MR_Jentelman
18th August 2009, 01:13 PM
ديابت، علت يك چهارم بيماري‌هاي دياليزي است
چهارم بيماران دياليزي، علت بيماري كليويشان ديابت است، همچنين شايع‌ترين علت كوري نيز در جامعه بيماري ديابت به شمار مي‌رود
براساس اين گزارش، سن ابتلاي به اين بيماري در ايران 10تا 15 سال كمتر از استاندارد جهاني است و بين 45 تا55 سال است در حالي‌كه ديابت (http://www.hamshahrionline.ir/News/?id=16937)ششمين علت مرگ‌و‌مير در دنياست و 5تا 10سال از عمر افراد كم مي‌كند.
ديابت يكي از پر‌هزينه‌ترين بيماري‌ها در ايران محسوب مي‌شود و 16درصد از هزينه‌هاي بيمارستاني مربوط به اين دسته از بيماران است. هر بيمار ديابتي ماهانه 80هزار تومان هزينه معالجه دارد و اگر ديابت همراه با عوارض باشد اين مخارج به 5 برابر افزايش مي‌يابد.
شيوع ديابت در ايران 7/7درصد برآورد مي‌شود و 2ميليون نفر از افراد 25 تا 65 سال طبق آمار وزارت بهداشت دچار اين بيماري هستند. نيمي از بيماران ديابتي از بيماري خود آگاهي ندارند و اطلاع رساني نسبت به اين بيماري در جامعه ضروري است.
عدم‌ازدواج فاميلي در خانواده‌هايي كه سابقه ديابت دارند، تغذيه مناسب و استمرار در ورزش و انجام غربالگري در افراد بالاي 45سال مي‌تواند از بروز و شدت اين بيماري بكاهد. مرض قند يا ديابت شيرين يك اختلال سوخت و‌سازي در بدن است؛
بدين صورت كه سرعت و توانايي بدن در استفاده و سوخت و ساز كامل قندها كاهش مي‌يابد. از اين‌رو قند خون افزايش مي‌يابد. در واقع ديابت يك بيماري است كه در آن بدن دچار كمبود انسولين است يا انسولين توليدي را به درستي مصرف نمي‌كند.
انسولين يك هورمون است كه براي تبديل شكر و نشاسته و ديگر غذاها به انرژي مورد نياز فعاليت‌هاي روزانه در سلول‌هاي بدن ضروري و مورد نياز است. عوامل به‌وجود آورنده ديابت همواره به‌صورت يك راز بوده و هنوز هم به‌طور كامل شناخته نشده است، البته عوامل ژنتيك و چاقي و تحركات كم و ورزش‌نكردن نقش مهمي در ابتلاي فرد به ديابت دارند.
در يك پژوهش مقايسه‌اي معلوم شد بيشترين نرخ ابتلا به ديابت در بين افراد فقير و در كشورهاي كم درآمد مشاهده مي‌شود. همچنين مشكلات و ناراحتي‌هاي ناشي از اين بيماري در افرادي كه متعلق به خانواده‌هاي محروم و كم بضاعت هستند، وخيم‌تر و حادتر است.
فاكتورهاي مختلفي چون چاقي، فقدان تحرك و ورزش، رژيم غذايي نامناسب و با ارزش غذايي پايين و سيگار كشيدن از ساير عوامل در بروز ديابت تاثير بيشتري دارند. در اين گزارش تاكيد شد زناني كه در خانواده‌هاي كم درآمد و فقير زندگي مي‌كنند4برابر بيشتر از ساير زنان به ديابت مبتلا مي‌شوند.
طبق آمار ارائه شده حدود 6 - 5 درصد افراد 3 تا 69ساله در شهر تهران مبتلا به ديابت هستند. مطالعات نشان داده است كه نصف افراد ديابتي بررسي شده در ايران قبل از انجام مطالعات از بيماري خود آگاهي نداشتند. ميزان شيوع بيماري ديابت در نواحي مختلف ايران متفاوت است.
