پارمیدا72
28th June 2010, 03:31 PM
رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام با بیان اینکه مخالفت با گسترش سلاح‌های کشتار جمعی مانند زشت بودن دروغ و دزدی در همه فرهنگ‌ها، رسوخ کرده و امروز کشوری نیست که شعار آن را با شور و حال ندهد،گفت: اگر دل‌های مردم یک جامعه با حکومت و حاکمان خویش همراه شوند، قوی‌ترین پشتیبانان خواهند بود. به گزارش خبرگزاری مهر، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی به مناسبت هشتم تیرماه، روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، در تشریح دیدگاه خود آورده است : بشریت که گل سرسبد مخلوقات خداوند در کارگاه آفرینش است، تنها مخلوق در میان مخلوقات بی‌شمار است که شباهت‌هایی با خالق خویش دارد، شاید همین مساله بود که وقتی ملائک با جمله «أتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء» از خالق جهان توضیح خواستند، خداوند در پاسخ فرمود: «انّی اعلم ما لا تعلمون»
در میان همه صفات دانش و «ابداع» نزدیکترین وجه شباهت انسان با خداوند است که «بدیع السموات والارض» میباشد و بشر نیز در طول حیات خویش از نخستین مراحل تکوین تاکنون، براساس همین توانایی که خدا در نهادش نهاد، در جهت بهبود زندگی فردی و اجتماعی دست به توسعه دانش، ابداعات و اختراعات زد و یکی از خیره‌کننده‌ترین پیشرفت‌های بشری، علوم مربوط به شیمی است که در سابق «کیمیا» خوانده می‌شد.
علمی که دستاوردهای آن برای تداوم حیات بشری ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است، اما حس کنجکاوی، ضرورت دفاع و بازدارندگی و بالاتر از همه، روحیه زیاده‌طلبی در وجود بعضی از انسان‌ها و جوامع موجب شده متأسفانه قدم در راهی گذارند که موجبات اضطراب و نگرانی و در بعضی از مقاطع تاریخی باعث سلب سلامت و حیات هم‌نوعان خود شده‌اند.
سلاح‌های شیمیایی و میکروبی که اخیراً سلاح‌های اتمی نیز به آن‌ها اضافه شده و از آن‌ها به «سلاح‌های کشتار جمعی» تعبیر می‌شود و کاربرد غیرانسانی آن‌ها، باعث شده است که بشریت با همه نیازهایی که به استفاده‌های صلح‌آمیز آن‌ها دارد، صراحتاً فریاد می‌زند که این خطرها را مهار کنید.
نگاهی از سر تأمل به تاریخ استفاده از این نوع سلاح‌ها، نشان می‌دهد که کاربران آن‌ها انسان‌های ظالم و آسیب‌دیدگان آن انسان‌های مظلوم می‌باشند. قدرت‌های استکباری و استعماری و اذناب آنان که سیطره خویش بر ملت‌ها و تداوم حیات خود را بر پایه ارعاب و تهدید نهاده‌اند و در این راه چه وسیله‌ای بهتر از سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی است که می‌تواند علاوه بر قتل نفس و ویرانگری، تا نسل‌های متمادی انسان‌های مریض و علیل به بار آورد؟! همان کاری که آمریکا در جنگ جهانی دوم بر سر مردم مظلوم و بی‌دفاع دو شهر ناکازاکی و هیروشیما آورده است.
