mahdi9067
1st December 2009, 09:18 PM
حميدرضا صدر ، فوتبال نويس برجسته ايران كه او را با مقاله هاي خواندني سينمايي و تحليل هاي متفاوتش از مسابقات خارجي و بعضا داخلي به خطر مي آوريم ، روز گذشته در برنامه توپ طلايي در شبكه دوم شركت كرد تا به بيان ديدگاههاي خود درباره شرايط روز فوتبال ايران بپردازد. آنچه كه خواهيد خواند گزيده اي از نظرات اوست كه كماكان متفاوت و خواتندني است:
* فوتبال ما در شرایط کنونی به آرامشی برای گفتگو نیاز دارد. همه چیز تب آلود است و به مرز انفجار رسیده. در حالی که میزان پول هزینه شده در فوتبال کنونی در تاریخ ورزش ایران بیسابقه بشمار می رود، با این وصف نتایج کسب شده بسیار بد و نومید کننده است و تناسبی با هزینه های انجام شده ندارد. اهالی فوتبال باید قدر این میزان سرمایه گذاری و پول را بدانند. اما آیا می دانند؟ آیا خود ما می دانیم؟ آیا این ریخت و پاش ها به زیان فوتبال عمل نکرده؟ حالا فقط اهل خرج کردن شده ایم، آن هم خرج های بزرگ. همه از فوتبالی که بارسلونا در فصل پیش ارائه داد ستایش می کنیم، ولی نمی گوییم، ویکتور والدس، لیونل مسی، پویول، اینیستا و ژاوی محصول خود باشگاه هستند نه خرید و ریخت و پاش. فقط می گوییم پول بدهید تا بخریم.
* تیم ملی می تواند بازتابنده کیفیت کلیت فوتبال هم باشد. فوتبال ما در حال حاضر در اوج بسر نمی برد تا تیم ملی هم در اوج قرا داشته باشد. در عین حال مثل یک دهه پیش که نسل طلایی وجود داشت، کسانی مثل احمد رضا عابد زاده و علی دایی، بازیکنان بزرگی که یک تنه سرنوشت دیدارها را رقم بزنند هم وجود ندارند. این حقیقت کتمان ناپذیر است.
*چرا بازیکنانی که در مسابقات باشگاهی جانانه بازی می کنند و احتمالا ده کیلومتر می دوند در مسابقه با اردن توان دویدن نداشتند و مثلا تا سقف پنج شش کیلومتر دویدند؟ آیا مسئله دوپینگ در مسابقات داخلی جدی نیست؟ آیا به تیم ملی ضربه نمي زند؟ چرا هشدارهای دلسوزانه مجید جلالی را جدی نگرفتیم و برعلیه او جبهه گیری کردیم؟ فوتبال غرب آسیا برابر شرق آسیا در مسابقات مقدماتی جام جهانی ناکام ماند، چرا که اهمیتی به چنین مسائلی نمی دهد. تصور می کنم کشورهای عربی هم مثل ما این مسئله را زیر ذره بین نمی برند.
* ما اهالی رسانه در سو تعابیر شکل گرفته در ذهن مخاطبان نقش اساسی داریم. ما هستیم که با یک پیروزی می گوییم غرور ملی اوج گرفت و با یک شکست همان غرور را از کف رفته می دانیم. تساوی با استرالیا و صعود به جام جهانی 1998 یادتان هست؟ یادتان هست گفتیم غرور و عظمت ملی ما بازگشته؟ یعنی اگر مارک بوسنیچ کمی هوشیارانه تر برابر خداداد عزیزی ظاهر می شد همه آن غرور و عظمت بر باد می رفت؟ این چه غروری است که با یک توپ و یک ضربه، بدست می آید و از کف می رود؟ برزیل بیشترین تعداد قهرمانی را در جام های جهانی داشته؟ اما کشوری است درگیر فقر مفرط ، بیکاری و فاحشه گری. آیا برزیلی ها به یمن فوتبالشان غرور ملی والایی دارند؟ مطمئن نیستم. آیا می خواهیم مثل آنها قهرمان جهان شویم ولی همان مسائل اجتماعی را هم داشته باشیم؟ البته که نه. مگر هندوستان که فوتبال برجسته ای ندارد غرور ندارد؟ باید با احتیاط از واژه ها و صفت های نسبت داده شده استفاده کرد.
* دافعه فوتبال ما به شدت نگران کننده است. چرا از ایویچ بهره ای نبردیم؟ چرا از بلازویچ که کرواسی را در رتبه سوم جهان قرار داد بهره ای نبردیم؟ چرا مصطفی دنیزلی که همین هفته پیش منچستر یونایتد را در اولد ترافورد شکست داد برغم علاقه ای که به کشورمان داشت رفت و نماند؟ مگر برانکو ما را با آرامش به جام جهانی نبرد؟ ولی با او چه کردیم و چرا بارش را بست و رفت؟ بله دافعه این فوتبال بسیار نگران کننده است.
