادزاده ؛
ایرج افشار
علی محمد افغانی، نویسنده
عباس اقبال آشتیانی، نویسنده و منرجم و مصحح
احمد اکبرپور
حسین الهی قمشه‌ای ؛
میترا الیاتی
کریم امامی
سکندر امان الهی بهاروند ؛
رضا امیرخانی، نویسنده، رمان نویس
مهشید امیرشاهی
ناتاشا امیری ؛
علی‌محمد ایزدی
محمد ايوبی
ب
عبدالعلی بازرگان
باستانی پاریزی
ثمین باغچه‌بان
بدیع‌الزمان همدانی
امیر مهدی بدیع
رضا براهنی
شمیم بهار
مهرداد بهار
محمد تقی بهار، شاعر
محمد بهارلو ؛
سیمین بهبهانی، شاعر
ميهن بهرامی
صمد بهرنگی، نویسنده
احمد بهمنیار
مسعود بهنود، تاریخ‌نویس
احمد بیرشک
منیرالدین بیروتی
بهرام بیضایی، نمایشنامهنویس و فیلمنامه نویس و پژوهشگر
احمد بیگدلی
فتح الله بی نياز
پ
شهرنوش پارسی‌پور
محمود پاینده لنگرودی ؛
رسول پرویزی
شهلا پروين روح
محمد پروین گنابادی، نویسنده
ایرج پزشکزاد
محمدرضا پورجعفری
يارعلی پورمقدم
زویا پیرزاد
حسن پیرنیا
ت
ژازه تباتبایی
بابک تختی
گلی ترقی
فریدون تنکابنی ؛
ج
علی‌رضا جباری
رسول جعفریان ؛
ابوتراب جلی؛
محمدعلی جمال‌زاده
فریدون جنیدی
رضا جولايی
رامین جهانبگلو
چ
صادق چوبک، نویسنده
اميرحسن چهلتن
ح
فرخنده حاجی زاده
سعید حجاریان
آرش حجازی
محمد حجازی، رمان‌نویس و نمایشنامهنویس
سیدحسن حسینی
محمد حقوقی، شاعر
زهره حکیمی
حمید حمزه
خ
محمود خاتمی
علي خدايی
بهاءالدین خرمشاهی
ابوتراب خسروی
مهدی خلجی
اسماعیل خویی
د
سیمین دانشور، نویسنده
میترا داور ؛
حمید دباشی ؛
ایران درودی ؛
محمدرضا درویشی ؛
علی‌اشرف درویشیان؛
نجف دریابندری، مترجم و نویسنده
علی دشتی، نویسنده و مورخ
مصطفی دلشاد تهرانی ؛
جلیل دوستخواه ؛
آرامش دوستدار ؛
پروین دولت‌آبادی ؛
محمود دولت‌آبادی، نویسنده
علی اکبر دهخدا، فرهنگ‌نویس و طنزپرداز
ر
اکبر رادی
مرتضی راوندی
مصطفی رحماندوست
شهرام رحیمیان
منیرو روانی‌پور
غلامرضا روحانی، شاعر و طنزپرداز
رهی معیری، شاعر
ز
عبید زاکانی
عباس زریاب خویی
عبدالحسین زرینکوب
زین‌العابدین مراغه‌ای
س
مرجان ساتراپی
فرشته ساری
غلامحسین ساعدی، نویسنده
جعفر سبحانی
مهدی سحابی
اکبر سردوزامی
آیدا سرکیسیان
منوچهر سعادت نوری ؛ شاعر و نویسنده
حسین سناپور
سوران کردستانی، محقق و نویسنده کرد
ش
احمد شاملو، شاعر و نویسنده
سپیده شاملو ؛
پرویز شاپور
مهستی شاهرخی
داریوش شایگان
سید مهدی شجاعی
عبدالرحمن شرفکندی(هژار)، مترجم قانون در طب ابو علی سینااز عربی به فارسی
علی شریعتی
منصوره شريف زاده
محمد شریفی نعمت‌آباد ؛
محمدرضا شفیعی کدکنی ؛
سیروس شمیسا
عبدالله شهبازی، نویسنده، مورخ
محمدحسن شهسواری
داود شهیدی
سید جعفر شهیدی ؛
بهروز شیدا
علي اصغر شيرزادی
مرجان شیرمحمدی
ص
کیومرث صابری فومنی
بهرام صادقی
قاسم صافی، نویسنده
سید علی صالحی
فاخره صبا
عمران صلاحی، طنزپرداز و شاعر
عیسی صدیق، نویسنده
ذبیح‌الله صفا
طاهره صفارزاده
محمدرضا صفدری
عمران صلاحی
لطفعلی صورتگر، مترجم و نویسنده و شاعر
ط
میرزا عبدالرحیم طالبوف ؛
ناهيد طباطبايی؛
احسان طبری، نویسنده
ع
عارف قزوینی
میرزاده عشقی، شاعر
امیر عشیری
شمسی عصار ؛
مشیت علایی ؛
بزرگ علوی، رمان نویس
یوسف علیخانی ؛
غزاله علیزاده ؛
مریم عمید؛
غ
