سوگنامه فردوسی درباره فرهنگ ایران

[باستان شناس]

سوگنامه فردوسی درباره فرهنگ ایران :



هــمــانا که آمــد شــما را خبـــــر /
که مــــا را چه آمد ز اخـــــــتر به ســـر

از این مار خوار اهریمن چهـــرگان /
ز دانایی و شــــــــرم بــــی بهرگـــــان

نه گنج و نه نام و نه تخت و نـــژاد /
همی داد خواهند گیتـــــــی به بــــاد

از این زاغ ســاران بی آب و رنــگ /
نه هوش و نه دانش نه نام و نه ننگ

هم آتـــــش بــمردی به آتشـــکده /
شــــدی تیره نوروز و جــــــشن سده

نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر /
ز اخــــــتر هـــــمه تــــازیان راست بر

برنــجـــد یکی دیــــگـری برخــــورد /
بــــداد و بــــبـــخش هـــــــمی ننگرد

پیاده شود مـردم جـــنگ جــــــوی /
سوار آنک لاف آرد و گفـت و گـــــــوی

شود خار هر کـس که بد ارجــمند /
فرومـــــایـــه را بــخـــت گــــــــردد بلند

کشاورز جنگی شـود بـــی هــنــر /
نــــژاد و بـــــــزرگی نـــــــیـــــاید به بر

ربــایــد هـمی این از آن آن از این /
ز نـــفـــریــــن نــــدانــنـــــــد باز آفرین

هــمــه گنــج ها زیر دامــن نــهنـد /
بـــمیــــرند و کوشش به دشمن نهند

زیان کسان از پـــی سـود خویش /
بــــجــویــنـــد و دیــن انــدر آرند پیش

بــریــزند خــون از پــی خواســتــه /
شــود روزگــار مــهــان کـــــــــــاسته

ز شیـر شـتر خـوردن و سـوسـمار /
عــــرب را به جــایی رسیدسـت کار

که تـــــاج کیــــانــــــی کـــنـــد آرزو /
تــفــو بــر تــو ای چــرخ گـــردون تفو

همه بوم ایـران تو ویـــران شــمـــر /
کــنام پـلــنگان و شــیــران شــمــر

پـــــر از درد دیـــــــدم دل پارســـــا /
که اندر جـــهــان دیـــو بــد پادشـــاه

نــــمانــیــم کـیـن بوم ویــران کنند /
هــمــی غــارت از شــهـر ایران کنند

نـــــخوانـنـد بر ما کــــسـی آفــرین /
چـــو ویـــران بود بوم ایـــران زمـــین

دریغ است ایران که ویـــران شـــود /
کـــنــام پــلنــگان و شــیران شـــود

همه سربه سر تن به کشتن دهیم /
از آن به که ایران به دشمن دهیم

چو ایـــران مبـــــاشد تــــن من مباد /
در این مرز و بوم زنده یک تن مباد...