حیوانات منقرض شده و در حال انقراض ایرانی

[آبجی]

شير ايراني گونه اي منقرض شده

http://www.asiatic-lion.org/assets/images/home_art.jpg

شیر از نیرومندترین و مشهورترین پستانداران ایران و جهان ، مدتی است که نسلش در سرزمین ایران از میان رفته است با امید به اینکه با هوشیاری و آگاهی نگذاریم که چنین سرنوشتی برای سایر گونه های جانوری ایران رقم زده شود در اینجا یادی از شیر ایرانی از دست رفته خواهیم داشت.

Order: Carnivore

Family: Felidae

Panthera Leo Persicus

مشخصات:

موها کوتاه، رنگ بدن زرد و بدون لکه یا نوارهای راه راه است. شیر نریال نسبتاً کوتاهی (در مقایسه با زیر گونه آفریقایی ) با موهای سیاه وزرد دارد. دم شیر ایرانی بلند با دسته ای از موهای سیاه در انتهای آن است.اندازه طول سر و تنه 150 تا 190 سانتی متر، دم در حدود 100 سانتی متر و وزن آن 150 تا 250 کیلوگرم می باشد. مناطق جنگلی ف بوته زارها و علفزارهای نزدیک به آب واقع در نواحی جنوب زاگرس و خوزستان زیستگاه شیر ایرانی بوده است.در گذشته پراکندگی وسیعی در مناطق جنوب و جنوبغربی ایران ، از جنگلهای اطراف رودخانه کرخه ، دز، کازرون به طرف مسجد سلیمان ، رامهرمز ، بوشهر ، کازرون تا دشت ارژن واقع در غرب شیراز است.

شیرها از نظر ویژگی فیزیکی و رفتاری شباهت زیادی به سایر گربه سانان دارند؛ سر کوچک ، پوزه کوتاه ، گوشهای نسبتاً کوچک و چشمهای درشت از جمله این ویژگیها هستند. دستها پنج انگشت و پاها چهار انگشت دارند که به ناخن های بلند و تیزی ختم می شوند. بالشتک های کف دست و پا به آنها کمک می کند که به آرامی به طعمه خود نزدیک شوند. سبیلها به عصب ارتباط دارند و برای عبور از زیر یا کنار مواقع بویژه در شب اهمیت دارند.آنها حیواناتی شب گرد هستند و از حس بویایی قوی برخوردارند.حس شنوائی آنها بسیار قوی ولی حس بویائی متوسطی دارند به همین دلیل بر خلاف سگ سانان کمتر بواسطه بوئیدن طعمه خود را تعقیب می کنند. شیرها طعمه خود را از طریق کمین کردن در مسیر پستانداران و پرش ناگهانی و دویدن صید می کنند شیرها بصورت اجتماعی زندگی می کنند و قلمرو خود را بوسیله ادرار، مدفوع و خراشیدن درختان متمایز می کنند. در فصل جفت گیری ف نر و ماده در کنار هم دیده می شوند و در باغ وحش جفت گیری شیر با ببر و شیر ماده با پلنگ نر نیز به ندرت دیده شده است.

تا سال 1322 ، دسته های 2 تا 5 تایی شیر ایرانی در بیشه زارهای جنوب شوش دیده می شده است. ولی از سال 1321 خورشیدی که آخرین شیر ایرانی در شمال غربی دزفول شکار شده است ، اطلاعات دیگری مبنی بر مشاهده این حیوانات ثبت نشده است. اگر چه بواسطه شکار ، طعمه های مسموم ، قطع درختان جنگلی و... اکثر زیستگاههای طبیعی شیر ایرانی در ایران از میان رفته است اما زیرگونه ای از آن همچنان در قرق جنگلی « گیر» در شمالغربی هندوستان به حیات خود ادامه می دهد.

متاسفانه شیر ایرانی که نقش آن زمانی نماد هویت ملی و زینت بخش پرچم کشور ایران بوده است امروز چنان از سوی ایرانیان با بی مهری مواجه شده است که علاقمندان شیر در هندوستان به خود اجازه داده اند تا نام علمی شیر ایرانی را از Panthera Leo Persica به شیر هندی Panthera Leo Indiaca تغییر دهند

[آبجی]

ببر ايراني (ببر مازندران)



http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/img/daneshnameh_up/8/8e/Iranian_Tiger2.jpg


ببر ایرانی یا ببر مازندران در جنگلهای مازندران نژادی از ببر ٬ که به نام ببر ایرانی شهرت دارد ٬ می زیسته که امروزه نابود شده است . آخرین ببر که در مازندران به آن شیر سرخ می گفتند در سال1338 ه ش در جنگل گلستان ٬ در منطقه گرگان ٬ به دست یک شکارچی محلی شکار شد.

