Victor007
12th December 2009, 10:24 AM
21 اذر 1375 برگ زرینی است در تاریخ خیلی از فوتبالی های این مملکت و تداعی کننده نام انهاست ، از علی دایی با ان 4 گل معروفش تا خداداد و مایلی کهن و کریم باقری .
http://i.media.goal.com/g/3319_news.jpg
سایت گل - انگار این در ذات شرقیهاست که با گذشته خود زندگی کنندو ناکامی ها و تلخ کامی های احتمالی اینده شان را با خاطرات گذشته به دست باد بسپارند. اینگونه است که اگر زردهای شرق اسیا به اولین حضورشان در جام جهانی 66 و زمین گیر کردن پرتغال و ایتالیا می نازند ما هم نیز روزهایی برای سر به اسمان ساییدن و سینه جلو دادن کم نداریم .
بی شک هر ایرانی فوتبال دوستی اذر ماه 1375 را از یاد نمیبرد. انگار تقدیر این بود تا در این ماه ،فوتبال دریچه دیگری روی انها بگشایدو سپس یک سال بعد در هشت اذر برای دومین بار مسافر جام جهانی باشد...
جام ملتهای آسیا بود و تیمی که در آخرین بازی تدارکاتی در تهران به ترکمنستان باخت و در اولین بازی مغلوب عراق شد. اما بعد از برد 3-1 مقابل تایلند نوبت به برد های تاریخی رسید.
پیروزیهای ایران ابتدا از 18 اذر مقابل عربستان با نتیجه 3-0 آغاز شد و و بعد به پیروزی خرد کننده 6-2 مقابل کره ایهای مغروررسید . این بردها امید ها را به ملتی هدیه کرد که پس از در خشش 2 تیم محبوب باشگاهیش در سال 70 امیدش را در در تمامی عرصه های مستطیل سبز ناامید یافته بود.
پس از نسل جام جهانی 78 ارژانتین باید که نسل جام ملتهای 96 امارات و جام جهانی 98 را در ارشیو ذهن ایرانیان محبوس کرد.نسلی که همه نداشته هایش را با غیرت ،تعصب و همیت جبران کرد تا به مصاف حریفانی برود که یک سرو گردن از او بالا تر بودند.علی دایی را برای اولین بار در جام ملتهای اسیاست که با سری شکسته در مقابل تایلند میبینیم که تا اخر مسابقات لقب با غیرت ترین بازیکن را یدک میکشد.نسلی که هر چه اختلاف و 2 دستگی داشتند در بیرون میدان بود و در میدان برای هم جان میدادند.
شاید بتوان فوتبال ایران را در بعد از انقلاب به دو بخش تقسیم کرد که شامل قبل از جام ملتهای اسیای 1996 امارات و بعد از ان میشود.جام ملتهای 96 دوران پایان قهر مردم با فوتبال وپایان رکود فوتبال ملی عنوان است که محمد مایلی کهن با تغییر شاکله تیم ملی ،مردم را با فوتبال ملی اشتی داد.تا قبل از ان فوتبال فقط مخصوص فوتبال دوستان بود اما از ان موقع بود که فوتبال وسیله ای شد برای سرگرمی تمام خانواده ها.
21 اذر 1375 برگ زرینی است در تاریخ خیلی از فوتبالی های این مملکت و تداعی کننده نام انهاست ، از علی دایی با ان 4 گل معروفش تا خداداد و مایلی کهن و کریم باقری .
پای ان 6-2 معروف در میان است..جام ملتهای اسیا در امارت دورانی بود که هنوز خیلی ها خودشان را اقای فوتبال این مملکت نمی دانستند . کسی دایه مهربان تر از مادر این فوتبال نبود. هنوز لژیونری وجود نداشت که به جای پرچم به فکر ساق پا باشد.هنوز کسی به فکر دریبل و بالا بردن بازی وگل ملی نبود .کره جنوبی بود وایران .ایرانی که بیش از میزبان مسابقات تماشاگر به ورزشگاه کشاند .تماشاگری که در حال حاضر حسرت حضورش را در ورزشگاه ازادی می کشیم.
هنوز بازی ملی بازیکنان روی هم به 100 نمیرسید هنوز تا حدودی تعصب به پیراهن و همدلی میان بازیکنان وجود داشت.هنوز بازیکنان نیمکت نشین برای شکست تیم دعا نمیکردند . هنوز قطار روزنامه های ورزشی وجود نداشت ان موقع هنوز خبری از دوپینگ و دلال نبود. اشتی مردم با فوتبال از همان روزها اغاز شد .معنی رنکینگ را از همان روزها فهمیدیم. اما حالا کجاییم و چه بر سر فوتبالمان امد؟ایا امیدی هست تا از این سراشیبی سقوط رهایی پیدا کنیم؟ایا می شود امیدوار باشیم تا باز هم سری بین سرها بلند کنیم؟
13 سال بعد از خلق حماسه 96 امروز در حسرت دایی،عابدزاده،عزیزی و......میسوزیم و حسرت نرفتن به اورد گاهی که رسیدن به ان از همیشه اسانتر بود اما عقابی و غزالی نداشتیم تا مارا به همه نداشته هایمان برسانند.
