آبجی
20th February 2010, 01:00 AM
• • • IP چیست ؟
Internet Protocol یا همان IP، شماره‌ای یکتا است برای مشخص کردن هر وسیله‌ای (معمولا رایانه) که به اینترنت وصل می‌شود. هر آی‌پی از 32 بيت برای آدرس دهی استفاده کرده که به منظور تسهيل در امر نمايش بصورت چهار عدد صحيح ( مبنای ده ) که بين آنها نقطه استفاده شده است نمايش داده می شوند.
IP یک شماره به صورت xxx.xxx.xxx.xxx است. اين عدد يک عدد ۳۲ بيتی (۴ بايتی) است که هر xxx می تواند بین 0 تا 255 متغیر باشد . پس 2 بتوان 64 آدرس مختلف داریم. هر رایانه در اینترنت آی‌پی یگانه‌ای دارد (در این مورد استثناهایی وجود دارد).
• • • نحوه اختصاص IP
اختصاص IP ممکن است بصورت دستی و توسط مديريت شبکه انجام شده و يا انجام رسالت فوق بر عهده عناصر سرويس دهنده نرم افزاری نظير DHCP و يا NAT گذاشته گردد.
هر سرويس‌دهنده (Server) نشانی آی پی ثابت خودش را دارد که اغلب قادر به تغيير آن نيست. يک کامپيوتر خانگی که برای اتصال به اينترنت از خطوط تلفن استفاده می‌کند (Dial Up)، پس از اتصال، يک آی پی شناسايی خواهد داشت که توسط کامپيوتر سرويس‌دهنده (ISP) به آن اختصاص داده می‌شود.
البته اين بستگى به اين امر دارد كه ISP شما چند شبكه داشته باشد . چون آدرس هر شبكه با ديگرى متفاوت خواهد بود . معمولا اگر چند شماره تلفن در اختيار شما باشد هر كدام متعلق به يكى از شبكه هاى ISP خواهد بود . البته این مسئله کاملا به ISP شما بستگی دارد و ممکن است با وجود داشتن شماره های مختلٿ سری IP یکسانی داشته باشند.
اين شماره آی پی پس از اتصال شما منحصر به شما بوده و تا زمانيکه ارتباط خود را قطع نکرده‌ايد به شما تعلق دارد و ممکن است در شماره‌گيری بعدی متفاوت از قبل باشد. به هر حال يک سرويس‌دهنده لازم دارد که برای هر مودم يک آی پی اختصاص دهد تا بتواند آنرا پشتيبانی نمايد.
بد نيست بدانيد که برای کامپيوترهايی که از طريق يک شبکه داخلی (LAN) و تنها از طريق يک سرور داخلی و با يک مودم به اينترنت وصل می‌شوند (مانند کافی‌نتها)، تنها يک آی پی توسط سرويس‌دهنده اختصاص داده می‌شود و پس از آن توسط سرور داخلی به هر يک از کامپيوترهای شبکه (Client) يک آی پی مجازی تعلق می‌گيرد تا هر يک بتوانند بطور مستقل درخواستهای خود را از سرويس‌دهنده داشته باشند.
نکته: دوستانى كه با مودم كابلى يا موارد مشابه به اينترنت متصل مى شوند بايد توجه داشته باشند كه در بيشتر موارد شماره IP آنها براى مدتى كه اشتراک دهنده اينترنت تعيين مى نمايد مثلا يك ماه يا بيشتر كاملا بدون تغيير باقى مى ماند . اين امر بسيار خطرناک است !!!
در واقع مى توان گفت افرادى كه مودم كابلى دارند به دليل داشتن سرعت بالا و IP ثابت طعمه هاى بسيار خوبى براى هكرها هستند و در صورت به دام افتادن ممكن است بسيار بيشتر از سايرين لطمه بخورند . چون اغلب هكرها از PC اين افراد براى حمله به كامپيوترهاى ديگر استفاده مى نمايند !!!
• • • کالبد شکافی IP
هر دستگاه در شبکه های مبتنی بر TCP/IP دارای يک آدرس منحصر بفرد است . آدرس فوق IP ناميده می شود. يک آدرس IP مطابق زير است :
216.239.53.100
به منظور بخاطر سپردن آسان آدرس های IP ، نحوه نما يش آنها بصورت دسيمال ( مبنای دهدهی ) بوده که توسط چهار عدد که توسط نقطه از يکديگر جدا می گردند ، است .