سید محمدجعفر غضنفری خوانساری؛ شاعر و نویسنده
سید محمد شهاب الدین غضنفری خوانساری؛ نویسنده و محقق
عدنان غریفی؛
ناصر غیاثی؛
ف
محسن فرجی ؛
پوران فرخزاد ؛
فروغ فرخزاد، شاعر
فریدون فرخزاد، شاعر و نویسنده
عبدالحسین فرزاد، مترجم، محقق ادبیات و شاعر
بدیع‌الزمان فروزانفر
محمدعلی فروغی
مراد فرهادپور ؛
محمدرضا فشاهی ؛
اسماعیل فصیح ؛
فضل بن شاذان ؛
امین فقیری
ق
محمد قاضی، نویسنده و مترجم معروف ایران، از شهر مهاباد کردستان
محمد قاسم‌زاده؛
رضا قاسمی ؛
ک
حسین کاظم زاده ایرانشهر، نویسنده و روزنامه نگار
اسلام کاظمیه
فرزانه كرم پور
مهناز كريمی
احمد کسروی
منصور كوشان
محمود کیانوش
گ
ابراهیم گلستان
سیامک گلشیری ؛
هوشنگ گلشیری، نویسنده
ل
شهلا لاهیجی ؛
م
جواد مجابی ؛
محمد محمدعلی ؛
مهسا محبعلی ؛
محمد جعفر محجوب، محقق
محمد محمدعلی
احمد محمود ؛
حسن محمودی ؛
محمد مختاری؛
محسن مخملباف ؛
جعفر مدرس صادقی ؛
تقی مدرسی ؛
بهرام مرادی؛
هوشنگ مرادی کرمانی ؛
غلامحسین مراقبی ؛
مهران مرتضایی ؛
حسین مرتضائیان آبکنار
مهرنوش مزارعی
محمد مسعود ؛
کیومرث مسعودی ؛
شاهرخ مسکوب ؛
مرضیه مشکینی ؛
فریدون مشیری
مهشید مشیری ؛
محمود مصاحب
غلامحسین مصاحب
عباس معروفی، نویسنده
محمد معین ؛
حسن مقدم ؛
محمد مکری ؛
مهرانگیز ملاح ؛
مصطفی ملکیان ؛
شهریار مندنی‌پور
احمد منزوی
سعید موحدی ؛
علی موذنی
ساویسا مهوار ؛
میرزا ملکم خان ؛
شهریار مندنی‌پور ؛
سیدعلی اصغر موسوی شاعر و نویسنده
فضل‌الله مهتدی ؛
سید مصطفی میرسلیم؛
جمال میرصادقی
علی میرفطروس ؛
عباس میلانی
ن
پرویز ناتل خانلری نویسنده
ابراهیم نبوی طنزپرداز
بیژن نجدی ؛
سید حسین نصر ؛
نظامی عروضی، شاعر
آذر نفیسی؛
سعید نفیسی؛
عبدالحسین نوشین، نویسنده و مترجم، محقق ادبیات و نمایشنامهنویس
نیما یوشیج، شاعر
و
سام واثقی ؛
اسماعیل وفا یغمائی؛شاعر و نویسنده و ترانه سرا
ه
رضاقلی‌خان هدایت، شاعر و تاریخ‌دان
صادق هدایت، نویسنده
ی
احسان یارشاطر
منصور یاقوتی
یغما جندقی؛شاعر
حبیب یغمایی؛شاعر و نویسنده
عباس یمینی‌شریف
ابراهیم یونسی، نویسنده و مترجم نامی ایران، از شهر بانه کردستان
منتقدان ادبی
نخستین کسانی که نقد ادبی به معنای مدرن آن را در ایران شناساندند روشنفکران دوران مشروطه نظیر فتحعلی آخوندزاده، میرزا ملکم خان، طالبوف و زین‌العابدین مراغه‌ای بودند.
دهخدا
بدیع‌الزمان فروزانفر
محمد تقی بهار
رضا براهنی
جلال همایی
سعید نفیسی
نیما یوشیج
محمدعلی سپانلو
مهدی یزدانی خرم
پرویز ناتل خانلری
صادق هدایت
عبدالحسین زرینکوب
محمد رضا شفیعی کدکنی
شاهرخ مسکوب
ادبیات کودک و نوجوان
فهرست نویسندگان ایرانی ادبیات کودکان و نوجوانان
مهدی آذر یزدی
نادر ابراهیمی
حسین ابراهیمی الوند
احمدرضا احمدی
شهرام اقبال‌زاده
احمد اکبرپور
محمدرضا بایرامی
صمد بهرنگی
جعفر توزنده‌جانی
محمدرضا شمس
فرهاد حسن‌زاده
شکوه قاسم‌نیا
سوسن طاقدیس
داود غفارزادگان
مصطفی رحماندوست
منصوره راعی
ساویسا مهوار
توران میرهادی
زری نعیمی
محمود کیانوش
محمدهادی محمدی
هوشنگ مرادی کرمانی
رضی هیرمندی
عباس یمینی‌شریف
محمدرضا یوسفی
ناصر يوسفی
سعید معزالدین
خاستگاه : دانشنامه ی آزاد