به‌عنوان مثال، طبق بررسي‌هاي انجام شده بيشترين ميزان شيوع بيماري ديابت در شهر يزد وجود داشته است. (3/16درصد) طبق مطالعات اخير 23- 14درصد ايرانيان بالغ بالاي 30سال ديابتي يا دچار عدم‌تحمل گلوكز (IGT) هستند. تقريباً 25درصد موارد IGT در آينده دچار ديابت مي‌شوند. 70- 60 درصد افراد ديابتي دچار آسيب عصبي مي‌شوند كه ممكن است منجر به قطع نخاع در آنها شود. در حدود 15درصد اين افراد زخم پاي ناشي از ديابت مشاهده شده است.
طبق بررسي‌هاي به عمل آمده ايران جزء كشورهايي است كه به ميزان زياد در معرض خطر ابتلا به ديابت قرار دارد و بروز ديابت در ايران رو به افزايش است. 10 كشوري كه داراي بيشترين تعداد مبتلايان به ديابت هستند به‌ترتيب عبارتند از: هند، چين، ايالات متحده آمريكا، اندونزي، روسيه، ژاپن، امارات متحده عربي، پاكستان، برزيل و ايتاليا.
دكتر محمدمهدي گويا، رئيس مركز مديريت بيماري‌هاي وزارت بهداشت در رابطه با مسئله ديابت در ايران گفت: ديابت در ايران در حال رشد است و نوع 2 آن از رشد بيشتري برخوردار بوده كه از مهم‌ترين علل اين افزايش تغيير الگوهاي زندگي و محيطي است. وي بر ضرورت اجراي برنامه كشوري در پيشگيري و كنترل ديابت در نظام سلامت تاكيد كرد و اظهار داشت: در حال حاضر تشخيص و غربالگري ديابت در روستاها به‌صورت فعال و در شهرها به‌صورت غيرفعال انجام مي‌شود.
وي تصريح كرد: شيوع ديابت در مناطق روستايي كشور در حال افزايش است ولي در شهرها بيشتر از روستاهاست. گويا عنوان كرد: ديابت بارداري نيز كه مربوط به دوره حاملگي است تعداد زيادي از زنان كشورمان را درگير كرده و آنان پس از گذشت 6 هفته از اتمام بارداري، دچار ديابت آشكار مي‌شوند.
وي گفت: با توجه به شيوع روز افزون چاقي و ديابت در كشور ضرورت دارد برنامه‌هاي مداخله‌اي براي افزايش آگاهي عمومي درباره ديابت و عوارض آن طراحي و اجرا شود. گويا به ضرورت بهبود استانداردهاي مراقبت‌هاي پزشكي و توانمندسازي سامانه بهداشتي كشور براي كاهش بار بيماري ديابت تاكيد كرد.
كاهش سن ابتلا به ديابت در ايران
معاون فدراسيون بين‌المللي ديابت در ايران گفت: سن ابتلا به ديابت نوع 2 در ايران بسيار پايين آمده است. دكتر امير كامران نيكو سخن با بيان اين مطلب افزود: به‌طور كلي در تمام كشورهاي در حال توسعه و از جمله ايران كاهش سن ابتلا به ديابت نوع 2 مشاهده مي‌شود، اين در حالي است كه اين بيماري در كشورهاي توسعه يافته بيشتر در دوران سالمندي و بالاي 65 سال بروز مي‌كند.
وي توضيح داد: علل مختلفي به كاهش سن ابتلاي ديابت نوع 2 در كشورهاي در حال توسعه منجر شده است كه از جمله مهم‌ترين آنها مي‌توان به زندگي ماشيني، فعاليت بدني كم، تغذيه ناصحيح و چاقي و استرس اشاره كرد.
در ايران بين 70 تا 80درصد افراد از بيماري ديابت خود اطلاع ندارند و با پيشرفت بيماري و شدت يافتن عوارض آن پي به بيماري خود مي‌برند. علائمي همچون پر نوشي، پر ادراري، پر خوري و ضعف بينايي از جمله علائم ديابت هستند، اما هميشه هم وجود ندارند.
نيكو سخن با اشاره به اينكه يكي از عوامل مهم خطرساز در ابتلا به ديابت نوع 2 سيگار است، اضافه كرد: در بين عوامل خطرساز، چاقي مهم‌ترين عامل محسوب مي‌شود، به‌طوري كه به‌ازاي هر يك كيلوگرم اضافه وزن، 5 درصد احتمال ابتلا به ديابت افزايش پيدا مي‌كند.
