روزي كه آرزوهاي دريايي عراق به قعر آب‌ها رفت

[Isengard]

برگرفته از سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، معاونت سیاسی




http://www.iran-newspaper.com/1384/840906/html/237651.jpg



روزي كه آرزوهاي دريايي عراق به قعر آب‌ها رفت


هفتم آذرماه يادآور عمليات پيروزمندانه‌اي است كه طي آن، نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران با اجراي عملياتي متهورانه، ضمن انهدام اسكله نفتي البكر و الاميه چندين ناو جنگي و هواپيماي دشمن را به قعر دريا فرستادند.


نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران همچون ساير نيروها در عرصه دفاع مقدس ضمن پاسداري از حريم مرزهاي آبي كشور ابتكار عمليات دريايي را در هر شرايط زماني از دشمن سلب كرد.
هفتم آذرماه سال 59 سرآغاز عمليات پيروزمند نيروي دريايي بود كه در آن خاطره انگيز واحدهاي شناور نيروي دريايي با اجراي عملياتي متهورانه، ضمن انهدام اسكله نفتي البكر و الاميه چندين ناو جنگي و هواپيماي دشمن را به قعر دريا فرستادند.
در اين عمليات پيروزمند كه با همكاري تيزپروازان نيروي هوايي صورت گرفت، ضرباتي سنگين بر پيكره نيروي هوايي و دريايي عراق وارد شد بطوري كه هيچ گاه نتوانست از اثرات اين شكست رها شود.

* عمليات مروارید

در سپيده دم هفتم آذرماه 1359، قهرمانان نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران، طي عملياتي موسوم به «مرواريد» درس تلخي به مزدوران دريايي عراق دادند به طوري كه در لحظات اوليه اين عمليات متهورانه دريايي، سلحشوران اين نيرو توانستند هفت ناوچه مدرن و اژدرافكن عراق موسوم به «اوزا» را در حوالي سكوهاي نفتي البكر و الاميه كه جنبه اقتصادى و بسيار مهمي براى دولت عراق داشت، به قعر دريا بفرستند.
در ادامه اين عمليات، چند فروند ديگر از ناوها و قايق‌هاي دشمن، توسط ناوچه هميشه قهرمان «پيكان» نابود شد و تعدادي از هلي كوپترهاي دشمن نيز كه از ناوهاي عراق پشتيباني مي‌كردند، ساقط و چندين فروند از هواپيماهاي دشمن نيز توسط تيزپروازان نيروي هوايي و ناوچه قهرمان پيكان سرنگون شد و بسياري از نفرات دشمن كه بر روي ناوها و ناوچه‌هاي جنگي خود مستقر بودند به هلاكت رسيدند و بسياري نيز خود را تسليم نيروهاي ايراني كردند و سكوهاي نفتي البكر و الاميه به دست نيروي دريايي ايران افتاد.
قهرمانان ناوچه هميشه جاودان پيكان همچنين در حوالى محل اصلى درگيرى، توانستند دو فروند هلى‌كوپتر و يك فروند از هواپيماهاى ميگ عراقى را در دريا سرنگون كند.
در ادامه اين عمليات نيروهاى ايراني به آخرين منطقه شمال خليج فارس يعنى خور عبدالله در سواحل و مرز دريايى عراق هجوم بردند و بيش از 90 درصد از يگان‌ها ونيروهاى پشتيبانى كننده ناوگان درگير دريايى عراق را منهدم كنند.
سرانجام پس از ساعت‌ها نبرد بي‌‌امان، هنگام ظهر، در حالي كه دلاور مردان نيروي دريايي، آخرين گلوله‌هاي خود را به سوي دشمن نشانه مي‌رفتند، ناوچه پيكان مورد اصابت چند موشك قرار گرفت و با پرسنل شجاع خود در شمال خليج فارس، در دل آب‌هاي گرم و نيلگون آن جاي گرفت و بدين وسيله صفحه زرين ديگري بر تاريخ نبردهاي دريايي كشور افزوده شد و نتيجه اين مصاف، انهدام بزرگ‌ترين پايانه‌هاي صدور نفت منطقه و از كار انداختن بيش از 50% از توان رزمي نيروي دريايي عراق، همراه با از دست دادن چند فروند ناوچه و هواپيما بود.
نتيجه اين نبرد آن‌چنان در روحيه افراد نيروي دريايي دشمن اثر گذاشت كه تا پايان جنگ حركت چندان مهمي در دريا از آن‌ها مشاهده نشد و در طول جنگ نيز فعاليت دريايي دشمن، با استفاده از هواپيماها و تجهيزات اهدايي از شرق و غرب، از جمله جنگنده‌هاي ميراژ، محدود به حمله ناجوانمردانه عليه هدف‌هاي غير نظامي و بي‌دفاع از جمله كشتي‌هاي تجاري و نفتكش‌ها شده بود.
در آن زمان، امام راحل(ره) درباره رزم سلحشوران جان بركف نيروى دريايى در هفتم آذر فرمودند: «... رويارويى نيروى دريايى ارتش با دشمن و آن همه افتخارات رزم، رشادت، شهامت و شهادت نشانه‌اى از اقتدار و اعتبار اين نيروى بزرگ و سرافراز است...»
قهرمانان سرفراز عمليات موفق و پيروز «مرواريد» در هفتم آذر سال 59 چنان ضربات مهلكى بر پيكره نيروى دريايى دشمن وارد كردند كه اميد فتح جبهه دريا را در مغز صدام حسين و سردمداران بعثى رژيم عراق به خاك سياه تبديل كردند.
صدام حسين در روز 30 نوامبر (10 آذر 59) در جلسه اى با حضور فرماندهان جنگى در دفتر كارش به مسؤولان حمله كننده در بخش شمال خليج فارس گفته بود كه شنيدن خبر واقعه 7 آذر و عمليات مرواريد و كسب پيروزى قاطع ايرانى ها در اين عمليات، بدترين خبر در طول زندگى وى بوده است.
امام خمينى (ره) بنيانگذار جمهوري اسلامي ايران نيز، در وصيت نامه خويش بخشى از پيام خود را خطاب به نيروهاى مسلح به نيروى دريايى ارتش جمهورى اسلامى ايران اختصاص دادند و در اين باره چنين گفتند: «نيروى دريايى بحمدالله در آب‌هاى خليج فارس و مرزهاى آبى كشور در عرصه دفاع مقدس از كشور اسلامى مان چون نگينى درخشنده است و برعرشه كشتى افتخار و صلابت خود استوار ايستاده است...» و از اين رو بود كه بنا بر فرمان امام راحل(ره) در سال 59، روز هفتم آذر به نام «روز نيروى دريايى» لقب گرفت.