از ببر مازندران تنها یک نقاشی رنگی و چند عکس و چند پوست بجا مانده است . عکسها و پوستها نشان می دهند که رنگ ببر مازندران از ببر بنگال روشنتر ٬ و تا
اندازه ای نارنجی مایل به قرمز و نوارهای عرضی آن باریکتر و منظمتر و به تعداد بیشتر بوده است . موهای بدن ببر مازندران بلندتر و پرپشت تر از ببر بنگال و کوتاه تر از ببر سیبری و جثه آن بزرگتر از ببر بنگال و کوچکتر از ببر سیبری بوده است . ببر مازندران مرال ٬ گراز ٬ شوکا ٬خرگوش ٬پرندگان ٬ خزندگان گربه وحشی و هنگام گرسنگی کمبود غذا ٬ گاو و گاومیش اهلی شکار می کرد . شکار بی رویه ٬ خشک کردن نیزارها و مردابها برای کشاورزی ٬ باغداری و خانه سازی ٬ از میان رفتن جنگلهای جلگه ای سبب نابودی نسل ببر در ایران شده است .

[آبجی]

يوزپلنگ ايران (در حال انقراض)

http://www.iraniancheetah.org/images/Bafgh2.jpg

طبق گفته کارشناسان یوز ایرانی که جزو تیره ای خاص از یوزپلنگ در غرب آسیاست رو به انقراض می باشد به طوری که طبق نظریه کارشناسان محیط زیست تخمین زده می شود کمتر از 60 قلاده یوز ایرانی در تمام ایران زیست می کند. برای کسب آمار دقیقی از تعداد این نوع جانور نایاب دوربینهایی در محلهایی که احتمال حضور این جانور وحشی می رود کار گذاشته شده تا آمارگیری دقیقتری صورت گیرد.

[آبجی]

پلنگ ايراني(خطر انقراض)

http://www.sharghnewspaper.com/841003/html/160161.jpghttp://www.sharghnewspaper.com/841003/html/160158.jpg

هنگامى كه نام پلنگ ايران (Persian Leopard) برده مى شود منظور زيرگونه Panthera pardus saxicolor است. اعتبار اين زيرگونه در سال هاى اخير تاييد شده است. اعضاى اين زيرگونه عمدتاً در ايران به سر مى برند اما در كپه داغ و تركمنستان، قفقاز، تاجيكستان، ازبكستان، ارمنستان، بخشى از تركيه، افغانستان و شايد كردستان عراق نيز حضور دارند. البته دامنه پراكنش كامل آن را به طور دقيق نمى دانيم زيرا به رغم آنكه پلنگ از بسيارى جهات جانورى مهم به شمار مى آيد، متاسفانه اطلاعات لازم درباره پراكندگى و تغييرات درون گونه اى آن وجود ندارد. فقط مى دانيم گسترش جغرافيايى نسبتاً وسيعى دارد كه ايران در مركز آن قرار مى گيرد اما محدود به ايران نمى شود. آن طور كه ركوردهاى شكارچيان نشان مى دهد پلنگ ايران اگر بزرگترين زيرگونه نباشد يقيناً يكى از بزرگ جثه ترين زيرگونه هاى پلنگ در دنيا است.
اتحاديه جهانى حفاظت از طبيعت و منابع طبيعى (IUCN) گاهى در فهرست سرخ خويش براى بعضى زيرگونه ها رتبه اى بالاتر از گونه مربوطه در نظر مى گيرد، براى مثال گونه پلنگ را آسيب پذير
(vulnarable) و زيرگونه پلنگ ايرانى را در خطر انقراض (endangered) طبقه بندى مى كند.