هر يک از اعداد فوق را Octet می گويند.
کامپيوترها برای ارتباط با يکديگر از مبنای دو ( باينری) استفاده می نمايند. فرمت باينری آدرس IP اشاره شده بصورت زير است:
11011000.00011011.00111101.10001001
همانطور که ملاحظه می‌کنيد، هر يک از چهار قسمت موجود در آی پی بالا تبديل به دسته‌های هشت تايی 0 و 1 شده‌اند. اين مساله بدين خاطر است که هر يک از قسمتها می‌توانند مقاديری بين 0 و 255 اختيار نمايند.
اگر فرض کنيم که هر يک از چهار قسمت هر آی پی عددی بين 0 و 255 باشد اين بازه از طريق جمع 0 و 1 ها با توجه به موقعيتشان در هر قسمت صورت می‌گيرد. مثلا عدد 255 در مبنای دو از هشت عدد 1 تشکيل شده است. يعنی 11111111. (برای اينکه چگونگی اين برابری را درک کنيد بايد کمی درباره تبديل اعداد در مبناهای مختلف مطالعه نماييد).
از آنجايی که هر يک از قسمتهای چهارگانه می‌توانند حداکثر مقدار 255 را اختيار کنند، با در نظر گرفتن تمام حالات ممکن، می‌توان تقریبا 4.3 بيليون حالت ممکن را بوجود آورد. البته بايد خاطرنشان ساخت که برخی از حالات ممکن مانند آی پی‌های 0.0.0.0 و 255.255.255.255 قبلا رزرو شده‌اند.
نمايش يک IP بصورت چهار عدد ( Octet) صرفا" برای راحتی کار نبوده و از آن برای ايجاد " کلاس های IP " نيز استفاده می گردد. هر Octet به دو بخش مجزا تقسيم می گردد:
شبکه (Net) و ميزبان(Host که بعضا Node يا گره هم ناميده می‌شود)
اولين octet نشاندهنده شبکه بوده و از آن برای مشخص نمودن شبکه ای که کامپيوتر به آن تعلق دارد ، استفاده می گردد. سه بخش ديگر octet ، نشاندهنده آدرس کامپيوتر موجود در شبکه است
• • • پنج کلاس برای IPها
Default Network: مقدار پيش‌فرض 0.0.0.0 برای آن در نظر گرفته شده است.
• • کلاس A :
کلاس فوق برای شبکه های بسيار بزرگ نظير يک شرکت بين المللی در نظر گرفته می شود. آدرس هائی که اولين octet آنها 1 تا 126 باشد ، کلاس A می باشند. از سه octet ديگربه منظور مشخص نمودن هر يک از کامپيوترهای ميزبان استفاده می گردد. بدين ترتيب مجموع شبکه های کلاس A ، معادل 126 و هر يک از شبکه های فوق می توانند 16.777.214 کامپيوتر ميزبان داشته باشند. ( عدد فوق از طريق حاصل 2 - 224 بدست آمده است ) .بنابراين تعداد تمام کامپيوترهای ميزبان در شبکه های کلاس A معادل 2.147.483.648 (231) است . در شبکه های کلاس A ، بيت با ارزش بالا در اولين octet همواره مقدار صفر را دارد.
LoopBack : آدرس IP 127.0.0.1 برای LoopBack در نظر گرفته شده است . کامپيوتر ميزبان از آدرس فوق برای ارسال يک پيام برای خود استفاده می کند.( فرستنده و گيرنده پيام يک کامپيوتر می باشد) آدرس فوق اغلب برای تست و اشکال زدائی استفاده می گردد.
• • کلاس B :
کلاس فوق برای شبکه های متوسط در نظر گرفته می شود.( مثلا" يک دانشگاه بزرگ ) آدرس هائی که اولين octet آنها 128 تا 191 باشد ، کلاس B می باشند. در کلاس فوق از دومين octet هم برای مشخص کردن شبکه استفاده می گردد. از دو octet ديگر برای مشخص نمودن هر يک از کامپيوترهای ميزبان در شبکه استفاده می گردد
اولين و دومين بيت در اولين octet به ترتيب مقدار يک و صفر را دارا می باشند.
