ahmad2015
15th May 2016, 12:28 PM
ستاره‌شناسان یک سیاهچاله عظیم با وزن 17 میلیارد جرم خورشید را در نقطه غیرمنتظره‌ای از فضا شناسایی کرده‌اند که دومین سیاهچاله بزرگ کشف شده در جهان است.
http://media.isna.ir/content/1460201003265_12.jpg/2
به گزارش تازه های نجومی (http://tazehayenojoomi.ir/)به نقل از ایسنا رکورد بزرگترین سیاهچاله جهان به جرمی تعلق دارد که دارای وزنی برابر با 21 میلیارد خورشید است.
ابرسیاهچاله‌های غول‌پیکر معمولا در مرکز کهکشان‌ها یافت می‌شوند. بیشتر کهکشان‌ها دارای سیاهچاله هستند؛ برای مثال کهکشان راه‌شیری از سیاهچاله‌ای دارای جرم چهار میلیون خورشید برخوردار است. علاوه بر آن، این سیاهچاله‌های غول پیکر در کهکشان‌هایی واقع شده‌اند که بخشی از یک خوشه بزرگتر کهکشانی هستند. محاصره شدن در چنین جرمی یک پیش‌نیاز برای شکل‌گیری ابرسیاهچاله‌های غول پیکر است. بزرگترین سیاهچاله شناخته شده تاکنون در منطق بسیار متراکمی از فضا موسوم به خوشه کما واقع شده که در آن بیش از 1000 کهکشان شناسایی شده‌اند.
ابرسیاهچاله‌ها همچنین از همتایان براق در اطرافشان برخوردارند که آن‌ها نیز با جرم فراوان اطرافشان بزرگتر شده‌اند.
این در حالیست که سیاهچاله تازه کشف شده در منطقه نسبتا دورافتاده فضای کهکشان بیضوی خود موسوم به NGC 1600 قرار دارد. این کهکشان در صورت فلکی نهر در فاصله 200 میلیون سال نوری از زمین واقع شده است. کهکشان مذکور از اندازه چندان بزرگی برخوردار نبوده و اگرچه به عنوان بخشی از یک گروه بزرگتر کهکشان‌ها در نظر گرفته می شود اما همه همتایانش در مقایسه با آن درخشانتر هستند. از این رو NGC 1600 یک کهکشان کوچک و جدا شده است که چند همراه کم نور دارد.
یک روش دیگر نیز وجود دارد که سیاهچاله‌های غول‌پیکر طی آن می‌توانند شکل بگیرند. به جای بزرگتر شدن در طی زمان از طریق تغذیه با جرم کهکشان و خوشه‌های کهکشانی میزبانشان، آن‌ها می‌توانند در زمان ادغام دو کهکشان با یکدیگر یا ادغام شدن دو چاله کوچک با یکدیگر شکل بگیرند اما این امر نیازمند آن است که آن‌ها در منطقه‌ای قرار داشته باشند که تعداد کهکشان‌ها بسیار زیاد باشد تا تصادف و ادغام بیشتری رخ بدهد.
این تحقیق با استفاده از داده‌های تلسکوپ جمینی در هاوایی به همراه تلسکوپ فضایی هابل انجام شده و یافته‌های آن در مجله نیچر منتشر شده است.
http://media.isna.ir/content/1460201003265_12.jpg/2
به گزارش تازه های نجومی (http://tazehayenojoomi.ir/)به نقل از ایسنا رکورد بزرگترین سیاهچاله جهان به جرمی تعلق دارد که دارای وزنی برابر با 21 میلیارد خورشید است.
ابرسیاهچاله‌های غول‌پیکر معمولا در مرکز کهکشان‌ها یافت می‌شوند. بیشتر کهکشان‌ها دارای سیاهچاله هستند؛ برای مثال کهکشان راه‌شیری از سیاهچاله‌ای دارای جرم چهار میلیون خورشید برخوردار است. علاوه بر آن، این سیاهچاله‌های غول پیکر در کهکشان‌هایی واقع شده‌اند که بخشی از یک خوشه بزرگتر کهکشانی هستند. محاصره شدن در چنین جرمی یک پیش‌نیاز برای شکل‌گیری ابرسیاهچاله‌های غول پیکر است. بزرگترین سیاهچاله شناخته شده تاکنون در منطق بسیار متراکمی از فضا موسوم به خوشه کما واقع شده که در آن بیش از 1000 کهکشان شناسایی شده‌اند.
ابرسیاهچاله‌ها همچنین از همتایان براق در اطرافشان برخوردارند که آن‌ها نیز با جرم فراوان اطرافشان بزرگتر شده‌اند.
این در حالیست که سیاهچاله تازه کشف شده در منطقه نسبتا دورافتاده فضای کهکشان بیضوی خود موسوم به NGC 1600 قرار دارد. این کهکشان در صورت فلکی نهر در فاصله 200 میلیون سال نوری از زمین واقع شده است. کهکشان مذکور از اندازه چندان بزرگی برخوردار نبوده و اگرچه به عنوان بخشی از یک گروه بزرگتر کهکشان‌ها در نظر گرفته می شود اما همه همتایانش در مقایسه با آن درخشانتر هستند. از این رو NGC 1600 یک کهکشان کوچک و جدا شده است که چند همراه کم نور دارد.
یک روش دیگر نیز وجود دارد که سیاهچاله‌های غول‌پیکر طی آن می‌توانند شکل بگیرند. به جای بزرگتر شدن در طی زمان از طریق تغذیه با جرم کهکشان و خوشه‌های کهکشانی میزبانشان، آن‌ها می‌توانند در زمان ادغام دو کهکشان با یکدیگر یا ادغام شدن دو چاله کوچک با یکدیگر شکل بگیرند اما این امر نیازمند آن است که آن‌ها در منطقه‌ای قرار داشته باشند که تعداد کهکشان‌ها بسیار زیاد باشد تا تصادف و ادغام بیشتری رخ بدهد.
این تحقیق با استفاده از داده‌های تلسکوپ جمینی در هاوایی به همراه تلسکوپ فضایی هابل انجام شده و یافته‌های آن در مجله نیچر منتشر شده است.