همیشه در کنار اندیشه‌ای افراطی و تفریطی، تفکرات اعتدالی هم وجود دارد تا عده‌ای – هرچند قلیل- در کنار انسان‌ها، کشورها و قدرت‌های زورگو و زورمدار، با عنوان عقلای قوم قدم بردارند که اگر قرار باشد مصداقی برای این نکته آورده شود، باید به مخالفان گسترش سلاح‌های شیمیایی و اتمی و موافقان برچیده شدن این نوع سلاح‌ها از همه جای جهان اشاره شود. مخالفت با گسترش سلاح‌های کشتار جمعی مانند زشت بودن دروغ و دزدی در همه فرهنگ‌ها، حتی کم‌فرهنگ‌ترین کشورها رسوخ کرده و امروز کشوری نیست که شعار آن را با شور و حال ندهد، اما از قدیم گفته‌اند که «به عمل کار برآید، به سخنرانی نیست.» چراکه همگان می‌دانند روحیه انسانی، حتی در کمترین حالت انصاف، با قتل و غارت مخالف است.
خوشبختانه جمهوری اسلامی ایران که پس از سقوط ژاندارم تهدید منطقه، یعنی حکومت پهلوی، در بهترین کشور دنیا از لحاظ فرهنگ دینی با مردم هوشمند و جغرافیایی استراتژیک تأسیس شد. در طول 8 سال جنگ تحمیلی که رژیم بعث عراق با چراغ سبز غرب، فجیع‌ترین جنایات را در خطوط مقدم و پشت جبهه ایران مانند سردشت و حتی در حق مردم بی‌گناه خویش در حلبچه مرتکب می‌شد، جمهوری اسلامی ایران علی‌رغم توانایی در ساخت و به کارگیری سلاح‌های شیمیایی هرگز به خود اجازه نداد که پا را از دایره انسانیت فراتر بگذارد و اصولاً نوع نگاه مسوولین و مردم ایران اسلامی به مواد شیمیایی و اتمی، استفاده صلح‌آمیز میباشد و خوب می‌داند که اگر از این دانش و تکنولوژی در جهت رفاه اجتماعی گام بردارد، مهمترین و اساسی‌ترین قدم در راه فتح دل‌هاست و اگر دل‌های مردم یک جامعه با حکومت و حاکمان خویش همراه شوند، قوی‌ترین پشتیبانان خواهند بود و خطرناک‌ترین حکومت‌ها برای قدرت‌های استعماری، کشورهایی هستند که در دانش‌های روز به استقلال رسیده باشند که درآن صورت بدون کمترین خون‌ریزی، چنان بر دل‌های مردم دنیا حکومت می‌کنند که از هر نوع سلاح مخرّب عمیق‌تر خواهد بود. مساله‌ای که امروزه قدرت‌های غربی را آزار می‌دهد و در این راه هرگونه کنش و واکنش را برای خود توجیه می‌نمایند.
القای «انحراف ایران از مسیر صلح‌آمیز فعالیت‌های هسته‌ای» که این روزها ترجیع‌بند کشورهای مستکبر و مجامع بین‌المللی تحت سیطره آن‌هاست، از این وحشت نشأت می‌گیرد و چون ایران اسلامی پیشرفته و توسعه‌یافته را برنمی‌تابند، هرگونه دروغ را برای خود توجیه می‌کنند، وگرنه ایران علاوه بر اثبات تفکرات انسانی خویش در دفاع مقدس، در طول سال‌های پس از آن نیز، همکاری‌های همه‌جانبه- حتی فراتر از قانون در امضای کنوانسیون- در راه اعتمادسازی حرکت کرده است.
نکته جالب در این کش و قوس‌های سیاسی، ادعای خیرخواهی قدرت‌هایی است که سابقه تاریخی شرّ آنان تا به حال دامن بسیاری از کشورها مانند ژاپن، ویتنام، فلسطین، لبنان، افغانستان و عراق را گرفته است و کار را به جایی رسانده‌اند که مسوول رسمی آمریکا وقیحانه ایران را تهدید به استفاده از سلاح‌های اتمی می‌نماید.