مرتضی میثاقی
http://i.media.goal.com/g/3319_news.jpg
سایت گل - انگار این در ذات شرقیهاست که با گذشته خود زندگی کنندو ناکامی ها و تلخ کامی های احتمالی اینده شان را با خاطرات گذشته به دست باد بسپارند. اینگونه است که اگر زردهای شرق اسیا به اولین حضورشان در جام جهانی 66 و زمین گیر کردن پرتغال و ایتالیا می نازند ما هم نیز روزهایی برای سر به اسمان ساییدن و سینه جلو دادن کم نداریم .
بی شک هر ایرانی فوتبال دوستی اذر ماه 1375 را از یاد نمیبرد. انگار تقدیر این بود تا در این ماه ،فوتبال دریچه دیگری روی انها بگشایدو سپس یک سال بعد در هشت اذر برای دومین بار مسافر جام جهانی باشد...
جام ملتهای آسیا بود و تیمی که در آخرین بازی تدارکاتی در تهران به ترکمنستان باخت و در اولین بازی مغلوب عراق شد. اما بعد از برد 3-1 مقابل تایلند نوبت به برد های تاریخی رسید.
پیروزیهای ایران ابتدا از 18 اذر مقابل عربستان با نتیجه 3-0 آغاز شد و و بعد به پیروزی خرد کننده 6-2 مقابل کره ایهای مغروررسید . این بردها امید ها را به ملتی هدیه کرد که پس از در خشش 2 تیم محبوب باشگاهیش در سال 70 امیدش را در در تمامی عرصه های مستطیل سبز ناامید یافته بود.
پس از نسل جام جهانی 78 ارژانتین باید که نسل جام ملتهای 96 امارات و جام جهانی 98 را در ارشیو ذهن ایرانیان محبوس کرد.نسلی که همه نداشته هایش را با غیرت ،تعصب و همیت جبران کرد تا به مصاف حریفانی برود که یک سرو گردن از او بالا تر بودند.علی دایی را برای اولین بار در جام ملتهای اسیاست که با سری شکسته در مقابل تایلند میبینیم که تا اخر مسابقات لقب با غیرت ترین بازیکن را یدک میکشد.نسلی که هر چه اختلاف و 2 دستگی داشتند در بیرون میدان بود و در میدان برای هم جان میدادند.
شاید بتوان فوتبال ایران را در بعد از انقلاب به دو بخش تقسیم کرد که شامل قبل از جام ملتهای اسیای 1996 امارات و بعد از ان میشود.جام ملتهای 96 دوران پایان قهر مردم با فوتبال وپایان رکود فوتبال ملی عنوان است که محمد مایلی کهن با تغییر شاکله تیم ملی ،مردم را با فوتبال ملی اشتی داد.تا قبل از ان فوتبال فقط مخصوص فوتبال دوستان بود اما از ان موقع بود که فوتبال وسیله ای شد برای سرگرمی تمام خانواده ها.
21 اذر 1375 برگ زرینی است در تاریخ خیلی از فوتبالی های این مملکت و تداعی کننده نام انهاست ، از علی دایی با ان 4 گل معروفش تا خداداد و مایلی کهن و کریم باقری .
پای ان 6-2 معروف در میان است..جام ملتهای اسیا در امارت دورانی بود که هنوز خیلی ها خودشان را اقای فوتبال این مملکت نمی دانستند . کسی دایه مهربان تر از مادر این فوتبال نبود. هنوز لژیونری وجود نداشت که به جای پرچم به فکر ساق پا باشد.هنوز کسی به فکر دریبل و بالا بردن بازی وگل ملی نبود .کره جنوبی بود وایران .ایرانی که بیش از میزبان مسابقات تماشاگر به ورزشگاه کشاند .تماشاگری که در حال حاضر حسرت حضورش را در ورزشگاه ازادی می کشیم.
هنوز بازی ملی بازیکنان روی هم به 100 نمیرسید هنوز تا حدودی تعصب به پیراهن و همدلی میان بازیکنان وجود داشت.هنوز بازیکنان نیمکت نشین برای شکست تیم دعا نمیکردند . هنوز قطار روزنامه های ورزشی وجود نداشت ان موقع هنوز خبری از دوپینگ و دلال نبود. اشتی مردم با فوتبال از همان روزها اغاز شد .معنی رنکینگ را از همان روزها فهمیدیم. اما حالا کجاییم و چه بر سر فوتبالمان امد؟ایا امیدی هست تا از این سراشیبی سقوط رهایی پیدا کنیم؟ایا می شود امیدوار باشیم تا باز هم سری بین سرها بلند کنیم؟
13 سال بعد از خلق حماسه 96 امروز در حسرت دایی،عابدزاده،عزیزی و......میسوزیم و حسرت نرفتن به اورد گاهی که رسیدن به ان از همیشه اسانتر بود اما عقابی و غزالی نداشتیم تا مارا به همه نداشته هایمان برسانند.
مرتضی میثاقی