• • کلاس C :
کلاس فوق برای شبکه های کوچک تا متوسط در نظر گرفته می شود.آدرس هائی که اولين octet آنها 192 تا 223 باشد ، کلاس C می باشند. در کلاس فوق از دومين و سومين octet هم برای مشخص کردن شبکه استفاده می گردد. از آخرين octet برای مشخص نمودن هر يک از کامپيوترهای ميزبان در شبکه استفاده می گردد .
اولين ، دومين و سومين بيت در اولين octet به ترتيب مقدار يک ، يک و صفر را دارا میباشند.
• • کلاس D :
از کلاس فوق برای multicasts استفاده می شود. در چنين حالتی يک گره ( ميزبان) بسته اطلاعاتی خود را برای يک گروه خاص ارسال می دارد. تمام دستگاه های موجود در گروه ، بسته اطلاعاتی ارسال شده را دريافت خواهند کرد.
کلاس فوق نسبت به سه کلاس قبلی دارای ساختاری کاملا" متفاوت است. اولين ، دومين ، سومين و چهارمين بيت به ترتيب دارای مقادير يک ، يک ، يک و صفر می باشند.28 بيت باقيمانده به منظور مشخص نمودن گروههائی از کامپيوتر بوده که پيام Multicast برای آنان در نظر گرفته می شود.
• • کلاس E :
مقداری حدود يک شانزدهم آی پی‌های موجود را شامل می‌شود و از کلاس فوق برای موارد تجربی استفاده می شود. کلاس فوق نسبت به سه کلاس اوليه دارای ساختاری متفاوت است . اولين ، دومين ، سومين و چهارمين بيت به ترتيب دارای مقادير يک ، يک ، يک و يک می باشند.28 بيت باقيمانده به منظور مشخص نمودن گروههائی از کامپيوتر بوده که پيام Multicast برای آنان در نظر گرفته می شود.
BroadCast : اگر قرار باشد پيامی برای تمام کامپيوترهای موجود در شبکه ارسال شود، از اين آی پی استفاده می‌شود که مقداری برابر 255.255.255.255 دارد.
Internet Protocol یا همان IP، شماره‌ای یکتا است برای مشخص کردن هر وسیله‌ای (معمولا رایانه) که به اینترنت وصل می‌شود. هر آی‌پی از 32 بيت برای آدرس دهی استفاده کرده که به منظور تسهيل در امر نمايش بصورت چهار عدد صحيح ( مبنای ده ) که بين آنها نقطه استفاده شده است نمايش داده می شوند.
IP یک شماره به صورت xxx.xxx.xxx.xxx است. اين عدد يک عدد ۳۲ بيتی (۴ بايتی) است که هر xxx می تواند بین 0 تا 255 متغیر باشد . پس 2 بتوان 64 آدرس مختلف داریم. هر رایانه در اینترنت آی‌پی یگانه‌ای دارد (در این مورد استثناهایی وجود دارد).
• • • نحوه اختصاص IP
اختصاص IP ممکن است بصورت دستی و توسط مديريت شبکه انجام شده و يا انجام رسالت فوق بر عهده عناصر سرويس دهنده نرم افزاری نظير DHCP و يا NAT گذاشته گردد.
هر سرويس‌دهنده (Server) نشانی آی پی ثابت خودش را دارد که اغلب قادر به تغيير آن نيست. يک کامپيوتر خانگی که برای اتصال به اينترنت از خطوط تلفن استفاده می‌کند (Dial Up)، پس از اتصال، يک آی پی شناسايی خواهد داشت که توسط کامپيوتر سرويس‌دهنده (ISP) به آن اختصاص داده می‌شود.
البته اين بستگى به اين امر دارد كه ISP شما چند شبكه داشته باشد . چون آدرس هر شبكه با ديگرى متفاوت خواهد بود . معمولا اگر چند شماره تلفن در اختيار شما باشد هر كدام متعلق به يكى از شبكه هاى ISP خواهد بود . البته این مسئله کاملا به ISP شما بستگی دارد و ممکن است با وجود داشتن شماره های مختلٿ سری IP یکسانی داشته باشند.
