pourbehesht
17th January 2015, 01:49 PM
http://vimb.ir/content/news/1073/1073l.jpg
دانشمندان دانشگاه آستین در تگزاس در دستاورد جدید خود نشان داده‌اند، رشته‌های دی‌ان‌ای می‌توانند مانند یک چسب برای در کنار هم نگه داشتن مواد چاپ سه‌بعدی عمل کنند و در آینده می‌توان از آن برای پرورش بافت‌ها و اندام‌های آزمایشگاهی بهره برد.
به گزارش سرویس علمی ایسنا، به گفته محققان، اگرچه دانشمندان از اسیدهای نوکلئیک مانند دی‌ان‌ای برای مونتاژ کردن اجسام استفاده می‌کنند اما بیشتر آن‌ها به اندازه نانو بوده و با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند.
ساخت آن‌ها به شکل بزرگتر و قابل مشاهده‌تر با هزینه سنگینی همراه است. روشهای کنونی همچنین اجازه کنترل یا انعطاف زیاد را در انواع مواد ساخته شده نمی‌دهند.
غلبه بر این چالش‌ها می‌تواند نتایج بزرگی در پی داشته باشد که از آن جمله می‌توان به قابلیت ساخت بافت برای ترمیم آسیب‌دیدگی‌ها یا حتی ساخت اندام‌هایی برای هزاران بیمار در انتظار دریافت عضو پیوندی اشاره کرد.
دانشمندان در تلاش برای ساخت یک ماده بزرگتر و مقرون‌بصرفه‌تر که با دی‌ان‌ای به هم متصل می‌ماندند، نانوذرات با پوشش دی‌ان‌ای از پلی‌استیرین یا پلی‌آکریل‌آمید ساخته‌اند. پیوند‌های دی‌ان‌ای این نانوذرات ارزان را به یکدیگر چسبانده و مواد ژل مانندی بوجود آورده که با استفاده از چاپگر سه‌بعدی قابل چاپ هستند.
این مواد براحتی قابل مشاهده بوده و می‌توان بدون نیاز به میکروسکوپ بر روی آن‌ها کار کرد. ماده چسبنده دی‌ان‌ای همچنین به محققان اجازه داد تا چگونگی در کنار هم قرار گرفتن این ژلها را کنترل کنند.
این پژوهش نشان داد که سلول‌های انسان می‌توانند درون این ژلها رشد کنند که اولین گام به سوی هدف نهایی استفاده از این مواد به عنوان چارچوبی برای پرورش بافت‌ها بشمار می‌رود.
نتایج این تحقیق در مجله ACS Biomaterials Science & Engineering منتشر شده است.
منبع : ایسنا
دانشمندان دانشگاه آستین در تگزاس در دستاورد جدید خود نشان داده‌اند، رشته‌های دی‌ان‌ای می‌توانند مانند یک چسب برای در کنار هم نگه داشتن مواد چاپ سه‌بعدی عمل کنند و در آینده می‌توان از آن برای پرورش بافت‌ها و اندام‌های آزمایشگاهی بهره برد.
به گزارش سرویس علمی ایسنا، به گفته محققان، اگرچه دانشمندان از اسیدهای نوکلئیک مانند دی‌ان‌ای برای مونتاژ کردن اجسام استفاده می‌کنند اما بیشتر آن‌ها به اندازه نانو بوده و با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند.
ساخت آن‌ها به شکل بزرگتر و قابل مشاهده‌تر با هزینه سنگینی همراه است. روشهای کنونی همچنین اجازه کنترل یا انعطاف زیاد را در انواع مواد ساخته شده نمی‌دهند.
غلبه بر این چالش‌ها می‌تواند نتایج بزرگی در پی داشته باشد که از آن جمله می‌توان به قابلیت ساخت بافت برای ترمیم آسیب‌دیدگی‌ها یا حتی ساخت اندام‌هایی برای هزاران بیمار در انتظار دریافت عضو پیوندی اشاره کرد.
دانشمندان در تلاش برای ساخت یک ماده بزرگتر و مقرون‌بصرفه‌تر که با دی‌ان‌ای به هم متصل می‌ماندند، نانوذرات با پوشش دی‌ان‌ای از پلی‌استیرین یا پلی‌آکریل‌آمید ساخته‌اند. پیوند‌های دی‌ان‌ای این نانوذرات ارزان را به یکدیگر چسبانده و مواد ژل مانندی بوجود آورده که با استفاده از چاپگر سه‌بعدی قابل چاپ هستند.
این مواد براحتی قابل مشاهده بوده و می‌توان بدون نیاز به میکروسکوپ بر روی آن‌ها کار کرد. ماده چسبنده دی‌ان‌ای همچنین به محققان اجازه داد تا چگونگی در کنار هم قرار گرفتن این ژلها را کنترل کنند.
این پژوهش نشان داد که سلول‌های انسان می‌توانند درون این ژلها رشد کنند که اولین گام به سوی هدف نهایی استفاده از این مواد به عنوان چارچوبی برای پرورش بافت‌ها بشمار می‌رود.
نتایج این تحقیق در مجله ACS Biomaterials Science & Engineering منتشر شده است.
منبع : ایسنا