LaDy Ds DeMoNa
31st December 2009, 06:59 PM
با تنها گروه پاپ بانوان ایران و اعضای جوانش
http://www.seemorgh.com/DesktopModules/iContent2/Files/51739.jpg
با ارکیده و خواهرانش می‌شود ساعت‌ها نشست و از موسیقی سخن گفت. از مشکلاتشان، محدودیت‌هایشان و عشق و علاقه ای که به کار دارند. در جمعی صمیمانه از امیدهایشان می‌گویند و...
ما چهار خواهر پشت هم هستیم
با ارکیده حاجیوندی، سرپرست و یکی از 4 خواهر گروه موسیقی ارکیده تنها گروه پاپ بانوان ایران
ارکیده، ارغوان، ارمغان و به تازگی دنیا حاجیوندی سال‌هاست که نام‌های شناخته شده ای برای بانوان علاقه‌مند به موسیقی، به خصوص موسیقی پاپ هستند. نه سال است که این خواهران به همراه تعدادی دیگر از دوستانشان، گروه «ارکیده» را راه اندازی کرده اند و به اجرای برنامه‌های متعددی می‌پردازند. مهم نیست که آلبومی از آنها منتشر نشده است، مهم تلاش و کوششی نه ساله است و عشقی که این خواهران به کارشان دارند. مخاطب هم این موضوع را خوب درک می‌کند. با ارکیده و خواهرانش می‌شود ساعت‌ها نشست و از موسیقی سخن گفت. از مشکلاتشان، محدودیت‌هایشان و عشق و علاقه ای که به کار دارند. در جمعی صمیمانه از امیدهایشان می‌گویند.
تا به حال بار‌ها درباره این که شما تنها گروه بانوان در حوزه موسیقی پاپ هستید و مشکلات این گروه‌ها صحبت کرده اید اما شما تنها گروه پاپ – چه زنان، چه مردان- هستید که نه سال تمام مانده اید و همچنان فعالیت می‌کنید. این عجیب است، مگر این که فکر کنیم خانوادگی بودن گروهتان به شما کمک کرده است که در این زمینه موفق باشید.
ما سعی کردیم که جدا از مسائل موسیقایی، از نظر شخصیتی اعضایی را انتخاب کنیم که به اصطلاح با هم «مچ» باشیم. ضمن این که به هر حال ما چهار خواهر که عضو گروه هستیم، پشت هم هستیم و همین مساله هم نقش بسیار مهمی در انسجام فعالیت‌های گروه داشته است. از یک طرف دیگر «مریم نیک بین» و «مونیکا لران» هم از ابتدای تاسیس گروه تا الان همکاری شان را با ما ادامه داده اند.
امسال جشن تولد نه سالگی گروه ارکیده هم به حساب می‌آید، می‌دانید که این، چقدر انتظار از گروه شما را افزایش می‌دهد؟
کاملا، اما با جرات بر اساس اظهار نظر مخاطبان می‌توانم بگویم که کیفیت کار گروه ما به لحاظ موسیقایی و ابعاد دیگر رو به رشد بوده و این در حالی است که گروه ارکیده بدون هیچ اسپانسری به فعالیت خود ادامه می‌دهد. در ضمن به تازگی با وجود این که فاصله کنسرت‌های ما از هم کمتر شده است اما ما در هر برنامه، بیشتر از هفت قطعه جدید یعنی تقریبا یک آلبوم تازه را برای مخاطبانمان اجرا می‌کنیم که وقت و انرژی بسیاری صرف این موضوع می‌کنیم. قبلا این طور نبود، ما شاید در هر برنامه دو یا نهایت سه قطعه جدید اجرا می‌کردیم.
هفت قطعه جدید در هر اجرا، کار سختی نیست؟ از ترانه اش گرفته تا تنظیمش.
آهنگسازی بیشتر قطعات را خودمان انجام می‌دهیم و گاهی برای تنظیم از دیگران کمک می‌گیریم، مثلا «آدرین یعقوبی» کار تنظیم قطعات جدید را بر عهده داشته است. ایده ترانه‌ها را هم معمولا خودمان می‌دهیم اما گاهی هم از ترانه‌هایی که توجه ما را خیلی به خود جلب می‌کنند، استفاده می‌کنیم.