[آبجی]

سياه گوش ايران(خطر انقراض)

http://www.jamejamonline.ir/images/20060429/003.jpg
تنها نمونه سياه گوش موجود در اسارت به عنوان گونه اي کمياب و در خطر انقراض و فاقد هر گونه آمار و شناسنامه علمي معتبر در ايران و تنها نمونه در دسترس و قابل مطالعه، به مثابه گنجينه يا ذخيره ژنتيکي باارزش در شرايطي غيراستاندارد در پارک ملي پرديسان تهران رها شده و مورد بي مهري مسوولان و کارشناسان حيات وحش قرار گرفته است و در صورتي که بي توجهي نسبت به حفظ و مطالعه اين گونه ادامه يابد، آينده اي نامعلوم و به دنبال آن نابودي در انتظار اين گونه خواهد بود.
سياه گوش يا لينکس با نام علمي Euracian lynx از راسته گوشتخواران و در زمره 4گربه سان کوچک ايراني است و دست و پايي بلند و دمي بسيار کوتاه با توک پهن و سياه رنگ و يک دسته مو به طول 4سانتي متر روي گوشها دارد که به دليل داشتن جثه اي بزرگ و خالهاي روي بدنش ، معمولا با پلنگ اشتباه گرفته مي شود.
غذاي مورد علاقه آن معمولا بچه هاي گراز، شوکا، مرال و پستانداران کوچک است. اين گونه به صورت انفرادي زندگي مي کند و به دليل روزگرد بودن ، برخلاف ديگر گربه سانان شبگرد، بيشتر در معرض تهديد و خطر قرار دارد. پراکندگي آن در ايران ، در مناطقي از آذربايجان شرقي و غربي شروع مي شود و تا نواحي زنجان ، قزوين و جنوب گرگان ادامه مي يابد.
حضور سياه گوش در اين مناطق بر اساس مشاهدات تصادفي محيطبانان و يا گزارش هاي ثبت شده است و تا به حال مطالعات علمي و دقيقي از سوي کارشناسان چه خارجي و چه ايراني روي اين گوشتخوار ايراني صورت نگرفته است.
کارشناسان حيات وحش و مدير طرح بين المللي يوز ايراني ، درباره اطلاعات موجود در زمينه سياه گوش مي گويد: اين اطلاعات به صورت پراکنده و از طريق گزارش هاي مشکوک مردمي حاصل شده است و هيچ کار کارشناسي و علمي درباره مطالعات رفتاري ، ژنتيکي و پراکندگي اين حيوان که با گونه هاي مشابه خود در امريکاي شمالي و اروپا متفاوت است ، صورت نپذيرفته است و تنها به بررسي هاي مختصر روي پوست تاکسيدرمي شده اين گونه در يک يا 2موزه اکتفا شده است.
انجام نشدن مطالعات تحقيقي و طرحهاي پژوهشي در خصوص اين گونه ، در حالي ادامه مي يابد که زيستگاه اين حيوان به دليل مديريت ناصحيح حفاظتي و پيشروي مناطق مسکوني و کشاورزي در حال تخريب است و طعمه هاي قابل تغذيه آن نيز به واسطه اين تخريب ها و شکارهاي بي رويه کاهش يافته است.
به طوري که پس از گذشت زماني نه چندان دور، نام اين گونه نيز همانند ببر و شير ايراني در فهرست حيوانات منقرض شده قرار خواهد گرفت ، بدون اين که حتي مطالعه اي روي آن صورت گرفته باشد!

جام جم آنلاین

[آبجی]

گربه پالاس(خطر انقراض)

http://www.sharghnewspaper.com/840513/html/128073.jpg

نام اين گربه نيز در ليست قرمز انقراض قرار گرفته است.
به نسبت جثه اش از تمام گربه هاى ديگر موهاى بلندتر و پرپشت ترى دارد. به اندازه يك گربه اهلى اما از آن پرتر و دست و پاهايش كوتاه تر است. رنگ بدن خاكسترى روشن كه ممكن است به زردى يا قرمزى بزند. نوك موها سفيد است كه به آن ظاهرى يخ زده مى دهد. روى گونه هاى موهاى بلند و دو نوار تيره واضح دارد. داراى سرى گرد و پهن با گوش هاى خوابيده و كوچك در بيشترين فاصله از هم است. روى پيشانى خال هاى نامنظم دارد. در نيمه انتهايى پشت و روى پاها چندين نوار عرضى تيره دارد. چشم ها كاملاً رو به جلو هستند كه نشان مى دهد براى شكار وابسته به بينايى است و همين ظاهرى جغدمانند به آن مى دهد. مردمك چشمش برخلاف ساير گربه هاى كوچك به صورت دايره اى منقبض مى شود. موى بلندش سازشى است براى زندگى در سرما و كوچك و پايين بودن گوش هايش براى آن است كه در مناطق باز با پوشش گياهى اندك كمتر ديده شود. به راحتى از صخره ها بالا مى رود. تا ارتفاع ۴۸۰۰ مترى ديده شده و به ندرت در نواحى جلگه اى حضور مى يابد. تك زى و شب گرد است اما به هنگام غروب و صبح زود نيز فعال است. روز ها مى خوابد و نقش و نگار و رنگبندى اش اجازه مى دهد كه به آسانى با محيط اطرافش يكى شود.زيرگونه ايرانى آن در تهديد است. در ايران تاكنون از مشهد و سرخس و خوش ييلاق شاهرود و نيز سواحل رود ارس در آذربايجان غربى گزارش شده است.

