آبجی
7th March 2010, 02:10 PM
هنوز مانده بود به طلوع!
در میان نعره های شیطان در عشرتکده های آزین بسته ی شهر،
در میان قهقهه ی شراب آویخته بر چانه ی بدمستی، در میان ستارگان نقش بسته در چشمان همیشه به خواب رفته ی دختران بی گناه درون خاک،
در میان هلهله و سوت کشیدنها، پای بتکده های چوبین، (1)
در میان تعصبهای آفت زده ی بدنهای پوسیده در لشکرکشی های چند صد ساله، (2)
در میان اندام های نقش بسته در شعرهای شهوت ران آویخته بر خانه ی سنگی کعبه،(3)
در میان فریادهای استخوانهای رنج کشیده ی شکننده زیر پای ارباب گردن کشیده ی زینت بسته،
در میان نَسَبهای گم شده بین زنان قسمت شده در خیمه های خاموش طایفه، (4)
در میان ابرها،
تیرگی ها،
باتلاق ها،
جنگها...؛
چیزی مثل خدا گم شده بود!
چیزی مثل عشق،
مثل صلح،
مثل روشنی.
اما؛
خدا
در عرش،
قرنها و قرنها پیش از آن،
برای چنین ابری،
آفتابی از جنس محبت آفریده بود!
***
صدای تب دار نبی در گوش حق گرایان رو به خاموشی می رفت.
دستهای علم برای گدایی عالِم بر در عالَم مانده بود.
عشق، نفسهای آخر را می کشید.
آفتاب رو به غروبی همیشگی می گذاشت.
دستهای آوارگان و گم گشتگان، در پی راه پیدایی، دستهای مادرانه ی راهنمایی را می طلبید.
از حرفهای خدا، سکوت مانده بود و
از محبتی که محمد، آورده بود، بدعت و پوسیدگی.
کم کم جهان بار ستم پیشگی را روی دوش مردم می گذاشت.
در میان خس خس نفسهای دین،
طبیبی برای مداوا،
مرهمی برای حیات،
شربتی برای نجات
و
پدری،
برای بندگان کم بود! (5)
***
پیش از آن در بهار، سبزه روییده بود...
هفده روز زمان لازم بود
تا
پس از نیایش دستهای دعا؛
پس از شکیبایی در تیرگی؛
برای آب دادن به دانه های رنگ رنگ بهشت،
برای نوازش گلبرگهای لبخند خدا،
برای تنبیه ستمکار بزرگ: زمین؛
منجی برسد...
پی نوشت:
1.اقوام جاهلی در زمان جاهلیت برای پرستش خدایانشان در اطراف کعبه سوت و کف می زدند.
2.در تاریخ آمده است که اعراب جاهلی برای یک دعوای قبیله ای گاهی 400 سال جنگیده اند.
3.اشاره دارد به شعرهایی که در میان شاعران عصر جاهلی سروده می شد که در این شعرها مفاهیم سخیف و زننده از معشوقه های شاعران بیان می شد. در نهایت اشعار برگزیده بر خانه ی کعبه آویخته می شد و به همین دلیل به آن «معلقات» می گفتند.
4.در جاهلیت قدیم و جدید در برخی قبایل رسم همسر مشترک وجود داشت؛ یعنی یک زن در حین واحد همسر چند مرد بود.
5.اشاره به کنیه ی حضرت امام صادق (ع): اباعبدالله
در میان نعره های شیطان در عشرتکده های آزین بسته ی شهر،
در میان قهقهه ی شراب آویخته بر چانه ی بدمستی، در میان ستارگان نقش بسته در چشمان همیشه به خواب رفته ی دختران بی گناه درون خاک،
در میان هلهله و سوت کشیدنها، پای بتکده های چوبین، (1)
در میان تعصبهای آفت زده ی بدنهای پوسیده در لشکرکشی های چند صد ساله، (2)
در میان اندام های نقش بسته در شعرهای شهوت ران آویخته بر خانه ی سنگی کعبه،(3)
در میان فریادهای استخوانهای رنج کشیده ی شکننده زیر پای ارباب گردن کشیده ی زینت بسته،
در میان نَسَبهای گم شده بین زنان قسمت شده در خیمه های خاموش طایفه، (4)
در میان ابرها،
تیرگی ها،
باتلاق ها،
جنگها...؛
چیزی مثل خدا گم شده بود!
چیزی مثل عشق،
مثل صلح،
مثل روشنی.
اما؛
خدا
در عرش،
قرنها و قرنها پیش از آن،
برای چنین ابری،
آفتابی از جنس محبت آفریده بود!
***
صدای تب دار نبی در گوش حق گرایان رو به خاموشی می رفت.
دستهای علم برای گدایی عالِم بر در عالَم مانده بود.
عشق، نفسهای آخر را می کشید.
آفتاب رو به غروبی همیشگی می گذاشت.
دستهای آوارگان و گم گشتگان، در پی راه پیدایی، دستهای مادرانه ی راهنمایی را می طلبید.
از حرفهای خدا، سکوت مانده بود و
از محبتی که محمد، آورده بود، بدعت و پوسیدگی.
کم کم جهان بار ستم پیشگی را روی دوش مردم می گذاشت.
در میان خس خس نفسهای دین،
طبیبی برای مداوا،
مرهمی برای حیات،
شربتی برای نجات
و
پدری،
برای بندگان کم بود! (5)
***
پیش از آن در بهار، سبزه روییده بود...
هفده روز زمان لازم بود
تا
پس از نیایش دستهای دعا؛
پس از شکیبایی در تیرگی؛
برای آب دادن به دانه های رنگ رنگ بهشت،
برای نوازش گلبرگهای لبخند خدا،
برای تنبیه ستمکار بزرگ: زمین؛
منجی برسد...
پی نوشت:
1.اقوام جاهلی در زمان جاهلیت برای پرستش خدایانشان در اطراف کعبه سوت و کف می زدند.
2.در تاریخ آمده است که اعراب جاهلی برای یک دعوای قبیله ای گاهی 400 سال جنگیده اند.
3.اشاره دارد به شعرهایی که در میان شاعران عصر جاهلی سروده می شد که در این شعرها مفاهیم سخیف و زننده از معشوقه های شاعران بیان می شد. در نهایت اشعار برگزیده بر خانه ی کعبه آویخته می شد و به همین دلیل به آن «معلقات» می گفتند.
4.در جاهلیت قدیم و جدید در برخی قبایل رسم همسر مشترک وجود داشت؛ یعنی یک زن در حین واحد همسر چند مرد بود.
5.اشاره به کنیه ی حضرت امام صادق (ع): اباعبدالله