گفتید پوششتان تغییر کرده است، دقیقا چه اتفاقی افتاده است؟
بالاخره کنسرت، مخصوص بانوان است و آنها حق دارند که در هر برنامه ما را با لباس‌های تکراری نبینند و لباس‌هایمان برایشان خوشایند باشد. در این برنامه هم سعی کردیم که با توجه به این که گروهمان پاپ است و مخاطبانمان جوان هستند از رنگ‌هایش شاد استفاده کنیم. در یک کلام لباس‌هایمان کاملا لباس «استیج» است، البته در عین حال این لباس‌ها باید راحت باشند تا نوازندگان هنگام ساز زدن احساس راحتی کنند.
اجازه ضبط برنامه‌هایتان را هم که ندارید؟
بله اما مخاطبانی که ما را دوست دارند، کار‌هایمان را در ذهن می‌سپارند. برای من، هم جالب است و هم عجیب که چطور قطعات با یک بار شنیدن این چنین در ذهن مخاطبانمان می‌ماند که در برنامه بعدی تقاضای اجرای مجدد آن را می‌کنند.
در این سال‌ها کمتر از گروه‌های بانوان خبری هست اما شما در این سال‌ها حضور مستمر خودتان را حفظ کرده اید.
گروه‌های دیگر هم کنسرت می‌دهند اما اطلاع رسانی به خوبی انجام نمی‌شود. یعنی این برنامه‌ها معمولا به شکل بی سر و صدا برگزار می‌شود و خیلی از مخاطبان علاقه‌مند از وجود چنین کنسرت‌هایی مطلع نمی‌شوند. البته تالار وحدت همکاری خودش را انجام می‌دهد اما رسانه‌های جمعی همکاری‌های لازم را نمی‌کنند. تلویزیون تا به حال نشده که برنامه یک کنسرت را حتی به شکل زیر نویس اعلام کند، البته از حق نگذریم، رادیو در این باره تلاش‌هایی را انجام می‌دهد.
خود گروه چطور برنامه‌هایش را به مخاطبانش اطلاع می‌دهد؟
ما مدتی است که از فرم‌های عضویت استفاده می‌کنیم و خبر برنامه‌هایمان را به شکل ای میل یا پیامک و همچنین دیگر راه‌هایی که مخاطبان در فرم‌های عضویت خود طی کرده اند، قرار می‌دهیم. آگهی روزنامه هم که داریم، همچنین از طریق سایت orkidehmusic.com مخاطبان می‌توانند در جریان اخبار گروه قرار بگیرند و با ما در ارتباط باشند.
در کنار برنامه‌های تهران، نمی‌خواهید فکری هم برای مخاطبان شهرستانی خودتان بکنید؟
تاکنون که شرایط آن فراهم نشده است اما ما آمادگی کامل برای این موضوع داریم. این باعث تاسف است که چرا گروه‌های موسیقی بانوان نمی‌توانند به راحتی در شهرستان‌ها اجرای برنامه داشته باشند.
در سال جاری این سومین برنامه شما در تهران است، نگران جذب مخاطب نیستید؟
به نظر من اگر ماهی یک بار هم برای بانوان برنامه بگذاریم، هم کم است. زن‌های ایرانی به برنامه‌هایی از این دست احتیاج بسیاری دارند، به خصوص این که بعضی از آنها با مشکلاتی مثل افسردگی و... دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها در کنسرت‌های ما می‌گویند چرا این قدر دیر برنامه می‌گذارید. در واقع ما به خواست مخاطبان خود احترام می‌گذاریم اما اگر بخواهم از منظر حرفه ای به این سوال پاسخ دهم، باید بگویم که من هم می‌دانم که یک هنرمند برای این که وجهه اش حفظ شود، باید سالی یک تا دو برنامه بگذارد اما در حالی که ما از اجرا در شهرستان‌ها محروم هستیم، نمی‌‌توانیم آلبوم هم منتشر کنیم و هزار مساله این طوری داریم، طبیعتا ناگزیر هستیم که تعداد برنامه‌هایمان را افزایش دهیم.