[Isengard]

فرمانده ناوچه پیکان

شهید محمد ابراهیم همتی


http://www.qudsdaily.com/archive/1387/html/9/1387-09-07/picture/9-6.jpg





پدر شهید :

محمد ابراهیم اولین فرزند از 6 فرزند ما بود و در آخرین ماه زمستان سال 1329 در شهرستان به دنیا آمد .بعد از گذشت 6 سال از تولدش به تهران مهاجرت کردیم .او به مدرسه رفت و تا کسب دیپلم همیشه جزو بهترین شاگردان مدرسه بود .در سال 1348 بعد از اخذ دیپلم از دبیرستان رودکی با وجود اینکه در رشته مهندسی دانشگاه تهران قبول شده بود به دلیل علاقه ای که به دریا داشت ،نیروی در یایی را بر گزید و جهت طی دوره های ناوبری و فرماندهی کشتی به آلمان اعزام شد و در آنجا نیز در بین دانشجویان 70 کشور جهان ،رتبه اول را به خود اختصاص داد و به تهران باز گشت .
پس از بازگشت از آلمان جهت تکمیل مهارتها و تخصصهای دریا نوردی مجددا به کشور های سوئد و فرانسه اعزام شد و تا سال 1357 در آنجا به تحصیل مشغول بود .پس از اتمام دوره های تخصصی به ایران باز گشت و در منطقه دوم دریایی بوشهر مشغول به خدمت گردید .
دست سرنوشت به گو نه ای باور نکردنی شهیدهمتی را به ناوچه پیکان پیوند می زند چرا که همزمان با تحصیل در فرانسه ،ناوچه پیکان به سفارش ایران در این کشور ساخته می شود و شهید همتی با همین ناوچه به ایران باز می گردد ودرپیکان ناوچه مشغول خدمت می گردید .
بیش از دو سال از آمدنش به ایران می گذشت و او در بوشهر و بر روی ناوچه پیکان خدمت می کرد که جنگ آغاز شد .روز 31 شهریور سال 1359 که حمله نیروهای عراقی به کشور آغاز شد محمد ابراهیم در مرخصی به سر می برد و تهران بود. بعد از ظهر که به فرودگاه مهر آباد حمله شد ویورش نیروهای عراقی از طریق رادیو و تلوریون اعلام گردید ،بلافاصله برای تهیه بلیط هواپیما از خانه بیرون رفت اما چند ساعت بعد با نا راحتی به خانه بر گشت و گفت :به علت حمله به فرودگاهها تمام پرواز ها لغو شده و هیچگونه پروازی صورت نمی گیرد .
آرام و قرار نداشت و اصرار داشت که شبانه به سوی بوشهر حرکت کند چرا که می گفت :در بوشهر به کمک او نیاز دارند ،بلافاصله همان شب لباس هایش را جمع کرد و با اتوبوس به شیراز رفت و از آنجا با سواری خود را به بوشهر رساند .
سه ماه بعد در هفتم آذر سال 1359 در عملیات مروارید ناوچه اش هدف
مو شک قرار گرفت و او به همراه ناوچه پیکان در آبهای خلیج فارس ماوا گرفت .

