neginekimiya
21st June 2010, 05:20 PM
یادداشت انتقادی خبرگزاری ایرنا درباره «شیر و عسل»
"شير و عسل"، تکرارکليشه هاي کهنه در پوششي نو!
http://www.cinemaema.com/parameters/cinemaema/images/cache/12b8237cd4a79c8209b06ac6ccbf01b8.jpg
محمد جليلوند: يکي از وجوه اصلي سينما وجه سرگرم کننده آن بوده و فيلمسازان براساس نگرش مردم به موضوعات جامعه، آثار خود را پديد مي آورند اما تکرار کليشه هاي کهنه در پوششي نو در فيلم "شيروعسل" تامل برانگيز است. البته با توجه به آنکه در سينماي ايران بخش خصوصي فقط با حمايت دولتي است که مي تواند در اين عرصه فعاليت کند تهيه کنندگان اغلب به سراغ فيلمنامه هايي مي روند که بازدهي مالي برايشان متصور باشد. از اين رو، استقبال خوب مردم از آثار به اصطلاح طنز و کمدي موجب شده تا شاهد کثرت توليد فيلم هاي موصوف باشيم. اما آنچه در اين راستا حائز اهميت است سرگرم کردن مخاطبان با رعايت احترام به حقوق آنان است. يعني توجه به شعور و شخصيت مخاطبان که متاسفانه در سالهاي اخير سينماگران ما چندان به اين مساله توجه نداشته اند.
فيلم سينمايي طنز «شير و عسل» ساخته آرش معيريان نيز از اين دست آثار است. فيلمي که فيلمنامه اش برمبناي سه فيلم مطرح تاريخ سينماي ايران نوشته شده و به طور مشخص مخاطب در همان 10 دقيقه ابتدايي فيلم با سکانس هايي «همسفر»، «دنياي پراميد» و «گنج قارون» مواجه مي شود و جالب آنکه ميزان شباهت ها به حدي است که ديگر نمي توان نام آن را اقتباس آزاد گذاشته و کپي برداري لفظ زيباتري برايش است!.
شير و عسل فيلمي است سهل الوصول و بدون نياز به تفکر که براي مخاطبان سنين مختلف ساخته شده و در آن سعي شده است به هر قيمتي و با هر حربه اي که مي شود براي لحظاتي خنده و شادي به مخاطبين ارزاني و آنان کاملا سرگرم شوند. شخصيت هاي فيلم جملگي تيپ هستند و پرداخت چنداني ندارند و با حذف تعدادي از آنها، نه تنها خللي در روند قصه پديد نمي آيد بلکه فيلم ضرباهنگ و ريتم بهتري هم پيدا مي کند. اگرچه يکي از وجوه قصه هاي کميک اغراق در مورد وقايعي و مسائلي است که شخصيت ها با آنها مواجه مي شوند، اما در اين فيلم شدت اغراق ها به حدي است که دلزدگي تماشاگر را در پي دارد و موجب عدم پذيرش مسائل مطروحه در فيلم مي شود. به طور نمونه با حذف فردي چون علي صادقي که حضورش فقط براي جلب مخاطب است يا فلور نظري که در فيلم به نقش يک بيمار روحي ظاهر شده و کارهاي آميتا(مباشر شاهرخ خان بدلي با بازي مهران غفوريان) موجب بهبودي اش مي شود در خط سير داستان اصلي خدشه اي وارد نمي کند. مشکل طاسي نيز با توجه به ثروت عظيم شخصيتي که اويسي ايفا مي کند، اصلا باورپذير نبوده و به جاي استفاده از يک کلاه گيس با يک جراحي قابل رفع است.