«ارکیده» همچنان پاپ می‌ماند، یعنی نمی‌خواهید از سبک‌های مدرن تری بهره بگیرید یا در کنسرت‌تان از چند قطعه سنتی استفاده کنید؟
ما تقریبا در هر برنامه مان کار‌هایی از این دست انجام می‌دهیم یعنی سبک کلی گروه، پاپ است اما گاهی از قطعات تلفیقی پاپ- سنتی و ... استفاده می‌کنیم. در کنسرت آخرمان هم خواهر کوچکترم، دنیا، یک قطعه پاپ – جز خواند.
یعنی با اضافه شدن «دنیا» به فهرست خوانندگان، هر چهار خواهر به عنوان خواننده هم در ارکیده فعالیت می‌کنند؟
بله، همین طور است. گاهی هم خواهرانم به عنوان خواننده اصلی حضور دارند، مثلا در برنامه‌های قبلی ما ارغوان در دو قطعه به عنوان خواننده اصلی بود و من به عنوان همخوان در کنار او بودم. این روند همچنان در کار‌های ما ادامه پیدا خواهد کرد.
ارکیده، به عنوان خواهر بزرگ تر چه اندازه در موزیسین شدن خواهران نقش داشتی؟
نمی‌دانم. شاید خودشان باید جواب دهند.
من هم موافقم.
ارغوان: ارکیده در انتخاب ساز ما تاثیر بسیار زیادی داشت چون او گروه ارکیده را تشکیل داده است. او وقتی در دانشکده موسیقی تحصیل می‌کرد، ما هنوز در مدرسه بودیم. البته همه ما از بچگی نوازندگی می‌کردیم. من تار می‌زدم و ارمغان تنبک اما وقتی گروه تشکیل شد، ارمغان ترغیب شد تا پرکاشن یاد بگیرد. من هم «بیس» زدن را یاد گرفتم.
ارمغان: گروه ارکیده انگیزه بسیار زیادی برای ما بود. ولی در واقع من با تشکیل گروه ارکیده تصمیم به نواختن و ادامه ساز پرکاشن گرفتم. البته از قبل با نواختن ساز‌های کوبه ای آشنا بودم و ارغوان به ساز «گیتار بیس» علاقه داشت.
شما سنتور می‌زدی، ارمغان تنبک و ارغوان تار، چرا با این وجود یک گروه موسیقی سنتی تشکیل ندادید؟
زمانی که من گروه موسیقی ارکیده را راه اندازی کردم، هنوز در دانشکده موسیقی تحصیل می‌کردم، چون در آن زمان جای خالی گروه پاپ بین خانم‌ها دیده می‌شد، به همین خاطر با وجود مشکلاتی که بود، سرانجام یک گروه پاپ تشکیل دادم. در ضمن خودم هم بیشتر به این سبک موسیقی تمایل داشتم.
شما شغل اصلی تان همین موسیقی است. یعنی هیچ کدام رشته دیگری را ترغیب نمیکنید؟
نه، همه ما تنها و تنها موسیقی کار می‌کنیم و ژن موسیقی را از پدرمان به ارث برده ایم. مشوق اصلی ما هم برای تشکیل گروه و ادامه فعالیت در این زمینه ایشان است.
این که آدم زندگی اش را از راه موسیقی بگذراند، سخت نیست؟
سخت که هست اما به خاطر عشق و علاقه مان تمام سختی‌ها را تحمل می‌کنیم.
این انگیزه فعال بودن به موسیقی در ارغوان و ارمغان هم به اندازه ارکیده وجود دارد، یعنی فکر می‌کنید که گروه شما می‌تواند انگیزه ای برای تشکیل گروه‌های پاپ دیگر بین خانم‌ها باشد؟
ارغوان: بله، حتما. ما سعی کرده ایم که راه را برای حضور و فعالیت دیگر گروه‌ها هم باز کنیم. به تازگی گروه‌های متعدد پاپ بانوان را دیده ایم که احتمالا چون فعلا امکان و شرایط برگزاری کنسرت را ندارند، بیشتر در جشنواره‌ها حضور پیدا می‌کنند.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
http://www.seemorgh.com/DesktopModules/iContent2/Files/51739.jpg
با ارکیده و خواهرانش می‌شود ساعت‌ها نشست و از موسیقی سخن گفت. از مشکلاتشان، محدودیت‌هایشان و عشق و علاقه ای که به کار دارند. در جمعی صمیمانه از امیدهایشان می‌گویند و...
