s@ba
13th April 2010, 08:40 PM
http://khabaronline.ir/images/position1/2010/4/10-4-13-12582212_881016_l600.jpg
اسفندماه سال گذشته یکی از تهیه کنندگان سینمای ایران در برنامه «دو قدم مانده به صبح» حضور پیدا کرد و در این برنامه زنده تلویزیونی مدعی شد که سینمای ایران «مافیا» ندارد.
جهان نوشت: چندی پیش علیرضا سجاد پور در یک اظهار نظر عنوان کرد که تولید فیلم‌های سخیف کمدی محدود می‌شود و بلافاصله پس از آن شورای صنفی قرار داد نمایش 2 فیلم کمدی را در سینماهای کشور به ثبت رساند تا مشخص شود اظهار نظرهای مسئولین وزارت ارشاد اکثر اوقات متأسفانه فقط در حد شعار است و کسانی که خط و ربط سینمای ایران را مشخص می‌کنند افراد دیگری هستند!
بنابراین در نظر داریم در یادداشت‌های متوالی به این مناسبات بیشتر بپردازیم:
1) روند اکران یک فیلم سینمایی بطور معمول:
تهیه کننده یک فیلم پس از آنکه فیلم آماده نمایش شد و مجوزهای لازم را دریافت کرد، باید با یک پخش کننده فیلم (که تعداد آنها محدود و فقط چند دفتر سینمایی، مجوز این کار را دارند) قرار داد ببندد. پس از آن این پخش کننده باید با سینمادارها قرارداد ببندند و این قرار داد در شورای صنفی به ثبت برسد و فیلم روانه اکران شود.
نکته: در این میان تعیین کننده منافع سینمای ایران و سرنوشت سینما 3 گروه تهیه کننده، پخش کننده و سینمادار هستند.
اما نکته قابل تامل این است که تعدادی از سینماگران در این بین هم نقش سینمادار را دارند،هم پخش کننده فیلم و هم تهیه کننده فیلم!!!
به این مناسبات توجه کنید:
محمد حسین.ف:
- تهیه کننده فیلم
- پخش کننده فیلم
- سینمادار (رئیس سینما)
یکی از مراکز سینمایی دولتی:
- تهیه کننده فیلم
- پخش کننده فیلم
- سینمادار
م.ش:
- تهیه کننده
- پخش کننده
- سینمادار
این بدان معناست که به عنوان مثال حسین .ف بلافاصله پس از آماده شدن فیلم ....به تهیه کنندگی خودش، پخش آن را نیز خود بر عهده می‌گیرد و با سینمادار که خود باشد بلافاصله قرارداد می‌بندد و فیلم از تولید به مصرف و با هر کیفیت روانه اکران می‌شود.
یا م. ش خود تهیه می‌کند خود پخش می‌کند و خود با سینمادار که خودش باشد قرار داد می‌بندد.
حال جای سؤال است؛ در جایی که یک نفر هم تولید کننده است، هم پخش کننده و هم سینمادار (یعنی 3 رکن اساسی یک فیلم) چگونه می‌توان از حقوق مادی و معنوی سایر تهیه کنندگان دفاع کرد؟
اما:
2) گروههای سینمایی تعیین کننده کدامند:
سینماها برای اکران به گروههای سینمایی قدس، آفریقا، استقلال، عصر جدید، آزادی و آزاد تقسیم بندی شده است. ضمنا اهمیت سینمای «اریکه ایرانیان» در این بین را نباید نادیده گرفت.
اما متاسفانه خلأ قوانین جامع در این بین باعث شده تا تنها یک نفر از این بین بتواند سرنوشت یک فیلم را مشخص کند. به این گونه که مثلا رئیس یکی از این سینماها هر فیلمی را که بپسندد می‌تواند قرار داد ببندد و زیر گروههای آن نیز موظف به اکران است. یا اگر فیلمی را نپسندد فیلم از قافله اکران بدور خواهد ماند؛ دیگران نیز به همین شکل!
3) زد و بند در سینماهای دولتی:
در این گروههای سینمایی، سینما آفریقا برای بنیاد مستضعفان و جانبازان، سینما آزادی برای شهرداری و گروه استقلال برای حوزه هنری است که به گفته کارشناسان مافیای سینمای ایران، این بخش دولتی را دور زده و یا به نوعی در خود حل کرده است.
4) تکلیف سایر تهیه کنندگان و پخش کنندگان چه می شود:
نظر به همین مناسبات که در بالا ذکر شد، تهیه کننده‌ای می‌تواند فیلمش را اکران کند که جزو مناسبات فوق‌الذکر باشد و گرنه سرنوشت فیلم را باید در شبکه ویدیویی جستجو کرد و به همین منظور بسیاری از پخش کنندگان خارج از این مناسبات، بیکارمی‌شوند؛ فیلم‌های فرهنگی که خارج از این مناسبات تولید شده‌اند، در پشت اکران می‌مانند؛ سرمایه‌گذاران خارج از این مناسبات فراری می‌گردند؛ کارگردانان شاخصی مانند فرزاد موتمن، مش ماشالایی می‌شوند(!) و نهایتا سینمای ایران در آغاز تنزل و ابتذال قرار می‌گیرد.
5) آیا نهاد نظارتی برای جلوگیری از این زد و بندها وجود ندارد:
البته یک تشکل نظارتی وجود دارد که قرار است از زد و بندهای سینمایی در مناسبات بالا جلوگیری کند؛ شورای صنفی!
و نکته جالب اینجاست که همه افرادی که در بالا ذکر شد در این شورا همین نقش را به عهده دارند. البته نماینده وزارت ارشاد هم در این بین حضور دارد! در شورای صنفی چه اتفاقی می‌افتد و چه کسانی هستند، به این موضوع بیشتر خواهیم پرداخت ........
