moji5
27th October 2009, 07:54 PM
جام جم آنلاين: نظرسنجي به عمل آمده از مورخان آمريكايي حاكي از آن است كه ناكامي "جيمز بيوكانن" در جلوگيري از وقوع جنگ داخلي در آمريكا، بزرگترين اشتباهي بوده كه يك رييس جمهور در دوران تصدي‌اش در كاخ سفيد مي‌توانسته مرتكب شود. اين در حالي است كه هياتي از كارشناسان روزنامه تايمز انگلستان نيز با اين نظر موافق بوده و وي را بدترين رييس جمهور تاريخ آمريكا خوانده‌اند.
http://www.jamejamonline.ir/Media/images/1387/08/13/100953412820.jpg
در آستانه برگزاري انتخابات رياست جمهوري آمريكا، روزنامه تايمز با تشكيل هياتي از كارشناسان و تحليلگران خود اقدام به رتبه بندي روساي جمهور ايالات متحده بر اساس عملكردشان نموده كه در ذيل به نام رييس جمهورهايي اشاره شده كه در قعر اين ليست قرار دارند و بر اساس راي اين كارشناسان در زمره بدترين روساي جمهور ايالات متحده قرار گرفته‌اند. روزنامه تايمز در مقدمه نوشته است: "جيمز بيوكانن" به رغم آنكه اهل شمال آمريكا بود اما به شدت به اصول و ارزشهاي ايالت‌هاي جنوبي پايبند بود و در بحبوحه‌ي نگراني‌هاي ايالت‌هاي جنوبي، در خصوص نيل به آزادي در جهت برقراري و حفظ صلح متزلزل در اين مناطق كوشش كرد. زماني كه وي كاخ سفيد را ترك كرد، حزب متبوعش يعني حزب دموكرات دو شقه شده بود؛ هفت ايالت برده‌دار سر به طغيان نهاده بودند و كشور در چنبره‌ي جنگ داخلي گرفتار بود.
فرانكلين پيرس (1853 تا 1857) از حزب دموكرات: پيرس يكي از معدود روساي جمهوري بود كه پس از يك دوره زمامداري توسط حزب خودش مطرود شد. وي به خاطر امضاي قانون كانزاس – نبراسكا كه به عنوان قرارداد مصالحه ميان ايالت‌هاي شمالي و جنوبي امضا شد اما به نوعي تمكين در برابر برده‌داري به شمار مي‌رفت، مورد نفرت همگان قرار گرفت. اعتبار اين رييس جمهور دموكرات در پي وضع "مانيفست اوستند" كه حامي الحاق كوبا به ايالات متحده بود به شدت مخدوش شد و بسياري در جهان اين سياستمدار را به خاطر طرح چنين مانيفستي مورد تمسخر قرار دادند.
مارتين وان بيورن (1837 تا 1841) از حزب دموكرات: اين سياستمدار به عنوان معاونت پرزيدنت آندرو جكسون در كاخ سفيد خدمت كرد و آشكارا از درخواستش مبني بر تداوم بسياري از سياست‌هاي خلفش از جمله اخراج سرخ پوستان از سرزمين مادريشان سخن گفت. پرزيدنت جكسون قانون اخراج سرخپوستان را وضع كرد، اما اين قانون تحت دوره زمامداري وان بورن با وحشي‌گري به مرحله‌ي اجرا در آمد.
ويليام هريسون (1841) از حزب ليبرال (whig): هريسون تنها به مدت 32 روز در منصب رياست جمهوري دوام داشت، لذا هيات كارشناسان روزنامه تايمز اين سياستمدار آمريكايي را به علت كم بودن مدت زمان دوره تصدي‌اش در جايگاه بالاتري قرار داده‌اند. هريسون در دو انتخابات رياست جمهوري قبل از پيروزي‌اش به عنوان كانديداي حزب ليبرال با شكست مواجه شد و سرانجام در انتخابات سوم در سن 68 سالگي به عنوان پيرترين رييس جمهور تاريخ آمريكا قبل از روي كار آمدن ريگان، به كاخ سفيد راه يافت.
