nedasoltani
8th January 2014, 10:29 PM
آنها مرکز توجه خود را تلومرها، "یعنی قسمت انتهایی کروموزوم ها، قرار دادند. تلومرها از کروموزوم ها در برابر آسیب محافظت می کنند اما با گذشت زمان و بالا رفتن سن از درازای آنها کاسته شده و کوتاه قد می شوند. این روند ادامه دارد تا این که سلول قدرت تکثیر خود را از دست می دهد و عملا می میرد.
پرفسور رونالد دپینو و همکارانش، آنزیم هایی را که کارکرد تلومرها را تنظیم می کنند، دستکاری کرده و مشاهده کردند که نتیجه های چشمگیری به دست می آید. با تقویت این آنزیم ها (تلومرازها) موش ها به نظر جوانتر آمدند.
او می گوید: "ما توقع داشتیم روند پیری آهسته یا ثابت شود اما به جای آن مشاهده کردیم که علائم پیری در موش ها معکوس شد. مغز موش ها بزرگتر شد و قدرت استنتاج آنها بالا رفت. پوست آنها که با موهای ریز پوشیده شده بود براق و قدرت باروری شان نیز بیشتر شد."
البته این این روند درباره موش ها صدق می کند نه انسان ها، و به کار بردن این اصول در مورد انسان ها ممکن است به تلاشی بزرگتر نیاز داشته باشد. تلومرازها با بروز سرطان مرتبط دانسته شده اند و احتمالا مکانیزم های دیگری هم در پیر شدن انسان دخیل هستند.
بسیاری بر این باورند که میتوکندری - ماده ژنتیکی که در همه سلول های بدن، اما خارج از مرکز سلول (nuclei)، وجود دارد - نقش مهمتری در روند پیری دارد.
میتوکندری "موتور" سلول هاست اما در عین حال مواد شیمیایی مضر نیز تولید می کند که با پیر شدن سلول ها مرتبط است.
از سوی دیگر نقش اکسیدان ها را نیز نباید فراموش کرد که اتم ها یا مولکول هایی بسیاری تهاجمی هستند که به سلول های بدن حمله می کنند. سلول های پایه، سلول های بدوی که در تجدید سلول های بدن انسان نقش کلیدی دارند، نیز احتمالا در روند پیری نقش دارند.
با این که هنوز تصویری جامع از نحوه پیر شدن ما به دست نیامده است، دانشمندانی هستند که آزمایش روی درمان های ضد پیری بر روی انسان ها را آغاز کرده اند.
پرفسور دیوید سینکلر از دانشگاه هاروارد آمریکا و همکارانش سرگرم آزمایش با دارویی به نام اس تی ای سی (Sirtuin activating compounds)، هستند که نه تنها سلامت موش های فربه را احیا کرده بلکه همچنین آزمایش های مقدماتی آن روی انسان نیز آغاز شده است.
البته این تحقیقات که سال هاست در حال انجام است، نیاز به بررسی تکمیلی و مطالعات اخلاق زیستی و علوم اجتماعی دارند چرا که تاثیرات نتایج این گونه پژوهش های علمی بر جامعه نیز قابل توجه خواهد بود.
پرفسور رونالد دپینو و همکارانش، آنزیم هایی را که کارکرد تلومرها را تنظیم می کنند، دستکاری کرده و مشاهده کردند که نتیجه های چشمگیری به دست می آید. با تقویت این آنزیم ها (تلومرازها) موش ها به نظر جوانتر آمدند.
او می گوید: "ما توقع داشتیم روند پیری آهسته یا ثابت شود اما به جای آن مشاهده کردیم که علائم پیری در موش ها معکوس شد. مغز موش ها بزرگتر شد و قدرت استنتاج آنها بالا رفت. پوست آنها که با موهای ریز پوشیده شده بود براق و قدرت باروری شان نیز بیشتر شد."
البته این این روند درباره موش ها صدق می کند نه انسان ها، و به کار بردن این اصول در مورد انسان ها ممکن است به تلاشی بزرگتر نیاز داشته باشد. تلومرازها با بروز سرطان مرتبط دانسته شده اند و احتمالا مکانیزم های دیگری هم در پیر شدن انسان دخیل هستند.
بسیاری بر این باورند که میتوکندری - ماده ژنتیکی که در همه سلول های بدن، اما خارج از مرکز سلول (nuclei)، وجود دارد - نقش مهمتری در روند پیری دارد.
میتوکندری "موتور" سلول هاست اما در عین حال مواد شیمیایی مضر نیز تولید می کند که با پیر شدن سلول ها مرتبط است.
از سوی دیگر نقش اکسیدان ها را نیز نباید فراموش کرد که اتم ها یا مولکول هایی بسیاری تهاجمی هستند که به سلول های بدن حمله می کنند. سلول های پایه، سلول های بدوی که در تجدید سلول های بدن انسان نقش کلیدی دارند، نیز احتمالا در روند پیری نقش دارند.
با این که هنوز تصویری جامع از نحوه پیر شدن ما به دست نیامده است، دانشمندانی هستند که آزمایش روی درمان های ضد پیری بر روی انسان ها را آغاز کرده اند.
پرفسور دیوید سینکلر از دانشگاه هاروارد آمریکا و همکارانش سرگرم آزمایش با دارویی به نام اس تی ای سی (Sirtuin activating compounds)، هستند که نه تنها سلامت موش های فربه را احیا کرده بلکه همچنین آزمایش های مقدماتی آن روی انسان نیز آغاز شده است.
البته این تحقیقات که سال هاست در حال انجام است، نیاز به بررسی تکمیلی و مطالعات اخلاق زیستی و علوم اجتماعی دارند چرا که تاثیرات نتایج این گونه پژوهش های علمی بر جامعه نیز قابل توجه خواهد بود.