ما می‌گوییم «رطب خورده منع رطب کی کند؟»! کشوری که آشکارا در گفتار و رفتار چنین است، چگونه می‌تواند منادی صلح در مخالفت با گسترش سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی باشد. به هر حال اهمیت این موضوع در نامگذاری یک روز در تقویم ملت‌ها خود را نشان می‌دهد و می‌طلبد تا به‌گونه‌ای عمل کنیم که ابتدا داشتن این نوع سلاح‌ها را از فرهنگ منافع حیاتی این کشورها حذف کنیم تا پس از آن در جهت جهان عاری از سلاح‌های کشتار جمعی قدم برداریم. تا زمانی که چنین باشد، هر کشوری در جهت حفظ منافع حیاتی خویش گام برمی‌دارد.
مهرنیوز
در میان همه صفات دانش و «ابداع» نزدیکترین وجه شباهت انسان با خداوند است که «بدیع السموات والارض» میباشد و بشر نیز در طول حیات خویش از نخستین مراحل تکوین تاکنون، براساس همین توانایی که خدا در نهادش نهاد، در جهت بهبود زندگی فردی و اجتماعی دست به توسعه دانش، ابداعات و اختراعات زد و یکی از خیره‌کننده‌ترین پیشرفت‌های بشری، علوم مربوط به شیمی است که در سابق «کیمیا» خوانده می‌شد.
علمی که دستاوردهای آن برای تداوم حیات بشری ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است، اما حس کنجکاوی، ضرورت دفاع و بازدارندگی و بالاتر از همه، روحیه زیاده‌طلبی در وجود بعضی از انسان‌ها و جوامع موجب شده متأسفانه قدم در راهی گذارند که موجبات اضطراب و نگرانی و در بعضی از مقاطع تاریخی باعث سلب سلامت و حیات هم‌نوعان خود شده‌اند.
سلاح‌های شیمیایی و میکروبی که اخیراً سلاح‌های اتمی نیز به آن‌ها اضافه شده و از آن‌ها به «سلاح‌های کشتار جمعی» تعبیر می‌شود و کاربرد غیرانسانی آن‌ها، باعث شده است که بشریت با همه نیازهایی که به استفاده‌های صلح‌آمیز آن‌ها دارد، صراحتاً فریاد می‌زند که این خطرها را مهار کنید.
نگاهی از سر تأمل به تاریخ استفاده از این نوع سلاح‌ها، نشان می‌دهد که کاربران آن‌ها انسان‌های ظالم و آسیب‌دیدگان آن انسان‌های مظلوم می‌باشند. قدرت‌های استکباری و استعماری و اذناب آنان که سیطره خویش بر ملت‌ها و تداوم حیات خود را بر پایه ارعاب و تهدید نهاده‌اند و در این راه چه وسیله‌ای بهتر از سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی است که می‌تواند علاوه بر قتل نفس و ویرانگری، تا نسل‌های متمادی انسان‌های مریض و علیل به بار آورد؟! همان کاری که آمریکا در جنگ جهانی دوم بر سر مردم مظلوم و بی‌دفاع دو شهر ناکازاکی و هیروشیما آورده است.
همیشه در کنار اندیشه‌ای افراطی و تفریطی، تفکرات اعتدالی هم وجود دارد تا عده‌ای – هرچند قلیل- در کنار انسان‌ها، کشورها و قدرت‌های زورگو و زورمدار، با عنوان عقلای قوم قدم بردارند که اگر قرار باشد مصداقی برای این نکته آورده شود، باید به مخالفان گسترش سلاح‌های شیمیایی و اتمی و موافقان برچیده شدن این نوع سلاح‌ها از همه جای جهان اشاره شود. مخالفت با گسترش سلاح‌های کشتار جمعی مانند زشت بودن دروغ و دزدی در همه فرهنگ‌ها، حتی کم‌فرهنگ‌ترین کشورها رسوخ کرده و امروز کشوری نیست که شعار آن را با شور و حال ندهد، اما از قدیم گفته‌اند که «به عمل کار برآید، به سخنرانی نیست.» چراکه همگان می‌دانند روحیه انسانی، حتی در کمترین حالت انصاف، با قتل و غارت مخالف است.
