s@ba
25th December 2009, 10:37 PM
http://saba21.persiangig.com/image/imax.jpg
سینمایی که مجموعه‌ای از عینک‌های به‌درد نخور با فریمی نازک و مقوایی، فیلم‌های بی‌محتوا و بازیگرانی به‌مراتب بدتر از هر دوی اینها بود، این روزها به مدد صنعت رو به رشد فیلم‌سازی، قدرتمند و شگفت‌انگیز بازگشته است تا سالن‌های سینما را تسخیر کند.
به گفته مجمع فیلمسازان انگلستان، این کشور با رشد بی‌سابقه تعداد سینماهای مجهز به سالن‌های اکران سه‌بعدی روبرو شده است. تعداد این سالن‌ها از کمتر از 70 سالن اکران سینمای سه‌بعدی در سال 2008 / 1387 به 400 عدد در سال جدید افزایش یافته؛ یعنی به طور متوسط هفته‌ای 10 سالن جدید مختص نمایش فیلم‌های سه‌بعدی در انگلستان افتتاح شده است و در سوی دیگر، تعداد زیادی فیلم سه‌بعدی نیز برای اکران آماده شده‌اند.
شش فیلم سه بعدی در سال 2008 / 1387 اکران شد، اما این تعداد برای سال 2009 / 1388 به دو برابر افزایش یافته و حتی برای سال 2010 / 1389 ساخت فیلم‌های بیشتری پیش‌بینی شده است.
لورن، 11 ساله و ساکن لندن که برای تماشای آخرین فیلم سه بعدی اکران شده، جی‌فورس، ساخته والت دیسنی به سینما آمده، می‌گوید: «زمانی که به تماشای فیلم‌های معمولی می‌نشینی، این احساس که جزیی از داستان هستی، برایت تداعی نمی‌شود. تنها تماشاچی هستی! اما زمانی که فیلم‌های سه‌بعدی را می‌بینی، احساس می‌کنی از یک تماشاچی ساده به قسمتی از اتفاقات و داستان تبدیل شده‌ای».
ارزشش را دارد ؟
http://saba21.persiangig.com/image/3d_movies.jpg
برای تماشای هر فیلم سه‌بعدی باید 2 تا 2.5 پوند/ 3200 تا 4000 تومان بیشتر هزینه کنید. دانیل، پدر لورن معتقد است که این هزینه بیشتر، کاملا ارزشش را دارد. او می‌گوید: «فضای سه بعدی، به شما القا می‌کند جزیی از فیلم هستید، انگار که همراه قهرمانان داستان ماجرا‌ها را از سر می‌گذرانید. ما یک جمع 8 نفره بودیم که برای تماشای فیلم آمدیم و همگی بر این‌که این هزینه اضافی ارزشش را دارد، اتفاق‌نظر داریم».
اما همه آنهایی که فیلم را دیده‌اند، با دانیل هم عقیده نیستند. شریل که پسر 13 ساله‌اش را برای تماشای این فیلم به سینما آورده، می‌گوید: «من فکر می‌کنم این پول را بیهوده هدر داده‌ام. شما می‌توانید با هزینه کمتری نسخه معمولی فیلم را ببینید و لذت بیشتری هم از تماشای آن ببرید!»
البته بزرگان صنعت فیلم با این نظر مخالفند. آنها معتقدند مردمی که به تماشای فیلم‌های سه‌بعدی می‌نشینند، در مقایسه با سایر تماشاگران لذت بیشتری از این تجربه کسب می‌کنند و این ارزش بیشتر هزینه کردن را دارد.
لیورا نیوزی، از کارکنان مجمع فیلمسازان انگلستان می‌گوید: «بله، دیدن فیلم‌های سه‌بعدی هزینه بیشتری دارد، آن‌هم به این خاطر است که هزینه اولیه بیشتری برای تهیه این فیلم‌ها صرف شده است، سینماهای اکران‌کننده آنها، ده‌ها هزار پوند برای ارتقای پرده‌های نمایش فیلم هزینه کرده‌اند و هزینه‌های دیگری برای تهیه عینک‌های سه‌بعدی ویژه و امثال آن نیز باید انجام گیرد».