[آبجی]

گوزن زرد ایرانی(خطر انقراض)


خطر انقراض نسل گوزن زرد ایرانی، دوست داران محیط زیست و حیات وحش را بشدت نگران کرده است. به گزارش سرویس حوادث ایسکانیوز، شوری آب جزیره اشک دریاچه ارومیه، پساب سمی شرکت‌های نفتی در چغازنبیل، تخریب زیستگاه‌ها در دشت ارژن و زباله‌های شهری و بیمارستانی بابل، از مهم‌ترین دلایل در خطر انقراض قرار گرفتن نسل گوزن زرد ایرانی به شمار می‌رود. گوزن زرد ایرانی شاخ‌های بلند و پهن، 150 تا 240 سانتی‌متر بدن و 16 تا 20 سانتی‌متر دم دارد.

[آبجی]

روباه بلانفوردیا شاه روباه(دراستانه انقراض)

http://i15.tinypic.com/2zhh35f.jpg

نام علمی:Vulpes cana
كمی از روباه قرمز(معمولی)كوچكتردر صورت دو نوار سیاه وبسیار مشخص دارد كه از چشمها به طرف بینی امتداد یافته اند دمی بسیار بلند وپرمو كه رنگ موهای انتهای آن به سفیدی دم روباه معمولی نیست. گوشها بزرگ ودر قاعده بسیار پهن هستند. رنگ پشت گوشها قهوه ای مایل به خاكستری است. موهای بدن انبوهندرنگ موهای پشت خاكستری-نقره ای با سایه قهوه ای ، در ناحیه ستون مهره ها كاملا قهوه ای وروی دم سیاه.زیستگاهش استپ های كوهستانی و مناطق نیمه بیابانیست.در ایران در مناطق شرق خراسان،كرمان،فارس،رباط پشت بادام یزدو اصفهان مشاهده شده است.
و پراكنش جهانی آن بلوچستان پاكستان ، افغانستان ،تركمنستان.
عادات اين حيوان احتمالا شبیه سایر روباهها ست. این روباه بسیار بازیگوش وباهوش است. میتواند مدتها باسرعت 50 كیلومتر در ساعت بدود.شب فعال (nocturnal) است.وباآنكه تنها یك جفت انتخاب میكند(MONOGAMOUS)ولی تنها به شكار میرود.همه چیزخوار است. معمولا ازحشرات ومیوه ها تغذیه میكند.
وضعیت فعلی:كمیابترین روباه ایران است. بعلت داشتن پوست زیبا وگرانبهامورد توجه شكارچیان پوست میباشد. در سالهای اخیر نسل آن بشدت كاهش یافته وخطر انقراض نسل آن را تهدید میكند(این امار تا سال 1375 است!!!).
آمار سال2000 میلادی از طرفIUCN این گونه را در لیست قرمز دراستانه انقراض قرار داده است
نقل از انجمن حمايت از حيوانات

[آبجی]

روباه كرساك یا روباه تركمنی(خطر انقراض)