ما چهار خواهر پشت هم هستیم
با ارکیده حاجیوندی، سرپرست و یکی از 4 خواهر گروه موسیقی ارکیده تنها گروه پاپ بانوان ایران
ارکیده، ارغوان، ارمغان و به تازگی دنیا حاجیوندی سال‌هاست که نام‌های شناخته شده ای برای بانوان علاقه‌مند به موسیقی، به خصوص موسیقی پاپ هستند. نه سال است که این خواهران به همراه تعدادی دیگر از دوستانشان، گروه «ارکیده» را راه اندازی کرده اند و به اجرای برنامه‌های متعددی می‌پردازند. مهم نیست که آلبومی از آنها منتشر نشده است، مهم تلاش و کوششی نه ساله است و عشقی که این خواهران به کارشان دارند. مخاطب هم این موضوع را خوب درک می‌کند. با ارکیده و خواهرانش می‌شود ساعت‌ها نشست و از موسیقی سخن گفت. از مشکلاتشان، محدودیت‌هایشان و عشق و علاقه ای که به کار دارند. در جمعی صمیمانه از امیدهایشان می‌گویند.
تا به حال بار‌ها درباره این که شما تنها گروه بانوان در حوزه موسیقی پاپ هستید و مشکلات این گروه‌ها صحبت کرده اید اما شما تنها گروه پاپ – چه زنان، چه مردان- هستید که نه سال تمام مانده اید و همچنان فعالیت می‌کنید. این عجیب است، مگر این که فکر کنیم خانوادگی بودن گروهتان به شما کمک کرده است که در این زمینه موفق باشید.
ما سعی کردیم که جدا از مسائل موسیقایی، از نظر شخصیتی اعضایی را انتخاب کنیم که به اصطلاح با هم «مچ» باشیم. ضمن این که به هر حال ما چهار خواهر که عضو گروه هستیم، پشت هم هستیم و همین مساله هم نقش بسیار مهمی در انسجام فعالیت‌های گروه داشته است. از یک طرف دیگر «مریم نیک بین» و «مونیکا لران» هم از ابتدای تاسیس گروه تا الان همکاری شان را با ما ادامه داده اند.
امسال جشن تولد نه سالگی گروه ارکیده هم به حساب می‌آید، می‌دانید که این، چقدر انتظار از گروه شما را افزایش می‌دهد؟
کاملا، اما با جرات بر اساس اظهار نظر مخاطبان می‌توانم بگویم که کیفیت کار گروه ما به لحاظ موسیقایی و ابعاد دیگر رو به رشد بوده و این در حالی است که گروه ارکیده بدون هیچ اسپانسری به فعالیت خود ادامه می‌دهد. در ضمن به تازگی با وجود این که فاصله کنسرت‌های ما از هم کمتر شده است اما ما در هر برنامه، بیشتر از هفت قطعه جدید یعنی تقریبا یک آلبوم تازه را برای مخاطبانمان اجرا می‌کنیم که وقت و انرژی بسیاری صرف این موضوع می‌کنیم. قبلا این طور نبود، ما شاید در هر برنامه دو یا نهایت سه قطعه جدید اجرا می‌کردیم.
هفت قطعه جدید در هر اجرا، کار سختی نیست؟ از ترانه اش گرفته تا تنظیمش.
آهنگسازی بیشتر قطعات را خودمان انجام می‌دهیم و گاهی برای تنظیم از دیگران کمک می‌گیریم، مثلا «آدرین یعقوبی» کار تنظیم قطعات جدید را بر عهده داشته است. ایده ترانه‌ها را هم معمولا خودمان می‌دهیم اما گاهی هم از ترانه‌هایی که توجه ما را خیلی به خود جلب می‌کنند، استفاده می‌کنیم.
