سید لفته فردزاده
4th August 2015, 09:49 AM
دو باکتری اپیولوپیسوم فیشلسونی در سال 1985 و تیومارگاریتا نامی بینسیس که در سال 1999 کشف شده اند، امروزه به عنوان باکتری های غول پیکر شناخته می شوند. اپیولوپیسوم فیشلسونی در سال 1985 توسط دانشمند اسرائیلی در روده ماهی جراح کشف شد. این ماهی در دریای سرخ و آب های گرم زندگی می‌کند. معنی نام باکتری نیز مهمان شدن در یک ماهی است. این باکتری یکی از بزرگترین باکتری هاست و به صورت همزیست در رودة ماهی زندگی می‌کند.
اپیولوپیسوم فیشلسونی گرم مثبت، میله‌ای، متحرک، هتروتروف با درصد پایینC+G است و باید درمحیط غنی از مواد غذایی زندگی کند. این باکتری با قطر 80 و طول 500-200 (mm5/0) یک میلیون بار بزرگتر از اشرشیا کولای است. این باکتری از انتشار برای انتقال غذا به داخل سلول هایش استفاده می‌کند و از همین راه هم کار دفع را انجام می‌دهد. ساختار سیتوپلاسم، دیواره سلولی و فلاژله در آن دیده می‌شود و این باکتری را در میان کلستریدیوم‌ها قرار می‌دهند. سیکل زندگی روزانة این باکتری با فعالیت ماهی جراح منطبق می‌شود. سلول های باکتری جدا شده از رودة ماهی جراح فشرده و نوکلئوتید‌های مارپیچی دارند. در صبح زود، نوکلئوتید ها متراکم، گرد و نزدیک به هم هستند و در طول روز این نوکلئوتید ها طویل می‌شوند و در تمام مدت طول روز، طول متوسط سلول ها با نوکلئوتید ها افزایش می‌یابد و درصد بزرگی از حجم سلولی اصلی را می‌سازد. در بعد ازظهر و غروب نوکلئوتید ها به بیشترین مقدار خودشان تقریباً 75-50% از طول سلول های اصلی می‌رسند و در غروب سلول های دختر از سلول های والدی آزاد می‌شوند که در اثر تخریب سلول های والدی است. در طول روز وقتی نوکلئوتید ها طویل می‌شوند و باکتری تقریباً به سایز کاملش می‌رسد ماهی جراح به حداکثر فعالیت خودش می رسد (یعنی روده‌اش را با مواد غذایی جلبکی پر می‌کند). سلول های باکتری در شب کوچکتر و فاقد سلول های دختری است و اندازه سلول باکتری کاهش می‌یابد. متابولیسم باکتری در طول روز باعث می‌شود pH روده کم شود ودر طول شب وقتی ماهی در پناهگاه یا صخره‌ای استراحت می‌کند، اندازة سلول باکتری کاهش می‌یابد. باکتری pH رودة میزبان را در طول روز وشب تنظیم می‌کند و به هضم غذای مصرف شدة ماهی کمک می‌کند.
تیومارگاریتا نامی بینسیس در سال 1999 در جزیره نامیبین در آفریقا کشف شد. پهنای این باکتری 750-100 است و با چشم غیرمسلح دیده می‌شود. این باکتری در رسوبات غنی از سولفور در کف اقیانوس (آب های گرم) یافت می‌شود و به وسیله اکسیداسیون سولفور کار سم‌زدایی را بوسیلة برداشتن گازهای سمی از آب انجام می‌دهد. این باکتری 8% از حجم رسوبات چنین دریاهایی را شامل می‌شود و یک جنس جدید در بین باکتری های سولفوری است. این باکتری نسبتاً گرد است و سلول هایش به شکل زنجیره‌ای قرار گرفته اند. اگر یک باکتری معمولی مثل اشرشیا کولای اندازة یک موش نوزاد باشد، اپیولوپیسوم فیشلسونی به اندازة یک شیر است و تیومارگاریتا نامی بینسیس به اندازة یک وال آبی است. علت سایز بزرگ این باکتری وجود یک محفظة پر از مایع (واکوئل) است که 98% از فضای داخلی باکتری را تشکیل می‌دهد این واکوئل مقدار زیادی از نیترات را نگه می‌دارد و جهت اکسیداسیون سولفور و بدست‌آوردن انرژی استفاده می‌کند. نیترات می‌تواند به عنوان پذیرندة الکترون در تنفس نیتراتی استفاده شود. غلظت نیترات در سلول این باکتری بیشتر از نیترات در محیط آب دریا است. به دلیل وجود گرانول‌های سولفوری که این باکتری ها در درون خودشان ذخیره می‌کنند بصورت سفید، سبز و آبی می‌درخشند و نور را منعکس می‌کنند و به شکل مروارید به نظر می‌رسند و به همین دلیل هم نام تیومارگاریتا را روی آن گذاشتند. این باکتری در شرایط کمبود اکسیژن یا فاقد اکسیژن می تواند نیترات را به سولفید اکسید کند و این کار را به علت توانایی‌اش برای ذخیرة سولفور و نیترات انجام می‌دهد.
