MAHDIAR
30th May 2010, 02:15 PM
معمولاً فضای حافظه موجود در یک کامپیوتر سرویس دهنده در اختیار دیگر سرویس دهنده های شبکه قرار نمی گیرد. برای حل مشکل فضای نگهداری اطلاعات در شبکه ها، راه حل هایی به وجود آمده. یکی از این راه ها، مدیریت مرکزی حافظه هاست تا از این رهگذر به برتری های زمانی و هزینه ای برسیم.
Fibre Channel over Ethernet
شبکه های داده ای سریع و مطمئن، امروزه سنگ بنای تبادل داده ها هستند. Ethernet و Fibre Channel دو فناوری مطمئن و پرسرعت بر پایه انتقال سریال داده ها هستند که در آینده نیز به حرکت خود ادامه خواهند داد. در کاربردهای SAN و راه حل های پشتیبان گیری داده ها ، Ethernet با سرعت 10 گیگابیت بر ثانیه روی کابل مسی و Fibre Channel با سرعت 8 گیگابیت برثانیه روی فیبر نوری، بسترهای مناسبی فراهم می کنند. این دو روش بر پایه ارتباط های نقطه به نقطه (Point-to-Point) کار می کنند و البته میزان کار مدیریت آن ها متفاوت است. از این گذشته، معمولاً کابل های این دو سیستم در کنار هم قرار می گیرند.
Fibre Channel over IP یا FCIP مدتهاست که Frameهای FC را در قابل Packetهای IP میان سوئیچ های FC جابه جا می کند. سوئیچ FC ، Packetهای خود را به سوئیچ FCIP می فرستد و آن، پس از بسته بندی Packetهای FC درون Datagramهای IP ، داده ها را به دیگر سوئیچ FCIP می فرستد. پس از رسیدن داده ها به مقصد، سوئیچ FCIP داده های مربوط به IP را جدا کرده و Packetهای اصلی FC را به سوئيچ FC می فرستد. اگر چه IFCP هم Framهای FC را در قالب Packetهای IP می فرستد اما به ارتباط های سوئيچ- سوئيچ محدود نمی شود.
شبکه های FC به دلیل ماهیت شان، درنگ زمانی کمی دارند و نباید تحت هیچ شرایطی Packet ها را گم کنند.
IP در FCIP و IFCP اگرچه برقراري ارتباط را تضمین می کند اما سربارهایی نیز دارد. اما اگر بخواهیم Frameهای FC را در قالب Packetهای Ethernet بفرستیم باید به کمک Quality of Service، خرابی Packetها و زمان درنگ زیاد Ethernet را کمی جبران کنیم. با وجود همه این اقدامات، باز هم استفاده از Ethernet برای فرستادن Frameهای FC ارجح است.
Ethernet
آخرین فناوری های Ethernet پهنای باند 10 گیگابیتی بر ثانیه را در ارتباط های نقطه به نقطه روی پورت های دو سر ارتباط، فراهم می کنند. هاب های قدیمی که تنها در لایه یک ، سیگنال های الکتریکی را تقویت می کنند و توانایی کار در حالت Fullduplex را ندارند دیگر چندان قابل استفاده نیستند.
روش دسترسي به رسانه انتقال در Ethernet ، CSMA/CD است که امروزه دیگر به لطف استفاده گسترده از سوئیچ ها، برخورد میان داده ها کمتر روی می دهد. برای آدرس دهی هم از آدرس 48 بیتی MAC که اغلب در قالب هگزادسیمال بیان می شود، استفاده کنیم. این آدرس در لایه دوم مدل OSI با نام Data Link Layer برای آدرس دهی فیزیکی به کار می رود. آدرس های MAC میان سازندگان سخت افزار شبکه به طور انحصاری توزیع می شود و از روی آن می توان شرکت سازنده را تشخیص داد.