كنترل نامطلوب ديابت در 9٥درصد ديابتي‌هاي ايران بنا بر اعلام انجمن ديابت ايران، سالانه
8/3 ميليون نفر در دنيا به‌دليل بيماري‌هاي مربوط به ديابت، جان خود را از دست مي‌دهند و از هر 5 ايراني، يك نفر يا به ديابت مبتلاست و يا در معرض ابتلا به آن قرار دارد.
سالانه 7 ميليون نفر به شمار ديابتي‌هاي جهان افزوده مي‌شود و عوارض ديابت نيز در هر10 ثانيه 2 قرباني مي‌گيرد. سالانه بيش از 100 ميليارد تومان نيز صرف عدم‌كنترل ديابت مي‌شود.
نتايج تحقيقات نشان مي‌دهد كه هزينه درمان ديابت نوع 1 همراه با عوارض، 12 برابر و هزينه درمان ديابت نوع 2 با عوارض 24 برابر هزينه درمان ديابت بدون عوارض است. اين در حالي است كه 90درصد جمعيت ديابتي‌ها را افراد ديابتي نوع 2 تشكيل مي‌دهند.
در ايران نيز با وجود استفاده از روش‌هاي مختلف درماني (قرص و انسولين)، حدود 95درصد ديابتي‌ها كنترل مطلوبي ندارند كه كم تحركي، تغذيه نامناسب و افزايش متوسط طول عمر از عمده‌ترين دلايل آن است.
شايع‌ترين زمان تشخيص ديابت در ايران بين40 تا 50 سالگي است؛ يعني زماني كه متأسفانه فرد مبتلا به ديابت به‌دليل عدم‌آگاهي كافي از اين بيماري، به يكي از علائم مستعد‌كننده عوارض ديررس ديابت مبتلا شده و هزينه‌هاي هنگفت درماني وي آغاز شده است.
نتايج تحقيقات حاكي از آن است كه بيشترين هزينه ديابت مربوط به مرحله پيشگيري ثالثيه يعني پيشگيري از عوارض ديررس ديابت است. بنابراين ناگزير بايد ديابت را در مراحل پيشگيري اوليه (آغاز ابتلا) و ثانويه ( جلوگيري از عوارض ) مهار كرد.
منبع:همشهری آنلاین
چهارم بيماران دياليزي، علت بيماري كليويشان ديابت است، همچنين شايع‌ترين علت كوري نيز در جامعه بيماري ديابت به شمار مي‌رود
براساس اين گزارش، سن ابتلاي به اين بيماري در ايران 10تا 15 سال كمتر از استاندارد جهاني است و بين 45 تا55 سال است در حالي‌كه ديابت (http://www.hamshahrionline.ir/News/?id=16937)ششمين علت مرگ‌و‌مير در دنياست و 5تا 10سال از عمر افراد كم مي‌كند.
ديابت يكي از پر‌هزينه‌ترين بيماري‌ها در ايران محسوب مي‌شود و 16درصد از هزينه‌هاي بيمارستاني مربوط به اين دسته از بيماران است. هر بيمار ديابتي ماهانه 80هزار تومان هزينه معالجه دارد و اگر ديابت همراه با عوارض باشد اين مخارج به 5 برابر افزايش مي‌يابد.
شيوع ديابت در ايران 7/7درصد برآورد مي‌شود و 2ميليون نفر از افراد 25 تا 65 سال طبق آمار وزارت بهداشت دچار اين بيماري هستند. نيمي از بيماران ديابتي از بيماري خود آگاهي ندارند و اطلاع رساني نسبت به اين بيماري در جامعه ضروري است.
عدم‌ازدواج فاميلي در خانواده‌هايي كه سابقه ديابت دارند، تغذيه مناسب و استمرار در ورزش و انجام غربالگري در افراد بالاي 45سال مي‌تواند از بروز و شدت اين بيماري بكاهد. مرض قند يا ديابت شيرين يك اختلال سوخت و‌سازي در بدن است؛
بدين صورت كه سرعت و توانايي بدن در استفاده و سوخت و ساز كامل قندها كاهش مي‌يابد. از اين‌رو قند خون افزايش مي‌يابد. در واقع ديابت يك بيماري است كه در آن بدن دچار كمبود انسولين است يا انسولين توليدي را به درستي مصرف نمي‌كند.
