به نام خداوند کودکان

[پاکی]

ه نام خداوند مهربان

سلام دوست من

سلام ای من

ای خوشبخت

یادت می آید؟

17 سال پیش را؟

زمانی که من و تو با هم، قدم به این جهان گذاشتیم

از کهکشان نیستی به هستی آمدیم

من و تو آمدیم ، با کوله باری از امانت های زیبا

تا بودن را با آن ها تزئین کنیم

یادت آمد که در روستایی ساده، با آرامی زمزمه کردیم:

سلام ای...... نامت را آن زمان نمی دانستیم، دنیا...

ای من، قربان صدقه های مادرمان را یادت هست

وقتی که پر شور اولین قدم مستقل بودن را برداشتیم؟

که چگونه شکل راه رفتن را انتخاب کردیم؟

معلوم است که به یاد می آوری

حتی اگر تصورش نباشد

با هم دوباره تصویر آن را در آینه خاطرات فراموش شده، ثبت می کنیم

ما با هم بودیم و به غیر از خودمان

کسی نمی توانست، شبنم زندگی را بر گونه هایمان ببیند
شش سال، با هم، خوردن و بازی را، تعریف زندگی دانستیم


من خوش بودم ، تو بسیار زیبا و پاک.........

ما، تک بودیم...حتی تنین خنده های دیگر کودکان، شلوغی هایشان، ما را خوشحال نمی کرد

من و تو به تنهایی سبز بودن، عادت داشتیم...

یادت می آید؟.... من به خاطر می آورم...تو هم سعی کن

پاهای بچّگی شل بود و در گل و لای باران خورده ی روستا، قدم های نخستین رادر چکمه ی امید بر می داشت

ما به بالا می نگریستیم

تا آرامش را در همه سو، بیابیم

با این حال، ندانستیم چه کسی همیشه با ما بود که ناگهان از پشت، مارا از روستایمان دور کرد...

خدا را شکر... دل نبستیم که اشک هایمان را برای دوری هدر دهیم

جا پاهایمان را چه؟ به یاد می آوری؟

همان هایی که در حیاط مدرسه ی همیشه به یاد ماندنی جا گذاشتیم

دوستانم را....نه، دوستانمان را هنوز در خاطرم هست

دل بستن ها، قهر کردن ها...یادش بخیر...

بچّگی را می گویم، از همه زیبا تر بود

تا آن زمان، فقط با فرشته هایی به نام های پدر و مادر و خواهر و برادر آشنا شده بودیم

ولی ... پنج سال تمام باپنج فرشته ی دیگر به نام معلّم، سرنوشت ما رقم خورد....

جاه طلبی، از همان زمان در من وتو پرورش یافت

زمانی که آن فرشته های مهربان به ما یاد دادند که چگونه آرزو هایمان را در قالب های زیبا بودن بریزیم

من احساس می کردم، تو درک می کردی، که می خواهیم

در آسمان زندگی، پر نورترین ستاره ها باشیم

آسمانی شدن، آرمان، زندگی...پیوند

فرصت و زمان نا مشخّص است

ولی هنوز آسمان زندگی می درخشد....

امید، خدا، باش بهترین.....