اين شماره آی پی پس از اتصال شما منحصر به شما بوده و تا زمانيکه ارتباط خود را قطع نکرده‌ايد به شما تعلق دارد و ممکن است در شماره‌گيری بعدی متفاوت از قبل باشد. به هر حال يک سرويس‌دهنده لازم دارد که برای هر مودم يک آی پی اختصاص دهد تا بتواند آنرا پشتيبانی نمايد.
بد نيست بدانيد که برای کامپيوترهايی که از طريق يک شبکه داخلی (LAN) و تنها از طريق يک سرور داخلی و با يک مودم به اينترنت وصل می‌شوند (مانند کافی‌نتها)، تنها يک آی پی توسط سرويس‌دهنده اختصاص داده می‌شود و پس از آن توسط سرور داخلی به هر يک از کامپيوترهای شبکه (Client) يک آی پی مجازی تعلق می‌گيرد تا هر يک بتوانند بطور مستقل درخواستهای خود را از سرويس‌دهنده داشته باشند.
نکته: دوستانى كه با مودم كابلى يا موارد مشابه به اينترنت متصل مى شوند بايد توجه داشته باشند كه در بيشتر موارد شماره IP آنها براى مدتى كه اشتراک دهنده اينترنت تعيين مى نمايد مثلا يك ماه يا بيشتر كاملا بدون تغيير باقى مى ماند . اين امر بسيار خطرناک است !!!
در واقع مى توان گفت افرادى كه مودم كابلى دارند به دليل داشتن سرعت بالا و IP ثابت طعمه هاى بسيار خوبى براى هكرها هستند و در صورت به دام افتادن ممكن است بسيار بيشتر از سايرين لطمه بخورند . چون اغلب هكرها از PC اين افراد براى حمله به كامپيوترهاى ديگر استفاده مى نمايند !!!
• • • کالبد شکافی IP
هر دستگاه در شبکه های مبتنی بر TCP/IP دارای يک آدرس منحصر بفرد است . آدرس فوق IP ناميده می شود. يک آدرس IP مطابق زير است :
216.239.53.100
به منظور بخاطر سپردن آسان آدرس های IP ، نحوه نما يش آنها بصورت دسيمال ( مبنای دهدهی ) بوده که توسط چهار عدد که توسط نقطه از يکديگر جدا می گردند ، است .
هر يک از اعداد فوق را Octet می گويند.
کامپيوترها برای ارتباط با يکديگر از مبنای دو ( باينری) استفاده می نمايند. فرمت باينری آدرس IP اشاره شده بصورت زير است:
11011000.00011011.00111101.10001001
همانطور که ملاحظه می‌کنيد، هر يک از چهار قسمت موجود در آی پی بالا تبديل به دسته‌های هشت تايی 0 و 1 شده‌اند. اين مساله بدين خاطر است که هر يک از قسمتها می‌توانند مقاديری بين 0 و 255 اختيار نمايند.
اگر فرض کنيم که هر يک از چهار قسمت هر آی پی عددی بين 0 و 255 باشد اين بازه از طريق جمع 0 و 1 ها با توجه به موقعيتشان در هر قسمت صورت می‌گيرد. مثلا عدد 255 در مبنای دو از هشت عدد 1 تشکيل شده است. يعنی 11111111. (برای اينکه چگونگی اين برابری را درک کنيد بايد کمی درباره تبديل اعداد در مبناهای مختلف مطالعه نماييد).
از آنجايی که هر يک از قسمتهای چهارگانه می‌توانند حداکثر مقدار 255 را اختيار کنند، با در نظر گرفتن تمام حالات ممکن، می‌توان تقریبا 4.3 بيليون حالت ممکن را بوجود آورد. البته بايد خاطرنشان ساخت که برخی از حالات ممکن مانند آی پی‌های 0.0.0.0 و 255.255.255.255 قبلا رزرو شده‌اند.
نمايش يک IP بصورت چهار عدد ( Octet) صرفا" برای راحتی کار نبوده و از آن برای ايجاد " کلاس های IP " نيز استفاده می گردد. هر Octet به دو بخش مجزا تقسيم می گردد:
شبکه (Net) و ميزبان(Host که بعضا Node يا گره هم ناميده می‌شود)
اولين octet نشاندهنده شبکه بوده و از آن برای مشخص نمودن شبکه ای که کامپيوتر به آن تعلق دارد ، استفاده می گردد. سه بخش ديگر octet ، نشاندهنده آدرس کامپيوتر موجود در شبکه است
• • • پنج کلاس برای IPها
Default Network: مقدار پيش‌فرض 0.0.0.0 برای آن در نظر گرفته شده است.