* این فوتبال در شرایط کنونی به کمی مهربانی نیاز دارد. به این که با آرامش بنشینیم و حرفهایمان بزنیم و مشکلات و دردها را زیر ذره بین ببریم. واژه ها و جمله هایی که پس از شکست برابر اردن نثار افشین قطبی شد زشت و کریه بود. مهم نیست انتقاد کنیم ولی چگونه و با چه جمله هایی؟
* فوتبال ما در شرایط کنونی به آرامشی برای گفتگو نیاز دارد. همه چیز تب آلود است و به مرز انفجار رسیده. در حالی که میزان پول هزینه شده در فوتبال کنونی در تاریخ ورزش ایران بیسابقه بشمار می رود، با این وصف نتایج کسب شده بسیار بد و نومید کننده است و تناسبی با هزینه های انجام شده ندارد. اهالی فوتبال باید قدر این میزان سرمایه گذاری و پول را بدانند. اما آیا می دانند؟ آیا خود ما می دانیم؟ آیا این ریخت و پاش ها به زیان فوتبال عمل نکرده؟ حالا فقط اهل خرج کردن شده ایم، آن هم خرج های بزرگ. همه از فوتبالی که بارسلونا در فصل پیش ارائه داد ستایش می کنیم، ولی نمی گوییم، ویکتور والدس، لیونل مسی، پویول، اینیستا و ژاوی محصول خود باشگاه هستند نه خرید و ریخت و پاش. فقط می گوییم پول بدهید تا بخریم.
* تیم ملی می تواند بازتابنده کیفیت کلیت فوتبال هم باشد. فوتبال ما در حال حاضر در اوج بسر نمی برد تا تیم ملی هم در اوج قرا داشته باشد. در عین حال مثل یک دهه پیش که نسل طلایی وجود داشت، کسانی مثل احمد رضا عابد زاده و علی دایی، بازیکنان بزرگی که یک تنه سرنوشت دیدارها را رقم بزنند هم وجود ندارند. این حقیقت کتمان ناپذیر است.
*چرا بازیکنانی که در مسابقات باشگاهی جانانه بازی می کنند و احتمالا ده کیلومتر می دوند در مسابقه با اردن توان دویدن نداشتند و مثلا تا سقف پنج شش کیلومتر دویدند؟ آیا مسئله دوپینگ در مسابقات داخلی جدی نیست؟ آیا به تیم ملی ضربه نمي زند؟ چرا هشدارهای دلسوزانه مجید جلالی را جدی نگرفتیم و برعلیه او جبهه گیری کردیم؟ فوتبال غرب آسیا برابر شرق آسیا در مسابقات مقدماتی جام جهانی ناکام ماند، چرا که اهمیتی به چنین مسائلی نمی دهد. تصور می کنم کشورهای عربی هم مثل ما این مسئله را زیر ذره بین نمی برند.
* ما اهالی رسانه در سو تعابیر شکل گرفته در ذهن مخاطبان نقش اساسی داریم. ما هستیم که با یک پیروزی می گوییم غرور ملی اوج گرفت و با یک شکست همان غرور را از کف رفته می دانیم. تساوی با استرالیا و صعود به جام جهانی 1998 یادتان هست؟ یادتان هست گفتیم غرور و عظمت ملی ما بازگشته؟ یعنی اگر مارک بوسنیچ کمی هوشیارانه تر برابر خداداد عزیزی ظاهر می شد همه آن غرور و عظمت بر باد می رفت؟ این چه غروری است که با یک توپ و یک ضربه، بدست می آید و از کف می رود؟ برزیل بیشترین تعداد قهرمانی را در جام های جهانی داشته؟ اما کشوری است درگیر فقر مفرط ، بیکاری و فاحشه گری. آیا برزیلی ها به یمن فوتبالشان غرور ملی والایی دارند؟ مطمئن نیستم. آیا می خواهیم مثل آنها قهرمان جهان شویم ولی همان مسائل اجتماعی را هم داشته باشیم؟ البته که نه. مگر هندوستان که فوتبال برجسته ای ندارد غرور ندارد؟ باید با احتیاط از واژه ها و صفت های نسبت داده شده استفاده کرد.
* دافعه فوتبال ما به شدت نگران کننده است. چرا از ایویچ بهره ای نبردیم؟ چرا از بلازویچ که کرواسی را در رتبه سوم جهان قرار داد بهره ای نبردیم؟ چرا مصطفی دنیزلی که همین هفته پیش منچستر یونایتد را در اولد ترافورد شکست داد برغم علاقه ای که به کشورمان داشت رفت و نماند؟ مگر برانکو ما را با آرامش به جام جهانی نبرد؟ ولی با او چه کردیم و چرا بارش را بست و رفت؟ بله دافعه این فوتبال بسیار نگران کننده است.
* این فوتبال در شرایط کنونی به کمی مهربانی نیاز دارد. به این که با آرامش بنشینیم و حرفهایمان بزنیم و مشکلات و دردها را زیر ذره بین ببریم. واژه ها و جمله هایی که پس از شکست برابر اردن نثار افشین قطبی شد زشت و کریه بود. مهم نیست انتقاد کنیم ولی چگونه و با چه جمله هایی؟