خوشبختانه جمهوری اسلامی ایران که پس از سقوط ژاندارم تهدید منطقه، یعنی حکومت پهلوی، در بهترین کشور دنیا از لحاظ فرهنگ دینی با مردم هوشمند و جغرافیایی استراتژیک تأسیس شد. در طول 8 سال جنگ تحمیلی که رژیم بعث عراق با چراغ سبز غرب، فجیع‌ترین جنایات را در خطوط مقدم و پشت جبهه ایران مانند سردشت و حتی در حق مردم بی‌گناه خویش در حلبچه مرتکب می‌شد، جمهوری اسلامی ایران علی‌رغم توانایی در ساخت و به کارگیری سلاح‌های شیمیایی هرگز به خود اجازه نداد که پا را از دایره انسانیت فراتر بگذارد و اصولاً نوع نگاه مسوولین و مردم ایران اسلامی به مواد شیمیایی و اتمی، استفاده صلح‌آمیز میباشد و خوب می‌داند که اگر از این دانش و تکنولوژی در جهت رفاه اجتماعی گام بردارد، مهمترین و اساسی‌ترین قدم در راه فتح دل‌هاست و اگر دل‌های مردم یک جامعه با حکومت و حاکمان خویش همراه شوند، قوی‌ترین پشتیبانان خواهند بود و خطرناک‌ترین حکومت‌ها برای قدرت‌های استعماری، کشورهایی هستند که در دانش‌های روز به استقلال رسیده باشند که درآن صورت بدون کمترین خون‌ریزی، چنان بر دل‌های مردم دنیا حکومت می‌کنند که از هر نوع سلاح مخرّب عمیق‌تر خواهد بود. مساله‌ای که امروزه قدرت‌های غربی را آزار می‌دهد و در این راه هرگونه کنش و واکنش را برای خود توجیه می‌نمایند.
القای «انحراف ایران از مسیر صلح‌آمیز فعالیت‌های هسته‌ای» که این روزها ترجیع‌بند کشورهای مستکبر و مجامع بین‌المللی تحت سیطره آن‌هاست، از این وحشت نشأت می‌گیرد و چون ایران اسلامی پیشرفته و توسعه‌یافته را برنمی‌تابند، هرگونه دروغ را برای خود توجیه می‌کنند، وگرنه ایران علاوه بر اثبات تفکرات انسانی خویش در دفاع مقدس، در طول سال‌های پس از آن نیز، همکاری‌های همه‌جانبه- حتی فراتر از قانون در امضای کنوانسیون- در راه اعتمادسازی حرکت کرده است.
نکته جالب در این کش و قوس‌های سیاسی، ادعای خیرخواهی قدرت‌هایی است که سابقه تاریخی شرّ آنان تا به حال دامن بسیاری از کشورها مانند ژاپن، ویتنام، فلسطین، لبنان، افغانستان و عراق را گرفته است و کار را به جایی رسانده‌اند که مسوول رسمی آمریکا وقیحانه ایران را تهدید به استفاده از سلاح‌های اتمی می‌نماید.
ما می‌گوییم «رطب خورده منع رطب کی کند؟»! کشوری که آشکارا در گفتار و رفتار چنین است، چگونه می‌تواند منادی صلح در مخالفت با گسترش سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی باشد. به هر حال اهمیت این موضوع در نامگذاری یک روز در تقویم ملت‌ها خود را نشان می‌دهد و می‌طلبد تا به‌گونه‌ای عمل کنیم که ابتدا داشتن این نوع سلاح‌ها را از فرهنگ منافع حیاتی این کشورها حذف کنیم تا پس از آن در جهت جهان عاری از سلاح‌های کشتار جمعی قدم برداریم. تا زمانی که چنین باشد، هر کشوری در جهت حفظ منافع حیاتی خویش گام برمی‌دارد.
مهرنیوز