LaDy Ds DeMoNa
10th May 2010, 02:13 PM
http://www.seemorgh.com/DesktopModules/iContent2/Files/60873.jpgزنان ایرانی در زمره زنان زیبای دنیا محسوب می‌شوند و استفاده زیاد از لوازم آرایش و آرایش‌های غلیظ تلاشی است برای برتری داشتن بر یکدیگر. شاید بتوان این رفتار را در میان دختران جوان عاملی برای ...
زنان ایرانی در زمره زنان زیبای دنیا محسوب می‌شوند و استفاده زیاد از لوازم آرایش و آرایش‌های غلیظ تلاشی است برای برتری داشتن بر یکدیگر. شاید بتوان این رفتار را در میان دختران جوان عاملی برای جذب پسران و یافتن شوهری مناسب نسبت داد ولی واقعیت جامعه ما، رواج فرهنگ آرایش در میان گروه‌های سنی مختلف بانوان است.
امروز مثل سال‌های دور، آرایش کردن دیگر گناه نیست. حالااگر صورتت ساده باشد، می‌گویند از قافله زیبایی عقب مانده‌ای.همین حرف و حدیث‌ها و هزاران حرف و حدیث دیگر باعث شده لوازم آرایش بین بانوان ایرانی و چه بسا آقایان، جای و جایگاهی پیدا کرده است.
دکتر «محمدعلی احمدیان» روانشناس و استاد دانشگاه علامه طباطبایی آرایش را نوعی روش برای جلب توجه می‌داند و می‌گوید: «در کشورهای اروپایی، آرایش کردن و خرید لوازم آرایشی مخصوص گروه سنی بالای 50 سال است؛ گروهی که به نوعی طراوت پوست خود را از دست داده‌اند و سعی میکنند با استفاده از این لوازم، خود را جوان‌تر نشان دهند. این قضیه در ایران برعکس است، دختران می‌خواهند در عین داشتن زیبایی جوانی، زیباتر به نظر برسند. این موضوع ریشه‌ای روانی دارد. مصرف لوازم آرایش در سال‌های پیش از اتقلاب هم در میان زنان و دختران ایرانی بسیار بالا بود. آنها می‌خواهند همواره و تحت هر شرایطی زیبا باشند و این رفتار، رفتاری عادی نیست.»
میل به زیبایی در زنان باعث می‌شود که آنها همواره تلاش کنند صورت و ظاهر مناسبی داشته باشند اما این توجه، به مکان و زمان هم اهمیت دارد: »آرایش کردن رفتار ناشایستی نیست اما آن هم جای خود را دارد. متاسفانه در جامعه ما «مکان»ها تعریف درستی ندارند. در فرهنگ جهانی، آرایش کردن به میهمانی‌ها و جشن‌ها ختم می‌شود نه به خرید در بازار یا محل کار. زنان ایرانی در زمره زنان زیبای دنیا محسوب می‌شوند و استفاده زیاد از لوازم آرایش و آرایش‌های غلیظ تلاشی است برای برتری داشتن بر یکدیگر. شاید بتوان این رفتار را در میان دختران جوان عاملی برای جذب پسران و یافتن شوهری مناسب نسبت داد ولی واقعیت جامعه ما، رواج فرهنگ آرایش در میان گروه‌های سنی مختلف بانوان است.»
نه تنها آرایش کردن، بلکه هر رفتار و کرداری که منجر به زیبایی شود، در جامعه ایرانی به سرعت رواج پیدا می‌کند. گویی همه انسان‌ها باید زیبا باشند و هر کسی هم که از این نعمت محروم است، باید به زور خود را همپای دیگران نشان دهد. دکتر احمدیان در این باره می‌گوید: «تنها آرایش کردن نیست. آمار جراحی‌های زیبایی در میان زنان و دختران ایرانی چندین برابر معیارهای جهانی است. انواع جراحی‌ها، مواد و دستگاه‌هایی که منجر به تغییری در ظاهر افراد شوند به سرعت از سوی جامعه پذیرفته می‌شوند. جراحی‌های زیبایی بینی، گونه، لب، استفاده از لیزر برای لاغری، برنزه کردن و حتی جراحی‌های لیزر و لیزیک برای حذف عینک را هم می‌توان در این گروه قرار داد. همه نمی‌توانند زیبا باشند و این کار یعنی دخالت در فلسفه زندگی. متاسفانه اوضاع وقتی بدتر می‌شود که برای دستیابی به این زیبایی، از هر وسیله و ابزاری استفاده میکنند. تعداد زنانی و دخترانی که به خاطر استفاده از مواد آرایشی تقلبی و یا دستگاه‌ها و وسایل غیراستاندارد، دچار بیماری و یا جراحت های عمیق می‌شوند که قابل جبران نیست.»
