roziita
2nd March 2014, 07:39 PM
استرس دارد
یکی از دلایل مهم تحریک‌پذیری کودک می‌تواند ناشی از اضطراب او باشد. کودکی که اضطراب دارد رفتارهای نامنظم داشته و علاقه‌ای به انجام فعالیت‌های روزانه ندارد ضمن آنکه تمرکزش را از دست داده و سانحه‌پذیر می‌شود.
سلامت نیست
گاهی اوقات علت بی‌تابی و ناراحتی کودک، می‌تواند دلیل جسمی داشته باشد؛ دلایلی مانند نوسانات قند خون و خواب ناکافی و تغذیه نامناسب. داشتن فعالیت بدنی مناسب و بازی با والدین و همسالان می‌تواند در آزاد شدن انرژی و حال خوب کودک موثر باشد.
زودرنج است
یک دلیل ساده برای گریه مداوم کودک زودرنجی اوست. والدین باید بدانند همه کودکان مانند هم نیستند و گاهی ممکن است فرزندشان نسبت به سایرین روحیه لطیف‌تری داشته باشد و زود ناراحت شود. در این صورت باید راهی بیابند که فرزندشان کمتر اذیت شود.
صبور باشید
بزرگ‌ترها اغلب خود در برابر گریه کودک بی‌تاب هستند. هر چه کودک ناراحت‌تر باشد، سیستم عصبی والدین بیشتر درگیر می‌شود؛ بنابراین اولین کاری که باید انجام دهید این است که خودتان آرامش‌تان را حفظ کنید. بعد به او نگاه کنید و از او بپرسید می‌خواهد او را در آغوش بگیرید یا نه. اگر سر تکان داد این کار را بکنید اگر گفت نه کنار او بنشینید.
با او حرف بزنید
چه کنارش نشسته باشید و چه او را در بغل گرفته باشید بهتر است با او درباره اتفاق احتمالی که افتاده صحبت کنید. «آهان پس همکلاسی‌ات اذیتت کرد!»، «معلمت گفت که باید بیشتر دقت کنی؟» اینها مقدمه‌ای است برای اینکه او بتواند احساسش را با شما درمیان بگذارد. مطمئن باشید اگر احساس کند شما درکش کرده‌اید، زودتر آرام می‌شود.
یکی از دلایل مهم تحریک‌پذیری کودک می‌تواند ناشی از اضطراب او باشد. کودکی که اضطراب دارد رفتارهای نامنظم داشته و علاقه‌ای به انجام فعالیت‌های روزانه ندارد ضمن آنکه تمرکزش را از دست داده و سانحه‌پذیر می‌شود.
سلامت نیست
گاهی اوقات علت بی‌تابی و ناراحتی کودک، می‌تواند دلیل جسمی داشته باشد؛ دلایلی مانند نوسانات قند خون و خواب ناکافی و تغذیه نامناسب. داشتن فعالیت بدنی مناسب و بازی با والدین و همسالان می‌تواند در آزاد شدن انرژی و حال خوب کودک موثر باشد.
زودرنج است
یک دلیل ساده برای گریه مداوم کودک زودرنجی اوست. والدین باید بدانند همه کودکان مانند هم نیستند و گاهی ممکن است فرزندشان نسبت به سایرین روحیه لطیف‌تری داشته باشد و زود ناراحت شود. در این صورت باید راهی بیابند که فرزندشان کمتر اذیت شود.
صبور باشید
بزرگ‌ترها اغلب خود در برابر گریه کودک بی‌تاب هستند. هر چه کودک ناراحت‌تر باشد، سیستم عصبی والدین بیشتر درگیر می‌شود؛ بنابراین اولین کاری که باید انجام دهید این است که خودتان آرامش‌تان را حفظ کنید. بعد به او نگاه کنید و از او بپرسید می‌خواهد او را در آغوش بگیرید یا نه. اگر سر تکان داد این کار را بکنید اگر گفت نه کنار او بنشینید.
با او حرف بزنید
چه کنارش نشسته باشید و چه او را در بغل گرفته باشید بهتر است با او درباره اتفاق احتمالی که افتاده صحبت کنید. «آهان پس همکلاسی‌ات اذیتت کرد!»، «معلمت گفت که باید بیشتر دقت کنی؟» اینها مقدمه‌ای است برای اینکه او بتواند احساسش را با شما درمیان بگذارد. مطمئن باشید اگر احساس کند شما درکش کرده‌اید، زودتر آرام می‌شود.