باستان شناس
25th May 2010, 08:57 PM
باغ شازده (شاهزاده)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9c/Shazdeh_Garden_Mahan_Iran.jpg/675px-Shazdeh_Garden_Mahan_Iran.jpg (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9c/Shazdeh_Garden_Mahan_Iran.jpg)
باغ شازده (شاهزاده) یکی از زیباترین باغهای تاریخی ایران محسوب میشود.
این باغ در حدود ۴ کیلومتری شهر ماهان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%A7%D9%87%D8%A7%D9%86) و در دامنه کوههای تیگران واقع شده و مربوط به اواخر دوره قاجاریه (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%82%D8%A7%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%87) میباشد.
این باغ به دستور عبدالحمید میرزا ناصرالدوله حاکم کرمان طی یازده سال حکمرانی وی (١٢٩٨ ه . ق تا ١٣٠٩ ه. ق) ساخته شد و با مرگ وی نیز بنای آن نیمه تمام رها شد.
گفته میشود وقتی خبر مرگ ناگهانی حاکم را به ماهان میبرند، بنّایی که مشغول تکمیل سردر ساختمان بود تغار گچی را که در دست داشته محکم به دیوار کوبیده و کار را رها کرده و فرار نموده است.
به همین علت جاهای خالی کاشیها را بر سردر ورودی میتوان دید. تاریخ بنای باغ ۱۲۷۶ خورشیدی است.
این باغ از نمونه باغ تخت های ایرانی است و در زمینی مستطیلی شکل به مساحت پنج و نیم هکتار بنا شده و دارای سردر ورودی بسیار زیبایی است.
بناهای باغ عبارتند از كوشك اصلی يعنی سكونتگاه دائمی و يا فصل مالك كه در انتهای فوقانی باغ قرار دارد.
سردر خانه در مدخل باغ به صورت بنايی خطی جبهه ورودی باغ را اشغال كرده و در دو طبقه بنا گرديده است.
طبقه فوقانی دارای اطاقهايی است كه برای زندگی و پذيرايی پيش بينی شدهاند.
ساير بناهای خدماتی باغ از حصار اصلی استفاده نموده و به صورت ديواری مركب بناهای مختلف خدماتی را در نقاط مناسب در خود جا داده است.
این باغ علاوه بر سردر، شامل عمارت شاهنشین و حمام نیز میباشد.
در حال حاظر قسمت شاهنشین، به یک رستوران تبدیل شده و توسط بخش خصوصی اداره میشود.
در این باغ درختان میوه متنوعی به چشم میخورند و در جلوی عمارت هم حوضها و فوارهها آبنمای زیبایی را تشکیل دادهاند.
منبع آب باغ رودخانه کوچک تیگران است.
مسعودی بنای این باغ را از جنبههای مختلف معماری و نقش آب در آن بررسی کرده است .
هر ساله گردشگران از این باغ زیبای ایرانی بازدید میکنند و از زیبایی و طراوت آن لذت میبرند.
مسعودی، عباس (بهار ۱۳۸۳)، بررسی باغ شازده در ماهان کرمان، معماری و فرهنگ، شماره ۱۷، صص. ۱۶۸-۱۷۲.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9c/Shazdeh_Garden_Mahan_Iran.jpg/675px-Shazdeh_Garden_Mahan_Iran.jpg (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9c/Shazdeh_Garden_Mahan_Iran.jpg)
باغ شازده (شاهزاده) یکی از زیباترین باغهای تاریخی ایران محسوب میشود.
این باغ در حدود ۴ کیلومتری شهر ماهان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%A7%D9%87%D8%A7%D9%86) و در دامنه کوههای تیگران واقع شده و مربوط به اواخر دوره قاجاریه (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%82%D8%A7%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%87) میباشد.
این باغ به دستور عبدالحمید میرزا ناصرالدوله حاکم کرمان طی یازده سال حکمرانی وی (١٢٩٨ ه . ق تا ١٣٠٩ ه. ق) ساخته شد و با مرگ وی نیز بنای آن نیمه تمام رها شد.
گفته میشود وقتی خبر مرگ ناگهانی حاکم را به ماهان میبرند، بنّایی که مشغول تکمیل سردر ساختمان بود تغار گچی را که در دست داشته محکم به دیوار کوبیده و کار را رها کرده و فرار نموده است.
به همین علت جاهای خالی کاشیها را بر سردر ورودی میتوان دید. تاریخ بنای باغ ۱۲۷۶ خورشیدی است.
این باغ از نمونه باغ تخت های ایرانی است و در زمینی مستطیلی شکل به مساحت پنج و نیم هکتار بنا شده و دارای سردر ورودی بسیار زیبایی است.
بناهای باغ عبارتند از كوشك اصلی يعنی سكونتگاه دائمی و يا فصل مالك كه در انتهای فوقانی باغ قرار دارد.
سردر خانه در مدخل باغ به صورت بنايی خطی جبهه ورودی باغ را اشغال كرده و در دو طبقه بنا گرديده است.
طبقه فوقانی دارای اطاقهايی است كه برای زندگی و پذيرايی پيش بينی شدهاند.
ساير بناهای خدماتی باغ از حصار اصلی استفاده نموده و به صورت ديواری مركب بناهای مختلف خدماتی را در نقاط مناسب در خود جا داده است.
این باغ علاوه بر سردر، شامل عمارت شاهنشین و حمام نیز میباشد.
در حال حاظر قسمت شاهنشین، به یک رستوران تبدیل شده و توسط بخش خصوصی اداره میشود.
در این باغ درختان میوه متنوعی به چشم میخورند و در جلوی عمارت هم حوضها و فوارهها آبنمای زیبایی را تشکیل دادهاند.
منبع آب باغ رودخانه کوچک تیگران است.
مسعودی بنای این باغ را از جنبههای مختلف معماری و نقش آب در آن بررسی کرده است .
هر ساله گردشگران از این باغ زیبای ایرانی بازدید میکنند و از زیبایی و طراوت آن لذت میبرند.
مسعودی، عباس (بهار ۱۳۸۳)، بررسی باغ شازده در ماهان کرمان، معماری و فرهنگ، شماره ۱۷، صص. ۱۶۸-۱۷۲.