ريچارد نيكسون (1969 تا 1974) از حزب جمهوري خواه: شروع دراماتيك و پايان جنگ ويتنام به رهبري نيكسون و هم چنين موفقيت آميز بودن فعاليت‌هاي ديپلماتيك واشنگتن در چين و اتحاد جماهير شوروي سابق همگي از پيروزي قاطعانه‌اش در انتخابات رياست جمهوري پس از يكسال زمامداري‌اش در كاخ سفيد حكايت داشت؛ اما دو سال بعد پس از افشاي رسوايي واترگيت، شرمسارانه از مقام رياست جمهوري استعفا كرد.
جرج دبليو بوش (2001 تا 2009) از حزب جمهوري خواه: در فهرست بدترين رييس جمهور‌هاي تاريخ آمريكا بين بوش پسر و ريچارد نيكسون رقابت داغي وجود داشت. حملات تروريستي 11 سپتامبر 2001 كه درست هشت ماه پس از تصدي بوش در پست رييس جمهور آمريكا به وقوع پيوست، به مغناطيسي تبديل شد كه دوام دولت بوش را براي دور دوم رياست جمهوري‌اش ضمانت كرد. بوش با صدور فرمان حمله به عراق و افغانستان در راستاي بخشي از دكترين تخاصم پيش دستانه‌اش به اين حمله واكنش نشان داد. در حوزه داخلي نيز بوش طرح كاهش مالياتي و برنامه فدرال آموزشي "No child left behind" را به مرحله‌ي اجرا گذاشت كه اتفاقا به دليل ناكامي‌ها در اجراي آن مورد انتقاد شديد قرار گرفت. بوش به واسطه‌ي ناكامي در رفع مشكلات ناشي از طوفان كاترينا و فروپاشي بازار بوس وال استريت نيز در مظان اتهام قرار گرفته است.
هربرت هوور (1929 تا 1933) از حزب جمهوري خواه: روزنامه تايمز نوشته است كه علت قرار گرفتن نام هوور در اين ليست سياه چيست؟ بدبياري به لحاظ زماني يا سوء مديريت در سطح كلان.
هيات كارشناسان تايمز گزينه دوم را انتخاب مي‌كند. هوور در سال 1929 درست زماني به كاخ سفيد راه يافت كه اقتصاد آمريكا دوران رونق را مي‌گذراند؛ اما ناگهان ظرف چند ماه وال استريت فروپاشيد و اين فروپاشي حاكي از آن بود كه وي به ناچار بايد سال‌ها رنج و مشقت دوران ركود اقتصادي Great Depression را به جان بخرد.
وارن هاردينگ (1921 تا 1923) از حزب جمهوري خواه: هاردينگ كه پس از دو سال زمامداري به طور ناگهاني و غير منتظره فوت كرد، سياستمدار محبوبي بود اما پس از مرگش سلسله رسوايي‌هاي بجاي مانده از او به تدريج افشا شد. خودكشي‌ها، پرونده‌هاي سياسي در دادگاه‌ها، تقلب و صدور حكم‌هاي طولاني مدت زندان، وجهه بجاي مانده از او را تحت الشعاع خود قرار داد.
جرارد بيگر از تحليلگران آمريكايي معتقد است: هاردينگ رياست يكي از فاسد‌ترين دولت‌هاي تاريخ آمريكا را بر عهده داشت.
جيمز گارفيلد (1881) از حزب جمهوري خواه: گارفيلد پس از ويليام هريسون كه تنها 32 روز بر مسند قدرت بود، به عنوان دومين سياستمداري است كه كمتر از ديگر روساي جمهور تاريخ آمريكا در كاخ سفيد دوام داشته است. گارفيلد توسط چارلز گوتيه از سياستمداران ناراضي و قدرت طلب به ضرب گلوله كشته شد.
