moji5
8th March 2010, 02:20 AM
محققان در MIT و گروه پزشکی هاروارد نانو ذرات ویژه ای (نانو خارها) ساخته اند که می تواند به دیواره های سرخرگ چسبیده و به آهستگی محموله های دارویی خود را رها کند
فارس: اين سيستم به صورت بالقوه يك جايگزين مناسب براي استنت‌هاي رهاكننده دارو در بعضي از بيماران داراي بيماري قلبي- عروقي، ارائه مي‌كند.
اين نانوذرات كه نانوخار ناميده شده‌اند با قطعه‌هاي پروتئيني ريزي روكش‌داده مي‌شوند. اين قطعه‌هاي پروتئيني به آنها اجازه مي‌دهند كه به ديواره‌هاي سرخرگ آسيب‌ديده بچسبند.
آنها به محض چسبيدن مي‌توانند داروهايي از قبيل پاكليتاكسل را رها كنند. اين دارو از تقسيم سلولي جلوگيري مي‌كند و از رشد محل التيام زخم كه مي‌تواند سرخرگ‌ها را مسدود كند، ممانعت مي‌كند.
يكي از روش‌هاي استاندارد كنوني براي درمان سرخرگ‌هاي آسيب‌ديده و مسدود‌شده، كاشت يك استنت مجرادار مي‌باشد كه سرخرگ را باز نگه مي‌دارد و داروهايي از قبيل پاكليتاكسل را رها مي كند.
اين محققان اميد دارند كه براي درمان آسيب قرار گرفته در مكان‌هايي كه براي اين استنت مناسب نيستند. مانند نزديك يك انشعاب در سرخرگ نانوخارهاي جديدشان را بتوان همراه با اين استنت‌ها يا به جاي آنها استفاده كرد.
اين نانوخارها يك ساختار معروف به غشاء سرداب را هدف‌گيري مي‌كنند. اين غشاء روي ديوارهاي سرخرگ قرار دارد، اما فقط هنگامي كه اين ديوارها صدمه مي‌بينند، در معرض قرار مي گيرد.
اين محققان براي ساخت نانوذرات‌شان مجموعه‌اي از رشته‌هاي پپتيدي كوتاه را بررسي كردند؛ تا آن رشته پپتيدي كه مؤثرترين پيوند را با مولكول‌هاي روي سطح غشاء سرداب، ايجاد مي‌كند؛ را پيدا كنند. آنها بهترين رشته (رشته هفت-آمينو-اسيد به نام C11) را براي روكش‌دهي لايه بيروني نانوذرات‌شان، استفاده كردند.
هسته داخلي اين نانوذرات، دارويي را حمل مي‌كند كه با زنجيره پليمري بنام PLA پيوند داده است. اين دارو فقط هنگامي كه از اين زنجيره پليمري جدا شود، مي‌تواند رها شود. اين جداسازي به تدريج با يك واكنش به نام هيدروليز استر اتفاق مي‌افتد.
نتايج اين تحقيق در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.
فارس: اين سيستم به صورت بالقوه يك جايگزين مناسب براي استنت‌هاي رهاكننده دارو در بعضي از بيماران داراي بيماري قلبي- عروقي، ارائه مي‌كند.
اين نانوذرات كه نانوخار ناميده شده‌اند با قطعه‌هاي پروتئيني ريزي روكش‌داده مي‌شوند. اين قطعه‌هاي پروتئيني به آنها اجازه مي‌دهند كه به ديواره‌هاي سرخرگ آسيب‌ديده بچسبند.
آنها به محض چسبيدن مي‌توانند داروهايي از قبيل پاكليتاكسل را رها كنند. اين دارو از تقسيم سلولي جلوگيري مي‌كند و از رشد محل التيام زخم كه مي‌تواند سرخرگ‌ها را مسدود كند، ممانعت مي‌كند.
يكي از روش‌هاي استاندارد كنوني براي درمان سرخرگ‌هاي آسيب‌ديده و مسدود‌شده، كاشت يك استنت مجرادار مي‌باشد كه سرخرگ را باز نگه مي‌دارد و داروهايي از قبيل پاكليتاكسل را رها مي كند.
اين محققان اميد دارند كه براي درمان آسيب قرار گرفته در مكان‌هايي كه براي اين استنت مناسب نيستند. مانند نزديك يك انشعاب در سرخرگ نانوخارهاي جديدشان را بتوان همراه با اين استنت‌ها يا به جاي آنها استفاده كرد.
اين نانوخارها يك ساختار معروف به غشاء سرداب را هدف‌گيري مي‌كنند. اين غشاء روي ديوارهاي سرخرگ قرار دارد، اما فقط هنگامي كه اين ديوارها صدمه مي‌بينند، در معرض قرار مي گيرد.
اين محققان براي ساخت نانوذرات‌شان مجموعه‌اي از رشته‌هاي پپتيدي كوتاه را بررسي كردند؛ تا آن رشته پپتيدي كه مؤثرترين پيوند را با مولكول‌هاي روي سطح غشاء سرداب، ايجاد مي‌كند؛ را پيدا كنند. آنها بهترين رشته (رشته هفت-آمينو-اسيد به نام C11) را براي روكش‌دهي لايه بيروني نانوذرات‌شان، استفاده كردند.
هسته داخلي اين نانوذرات، دارويي را حمل مي‌كند كه با زنجيره پليمري بنام PLA پيوند داده است. اين دارو فقط هنگامي كه از اين زنجيره پليمري جدا شود، مي‌تواند رها شود. اين جداسازي به تدريج با يك واكنش به نام هيدروليز استر اتفاق مي‌افتد.
نتايج اين تحقيق در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.