لیورا در ادامه سه دلیل اصلی گسترش سینمای سه‌بعدی را در سال‌های اخیر، این‌طور عنوان می‌کند.
http://saba21.persiangig.com/image/3d_tv_glasses.jpg
عینک‌های مناسب
«کاهش چشم‌گیر هزینه‌های فناوری مورد استفاده برای ساخت فیلم‌های سه‌بعدی و پرده‌های نمایش این فیلم‌ها، در دو سال گذشته نسبت به سال‌های قبل از آن را باید مهم‌ترین عامل گسترش سینمای سه‌بعدی در سال‌های اخیر، به شمار آورد. در مرحله دوم باید خلاقیت فراوان استودیوهای هالیوود و ورود کارگردانان صاحب‌نام را به این عرصه عنوان کرد که باعث تولید و عرضه تعداد زیادی از فیلم‌های سه‌بعدی به سینمای جهان شده است.
و بالاخره باید شرایط بصری بسیار‌بهتری را در نظر گرفت که برای تماشاگران فراهم شده است. ما عینک‌های مناسبی برای تماشای فیلم‌ها تدارک دیده‌ایم که با حرکت سر فرد، او را دچار سرگیجه نمی‌کند و مانند عینک‌های قدیمی استفاده از آنها به سردرد منجر نمی‌شود».
صنعت فیلم تاکنون میلیون‌ها پوند برای به‌کارگیری شیوه‌های گوناگون و در نهایت ساخت موفق فیلم‌های سه‌بعدی هزینه کرده است و دی‌ماه امسال آزمون بزرگی را پیش رو خواهد داشت. جیمز کامرون، کارگردان فیلم‌هایی مانند تایتانیک و ترمیناتور 2، فیلم سه‌بعدی خود را که بیش از 10 سال برای تولید آن وقت صرف کرده، اکران خواهد کرد.
یکی از مدیران ارشد صنعت فیلم، این حرکت را «برگ برنده» سینمای سه‌بعدی می‌داند و معتقد است این می‌تواند شیوه فیلم دیدن مردم را برای همیشه تغییر دهد. او می‌گوید: «من از دیگران خواستم آواتاری را به مدت 20 تا 30 دقیقه تماشا کنند، توصیف آنها از این فیلم حالتی شبیه خلسه یا رؤیا بود. اغلب افراد عنوان کردند که تماشای آن، اندکی حس هشیاری‌شان را مخدوش کرده است».
با تمام این تفاسیر، صنعت فیلم‌سازی باید صبر کند تا بفهمد آیا توانسته انتظارات بینندگان را برآورده کند، یا مهم‌تر از آن، این‌که اصلا تماشاچیان مایلند برای تماشای فیلم‌های سه‌بعدی هزینه بالاتری را متقبل شوند؟
سینمایی که مجموعه‌ای از عینک‌های به‌درد نخور با فریمی نازک و مقوایی، فیلم‌های بی‌محتوا و بازیگرانی به‌مراتب بدتر از هر دوی اینها بود، این روزها به مدد صنعت رو به رشد فیلم‌سازی، قدرتمند و شگفت‌انگیز بازگشته است تا سالن‌های سینما را تسخیر کند.
به گفته مجمع فیلمسازان انگلستان، این کشور با رشد بی‌سابقه تعداد سینماهای مجهز به سالن‌های اکران سه‌بعدی روبرو شده است. تعداد این سالن‌ها از کمتر از 70 سالن اکران سینمای سه‌بعدی در سال 2008 / 1387 به 400 عدد در سال جدید افزایش یافته؛ یعنی به طور متوسط هفته‌ای 10 سالن جدید مختص نمایش فیلم‌های سه‌بعدی در انگلستان افتتاح شده است و در سوی دیگر، تعداد زیادی فیلم سه‌بعدی نیز برای اکران آماده شده‌اند.
شش فیلم سه بعدی در سال 2008 / 1387 اکران شد، اما این تعداد برای سال 2009 / 1388 به دو برابر افزایش یافته و حتی برای سال 2010 / 1389 ساخت فیلم‌های بیشتری پیش‌بینی شده است.
لورن، 11 ساله و ساکن لندن که برای تماشای آخرین فیلم سه بعدی اکران شده، جی‌فورس، ساخته والت دیسنی به سینما آمده، می‌گوید: «زمانی که به تماشای فیلم‌های معمولی می‌نشینی، این احساس که جزیی از داستان هستی، برایت تداعی نمی‌شود. تنها تماشاچی هستی! اما زمانی که فیلم‌های سه‌بعدی را می‌بینی، احساس می‌کنی از یک تماشاچی ساده به قسمتی از اتفاقات و داستان تبدیل شده‌ای».