ميلارد فيلمور (1850 تا 1853) از حزب ليبرال: فيلمور به دليل ناكامي محض در حل بحران برده‌داري در آمريكا در انتهاي جدول 10 رييس جمهور بي‌وجهه تاريخ ايالات متحده قرار گرفته است.
http://www.jamejamonline.ir/Media/images/1387/08/13/100953412820.jpg
در آستانه برگزاري انتخابات رياست جمهوري آمريكا، روزنامه تايمز با تشكيل هياتي از كارشناسان و تحليلگران خود اقدام به رتبه بندي روساي جمهور ايالات متحده بر اساس عملكردشان نموده كه در ذيل به نام رييس جمهورهايي اشاره شده كه در قعر اين ليست قرار دارند و بر اساس راي اين كارشناسان در زمره بدترين روساي جمهور ايالات متحده قرار گرفته‌اند. روزنامه تايمز در مقدمه نوشته است: "جيمز بيوكانن" به رغم آنكه اهل شمال آمريكا بود اما به شدت به اصول و ارزشهاي ايالت‌هاي جنوبي پايبند بود و در بحبوحه‌ي نگراني‌هاي ايالت‌هاي جنوبي، در خصوص نيل به آزادي در جهت برقراري و حفظ صلح متزلزل در اين مناطق كوشش كرد. زماني كه وي كاخ سفيد را ترك كرد، حزب متبوعش يعني حزب دموكرات دو شقه شده بود؛ هفت ايالت برده‌دار سر به طغيان نهاده بودند و كشور در چنبره‌ي جنگ داخلي گرفتار بود.
فرانكلين پيرس (1853 تا 1857) از حزب دموكرات: پيرس يكي از معدود روساي جمهوري بود كه پس از يك دوره زمامداري توسط حزب خودش مطرود شد. وي به خاطر امضاي قانون كانزاس – نبراسكا كه به عنوان قرارداد مصالحه ميان ايالت‌هاي شمالي و جنوبي امضا شد اما به نوعي تمكين در برابر برده‌داري به شمار مي‌رفت، مورد نفرت همگان قرار گرفت. اعتبار اين رييس جمهور دموكرات در پي وضع "مانيفست اوستند" كه حامي الحاق كوبا به ايالات متحده بود به شدت مخدوش شد و بسياري در جهان اين سياستمدار را به خاطر طرح چنين مانيفستي مورد تمسخر قرار دادند.
مارتين وان بيورن (1837 تا 1841) از حزب دموكرات: اين سياستمدار به عنوان معاونت پرزيدنت آندرو جكسون در كاخ سفيد خدمت كرد و آشكارا از درخواستش مبني بر تداوم بسياري از سياست‌هاي خلفش از جمله اخراج سرخ پوستان از سرزمين مادريشان سخن گفت. پرزيدنت جكسون قانون اخراج سرخپوستان را وضع كرد، اما اين قانون تحت دوره زمامداري وان بورن با وحشي‌گري به مرحله‌ي اجرا در آمد.
ويليام هريسون (1841) از حزب ليبرال (whig): هريسون تنها به مدت 32 روز در منصب رياست جمهوري دوام داشت، لذا هيات كارشناسان روزنامه تايمز اين سياستمدار آمريكايي را به علت كم بودن مدت زمان دوره تصدي‌اش در جايگاه بالاتري قرار داده‌اند. هريسون در دو انتخابات رياست جمهوري قبل از پيروزي‌اش به عنوان كانديداي حزب ليبرال با شكست مواجه شد و سرانجام در انتخابات سوم در سن 68 سالگي به عنوان پيرترين رييس جمهور تاريخ آمريكا قبل از روي كار آمدن ريگان، به كاخ سفيد راه يافت.