نبود نظارت بر لوازم آرایشی موجود در بازار، قیمت‌های متفاوت، رواج نوعی فرهنگ غلط میان بانوان و استقبال مردان و پسران از این فرهنگ از جمله عواملی است که آرایش را به نوعی در زمره فعالیت‌های روزانه و اجباری قشر زیادی از زنان جامعه گنجانده است. نگاهی به تصاویر یا حتی فیلم‌های غیروطنی، نشان از فرهنگی متفاوت در آن سوی مرزها دارد که در میان جوانان ایرانی جا باز می‌کند. دکتر احمدیان با تاکید بر جنبه‌های روانی آرایش کردن می‌گوید: «آرایش کردن و ایجاد تغییرات در صورت، مرزی برای دختران محسوب می‌شود.
آنها تا زمانی که دانش‌آموز هستند اجازه چنین کارهایی را ندارند و به محض آنکه از تحصیل در مدرسه فارغ می‌شوند، رفتاری شبیه ماردان و دیگر زنان را دستمایه قرار می‌دهند. آرایش کردن به نوعی، مرزی محسوب می‌شود که جایگاه دختران را در جامعه نشان می‌دهد. آنها با این رفتار ثابت میکنند که بزرگ شده‌اند و در جامعه حضوری متفاوت دارند. دختران با آرایش کردن سن خود را افزایش می‌دهند و این تا زمانی قابل قبول است. اگر بعد از سنی ازدواج نکنند و احساس کنند که این رفتار آنها را از سن واقعی‌شان دور کرده است، سعی میکنند آن را کنار بگذارند و یا به شکلی معتدل‌تر رفتار کنند. این رفتار، چه درست و چه غلط، سال‌هاست در جامعه ما جا افتاده است و زنان و مردان به یک اندازه از نظر روانی به آن احتیاج دارند اما تغییر آن در دراز مدت میسر می‌شود؛ اگر بنا به تغییر باشد.»
گردآوری:گروه خبر سیمرغ
زنان ایرانی در زمره زنان زیبای دنیا محسوب می‌شوند و استفاده زیاد از لوازم آرایش و آرایش‌های غلیظ تلاشی است برای برتری داشتن بر یکدیگر. شاید بتوان این رفتار را در میان دختران جوان عاملی برای جذب پسران و یافتن شوهری مناسب نسبت داد ولی واقعیت جامعه ما، رواج فرهنگ آرایش در میان گروه‌های سنی مختلف بانوان است.
امروز مثل سال‌های دور، آرایش کردن دیگر گناه نیست. حالااگر صورتت ساده باشد، می‌گویند از قافله زیبایی عقب مانده‌ای.همین حرف و حدیث‌ها و هزاران حرف و حدیث دیگر باعث شده لوازم آرایش بین بانوان ایرانی و چه بسا آقایان، جای و جایگاهی پیدا کرده است.
دکتر «محمدعلی احمدیان» روانشناس و استاد دانشگاه علامه طباطبایی آرایش را نوعی روش برای جلب توجه می‌داند و می‌گوید: «در کشورهای اروپایی، آرایش کردن و خرید لوازم آرایشی مخصوص گروه سنی بالای 50 سال است؛ گروهی که به نوعی طراوت پوست خود را از دست داده‌اند و سعی میکنند با استفاده از این لوازم، خود را جوان‌تر نشان دهند. این قضیه در ایران برعکس است، دختران می‌خواهند در عین داشتن زیبایی جوانی، زیباتر به نظر برسند. این موضوع ریشه‌ای روانی دارد. مصرف لوازم آرایش در سال‌های پیش از اتقلاب هم در میان زنان و دختران ایرانی بسیار بالا بود. آنها می‌خواهند همواره و تحت هر شرایطی زیبا باشند و این رفتار، رفتاری عادی نیست.»
