تماس با خدای مهربون

[آبجی]

دو ... چهار ... چهار ... سه ... چهار...منزل خداست؟

الو سلام، این منم، مزاحمی كه آشناست، هزار دفعه این شماره را دلم گرفته است، ولی هنوز پشت خط در انتظار یك صداست.

شما كه گفته‌اید پاسخ سلام واجب است،به ما كه می‌رسد حساب بنده‌هایتان جداست؟

الو دوباره قطع و وصل تلفنم شروع شد، خرابی از دل من است یا كه عیب سیم‌هاست؟

چرا صدایتان نمی‌رسد كمی بلندتر، صدای من چطور؟ خوب و واضح و رساست؟

اگر اجازه می‌دهی برایت درد و دل كنم، شنیده‌ام كه گریه بر تمام دردها شفاست.

دل مرا به سوی خود بخوان كه تا سبك شوم، پناهگاه این دل شكسته‌ام خانه‌ی شماست.


خدا، مرا ببخش باز هم مزاحمت شدم، دوباره زنگ می‌زنم تا خدا، خداست.



http://www.iran-newspaper.com/1383/830801/html/187569.jpg

چه معانی بلند و دلنشینی :
" یا من ارجوه لكل خیر... یا من یعطی الكثیر بالقلیل ... یا من یعطی من سئله ... یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه تحننا منه و رحمة اعطنی بمسئلتی ایاک جمیع خیر الدنیا و الآخره"

[ElaBel]

دستت درد نكه آبجي جونم

[آبجی]

اینو دیروز خوندم خیلی به دلم نشست :">


اخلاق مخابراتی


در عصر ارتباطات، «انزوا» پذیرفتنی نیست و زندگی بی رابطه، مرگِ روح است.
عرش الهی، مرکز بی نهایتْ شماره ایِ اتصال با آفریده هاست. هر کس از هر جا و هر زمان و به هر زبان می تواند با این مرکز، مکالمه کند، بی آنکه خطی روی خطی بیفتد.
خدا در مرکز ملکوتی دعا، هر لحظه آمادۀ دریافت پیام «نیاز» است. هفده رکعت نماز در پنج نوبت، کد تماس با خداست که در عدد «24434-17» خلاصه می شود.
کسی که روزی پنج بار با او تکلّم می کند، از تنهایی در می آید، کلیم خدا می شود و احساس بی پناهی نمی کند.
خدا که آن سوی خط تماس است، دوست دارد در خوشی ها هم سراغ از او بگیریم، نه فقط وقتی که گرفتار می شویم و به دردسر می افتیم. بی معرفتی است که تنها وقتی «مضطّر» می شویم از اورژانس «دعا» استمداد کنیم و انتظار کمک فوری داشته باشیم.
او همیشه گوش به زنگ ماست. ماییم که گاهی حوصلۀ حرف زدن با او را نداریم، یا تماس و دعوت او را بی جواب می گذاریم. شیطان سعی می کند در جبهۀ معنوی، رابطۀ ما با خدا را قیچی کند، یا روی خطّ نیایش، «پارازیت ریا» بیندازد. مکالمۀ ما با مرکز، نباید قطع و وصل شود، یا صدایش خِش خِش داشته باشد.
باید «دیش» رحمت گیر را بر بام بلند «نیایش» نصب کنیم و دریافت کنندۀ دل را روی طول موج «اجابت» تنظیم کنیم، تا صدای استجابت دعا به گوش دلمان برسد. اگر «اَمّن یُجیب» که رمز اجابت است نتوانست خط ما را با خدا مرتبط سازد، باید دید کدام گناه و غفلت موجب قطع تماس شده است؟ گاهی قساوت دل و غذاهای حرام و دوستان بد، در سیستم ارتباطی ما و خدا اختلال ایجاد می کنند و خطوط تماس را می پوشانند و صدایمان به خدا نمی رسد.
برای وصل مجدّد خط، هم پرداخت هزینه لازم است، هم تعهّد.
هزینه اش، توبه و استغفار و اصلاح و عمل صالح است، تعهدش هم آن است که قول بدهیم از حلم و صبر و ستّاریتِ خدا سوء استفاده نکنیم، و الاّ همیشه در معرض خطر اختلال و قطع ارتباطیم.
گاهی، تنها یک «یاربِّ» خالصانه، یک آهِ برخاسته از دل، یک قطره اشک ندامت، یک دل شکسته و یک توسّل بی ریا، ما را به خدا وصل می کند.
پیش شمارۀ ارتباط با خدا، حمد و ثنا و صلوات است. اگر محبت و معرفت «اهل بیت» را داشته باشیم، «آل محمّد» به ما خط می دهند، آنگاه می توانیم با چهارده خط مستقیم با خدا مرتبط شویم. «ولایت»، تلفن همراه ما برای تماس با شبکۀ ملکوتی خداست.
حیف است که در جهان ارتباطات، با خدا و رسول و اهل بیت، رابطه نداشته باشیم.