ارزشش را دارد ؟
http://saba21.persiangig.com/image/3d_movies.jpg
برای تماشای هر فیلم سه‌بعدی باید 2 تا 2.5 پوند/ 3200 تا 4000 تومان بیشتر هزینه کنید. دانیل، پدر لورن معتقد است که این هزینه بیشتر، کاملا ارزشش را دارد. او می‌گوید: «فضای سه بعدی، به شما القا می‌کند جزیی از فیلم هستید، انگار که همراه قهرمانان داستان ماجرا‌ها را از سر می‌گذرانید. ما یک جمع 8 نفره بودیم که برای تماشای فیلم آمدیم و همگی بر این‌که این هزینه اضافی ارزشش را دارد، اتفاق‌نظر داریم».
اما همه آنهایی که فیلم را دیده‌اند، با دانیل هم عقیده نیستند. شریل که پسر 13 ساله‌اش را برای تماشای این فیلم به سینما آورده، می‌گوید: «من فکر می‌کنم این پول را بیهوده هدر داده‌ام. شما می‌توانید با هزینه کمتری نسخه معمولی فیلم را ببینید و لذت بیشتری هم از تماشای آن ببرید!»
البته بزرگان صنعت فیلم با این نظر مخالفند. آنها معتقدند مردمی که به تماشای فیلم‌های سه‌بعدی می‌نشینند، در مقایسه با سایر تماشاگران لذت بیشتری از این تجربه کسب می‌کنند و این ارزش بیشتر هزینه کردن را دارد.
لیورا نیوزی، از کارکنان مجمع فیلمسازان انگلستان می‌گوید: «بله، دیدن فیلم‌های سه‌بعدی هزینه بیشتری دارد، آن‌هم به این خاطر است که هزینه اولیه بیشتری برای تهیه این فیلم‌ها صرف شده است، سینماهای اکران‌کننده آنها، ده‌ها هزار پوند برای ارتقای پرده‌های نمایش فیلم هزینه کرده‌اند و هزینه‌های دیگری برای تهیه عینک‌های سه‌بعدی ویژه و امثال آن نیز باید انجام گیرد».
لیورا در ادامه سه دلیل اصلی گسترش سینمای سه‌بعدی را در سال‌های اخیر، این‌طور عنوان می‌کند.
http://saba21.persiangig.com/image/3d_tv_glasses.jpg
عینک‌های مناسب
«کاهش چشم‌گیر هزینه‌های فناوری مورد استفاده برای ساخت فیلم‌های سه‌بعدی و پرده‌های نمایش این فیلم‌ها، در دو سال گذشته نسبت به سال‌های قبل از آن را باید مهم‌ترین عامل گسترش سینمای سه‌بعدی در سال‌های اخیر، به شمار آورد. در مرحله دوم باید خلاقیت فراوان استودیوهای هالیوود و ورود کارگردانان صاحب‌نام را به این عرصه عنوان کرد که باعث تولید و عرضه تعداد زیادی از فیلم‌های سه‌بعدی به سینمای جهان شده است.
و بالاخره باید شرایط بصری بسیار‌بهتری را در نظر گرفت که برای تماشاگران فراهم شده است. ما عینک‌های مناسبی برای تماشای فیلم‌ها تدارک دیده‌ایم که با حرکت سر فرد، او را دچار سرگیجه نمی‌کند و مانند عینک‌های قدیمی استفاده از آنها به سردرد منجر نمی‌شود».
صنعت فیلم تاکنون میلیون‌ها پوند برای به‌کارگیری شیوه‌های گوناگون و در نهایت ساخت موفق فیلم‌های سه‌بعدی هزینه کرده است و دی‌ماه امسال آزمون بزرگی را پیش رو خواهد داشت. جیمز کامرون، کارگردان فیلم‌هایی مانند تایتانیک و ترمیناتور 2، فیلم سه‌بعدی خود را که بیش از 10 سال برای تولید آن وقت صرف کرده، اکران خواهد کرد.
یکی از مدیران ارشد صنعت فیلم، این حرکت را «برگ برنده» سینمای سه‌بعدی می‌داند و معتقد است این می‌تواند شیوه فیلم دیدن مردم را برای همیشه تغییر دهد. او می‌گوید: «من از دیگران خواستم آواتاری را به مدت 20 تا 30 دقیقه تماشا کنند، توصیف آنها از این فیلم حالتی شبیه خلسه یا رؤیا بود. اغلب افراد عنوان کردند که تماشای آن، اندکی حس هشیاری‌شان را مخدوش کرده است».
با تمام این تفاسیر، صنعت فیلم‌سازی باید صبر کند تا بفهمد آیا توانسته انتظارات بینندگان را برآورده کند، یا مهم‌تر از آن، این‌که اصلا تماشاچیان مایلند برای تماشای فیلم‌های سه‌بعدی هزینه بالاتری را متقبل شوند؟