بازي نقش آفرينان فيلم چندان چنگي به دل نمي زند. به طور نمونه پوريا پورسرخ در اينجا کاراکتري ايفا کرده است. در مورد فتحعلي اويسي نيز اين طور به نظر مي رسد که او بازي نمي کند و فقط شاهد حرکاتي ساده از سوي او هستيم. برخلاف آنها غفوريان با غلو در حرکات و بازي اش و صد البته تيپ هندي وارش به خوبي توانسته رضايت بيننده عام را جلب کند و به رغم ايفاي يک نقش مکمل از ديگران بيشتر و بهتر ديده شود. بازيگران زن هم نقش چنداني در قصه ندارند و جز افسانه پاکرو که علاقه به وي موجب آشکار شدن هويت ساختگي بهزاد(شاهرخ خان جعلي) مي شود بقيه نقشي در ماجراهاي فيلم ندارند.
در کارنامه فيلمسازي آرش معيريان که فيلم پرفروش و معقول تر «کما» را در کارنامه فيلمسازي اش به ثبت رسانده، «شير و عسل» حرکتي رو به افول محسوب شده و اگرچه قضاوت درباره فيلمي ناديده همانند داماد خجالتي قضاوت در مورد هندوانه اي در بسته است، اما به نظر مي رسد فيلم مذکورنيز که اتفاقا توسط تهيه کننده همين فيلم توليد شده، اثري بهتر از «شير و عسل» نباشد. قصه سطحي و مردم پسند فيلم همراه با حضور پرتعداد چهره هاي مطرح آثار طنز موجب شده تا فيلم به رغم ضعف هاي پرشمارش با استقبال تماشاگر عامي مواجه شود و در مقابل قشر فرهيخته و سينماروهاي حرفه اي در برابرش جبهه بگيرند. به هر حال سينما به مخاطب نياز دارد و بخش خصوصي هم به بازگشت سرمايه اش اميد بسته، بنابراين دقت در استفاده از فيلمنامه اي به مراتب مايه دارتر و بهتر که همه اقشار از اثر حاصله ابراز رضايت کنند، چندان دشوار نيست و مي شود فيلم بهتري ساخت. فيلم هايي نظير «اجاره نشينها»، ميهمان مامان و حتي کما که با پرهيز از باج دادن به تماشاگر ، آنها را خندانده و راضي از سالن به بيرون فرستاده است.امري که البته اين روزها کمتر به چشم مي خورد.
منبع : ایرنا
"شير و عسل"، تکرارکليشه هاي کهنه در پوششي نو!
http://www.cinemaema.com/parameters/cinemaema/images/cache/12b8237cd4a79c8209b06ac6ccbf01b8.jpg
محمد جليلوند: يکي از وجوه اصلي سينما وجه سرگرم کننده آن بوده و فيلمسازان براساس نگرش مردم به موضوعات جامعه، آثار خود را پديد مي آورند اما تکرار کليشه هاي کهنه در پوششي نو در فيلم "شيروعسل" تامل برانگيز است. البته با توجه به آنکه در سينماي ايران بخش خصوصي فقط با حمايت دولتي است که مي تواند در اين عرصه فعاليت کند تهيه کنندگان اغلب به سراغ فيلمنامه هايي مي روند که بازدهي مالي برايشان متصور باشد. از اين رو، استقبال خوب مردم از آثار به اصطلاح طنز و کمدي موجب شده تا شاهد کثرت توليد فيلم هاي موصوف باشيم. اما آنچه در اين راستا حائز اهميت است سرگرم کردن مخاطبان با رعايت احترام به حقوق آنان است. يعني توجه به شعور و شخصيت مخاطبان که متاسفانه در سالهاي اخير سينماگران ما چندان به اين مساله توجه نداشته اند.
فيلم سينمايي طنز «شير و عسل» ساخته آرش معيريان نيز از اين دست آثار است. فيلمي که فيلمنامه اش برمبناي سه فيلم مطرح تاريخ سينماي ايران نوشته شده و به طور مشخص مخاطب در همان 10 دقيقه ابتدايي فيلم با سکانس هايي «همسفر»، «دنياي پراميد» و «گنج قارون» مواجه مي شود و جالب آنکه ميزان شباهت ها به حدي است که ديگر نمي توان نام آن را اقتباس آزاد گذاشته و کپي برداري لفظ زيباتري برايش است!.