میل به زیبایی در زنان باعث می‌شود که آنها همواره تلاش کنند صورت و ظاهر مناسبی داشته باشند اما این توجه، به مکان و زمان هم اهمیت دارد: »آرایش کردن رفتار ناشایستی نیست اما آن هم جای خود را دارد. متاسفانه در جامعه ما «مکان»ها تعریف درستی ندارند. در فرهنگ جهانی، آرایش کردن به میهمانی‌ها و جشن‌ها ختم می‌شود نه به خرید در بازار یا محل کار. زنان ایرانی در زمره زنان زیبای دنیا محسوب می‌شوند و استفاده زیاد از لوازم آرایش و آرایش‌های غلیظ تلاشی است برای برتری داشتن بر یکدیگر. شاید بتوان این رفتار را در میان دختران جوان عاملی برای جذب پسران و یافتن شوهری مناسب نسبت داد ولی واقعیت جامعه ما، رواج فرهنگ آرایش در میان گروه‌های سنی مختلف بانوان است.»
نه تنها آرایش کردن، بلکه هر رفتار و کرداری که منجر به زیبایی شود، در جامعه ایرانی به سرعت رواج پیدا می‌کند. گویی همه انسان‌ها باید زیبا باشند و هر کسی هم که از این نعمت محروم است، باید به زور خود را همپای دیگران نشان دهد. دکتر احمدیان در این باره می‌گوید: «تنها آرایش کردن نیست. آمار جراحی‌های زیبایی در میان زنان و دختران ایرانی چندین برابر معیارهای جهانی است. انواع جراحی‌ها، مواد و دستگاه‌هایی که منجر به تغییری در ظاهر افراد شوند به سرعت از سوی جامعه پذیرفته می‌شوند. جراحی‌های زیبایی بینی، گونه، لب، استفاده از لیزر برای لاغری، برنزه کردن و حتی جراحی‌های لیزر و لیزیک برای حذف عینک را هم می‌توان در این گروه قرار داد. همه نمی‌توانند زیبا باشند و این کار یعنی دخالت در فلسفه زندگی. متاسفانه اوضاع وقتی بدتر می‌شود که برای دستیابی به این زیبایی، از هر وسیله و ابزاری استفاده میکنند. تعداد زنانی و دخترانی که به خاطر استفاده از مواد آرایشی تقلبی و یا دستگاه‌ها و وسایل غیراستاندارد، دچار بیماری و یا جراحت های عمیق می‌شوند که قابل جبران نیست.»
نبود نظارت بر لوازم آرایشی موجود در بازار، قیمت‌های متفاوت، رواج نوعی فرهنگ غلط میان بانوان و استقبال مردان و پسران از این فرهنگ از جمله عواملی است که آرایش را به نوعی در زمره فعالیت‌های روزانه و اجباری قشر زیادی از زنان جامعه گنجانده است. نگاهی به تصاویر یا حتی فیلم‌های غیروطنی، نشان از فرهنگی متفاوت در آن سوی مرزها دارد که در میان جوانان ایرانی جا باز می‌کند. دکتر احمدیان با تاکید بر جنبه‌های روانی آرایش کردن می‌گوید: «آرایش کردن و ایجاد تغییرات در صورت، مرزی برای دختران محسوب می‌شود.
آنها تا زمانی که دانش‌آموز هستند اجازه چنین کارهایی را ندارند و به محض آنکه از تحصیل در مدرسه فارغ می‌شوند، رفتاری شبیه ماردان و دیگر زنان را دستمایه قرار می‌دهند. آرایش کردن به نوعی، مرزی محسوب می‌شود که جایگاه دختران را در جامعه نشان می‌دهد. آنها با این رفتار ثابت میکنند که بزرگ شده‌اند و در جامعه حضوری متفاوت دارند. دختران با آرایش کردن سن خود را افزایش می‌دهند و این تا زمانی قابل قبول است. اگر بعد از سنی ازدواج نکنند و احساس کنند که این رفتار آنها را از سن واقعی‌شان دور کرده است، سعی میکنند آن را کنار بگذارند و یا به شکلی معتدل‌تر رفتار کنند. این رفتار، چه درست و چه غلط، سال‌هاست در جامعه ما جا افتاده است و زنان و مردان به یک اندازه از نظر روانی به آن احتیاج دارند اما تغییر آن در دراز مدت میسر می‌شود؛ اگر بنا به تغییر باشد.»
گردآوری:گروه خبر سیمرغ