http://i16.tinypic.com/4dcfi2r.jpg http://i16.tinypic.com/2eph5li.jpg

جثه آن كوچكتر ولی دست وپا بلند تر از روباه قرمز است. مشخصه اصلی این روباه دم نسبتا كوتاهی است كه برخلاف سایر گونه ها به زمین نمیرسد.رنگ موهای انتهائی دم برخلاف روباه معمولی وروباه شنی ،قهوه ای تیره یا سیاه است.گوشها نسبتا كوچكند و رنگ پشت انها دارچینی روشن است.در فصل زمستان موها بسیار بلند و برنگ خاكستری متمایل به سفید است بطوری كه فقط نوك گوشها دیده میشود. پوشش تابستانی كوتاه وبرنگ نخودی متمایل به قرمز است.
زیستگاهش مناطق استپی خشك ونیمه بیابانی .معمولا وابسته به نقطه خاصی نبوده واكثرا در حال حركت هستندو از لا نه های سایر جانوران كه در راه می بینند استفاده میكنند.در ایران فقط در نواحی تركمن صحرا زندگی میكنند.پراكنش جهانی:تركستان ،مغولستان ،افغانستان،شمال منچوری،چین تا تبت.
اغلب شب گرد است.در گروههای كوچك یا جفت جفت دیده میشود.ولی به تنهایی شكار میكند.معمولا در لانه متروك جانورانی نظیر گوركن ساكن میشود. بسیار چابك وبازیگوش است و میتواند از درختان بالا رود در گذشته شكار ان با عقاب متداول بوده. بعضی نیز ان را بعنوان حیوان خانگی نگهداری میكرده اند.
از جوندگان كوچك،خرگوش،خزندگان ،پرندگان ،قورباغه،حشرات و لاشه حیوانات تغذیه میكند.معمولا پوست خارپشتهایی كه توسط این حیوان شكار شده اند در نزدیك لانه اش مشاهده میشود.سایر خصوصیات شبیه روباه قرمز .
به علت با ارزش بودن پوستش، شكارچیان بااستفاده از وسیله نقلیه موتوری انرا تعقیب وشكار می نمایند به همین علت بشدت كاهش یافته و خطر انقراض انرا تهدید میكند.(امار تا سال1375)

در سال 2000توسط IUCN در لیست قرمز انقراض قرار گرفته . ولی در مغولستان با كمك انجمنهای جهانی حیات وحش برنامه های احیای نسل ان در حال انجام است.

نقل از انجمن حمايت از حيوانات

[آبجی]

روباه شنی یا روباه روپل(آسيب پذير)

http://i12.tinypic.com/347ijch.jpg

نام علمی:Vulpes rueppellii
كوچكتر از روباه قرمزولی گوشها بزرگتر است.رنگ پشت گوشها برخلاف روباه قرمز سیاه نیست ومعمولا برنگ پشت بدن یعنی زرذ متمایل به نارنجی است.در دو طرف صورت دو نوار قهوه ای متمایل به سیاه دیده میشود كه از دو طرف چشمها به گوشه دهان امتداد یافته اند.رنگ موهای دم زرد متمایل به قهوه ای وانتهای ان سفید است در بین پنجه های دست وپا موهای بلندی وجود دارد كه مانع فرورفتن حیوان در شن میگردد.زیستگاهش بیابانهای سنگی و زمینهای بایر، از استپها تا خارستانها و بیشه زارهای پراكنده ميباشد.
در مناطق حاشیه كویر مركزی،سیستانو بلوچستان ،فارس ،خوزستان، بندر عباس وجزیره قشم زندگی می كند.
در شمال افریقا،عربستان،افغانستان نيز پراکندگي دارد.
شب گرد است،معمولا در روز دیده نمیشود،بصورت انفرادی یا در دسته های كوچك دیده میشود.
ازحشرات،پستانداران كوچك ،خزندگان،لاشه حیوانات،ومواد گیاهی نظیر برگ،دانه های ابدار،وصیفی جات تغذیه میكند(در منطقه رباط پشت بادام یزدتعدادی روباه شنی در حال خوردن هندوانه دیده شده اند)
طول عمر در اسارت حدود 5/6 سال است.
بعلت زندگی در مناطق بیابانی ودور از دسترس به نظر مي رسد خطر چندانی نسل این حیوان را تهدید نمیكند در سالهای 1359 و60 اكثر روباههای شنی پارك ملی كویر بعلت نامشخصی كه احتمالا طعمه های مسموم كار گذاشته شده توسط دامداران برای كشتن گرگها بوده نابود گردیده اند.(آمار تا سال 1375)

اما آمار سال 2000 IUCN این گونه را جزو گونه های آسیب پذیر قرار داده است

نقل از انجمن حمايت از حيوانات

[آبجی]

گاو دریایی

http://i14.tinypic.com/4fz68m9.jpghttp://i13.tinypic.com/4h9cz02.gif

گاو دریایی که به انگلیسی آن را دوگونگ و در بندرعباس به مچ یا مشک (به علت شبیح به مشک بودن ) معروف است یکی از حیوانات نادر در آبهای خلیج فارس می باشد ، علفخوار است و چمن های دریايی غذای اصلی اش می باشد وزن آن بعضی وقتها به ۴۰۰ کیلو میرسد و تا ۳ متر رشد می کند .برای تنفس به سطح آب می اید ، تا ۷۰ سال عمر میکند . در آبهای کم عمق ساحلی زندگی می کند هربار فقط یک بچه می زاید .
متاسفانه نه تنها آلودگی آبها این حیوان را تهدید می کند بلکه گسترش بنادر ، اسکله، جزایر مصنوعی ، تردد قایق ها و تورهای ماهیگیری نیز خطراتی هستند که گاو دریای خلیج فارس با آن روبرو است . هم اکنون تخمین زده می شود که حدود ۷۰۰۰ گاو دریای در خلیج فارس باقی مانده اند که اکثرا در قسمت جنوبی خلیج فارس پراکنده اند و در شمال أن سالها است که دیگر دیده نمی شوند .