انسولين يك هورمون است كه براي تبديل شكر و نشاسته و ديگر غذاها به انرژي مورد نياز فعاليت‌هاي روزانه در سلول‌هاي بدن ضروري و مورد نياز است. عوامل به‌وجود آورنده ديابت همواره به‌صورت يك راز بوده و هنوز هم به‌طور كامل شناخته نشده است، البته عوامل ژنتيك و چاقي و تحركات كم و ورزش‌نكردن نقش مهمي در ابتلاي فرد به ديابت دارند.
در يك پژوهش مقايسه‌اي معلوم شد بيشترين نرخ ابتلا به ديابت در بين افراد فقير و در كشورهاي كم درآمد مشاهده مي‌شود. همچنين مشكلات و ناراحتي‌هاي ناشي از اين بيماري در افرادي كه متعلق به خانواده‌هاي محروم و كم بضاعت هستند، وخيم‌تر و حادتر است.
فاكتورهاي مختلفي چون چاقي، فقدان تحرك و ورزش، رژيم غذايي نامناسب و با ارزش غذايي پايين و سيگار كشيدن از ساير عوامل در بروز ديابت تاثير بيشتري دارند. در اين گزارش تاكيد شد زناني كه در خانواده‌هاي كم درآمد و فقير زندگي مي‌كنند4برابر بيشتر از ساير زنان به ديابت مبتلا مي‌شوند.
طبق آمار ارائه شده حدود 6 - 5 درصد افراد 3 تا 69ساله در شهر تهران مبتلا به ديابت هستند. مطالعات نشان داده است كه نصف افراد ديابتي بررسي شده در ايران قبل از انجام مطالعات از بيماري خود آگاهي نداشتند. ميزان شيوع بيماري ديابت در نواحي مختلف ايران متفاوت است.
به‌عنوان مثال، طبق بررسي‌هاي انجام شده بيشترين ميزان شيوع بيماري ديابت در شهر يزد وجود داشته است. (3/16درصد) طبق مطالعات اخير 23- 14درصد ايرانيان بالغ بالاي 30سال ديابتي يا دچار عدم‌تحمل گلوكز (IGT) هستند. تقريباً 25درصد موارد IGT در آينده دچار ديابت مي‌شوند. 70- 60 درصد افراد ديابتي دچار آسيب عصبي مي‌شوند كه ممكن است منجر به قطع نخاع در آنها شود. در حدود 15درصد اين افراد زخم پاي ناشي از ديابت مشاهده شده است.
طبق بررسي‌هاي به عمل آمده ايران جزء كشورهايي است كه به ميزان زياد در معرض خطر ابتلا به ديابت قرار دارد و بروز ديابت در ايران رو به افزايش است. 10 كشوري كه داراي بيشترين تعداد مبتلايان به ديابت هستند به‌ترتيب عبارتند از: هند، چين، ايالات متحده آمريكا، اندونزي، روسيه، ژاپن، امارات متحده عربي، پاكستان، برزيل و ايتاليا.
دكتر محمدمهدي گويا، رئيس مركز مديريت بيماري‌هاي وزارت بهداشت در رابطه با مسئله ديابت در ايران گفت: ديابت در ايران در حال رشد است و نوع 2 آن از رشد بيشتري برخوردار بوده كه از مهم‌ترين علل اين افزايش تغيير الگوهاي زندگي و محيطي است. وي بر ضرورت اجراي برنامه كشوري در پيشگيري و كنترل ديابت در نظام سلامت تاكيد كرد و اظهار داشت: در حال حاضر تشخيص و غربالگري ديابت در روستاها به‌صورت فعال و در شهرها به‌صورت غيرفعال انجام مي‌شود.
وي تصريح كرد: شيوع ديابت در مناطق روستايي كشور در حال افزايش است ولي در شهرها بيشتر از روستاهاست. گويا عنوان كرد: ديابت بارداري نيز كه مربوط به دوره حاملگي است تعداد زيادي از زنان كشورمان را درگير كرده و آنان پس از گذشت 6 هفته از اتمام بارداري، دچار ديابت آشكار مي‌شوند.