ريچارد نيكسون (1969 تا 1974) از حزب جمهوري خواه: شروع دراماتيك و پايان جنگ ويتنام به رهبري نيكسون و هم چنين موفقيت آميز بودن فعاليت‌هاي ديپلماتيك واشنگتن در چين و اتحاد جماهير شوروي سابق همگي از پيروزي قاطعانه‌اش در انتخابات رياست جمهوري پس از يكسال زمامداري‌اش در كاخ سفيد حكايت داشت؛ اما دو سال بعد پس از افشاي رسوايي واترگيت، شرمسارانه از مقام رياست جمهوري استعفا كرد.
جرج دبليو بوش (2001 تا 2009) از حزب جمهوري خواه: در فهرست بدترين رييس جمهور‌هاي تاريخ آمريكا بين بوش پسر و ريچارد نيكسون رقابت داغي وجود داشت. حملات تروريستي 11 سپتامبر 2001 كه درست هشت ماه پس از تصدي بوش در پست رييس جمهور آمريكا به وقوع پيوست، به مغناطيسي تبديل شد كه دوام دولت بوش را براي دور دوم رياست جمهوري‌اش ضمانت كرد. بوش با صدور فرمان حمله به عراق و افغانستان در راستاي بخشي از دكترين تخاصم پيش دستانه‌اش به اين حمله واكنش نشان داد. در حوزه داخلي نيز بوش طرح كاهش مالياتي و برنامه فدرال آموزشي "No child left behind" را به مرحله‌ي اجرا گذاشت كه اتفاقا به دليل ناكامي‌ها در اجراي آن مورد انتقاد شديد قرار گرفت. بوش به واسطه‌ي ناكامي در رفع مشكلات ناشي از طوفان كاترينا و فروپاشي بازار بوس وال استريت نيز در مظان اتهام قرار گرفته است.
هربرت هوور (1929 تا 1933) از حزب جمهوري خواه: روزنامه تايمز نوشته است كه علت قرار گرفتن نام هوور در اين ليست سياه چيست؟ بدبياري به لحاظ زماني يا سوء مديريت در سطح كلان.
هيات كارشناسان تايمز گزينه دوم را انتخاب مي‌كند. هوور در سال 1929 درست زماني به كاخ سفيد راه يافت كه اقتصاد آمريكا دوران رونق را مي‌گذراند؛ اما ناگهان ظرف چند ماه وال استريت فروپاشيد و اين فروپاشي حاكي از آن بود كه وي به ناچار بايد سال‌ها رنج و مشقت دوران ركود اقتصادي Great Depression را به جان بخرد.
وارن هاردينگ (1921 تا 1923) از حزب جمهوري خواه: هاردينگ كه پس از دو سال زمامداري به طور ناگهاني و غير منتظره فوت كرد، سياستمدار محبوبي بود اما پس از مرگش سلسله رسوايي‌هاي بجاي مانده از او به تدريج افشا شد. خودكشي‌ها، پرونده‌هاي سياسي در دادگاه‌ها، تقلب و صدور حكم‌هاي طولاني مدت زندان، وجهه بجاي مانده از او را تحت الشعاع خود قرار داد.
جرارد بيگر از تحليلگران آمريكايي معتقد است: هاردينگ رياست يكي از فاسد‌ترين دولت‌هاي تاريخ آمريكا را بر عهده داشت.
جيمز گارفيلد (1881) از حزب جمهوري خواه: گارفيلد پس از ويليام هريسون كه تنها 32 روز بر مسند قدرت بود، به عنوان دومين سياستمداري است كه كمتر از ديگر روساي جمهور تاريخ آمريكا در كاخ سفيد دوام داشته است. گارفيلد توسط چارلز گوتيه از سياستمداران ناراضي و قدرت طلب به ضرب گلوله كشته شد.
ميلارد فيلمور (1850 تا 1853) از حزب ليبرال: فيلمور به دليل ناكامي محض در حل بحران برده‌داري در آمريكا در انتهاي جدول 10 رييس جمهور بي‌وجهه تاريخ ايالات متحده قرار گرفته است.