[آبجی]

سنجاب ايرانى در معرض تهديد

http://www.iran-newspaper.com/1384/840213/html/209748.jpg

تبريز - خبرنگار «ايران»: با توجه به روند تخريب جنگلهاى منطقه زاگرس و نيز دخالت عوامل انسانى، سنجاب ايرانى به يك حيوان در حال تهديد تبديل شده است.
«محمدرضا مسعود» كارشناس سازمان حفاظت محيط زيست آذربايجان شرقى با اعلام اين مطلب افزود: گرچه نسل اين سنجاب در حال انقراض نيست اما از آنجا كه بسيارى از جنگلهاى بلوطى غرب كشور از طرق مختلف نابود مى شوند و شكار و قاچاق اين حيوان نيز روز به روز بيشتر مى شود، انقراض نسل اين نوع سنجاب دور از ذهن نيست.
وى در ادامه خاطر نشان كرد: مهمترين تهديدى كه متوجه اين سنجاب است تخريب زيستگاههاى آنهاست چرا كه سنجاب ايرانى فقط در جنگلهاى بلوطى مى تواند ادامه زندگى دهد و گرنه محكوم به نابودى خواهد بود.
«مسعود» همچنين گفت: به همين دليل اين حيوان در بسيارى از اماكن مقدس و نيز گورستانهايى كه بر حسب اعتقادات دينى مردم درختان بلوط آنها قطع نشده اند به وفور يافت مى شود.
اين كارشناس محيط زيست طبيعى همچنين خاطرنشان كرد: سنجاب ايرانى بسيار زيبا و جذاب است و حركات با مزه اى دارد و به همين دليل نيز مورد توجه خانواده هاى مرفه و بخصوص جوانان قرار گرفته و از آن به عنوان حيوان خانگى دست آموز استفاده مى كنند.
وى افزود: اين عوامل زمينه ساز شكار و قاچاق گسترده اين سنجابها را فراهم كرده، بطورى كه اخيراً مأموران اين سازمان محموله اى شامل ۸۳ عدد سنجاب ايرانى را كه از كردستان قاچاق شده و درحال حمل به سوى تهران بودند كشف وعوامل آن را دستگير كردند. محمدرضا مسعود اما در عين حال گفت: از اين محموله تعداد ۱۶ سنجاب به دليل حمل و نقل و نگهدارى غلط از بين رفته بودند و بقيه نيز حال و روز مناسبى نداشتند اما اين حيوانات با تحويل به موقع به سازمان حفاظت محيط زيست آذربايجان غربى در جنگلهاى سردشت رها سازى شدند چرا كه در استان ما مكان مناسبى براى زيست آنها وجود ندارد.
كارشناس محيط زيست طبيعى سازمان حفاظت محيط زيست آذربايجان شرقى تأكيد كرد: با اين حال اگر در بين جامعه فرهنگ سازى شود و كسى به دنبال خريد ونگهدارى اينگونه حيوانات نباشد هرگز شكار و قاچاق حيوانات وجود نخواهد داشت كه نسل آنها را نيز در معرض تهديد قرار دهد.
گفتنى است در كشور ايران ۲ نوع سنجاب زندگى مى كنند كه يكى سنجاب ايرانى و ديگرى سنجاب بلوچى نام دارد. در حالى كه نسل سنجاب ايرانى به دليل تخريب زيستگاههايشان و نيز عوامل انسانى بسرعت در حال كاهش است. سنجابهاى بلوچى به دليل زندگى در ميان نخلستانهاى جنوب و جنوب شرقى كمتر در معرض تهديد قرار دارند چرا كه نخل در فرهنگ و دين و اقتصاد و زندگى مردم اين خطه از اهميت ويژه اى برخوردار است.