شير و عسل فيلمي است سهل الوصول و بدون نياز به تفکر که براي مخاطبان سنين مختلف ساخته شده و در آن سعي شده است به هر قيمتي و با هر حربه اي که مي شود براي لحظاتي خنده و شادي به مخاطبين ارزاني و آنان کاملا سرگرم شوند. شخصيت هاي فيلم جملگي تيپ هستند و پرداخت چنداني ندارند و با حذف تعدادي از آنها، نه تنها خللي در روند قصه پديد نمي آيد بلکه فيلم ضرباهنگ و ريتم بهتري هم پيدا مي کند. اگرچه يکي از وجوه قصه هاي کميک اغراق در مورد وقايعي و مسائلي است که شخصيت ها با آنها مواجه مي شوند، اما در اين فيلم شدت اغراق ها به حدي است که دلزدگي تماشاگر را در پي دارد و موجب عدم پذيرش مسائل مطروحه در فيلم مي شود. به طور نمونه با حذف فردي چون علي صادقي که حضورش فقط براي جلب مخاطب است يا فلور نظري که در فيلم به نقش يک بيمار روحي ظاهر شده و کارهاي آميتا(مباشر شاهرخ خان بدلي با بازي مهران غفوريان) موجب بهبودي اش مي شود در خط سير داستان اصلي خدشه اي وارد نمي کند. مشکل طاسي نيز با توجه به ثروت عظيم شخصيتي که اويسي ايفا مي کند، اصلا باورپذير نبوده و به جاي استفاده از يک کلاه گيس با يک جراحي قابل رفع است.
بازي نقش آفرينان فيلم چندان چنگي به دل نمي زند. به طور نمونه پوريا پورسرخ در اينجا کاراکتري ايفا کرده است. در مورد فتحعلي اويسي نيز اين طور به نظر مي رسد که او بازي نمي کند و فقط شاهد حرکاتي ساده از سوي او هستيم. برخلاف آنها غفوريان با غلو در حرکات و بازي اش و صد البته تيپ هندي وارش به خوبي توانسته رضايت بيننده عام را جلب کند و به رغم ايفاي يک نقش مکمل از ديگران بيشتر و بهتر ديده شود. بازيگران زن هم نقش چنداني در قصه ندارند و جز افسانه پاکرو که علاقه به وي موجب آشکار شدن هويت ساختگي بهزاد(شاهرخ خان جعلي) مي شود بقيه نقشي در ماجراهاي فيلم ندارند.
در کارنامه فيلمسازي آرش معيريان که فيلم پرفروش و معقول تر «کما» را در کارنامه فيلمسازي اش به ثبت رسانده، «شير و عسل» حرکتي رو به افول محسوب شده و اگرچه قضاوت درباره فيلمي ناديده همانند داماد خجالتي قضاوت در مورد هندوانه اي در بسته است، اما به نظر مي رسد فيلم مذکورنيز که اتفاقا توسط تهيه کننده همين فيلم توليد شده، اثري بهتر از «شير و عسل» نباشد. قصه سطحي و مردم پسند فيلم همراه با حضور پرتعداد چهره هاي مطرح آثار طنز موجب شده تا فيلم به رغم ضعف هاي پرشمارش با استقبال تماشاگر عامي مواجه شود و در مقابل قشر فرهيخته و سينماروهاي حرفه اي در برابرش جبهه بگيرند. به هر حال سينما به مخاطب نياز دارد و بخش خصوصي هم به بازگشت سرمايه اش اميد بسته، بنابراين دقت در استفاده از فيلمنامه اي به مراتب مايه دارتر و بهتر که همه اقشار از اثر حاصله ابراز رضايت کنند، چندان دشوار نيست و مي شود فيلم بهتري ساخت. فيلم هايي نظير «اجاره نشينها»، ميهمان مامان و حتي کما که با پرهيز از باج دادن به تماشاگر ، آنها را خندانده و راضي از سالن به بيرون فرستاده است.امري که البته اين روزها کمتر به چشم مي خورد.
منبع : ایرنا