محمد اسماعیل همتی برادر شهید:

من مدتی در کشور آلمان بودم که این موضوع همزمان شد با آمدن محمد ابراهیم به آلمان و در آنجا می دیدم که با چه شور و علاقه ای تحصیلش را ادامه می داد .او علاقه بسیار شدیدی به ایران داشت و در طول سالهایی که در خارج بود مدام از ایران حرف می زد و به فکر پدر و مادر بود .

مادر شهید:

محمد ابراهیم علاقه بسیاری به امام حسین (ع) داشت و از روز اول محرم همیشه لباس مشکی می پوشید و زمانی که کوچکتر بود و تنها 10 یا 12 سال داشت با دوستانش تکیه درست کرده و هیات راه می انداختند .
محمد ابراهیم خیلی کنجکاو بود و علاقه زیادی به تجربه کسب کردن و آزمایش کردن هر چیزی داشت و حتی با یک سری وسایل ابتدایی در زیر زمین منزل ،تاریک خانه عکاسی درست کرده بود و عکس هایی را هم می گرفت و خودش ظاهر می کرد و همیشه به جای حرف زدن عمل می کرد .
محبت جزءلاینفک اخلاق محمد ابراهیم بود و به همه احترام می گذاشت ،حتی برای کودکان 5- 6 ساله ،او لحظه ای از حال من و پدرش غافل نمی شد و با اینکه پس از استخدام در نیروی در یایی سالهای متمادی در کشور های آلمان و فرانسه دوره می دید و از خانه دور بود هفته ای یکی دو بار تماس
می گرفت و از احوال ما و خواهر و برادرانش می پرسید و سراغ دوستان و فامیل را می گرفت .

مجتبی مسیحی همرزم شهید:

او فرماندهی لایق و جسور بود و در همان ماههای ابتدایی جنگ حجم بسیا ر با لایی از ماموریت های دریایی را به وسیله ناوچه پیکان به انجام می رساند ،اخلاق خیلی خوبی داشت و با پرسنل در مواقع ضروری مشورت می کرد .
یادم می آید عملیات مروارید به پایان رسیده بود و ما از اسکله های البکر و الامیه عراق دور می شدیم که شهید همتی مرا صدا زد تا بر روی عرشه بروم ،48 ساعت از آغاز عملیات گذشته بود و من چون افسر مخابرات و مسئول رادار ناوچه بودم در طول این 48 ساعت استراحت نکرده بودم .از من تشکر کرد و با دست بر روی شانه ام زد و بیشترین علت موفقیت ناوچه و عملیات را به من نسبت داد .در این حین ناگهان صدای فریاد بچه های ناوچه بلند شد که موشک به سمت ما می آید ،انتظار حمله را نداشتیم .شهید حفیظی که معاون شهید همتی بود به سمت سکان دوید و آن را به طور کامل به سمت چپ تکان داد اما متاسفانه موشک به قسمت انتهایی ناوچه اصابت کرد و من به داخل آب پرتاب شدم .زمانی که به خود آمدم ناوچه در حال غرق شدن است و هواپیماهای دشمن با شلیک خود به سمت ناوچه آن را مورد اصابت قرار داده بودند.
شهید همتی را در آخرین لحضات بر روی ناوچه که در حال غرق شدن بود دیدم اما هیچوقت پیکر محمد ابراهیم پیدا نشد و به مانند پیکان در قعر آبهای خلیج همیشه فارس ،ماوا گرفت .

