Non-Existent
10th July 2010, 03:38 PM
دریای درون (The Sea Inside) فیلم برگزیده بخش فیلمهای خارجی اسکار 2005 اثری در خور تامل از کارگردان جوان و صاحب نام اسپانیا آلخاندرو آمنه بار است. فیلمی که در عین سادگی سبک و داستان، از لحاظ حسی اثری بسیار پیچیده و تکان دهنده است. در ادامه نگاهی می اندازیم به فیلمی که تا کنون بیش از 50 جایزه بین المللی را از آن خود کرده است.
http://www.writeage.com/images/sea_inside.jpg
دریای درون، از آن دست فیلمهایی است که داستان ساده و سرراستی دارند. فیلم اقتباسی از زندگی واقعی "رامون سم پدرو" است. رامون که در ابتدای جوانی قطع نخاع شد 30 سال تلاش کرد تا دادگاه حق مرگ آسان را برایش به رسمیت بشناسد تا بتواند به زندگی خود پایان دهد. فیلم ما را به درون زندگی پررنج و دشوار رامون می برد. خانواده ای که او را بسیار دوست دارند و دوستان و غریبه هایی که بدون درک رنج عظیمی که می کشد سعی دارند به او امید به ادامه زندگی بدهند.
http://www.writeage.com/images/sea_inside_movie.jpg
از دید من فیلمهایی مانند دریای درون که سیر روایی ساده ای هم دارند دشوار ترین فیلمها برای نوشتن در باره شان هستند به علت اینکه مستقیما با احساسات عمیق انسانی تعامل می کنند. شما بعد از دیدن فیلمهایی اینچنین، به راحتی می توانید تغییرات احساسی خودتان را درک کنید و از آن لذت ببرید اما نمی توانید به آسانی این تغییرات و احساسات را برای دیگران بیان کنید. پس بهتر است به جای اینکار ، دیگران را به دیدن فیلم تشویق کنید، آنوقت است که شاید بتوانید احساساتتان را با هم به اشتراک بگذارید.
جدای از این مساله ، من شخصا از مرگ به خاطر ترحم یا مرگ آسان یا به عبارتی که در فیلم می آید Euthanasia دفاع می کنم و از این نظریه مرحوم سم پدرو که :(زندگی یک حق است و نه یک اجبار). باید به انسانهایی که در وضعیتهای شبه مرگ هستند این حق را داد که به زندگی خودشان بدون درد و آسان پایان بدهند.
پانوشت1: موسیقی زیبای فیلم اثر خود کارگردان یعنی آمنه بار است.
پانوشت2: اینجا (http://www.time.com/time/magazine/1998/int/980126/file.live_and_let_die.sh11.html) می توانید مقاله ای را که مجله تایم در سال 1998 در باره زندگی سم پدرو نوشته است بخوانید.
منبع (http://www.writeage.com/sea_inside_movie_review.html)
http://www.writeage.com/images/sea_inside.jpg
دریای درون، از آن دست فیلمهایی است که داستان ساده و سرراستی دارند. فیلم اقتباسی از زندگی واقعی "رامون سم پدرو" است. رامون که در ابتدای جوانی قطع نخاع شد 30 سال تلاش کرد تا دادگاه حق مرگ آسان را برایش به رسمیت بشناسد تا بتواند به زندگی خود پایان دهد. فیلم ما را به درون زندگی پررنج و دشوار رامون می برد. خانواده ای که او را بسیار دوست دارند و دوستان و غریبه هایی که بدون درک رنج عظیمی که می کشد سعی دارند به او امید به ادامه زندگی بدهند.
http://www.writeage.com/images/sea_inside_movie.jpg
از دید من فیلمهایی مانند دریای درون که سیر روایی ساده ای هم دارند دشوار ترین فیلمها برای نوشتن در باره شان هستند به علت اینکه مستقیما با احساسات عمیق انسانی تعامل می کنند. شما بعد از دیدن فیلمهایی اینچنین، به راحتی می توانید تغییرات احساسی خودتان را درک کنید و از آن لذت ببرید اما نمی توانید به آسانی این تغییرات و احساسات را برای دیگران بیان کنید. پس بهتر است به جای اینکار ، دیگران را به دیدن فیلم تشویق کنید، آنوقت است که شاید بتوانید احساساتتان را با هم به اشتراک بگذارید.
جدای از این مساله ، من شخصا از مرگ به خاطر ترحم یا مرگ آسان یا به عبارتی که در فیلم می آید Euthanasia دفاع می کنم و از این نظریه مرحوم سم پدرو که :(زندگی یک حق است و نه یک اجبار). باید به انسانهایی که در وضعیتهای شبه مرگ هستند این حق را داد که به زندگی خودشان بدون درد و آسان پایان بدهند.
پانوشت1: موسیقی زیبای فیلم اثر خود کارگردان یعنی آمنه بار است.
پانوشت2: اینجا (http://www.time.com/time/magazine/1998/int/980126/file.live_and_let_die.sh11.html) می توانید مقاله ای را که مجله تایم در سال 1998 در باره زندگی سم پدرو نوشته است بخوانید.
منبع (http://www.writeage.com/sea_inside_movie_review.html)