• • کلاس A :
کلاس فوق برای شبکه های بسيار بزرگ نظير يک شرکت بين المللی در نظر گرفته می شود. آدرس هائی که اولين octet آنها 1 تا 126 باشد ، کلاس A می باشند. از سه octet ديگربه منظور مشخص نمودن هر يک از کامپيوترهای ميزبان استفاده می گردد. بدين ترتيب مجموع شبکه های کلاس A ، معادل 126 و هر يک از شبکه های فوق می توانند 16.777.214 کامپيوتر ميزبان داشته باشند. ( عدد فوق از طريق حاصل 2 - 224 بدست آمده است ) .بنابراين تعداد تمام کامپيوترهای ميزبان در شبکه های کلاس A معادل 2.147.483.648 (231) است . در شبکه های کلاس A ، بيت با ارزش بالا در اولين octet همواره مقدار صفر را دارد.
LoopBack : آدرس IP 127.0.0.1 برای LoopBack در نظر گرفته شده است . کامپيوتر ميزبان از آدرس فوق برای ارسال يک پيام برای خود استفاده می کند.( فرستنده و گيرنده پيام يک کامپيوتر می باشد) آدرس فوق اغلب برای تست و اشکال زدائی استفاده می گردد.
• • کلاس B :
کلاس فوق برای شبکه های متوسط در نظر گرفته می شود.( مثلا" يک دانشگاه بزرگ ) آدرس هائی که اولين octet آنها 128 تا 191 باشد ، کلاس B می باشند. در کلاس فوق از دومين octet هم برای مشخص کردن شبکه استفاده می گردد. از دو octet ديگر برای مشخص نمودن هر يک از کامپيوترهای ميزبان در شبکه استفاده می گردد
اولين و دومين بيت در اولين octet به ترتيب مقدار يک و صفر را دارا می باشند.
• • کلاس C :
کلاس فوق برای شبکه های کوچک تا متوسط در نظر گرفته می شود.آدرس هائی که اولين octet آنها 192 تا 223 باشد ، کلاس C می باشند. در کلاس فوق از دومين و سومين octet هم برای مشخص کردن شبکه استفاده می گردد. از آخرين octet برای مشخص نمودن هر يک از کامپيوترهای ميزبان در شبکه استفاده می گردد .
اولين ، دومين و سومين بيت در اولين octet به ترتيب مقدار يک ، يک و صفر را دارا میباشند.
• • کلاس D :
از کلاس فوق برای multicasts استفاده می شود. در چنين حالتی يک گره ( ميزبان) بسته اطلاعاتی خود را برای يک گروه خاص ارسال می دارد. تمام دستگاه های موجود در گروه ، بسته اطلاعاتی ارسال شده را دريافت خواهند کرد.
کلاس فوق نسبت به سه کلاس قبلی دارای ساختاری کاملا" متفاوت است. اولين ، دومين ، سومين و چهارمين بيت به ترتيب دارای مقادير يک ، يک ، يک و صفر می باشند.28 بيت باقيمانده به منظور مشخص نمودن گروههائی از کامپيوتر بوده که پيام Multicast برای آنان در نظر گرفته می شود.
• • کلاس E :
مقداری حدود يک شانزدهم آی پی‌های موجود را شامل می‌شود و از کلاس فوق برای موارد تجربی استفاده می شود. کلاس فوق نسبت به سه کلاس اوليه دارای ساختاری متفاوت است . اولين ، دومين ، سومين و چهارمين بيت به ترتيب دارای مقادير يک ، يک ، يک و يک می باشند.28 بيت باقيمانده به منظور مشخص نمودن گروههائی از کامپيوتر بوده که پيام Multicast برای آنان در نظر گرفته می شود.
BroadCast : اگر قرار باشد پيامی برای تمام کامپيوترهای موجود در شبکه ارسال شود، از اين آی پی استفاده می‌شود که مقداری برابر 255.255.255.255 دارد.