[Isengard]

http://www.qudsdaily.com/archive/1387/html/9/1387-09-07/picture/9-7.jpg



ناخدا دوم بازنشسته محمد خاكشوري:


آن روز شهيد همتي فرمانده ناوچه پيكان روي اسكله مرا ديد، ما در فرانسه با ايشان همسفر بوديم و همديگر را خوب مي شناختيم، به من گفت امشب برويم، مأموريت ويژه اي هست. آن روز من رفتم كارها را سر و سامان دهم تا با ايشان راهي شوم كه توفيق نبود و نگهبان پيدا نكردم تا جايگزين كنم و به ناوچه پيكان نرسيدم. ولي دو شب بعد با ناوچه جوشن رفتيم تا عمليات را از ناوچه پيكان تحويل بگيريم.
روز هفتم آذر ناوچه پيكان با عمليات «مرواريد» موفق شد دو سكوي مهم البكر و الاميه را فتح كند.
ناخدا خاكشوري به اتفاقات مهم آن روز اشاره مي كند و اظهار مي دارد: ناوچه پيكان ساعت 12.30همان روز پس از فتح دو سكوي نفتي مهم عراق توسط هواپيماهاي عراقي مورد اصابت موشك قرار گرفت و در دريا غرق شد تعدادي از كاركنان با بالگردهاي خودي نجات يافتند.
ناخدا محمد همتي كه از فرماندهان بسيار مقتدر، جسور و ورزيده بود، همراه با تعدادي از نيروهاي خودي در عمليات «مرواريد» به شهادت رسيدند.
ناخدا خاكشوري از غيرتمندي كاركنان نيروي دريايي و اشتياق آنها براي دفاع از كشور خاطرات فراوان دارد و مي گويد: هيچكس منتظر امريه نبود همه براي رفتن از هم پيشي مي گرفتند، يعني مي خواهم به اين واقعيت اقرار كنم كه حتي نيروهاي نظامي هم با همان روحيه بسيجي براي دفاع از كشور از هم سبقت مي گرفتند.
قدرت در دريا دست ما بود. ما بعد از هفت آذر به صورت شبانه روزي در واحدهاي شناور خود بوديم تا هر لحظه كه نياز باشد مأموريت خود را انجام دهيم. البته عراق ديگر نقشي نداشت و ما بيشتر براي جلوگيري از شيطنت هاي استكبار جهاني گشت زني مي كرديم. در عين حال كه قدرت دست ما بود استكبار جهاني با هواپيماهاي سوپر اتاندارد و سوپر جنرال صدام را تجهيز كردند تا بتوانند او را سر پا نگهدارند و علت مهم طولاني شدن جنگ هم كمكهاي همه جانبه كشورهاي ديگر به عراق بود و گرنه چنانچه خود عراق بود همان ماه اول شكست مي خورد و عقب نشيني مي كرد.

در عمليات والفجر 4 و والفجر 8 كه به فتح بندر فاو منجر شد، نيروهاي دريايي وارد جبهه زميني شد و در ساحل توپ مستقر كرد تا از ساحل، دريا را هم تحت نظر داشته باشد.
وي ادامه مي دهد: يادم هست وسعت عمليات والفجر 8 بسيار زياد بود هنگام عمليات دريا طوفاني نمي شد، نبرد دريايي در جنگ فقط نبرد با دشمن نيست، بلكه مشكلات ديگري مثل طوفان و غرق شدن و كوسه و... هم هست. در آن طوفان ناوچه ها 40 مايل از خارك دور شدند. بدون اينكه خودمان بخواهيم. اما با تمام اين موانع طبيعي و شيطنت هاي استكبار جهاني ما روحيه بالايي داشتيم كه همان روحيه باعث شد سالها مقاومت و صبر كنيم.