وي گفت: با توجه به شيوع روز افزون چاقي و ديابت در كشور ضرورت دارد برنامه‌هاي مداخله‌اي براي افزايش آگاهي عمومي درباره ديابت و عوارض آن طراحي و اجرا شود. گويا به ضرورت بهبود استانداردهاي مراقبت‌هاي پزشكي و توانمندسازي سامانه بهداشتي كشور براي كاهش بار بيماري ديابت تاكيد كرد.
كاهش سن ابتلا به ديابت در ايران
معاون فدراسيون بين‌المللي ديابت در ايران گفت: سن ابتلا به ديابت نوع 2 در ايران بسيار پايين آمده است. دكتر امير كامران نيكو سخن با بيان اين مطلب افزود: به‌طور كلي در تمام كشورهاي در حال توسعه و از جمله ايران كاهش سن ابتلا به ديابت نوع 2 مشاهده مي‌شود، اين در حالي است كه اين بيماري در كشورهاي توسعه يافته بيشتر در دوران سالمندي و بالاي 65 سال بروز مي‌كند.
وي توضيح داد: علل مختلفي به كاهش سن ابتلاي ديابت نوع 2 در كشورهاي در حال توسعه منجر شده است كه از جمله مهم‌ترين آنها مي‌توان به زندگي ماشيني، فعاليت بدني كم، تغذيه ناصحيح و چاقي و استرس اشاره كرد.
در ايران بين 70 تا 80درصد افراد از بيماري ديابت خود اطلاع ندارند و با پيشرفت بيماري و شدت يافتن عوارض آن پي به بيماري خود مي‌برند. علائمي همچون پر نوشي، پر ادراري، پر خوري و ضعف بينايي از جمله علائم ديابت هستند، اما هميشه هم وجود ندارند.
نيكو سخن با اشاره به اينكه يكي از عوامل مهم خطرساز در ابتلا به ديابت نوع 2 سيگار است، اضافه كرد: در بين عوامل خطرساز، چاقي مهم‌ترين عامل محسوب مي‌شود، به‌طوري كه به‌ازاي هر يك كيلوگرم اضافه وزن، 5 درصد احتمال ابتلا به ديابت افزايش پيدا مي‌كند.
كنترل نامطلوب ديابت در 9٥درصد ديابتي‌هاي ايران بنا بر اعلام انجمن ديابت ايران، سالانه
8/3 ميليون نفر در دنيا به‌دليل بيماري‌هاي مربوط به ديابت، جان خود را از دست مي‌دهند و از هر 5 ايراني، يك نفر يا به ديابت مبتلاست و يا در معرض ابتلا به آن قرار دارد.
سالانه 7 ميليون نفر به شمار ديابتي‌هاي جهان افزوده مي‌شود و عوارض ديابت نيز در هر10 ثانيه 2 قرباني مي‌گيرد. سالانه بيش از 100 ميليارد تومان نيز صرف عدم‌كنترل ديابت مي‌شود.
نتايج تحقيقات نشان مي‌دهد كه هزينه درمان ديابت نوع 1 همراه با عوارض، 12 برابر و هزينه درمان ديابت نوع 2 با عوارض 24 برابر هزينه درمان ديابت بدون عوارض است. اين در حالي است كه 90درصد جمعيت ديابتي‌ها را افراد ديابتي نوع 2 تشكيل مي‌دهند.
در ايران نيز با وجود استفاده از روش‌هاي مختلف درماني (قرص و انسولين)، حدود 95درصد ديابتي‌ها كنترل مطلوبي ندارند كه كم تحركي، تغذيه نامناسب و افزايش متوسط طول عمر از عمده‌ترين دلايل آن است.
شايع‌ترين زمان تشخيص ديابت در ايران بين40 تا 50 سالگي است؛ يعني زماني كه متأسفانه فرد مبتلا به ديابت به‌دليل عدم‌آگاهي كافي از اين بيماري، به يكي از علائم مستعد‌كننده عوارض ديررس ديابت مبتلا شده و هزينه‌هاي هنگفت درماني وي آغاز شده است.
نتايج تحقيقات حاكي از آن است كه بيشترين هزينه ديابت مربوط به مرحله پيشگيري ثالثيه يعني پيشگيري از عوارض ديررس ديابت است. بنابراين ناگزير بايد ديابت را در مراحل پيشگيري اوليه (آغاز ابتلا) و ثانويه ( جلوگيري از عوارض ) مهار كرد.
منبع:همشهری آنلاین