[آبجی]

تصوير ديگري از گربه پالاس

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/12/Felis_manul.jpg/260px-Felis_manul.jpg

[آبجی]

گورخر ایرانی(شدیدا در معرض خطر)

http://www.micro.utexas.edu/courses/levin/bio304/biomes/DESERTS/onager.gif

گورخر آسیایی (Equus hemionus) پستاندار بزرگی متعلق به اسب سانان و بومی بیابانهای سوریه ، ایران ، هند وتبت است.
به این حیوان خر وحشی آسیایی نیز می گویند.مثل اکثر حیوانات بزرگ تیره چرندگان تعداد آن بعلت شکار و از بین رفتن محل سکونتشان کاهش یافته است.و از شش زیر گونه یکی کاملا از بین رفته و دو زیر گونه نیز در صورت بی توجهی تا مدتی دیگر نابود خواهد شد.که یکی از این گونه ها گورخر ایرانی است.
کیانگ یک گونه تبتی است که عموما به شاخه دیگری نسبت داده می شود هر چند به عنوان زیر گونه ای از گورخر آسیایی طبقه بندی شده است.
گورخر آسیایی از الاغ کمی بزرگتر است، در حدود 290 کیلو وزن داشته و طول بدن و سر حدودا 2.1 متر است و نسبت به الاغ شباهت بیشتری به اسب دارد. آنها نسبت به اسب پاهای کوتاهتری دارند و رنگشان نسبت به فصل تغییر می کند. در تابستان رنگشان قهوه ای مایل به سرخ و در زمستان قهوه ای مایل به زرد است و بر پشتشان نواری سیاه که با رنگ سفید احاطه شده قرار دارد.

از گورخر آسیایی در سومر باستان برای کشیدن ارابه استفاده می کردند.

گونه های مختلف:

- گورخر مغولی: آسیب پذیر

- گورخر هندی: در معرض خطر

- Gobi kulan : آسیب پذیر

- Kulan : شدیدا در معرض خطر

- گورخر ایرانی: شدیدا در معرض خطر
- گورخر سوری : در سال 1927 منقرض شده است

[آبجی]

گربه کاراکال(خطر انقراض)

http://tourism.chn.ir/manage/photo/001371%282%29.jpghttp://www.bbc.co.uk/worldservice/images/2005/05/20050519171532_frozen4.jpg
راستهCARNIVORA
جثه اي بزرگ تر از گربه معمولي دارد. گوش هاي بزرگ مثلثي شكل با دسته‌اي از موهاي سياه بلند در انتهاي آن دارد(از اینرو گاهی به آن سیاهگوش صحرایی هم میگویند). بدني نسبتاً يكنواخت، ورزيده و هم رنگ بدن شير دارد.
بيشتر در تپه ماهورهاي مناطق بياباني و استپي زيست مي كند. در ايران براي ديدن آن بايد به پارك ملي كوير، منطقه بهرام گورفارسي، ساغند يزد، سيستان و بلوچستان، خراسان و مناطق شمالي خوزستان رفت.اين گربه سان به قدري چابك است كه با پرش عمودي، پرنده را در هوا شكار مي كند و اگر به دسته‌اي از پرندگان برسد به سرعت تعدادي از آنها را در زمين و هوا شكار مي كند. همانند يوزپلنگ استعداد زيادي براي تربيت شدن دارد به طوري كه در گذشته آن را براي شكار خرگوش، آهو، روباه و پرندگان تربيت مي كردند.

[آبجی]