اپیولوپیسوم فیشلسونی گرم مثبت، میله‌ای، متحرک، هتروتروف با درصد پایینC+G است و باید درمحیط غنی از مواد غذایی زندگی کند. این باکتری با قطر 80 و طول 500-200 (mm5/0) یک میلیون بار بزرگتر از اشرشیا کولای است. این باکتری از انتشار برای انتقال غذا به داخل سلول هایش استفاده می‌کند و از همین راه هم کار دفع را انجام می‌دهد. ساختار سیتوپلاسم، دیواره سلولی و فلاژله در آن دیده می‌شود و این باکتری را در میان کلستریدیوم‌ها قرار می‌دهند. سیکل زندگی روزانة این باکتری با فعالیت ماهی جراح منطبق می‌شود. سلول های باکتری جدا شده از رودة ماهی جراح فشرده و نوکلئوتید‌های مارپیچی دارند. در صبح زود، نوکلئوتید ها متراکم، گرد و نزدیک به هم هستند و در طول روز این نوکلئوتید ها طویل می‌شوند و در تمام مدت طول روز، طول متوسط سلول ها با نوکلئوتید ها افزایش می‌یابد و درصد بزرگی از حجم سلولی اصلی را می‌سازد. در بعد ازظهر و غروب نوکلئوتید ها به بیشترین مقدار خودشان تقریباً 75-50% از طول سلول های اصلی می‌رسند و در غروب سلول های دختر از سلول های والدی آزاد می‌شوند که در اثر تخریب سلول های والدی است. در طول روز وقتی نوکلئوتید ها طویل می‌شوند و باکتری تقریباً به سایز کاملش می‌رسد ماهی جراح به حداکثر فعالیت خودش می رسد (یعنی روده‌اش را با مواد غذایی جلبکی پر می‌کند). سلول های باکتری در شب کوچکتر و فاقد سلول های دختری است و اندازه سلول باکتری کاهش می‌یابد. متابولیسم باکتری در طول روز باعث می‌شود pH روده کم شود ودر طول شب وقتی ماهی در پناهگاه یا صخره‌ای استراحت می‌کند، اندازة سلول باکتری کاهش می‌یابد. باکتری pH رودة میزبان را در طول روز وشب تنظیم می‌کند و به هضم غذای مصرف شدة ماهی کمک می‌کند.
تیومارگاریتا نامی بینسیس در سال 1999 در جزیره نامیبین در آفریقا کشف شد. پهنای این باکتری 750-100 است و با چشم غیرمسلح دیده می‌شود. این باکتری در رسوبات غنی از سولفور در کف اقیانوس (آب های گرم) یافت می‌شود و به وسیله اکسیداسیون سولفور کار سم‌زدایی را بوسیلة برداشتن گازهای سمی از آب انجام می‌دهد. این باکتری 8% از حجم رسوبات چنین دریاهایی را شامل می‌شود و یک جنس جدید در بین باکتری های سولفوری است. این باکتری نسبتاً گرد است و سلول هایش به شکل زنجیره‌ای قرار گرفته اند. اگر یک باکتری معمولی مثل اشرشیا کولای اندازة یک موش نوزاد باشد، اپیولوپیسوم فیشلسونی به اندازة یک شیر است و تیومارگاریتا نامی بینسیس به اندازة یک وال آبی است. علت سایز بزرگ این باکتری وجود یک محفظة پر از مایع (واکوئل) است که 98% از فضای داخلی باکتری را تشکیل می‌دهد این واکوئل مقدار زیادی از نیترات را نگه می‌دارد و جهت اکسیداسیون سولفور و بدست‌آوردن انرژی استفاده می‌کند. نیترات می‌تواند به عنوان پذیرندة الکترون در تنفس نیتراتی استفاده شود. غلظت نیترات در سلول این باکتری بیشتر از نیترات در محیط آب دریا است. به دلیل وجود گرانول‌های سولفوری که این باکتری ها در درون خودشان ذخیره می‌کنند بصورت سفید، سبز و آبی می‌درخشند و نور را منعکس می‌کنند و به شکل مروارید به نظر می‌رسند و به همین دلیل هم نام تیومارگاریتا را روی آن گذاشتند. این باکتری در شرایط کمبود اکسیژن یا فاقد اکسیژن می تواند نیترات را به سولفید اکسید کند و این کار را به علت توانایی‌اش برای ذخیرة سولفور و نیترات انجام می‌دهد.