به کمک آدرس های انتشار (Broadcast MAC Address)MAC که در آن همه بیت ها یک هستند همه دستگاه های متصل به شبکه مورد خطاب قرار می گیرند. اگرچه امروزه می توان درون شبکه، آدرس های MAC را تغییر داد اما در صورت انجام چنین کاری باید مطمئن بود که آدرس تکراری ساخته نشود.
Fibre Channel over Ethernet
شبکه های داده ای سریع و مطمئن، امروزه سنگ بنای تبادل داده ها هستند. Ethernet و Fibre Channel دو فناوری مطمئن و پرسرعت بر پایه انتقال سریال داده ها هستند که در آینده نیز به حرکت خود ادامه خواهند داد. در کاربردهای SAN و راه حل های پشتیبان گیری داده ها ، Ethernet با سرعت 10 گیگابیت بر ثانیه روی کابل مسی و Fibre Channel با سرعت 8 گیگابیت برثانیه روی فیبر نوری، بسترهای مناسبی فراهم می کنند. این دو روش بر پایه ارتباط های نقطه به نقطه (Point-to-Point) کار می کنند و البته میزان کار مدیریت آن ها متفاوت است. از این گذشته، معمولاً کابل های این دو سیستم در کنار هم قرار می گیرند.
Fibre Channel over IP یا FCIP مدتهاست که Frameهای FC را در قابل Packetهای IP میان سوئیچ های FC جابه جا می کند. سوئیچ FC ، Packetهای خود را به سوئیچ FCIP می فرستد و آن، پس از بسته بندی Packetهای FC درون Datagramهای IP ، داده ها را به دیگر سوئیچ FCIP می فرستد. پس از رسیدن داده ها به مقصد، سوئیچ FCIP داده های مربوط به IP را جدا کرده و Packetهای اصلی FC را به سوئيچ FC می فرستد. اگر چه IFCP هم Framهای FC را در قالب Packetهای IP می فرستد اما به ارتباط های سوئيچ- سوئيچ محدود نمی شود.
شبکه های FC به دلیل ماهیت شان، درنگ زمانی کمی دارند و نباید تحت هیچ شرایطی Packet ها را گم کنند.
IP در FCIP و IFCP اگرچه برقراري ارتباط را تضمین می کند اما سربارهایی نیز دارد. اما اگر بخواهیم Frameهای FC را در قالب Packetهای Ethernet بفرستیم باید به کمک Quality of Service، خرابی Packetها و زمان درنگ زیاد Ethernet را کمی جبران کنیم. با وجود همه این اقدامات، باز هم استفاده از Ethernet برای فرستادن Frameهای FC ارجح است.
Ethernet
آخرین فناوری های Ethernet پهنای باند 10 گیگابیتی بر ثانیه را در ارتباط های نقطه به نقطه روی پورت های دو سر ارتباط، فراهم می کنند. هاب های قدیمی که تنها در لایه یک ، سیگنال های الکتریکی را تقویت می کنند و توانایی کار در حالت Fullduplex را ندارند دیگر چندان قابل استفاده نیستند.
روش دسترسي به رسانه انتقال در Ethernet ، CSMA/CD است که امروزه دیگر به لطف استفاده گسترده از سوئیچ ها، برخورد میان داده ها کمتر روی می دهد. برای آدرس دهی هم از آدرس 48 بیتی MAC که اغلب در قالب هگزادسیمال بیان می شود، استفاده کنیم. این آدرس در لایه دوم مدل OSI با نام Data Link Layer برای آدرس دهی فیزیکی به کار می رود. آدرس های MAC میان سازندگان سخت افزار شبکه به طور انحصاری توزیع می شود و از روی آن می توان شرکت سازنده را تشخیص داد.
به کمک آدرس های انتشار (Broadcast MAC Address)MAC که در آن همه بیت ها یک هستند همه دستگاه های متصل به شبکه مورد خطاب قرار می گیرند. اگرچه امروزه می توان درون شبکه، آدرس های MAC را تغییر داد اما در صورت انجام چنین کاری باید مطمئن بود که آدرس تکراری ساخته نشود.