گوزن شوكا

http://i11.tinypic.com/3026p1v.jpg

تقريبا به اندازه يك ببر نابالغ بوده و حدود 15كيلوگرم وزن دارد.شوكا كه در عمق جنگلهاي بلوط ناحيه بوزين مرخيل در منتهي اليه شمال استان كرمانشاه زندگي ميكند، جانوري مرموز و شبگرد است و ويژگيهاي خاص او از جمله جثه كوچك، جمعيت كم و شب فعالي، آن را در ميان ساير گونه هاي گوزن، منحصربه فرد كرده است.شوكا كه به نام گوزن «مينياتوري» نيز خوانده ميشود، از نظر فراواني- در مقايسه با ساير گونه هاي گوزن- در تعداد كمتري در ايران ديده شده است.شوكا بسيار زيباست. رنگ آن قهوهاي روشن و در ناحيه زير شكم، روشنتر از قسمتهاي ديگر است. ماده هاي اين گونه شاخ ندارند و نرها، شاخهاي كوچك منشعب دارند.اين گوزن زيبا در هر سال يك نوزاد به دنيا ميآورد اما در شرايط آب وهوايي مساعد، امكان دوقلوزايي آن نيز وجود دارد.دوره وضع حمل شوكا 5 تا 6ماه است و بچه هايش در هنگام تولد، روي بدن خود خالهايي دارند كه با رسيدن به بزرگسالي از بين ميرود و جاي آن را رنگ قهوه اي يكدست ميگيرد.شوكا حيواني علفخوار و نشخواركننده است و مهمترين دشمنان او پس از انسان، حيوانات گوشتخوار هستند.به علت حلال بودن گوشت اين گوزن كوچك، شكار غيرمجاز، بزرگترين خطر براي ادمه حيات شوكا محسوب ميشود.شوكا در عين آسيبپذيري، نسبت به اطراف و محيط خود، بسيار
هوشيار است و به سرعت متوجه هرگونه خطري ميشود، به طوري كه يك جفت شوكا، هنگام خواب به گونهاي قرار ميگيرند كه پشتشان به هم و رويشان به محيط اطراف باشد.اين حيوان، هنگام خطر صداي خاصي از خود بروز ميدهد كه ميتواند همجنسانش را از وجود خطر آگاه كند.برآورد دقيقي از تعداد شوكاها در جنگلهاي كرمانشاه - كه زيستگاه اصلي اين جانور است - وجود ندارد اما بنا بر آخرين مشاهدات، جمعيت آن از 60 مورد در جنگلهاي بلوط بوزين مرخيل، تجاوز نميكند.نمونههايي از شوكا در تعداد بسيار كم در شمال غربي ايران نيز ديده شده است. گوزنهاي كوچك ايراني (شوكا) با نمونه هاي ديده شده آن در اروپا متفاوت هستند.نسل شوكاهاي زيبا در جهان در حال انقراض است و به دليل آسيبپذيري بسيار، براي حفظ نسل آنها تنها به حفاظت هاي ويژه نياز است.كنترل محيط، جلوگيري از شكار بي رويه،
دراختيارقراردادن آب شرب و نظارت ويژه بر نحوه زيست اين گوزن كوچك، عوامل موثر در حفظ و بقاي اين گونه كمياب جانوري است.

[آبجی]

گوزن مارال(خطر انقراض )

http://www.ittiofauna.org/provinciarezzo/caccia/tabelle_specie/artiodattili/cervo/images/cervonobile01-500.jpg

تعرض انسانى به جنگلهاى انبوه آخرين زيستگاههاى جانورى گيلان، نسل مارال هارا در معرض تهديد قرار داده‌است
به گفته كارشناسان محيط زيست نسل گوزن جنگل‌هاى گيلان به نام مارال كه از جانوران شاخص جنگل‌هاى شمال محسوب مي‌شود به دليل تجاوز انسانى به زيستگاهها در خطر تهديد قرار دارد.
علاوه بر تهديد نسل اين جانور توسط شكارچيان غيرمجاز ، دست اندازى به زيستگاههاى اين جانور وحشى به منظور بهره بردارى از جنگل و كشيدن سيم خاردار در مسير رفت و آمد مارال ها از جمله عوامل تخريب زيستگاههاى و انقراض نسل آنها بشمار مي‌روند
مناطق زندگى اين گوزنها، عموما مناطقى شكارممنوع تلقى مي‌شوند در حاليكه حفاظت كاملى از اين مناطق وجود ندارد
جنگلهاى سياهكل، فومن و تالش عمده زيستگاههاى اين جانور و آخرين پناهگاه و محلى براى تكثير و زاد و ولد طبيعى آن محسوب مي‌شود
برخى تحقيقات نشان مي‌دهد در ‪ ۳۰سال اخير نسل اين جانور بطور چشمگيرى بر اثر شكار بي‌رويه كاهش يافته‌است
به گفته كارشناسان اين گونه جانورى به سبب اينكه سالى يك بچه به دنيا مي‌آورند حيواناتى بسيار آسيب پذيرند و نياز به حمايت‌هاى ويژه دارند
نيمه شهريور تا نيمه مهرماه هر سال به مدت يك ماه به عنوان فصل "مارال بانگى"معروف است و اين ايام به عنوان فصل جفتگيرى اين جانوران محسوب مى شود.
فصل مارال بانگى كه با ايجاد حرمسرا همراه است پر خطرترين زمان زندگى اين جانوران بشمار مي‌رود زيرا شكارچيان با شناسايى محل تجمع آنان مبادرت به شكار آنها مي‌كنند
نسل گوزن نر به دليل وزن و ارزش شاخ آن بيشتر در معرض خطر قرار دارد اين جانور داراى دو شاخ است كه هر سال تجديد مي‌شوند .
براساس آخرين سرشمارى شمار گوزنها در گيلان يكصد راس تخمين زده شده‌است