خبرآنلاین
اسفندماه سال گذشته یکی از تهیه کنندگان سینمای ایران در برنامه «دو قدم مانده به صبح» حضور پیدا کرد و در این برنامه زنده تلویزیونی مدعی شد که سینمای ایران «مافیا» ندارد.
جهان نوشت: چندی پیش علیرضا سجاد پور در یک اظهار نظر عنوان کرد که تولید فیلم‌های سخیف کمدی محدود می‌شود و بلافاصله پس از آن شورای صنفی قرار داد نمایش 2 فیلم کمدی را در سینماهای کشور به ثبت رساند تا مشخص شود اظهار نظرهای مسئولین وزارت ارشاد اکثر اوقات متأسفانه فقط در حد شعار است و کسانی که خط و ربط سینمای ایران را مشخص می‌کنند افراد دیگری هستند!
بنابراین در نظر داریم در یادداشت‌های متوالی به این مناسبات بیشتر بپردازیم:
1) روند اکران یک فیلم سینمایی بطور معمول:
تهیه کننده یک فیلم پس از آنکه فیلم آماده نمایش شد و مجوزهای لازم را دریافت کرد، باید با یک پخش کننده فیلم (که تعداد آنها محدود و فقط چند دفتر سینمایی، مجوز این کار را دارند) قرار داد ببندد. پس از آن این پخش کننده باید با سینمادارها قرارداد ببندند و این قرار داد در شورای صنفی به ثبت برسد و فیلم روانه اکران شود.
نکته: در این میان تعیین کننده منافع سینمای ایران و سرنوشت سینما 3 گروه تهیه کننده، پخش کننده و سینمادار هستند.
اما نکته قابل تامل این است که تعدادی از سینماگران در این بین هم نقش سینمادار را دارند،هم پخش کننده فیلم و هم تهیه کننده فیلم!!!
به این مناسبات توجه کنید:
محمد حسین.ف:
- تهیه کننده فیلم
- پخش کننده فیلم
- سینمادار (رئیس سینما)
یکی از مراکز سینمایی دولتی:
- تهیه کننده فیلم
- پخش کننده فیلم
- سینمادار
م.ش:
- تهیه کننده
- پخش کننده
- سینمادار
این بدان معناست که به عنوان مثال حسین .ف بلافاصله پس از آماده شدن فیلم ....به تهیه کنندگی خودش، پخش آن را نیز خود بر عهده می‌گیرد و با سینمادار که خود باشد بلافاصله قرارداد می‌بندد و فیلم از تولید به مصرف و با هر کیفیت روانه اکران می‌شود.
یا م. ش خود تهیه می‌کند خود پخش می‌کند و خود با سینمادار که خودش باشد قرار داد می‌بندد.
حال جای سؤال است؛ در جایی که یک نفر هم تولید کننده است، هم پخش کننده و هم سینمادار (یعنی 3 رکن اساسی یک فیلم) چگونه می‌توان از حقوق مادی و معنوی سایر تهیه کنندگان دفاع کرد؟
اما:
2) گروههای سینمایی تعیین کننده کدامند:
سینماها برای اکران به گروههای سینمایی قدس، آفریقا، استقلال، عصر جدید، آزادی و آزاد تقسیم بندی شده است. ضمنا اهمیت سینمای «اریکه ایرانیان» در این بین را نباید نادیده گرفت.
اما متاسفانه خلأ قوانین جامع در این بین باعث شده تا تنها یک نفر از این بین بتواند سرنوشت یک فیلم را مشخص کند. به این گونه که مثلا رئیس یکی از این سینماها هر فیلمی را که بپسندد می‌تواند قرار داد ببندد و زیر گروههای آن نیز موظف به اکران است. یا اگر فیلمی را نپسندد فیلم از قافله اکران بدور خواهد ماند؛ دیگران نیز به همین شکل!
3) زد و بند در سینماهای دولتی:
در این گروههای سینمایی، سینما آفریقا برای بنیاد مستضعفان و جانبازان، سینما آزادی برای شهرداری و گروه استقلال برای حوزه هنری است که به گفته کارشناسان مافیای سینمای ایران، این بخش دولتی را دور زده و یا به نوعی در خود حل کرده است.
4) تکلیف سایر تهیه کنندگان و پخش کنندگان چه می شود:
نظر به همین مناسبات که در بالا ذکر شد، تهیه کننده‌ای می‌تواند فیلمش را اکران کند که جزو مناسبات فوق‌الذکر باشد و گرنه سرنوشت فیلم را باید در شبکه ویدیویی جستجو کرد و به همین منظور بسیاری از پخش کنندگان خارج از این مناسبات، بیکارمی‌شوند؛ فیلم‌های فرهنگی که خارج از این مناسبات تولید شده‌اند، در پشت اکران می‌مانند؛ سرمایه‌گذاران خارج از این مناسبات فراری می‌گردند؛ کارگردانان شاخصی مانند فرزاد موتمن، مش ماشالایی می‌شوند(!) و نهایتا سینمای ایران در آغاز تنزل و ابتذال قرار می‌گیرد.
5) آیا نهاد نظارتی برای جلوگیری از این زد و بندها وجود ندارد:
البته یک تشکل نظارتی وجود دارد که قرار است از زد و بندهای سینمایی در مناسبات بالا جلوگیری کند؛ شورای صنفی!
و نکته جالب اینجاست که همه افرادی که در بالا ذکر شد در این شورا همین نقش را به عهده دارند. البته نماینده وزارت ارشاد هم در این بین حضور دارد! در شورای صنفی چه اتفاقی می‌افتد و چه کسانی هستند، به این موضوع بیشتر خواهیم پرداخت ........
خبرآنلاین