گفتید پوششتان تغییر کرده است، دقیقا چه اتفاقی افتاده است؟
بالاخره کنسرت، مخصوص بانوان است و آنها حق دارند که در هر برنامه ما را با لباس‌های تکراری نبینند و لباس‌هایمان برایشان خوشایند باشد. در این برنامه هم سعی کردیم که با توجه به این که گروهمان پاپ است و مخاطبانمان جوان هستند از رنگ‌هایش شاد استفاده کنیم. در یک کلام لباس‌هایمان کاملا لباس «استیج» است، البته در عین حال این لباس‌ها باید راحت باشند تا نوازندگان هنگام ساز زدن احساس راحتی کنند.
اجازه ضبط برنامه‌هایتان را هم که ندارید؟
بله اما مخاطبانی که ما را دوست دارند، کار‌هایمان را در ذهن می‌سپارند. برای من، هم جالب است و هم عجیب که چطور قطعات با یک بار شنیدن این چنین در ذهن مخاطبانمان می‌ماند که در برنامه بعدی تقاضای اجرای مجدد آن را می‌کنند.
در این سال‌ها کمتر از گروه‌های بانوان خبری هست اما شما در این سال‌ها حضور مستمر خودتان را حفظ کرده اید.
گروه‌های دیگر هم کنسرت می‌دهند اما اطلاع رسانی به خوبی انجام نمی‌شود. یعنی این برنامه‌ها معمولا به شکل بی سر و صدا برگزار می‌شود و خیلی از مخاطبان علاقه‌مند از وجود چنین کنسرت‌هایی مطلع نمی‌شوند. البته تالار وحدت همکاری خودش را انجام می‌دهد اما رسانه‌های جمعی همکاری‌های لازم را نمی‌کنند. تلویزیون تا به حال نشده که برنامه یک کنسرت را حتی به شکل زیر نویس اعلام کند، البته از حق نگذریم، رادیو در این باره تلاش‌هایی را انجام می‌دهد.
خود گروه چطور برنامه‌هایش را به مخاطبانش اطلاع می‌دهد؟
ما مدتی است که از فرم‌های عضویت استفاده می‌کنیم و خبر برنامه‌هایمان را به شکل ای میل یا پیامک و همچنین دیگر راه‌هایی که مخاطبان در فرم‌های عضویت خود طی کرده اند، قرار می‌دهیم. آگهی روزنامه هم که داریم، همچنین از طریق سایت orkidehmusic.com مخاطبان می‌توانند در جریان اخبار گروه قرار بگیرند و با ما در ارتباط باشند.
در کنار برنامه‌های تهران، نمی‌خواهید فکری هم برای مخاطبان شهرستانی خودتان بکنید؟
تاکنون که شرایط آن فراهم نشده است اما ما آمادگی کامل برای این موضوع داریم. این باعث تاسف است که چرا گروه‌های موسیقی بانوان نمی‌توانند به راحتی در شهرستان‌ها اجرای برنامه داشته باشند.
در سال جاری این سومین برنامه شما در تهران است، نگران جذب مخاطب نیستید؟
به نظر من اگر ماهی یک بار هم برای بانوان برنامه بگذاریم، هم کم است. زن‌های ایرانی به برنامه‌هایی از این دست احتیاج بسیاری دارند، به خصوص این که بعضی از آنها با مشکلاتی مثل افسردگی و... دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها در کنسرت‌های ما می‌گویند چرا این قدر دیر برنامه می‌گذارید. در واقع ما به خواست مخاطبان خود احترام می‌گذاریم اما اگر بخواهم از منظر حرفه ای به این سوال پاسخ دهم، باید بگویم که من هم می‌دانم که یک هنرمند برای این که وجهه اش حفظ شود، باید سالی یک تا دو برنامه بگذارد اما در حالی که ما از اجرا در شهرستان‌ها محروم هستیم، نمی‌‌توانیم آلبوم هم منتشر کنیم و هزار مساله این طوری داریم، طبیعتا ناگزیر هستیم که تعداد برنامه‌هایمان را افزایش دهیم.
«ارکیده» همچنان پاپ می‌ماند، یعنی نمی‌خواهید از سبک‌های مدرن تری بهره بگیرید یا در کنسرت‌تان از چند قطعه سنتی استفاده کنید؟
ما تقریبا در هر برنامه مان کار‌هایی از این دست انجام می‌دهیم یعنی سبک کلی گروه، پاپ است اما گاهی از قطعات تلفیقی پاپ- سنتی و ... استفاده می‌کنیم. در کنسرت آخرمان هم خواهر کوچکترم، دنیا، یک قطعه پاپ – جز خواند.
یعنی با اضافه شدن «دنیا» به فهرست خوانندگان، هر چهار خواهر به عنوان خواننده هم در ارکیده فعالیت می‌کنند؟
بله، همین طور است. گاهی هم خواهرانم به عنوان خواننده اصلی حضور دارند، مثلا در برنامه‌های قبلی ما ارغوان در دو قطعه به عنوان خواننده اصلی بود و من به عنوان همخوان در کنار او بودم. این روند همچنان در کار‌های ما ادامه پیدا خواهد کرد.
ارکیده، به عنوان خواهر بزرگ تر چه اندازه در موزیسین شدن خواهران نقش داشتی؟
نمی‌دانم. شاید خودشان باید جواب دهند.
من هم موافقم.
ارغوان: ارکیده در انتخاب ساز ما تاثیر بسیار زیادی داشت چون او گروه ارکیده را تشکیل داده است. او وقتی در دانشکده موسیقی تحصیل می‌کرد، ما هنوز در مدرسه بودیم. البته همه ما از بچگی نوازندگی می‌کردیم. من تار می‌زدم و ارمغان تنبک اما وقتی گروه تشکیل شد، ارمغان ترغیب شد تا پرکاشن یاد بگیرد. من هم «بیس» زدن را یاد گرفتم.
ارمغان: گروه ارکیده انگیزه بسیار زیادی برای ما بود. ولی در واقع من با تشکیل گروه ارکیده تصمیم به نواختن و ادامه ساز پرکاشن گرفتم. البته از قبل با نواختن ساز‌های کوبه ای آشنا بودم و ارغوان به ساز «گیتار بیس» علاقه داشت.
شما سنتور می‌زدی، ارمغان تنبک و ارغوان تار، چرا با این وجود یک گروه موسیقی سنتی تشکیل ندادید؟
زمانی که من گروه موسیقی ارکیده را راه اندازی کردم، هنوز در دانشکده موسیقی تحصیل می‌کردم، چون در آن زمان جای خالی گروه پاپ بین خانم‌ها دیده می‌شد، به همین خاطر با وجود مشکلاتی که بود، سرانجام یک گروه پاپ تشکیل دادم. در ضمن خودم هم بیشتر به این سبک موسیقی تمایل داشتم.
شما شغل اصلی تان همین موسیقی است. یعنی هیچ کدام رشته دیگری را ترغیب نمیکنید؟
نه، همه ما تنها و تنها موسیقی کار می‌کنیم و ژن موسیقی را از پدرمان به ارث برده ایم. مشوق اصلی ما هم برای تشکیل گروه و ادامه فعالیت در این زمینه ایشان است.
این که آدم زندگی اش را از راه موسیقی بگذراند، سخت نیست؟
سخت که هست اما به خاطر عشق و علاقه مان تمام سختی‌ها را تحمل می‌کنیم.
این انگیزه فعال بودن به موسیقی در ارغوان و ارمغان هم به اندازه ارکیده وجود دارد، یعنی فکر می‌کنید که گروه شما می‌تواند انگیزه ای برای تشکیل گروه‌های پاپ دیگر بین خانم‌ها باشد؟
ارغوان: بله، حتما. ما سعی کرده ایم که راه را برای حضور و فعالیت دیگر گروه‌ها هم باز کنیم. به تازگی گروه‌های متعدد پاپ بانوان را دیده ایم که احتمالا چون فعلا امکان و شرایط برگزاری کنسرت را ندارند، بیشتر در جشنواره‌ها حضور پیدا می‌کنند.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